บทที่ 2 ตัวแทนยังไงก็เป็นแค่ตัวแทน

รุ่งเช้าในวันต่อมา ปันถูกเสียงที่ของถูกกระแทกตก

แตกให้ตื่นขึ้นมา

เธอเอาผ้าห่มบางๆคุมตัวไว้ แล้วรีบออกมาจากห้อง ก็เห็นคนไม่น้อยที่เอาของได้ก็โยนไปที่พื้น ที่พื้นเต็มไป ด้วยเศษแก้วเศษแจการต่างๆ

“พวกเธอเป็นใคร?ออกไปนะ “ปันโกรธขึ้นมา

จ่าก็มีร่างเล็กบางที่เข้ามาถึงดวงตาเธอ ผู้หญิงคนนี้ สวมชุดรวดสีขาว ผมยาวปล่อยอยู่ที่ไหล ใบหน้าที่ดูเด็ก ไม่รู้ว่าเป็นสเป็กที่ผู้ชายชอบมากเท่าไหร่แล้ว โดยเฉพาะ ดวงตาคู่นั้นที่โตหวาน เหมือนสามารถสืบคำพูดออกมาได้

แต่สิ่งที่เสียใดเพียงอย่างเดียวคือเธอนั่งอยู่บนรถ เข็น แล้วกำลังบังคับให้เข็นเข้ามาตรงหน้าปัน

ในมือเธอมีเสื้อผ้าของปันไว้ จากนั้นเธอก็โยนทิ้ง เหมือนของที่ไม่มีค่า “คุณปันคงยังไม่รู้สินะ?เจ้าของบ้าน นี้คือใคร ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้”

ปันมองเธอด้วยความตกใจ แล้วพูดขึ้นอย่างงง

“แพน……”

เมื่อแพนเก็บผมไปที่หลังหูแล้ว ก็ยิ้มด้วยความน่า สมเพรช “ตกใจมากชะ ?ตกใจที่ฉันไม่ได้ตายด้วยภาย ใต้ฝีมือของลูกน้องแกรหรือตกใจที่ฉันเสียขาไปทั้งสอง ข้างในสามปีก่อนแกเอารถมาชนฉัน คงอยากให้ฉันลงไป นอนที่โรงศพจนตัวสั่นแล้วสิ?”

ปันส่ายหัว แล้วอธิบาย “ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น ตอน นั้นเปรกหมดกะทันหัน รถของเธอก็ชนมาที่ตรงหน้าฉัน พอดี ฉันไม่ทันที่จะหมุนพวงมาลัยจริงๆ”

แพนขำใหญ่ แกหมายความว่า ฉันจงใจที่จะไปชน รถแกเหรอ?จากนั้นก็ปล่อยให้แกมีเวลาสามปีที่จะเข้าใกล้ ดีโน่?แกคิดว่ามันเป็นไปได้ไหม?”

ปันเม้มปากยิ้ม แต่ไม่รู้จะตอบยังไง

เป็นไปไม่ได้

ไม่มีคนจะงี่เง่าขนาดนั้น

“สามปีแล้วนะปัน สิ่งที่แกติดฉันก็ควรจะคืนกลับมา ได้แล้ว “แพนพูดออกมาเป็นคำแน่นๆ บ้านหลังนี้ นับ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแกไม่มีสิทธิ์จะอยู่แล้ว เอาของต่ำๆ ของแกออกไปซะ”

ปันกามมือไว้แน่น ไม่อยากถอย “อุบัติเหตุครั้งนั้นฉันเป็นคนผิดจริง เธอมีอะไรที่ต้องการก็บอกฉันได้ เพียงแค่ ฉันสามารถจะช่วยเธอได้จะไม่ขาดแน่นอน”

“ดีเลย งานนี้ แกช่วยได้แน่นอน “แพนมีรอยยิ้มที่ดู ร้ายๆ จนปันดูแล้วกลัว

“อะไร?”

“หย่ากับดีโน่”แพนพูดขึ้นด้วยเสียงที่แหลม

“เป็นไปไม่ได้ ปันปฏิเสธอย่างไม่คิดมาก“ฉันไม่ หย่ากับเขาอย่างแน่นอน”

แพนมองเธอด้วยตาหยี ดวงตาเต็มไปด้วยความแค้น หดร้อน ใบหน้าโกรธบูดเบี้ยว ปัดทีหนึ่งแล้วลุกขึ้นมา ดันปันอย่างรุนแรงจากนั้นก็ตะโกนดังๆ “ถ้าไม่ใช่เพราะ ใบหน้าของแก ดีโน่เขาจะแต่งงานกับแกได้ไง?ตัวแทน สุดท้ายก็เป็นแค่ตัวแทน หยุดคิดที่จะได้เป็นตัวจริงแทนใน สักวันเลยนะ

ปันมองทาทางของเธอไว้อย่างตกใจขาของ

เธอ..

เธอกลับลุกขึ้นมาได้?
เมื่อรู้ตัวอีกที ปันก็หลบ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าแพนจะ ควบคุมตัวไม่ได้ แล้วตัวกลิ้งลงที่บันได ตกไปที่บันไดชั้น หนึ่งแล้วนิ่งไม่มีการขยับใดๆบริเวรหน้าผากยังมีเลือด แดงๆ

“แผน”เสียงตกใจที่ดังขึ้นมาจากหน้าประตู ดีโน่เดิน เข้ามาด้วยก้าวยาวๆ แล้วอุ้มแพนขึ้น สายตาที่คมแหลมจับ จ้องไปที่ปัน

สายตาแบบนั้น เต็มไปด้วยความเกี่ยวโกรธและรัง เกลียดเป็นสิ่งที่ปันไม่อาจลืมได้ในทั้งชีวิต

“ฉัน.เขาตกลงไปเองนะ ไม่ได้เกี่ยวกับฉัน “ปัน อธิบายอย่างเร่งรีบ

ดีโน่กัดฟันแล้วตอบอย่างเยือกเย็น “คุณชั่งเลวนัก ยังคิดที่ทำร้ายเขาอีกครั้งเหรอ?”