บทที่ 12 ถอดเลย

หลังจากวันนั้นที่เจอดีโน่กับแพนที่โรงพยาบาลปันก็ ไม่ค่อยอยากไปโรงพยาบาลแล้วเพราะเธอไม่อยากเจอ เขาทั้งสองคนอีก

จำนวนครั้งที่แมนมาที่บ้านของเธอบ่อยมากกว่าเดิม บางครั้งก็เอาของกินมาฝากเธอด้วย แต่ปันก็ไม่ค่อยกิน เพราะเธอไม่อยากจะกินเลย

ไหนบอกว่าผ่านไปสามเดือนก็จะดีขึ้นตอนนี้ห้าเดือน

แล้วยังเหมือนเดิมอยู่เลย เธอยังอ้วกเหมือนเดิมกินอะไรก็ อ้วก

เพราะสาเหตุที่ปันกินน้อยก็เลยทำให้ท้องของเธอที่ โตห้าเดือนน้อยกว่าคนท้องคนอื่น ถ้าใส่เสื้อหลวมๆก็ดูไม่ ออกว่าเธอท้อง

ปันกลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อเด็กจะไม่ได้รับสารอาหาร เพียงพอ

แมนพูดบ่อยๆว่าเธออยู่ในบ้านนานเกินไปแล้วควรจะ ออกไปเดินเล่น สูดอากาศข้างนอกบ้าง

ปันคิดไปคิดมาก็ตัดสินใจไปหางานพาสไทม์ที่ไม่ หนักมากทำ อย่างน้อยก็ไม่ต้องนั่งคิดเยอะในบ้าน
หลังจากที่แมนรู้กิพาปืนไปที่บริษัทเลย “เธอมาทำที

ฉันอยากทำกี่วันก็ได้ฉันยังจะให้เธอพักลาคลอดด้วยนะ และยังได้เงินเดือนด้วย”

ปันยิ้มอ่อนๆ เงินเดือนไม่ต้องให้แล้ว ของกินปกติ ที่เธอเอามาให้ฉันราคาคงไม่ใช่ถูกๆ ฉันก็ว่างๆไม่มีไรทำ ช่วยก็ช่วยได้แค่นิดเดียว”

แมนก็พูดซ้ำอีกหลายครั้งแต่พอเห็นปันไม่อยากเอา จริงๆเขาก็เลยตกลงไป

ถึงแม้ปันจะอยู่ในบริษัทของเขาแต่ไม่ได้ทำงานอะไร เลยแค่ทำเรื่องง่ายๆทั่วไปให้เวลาผ่านไปไวๆก็เท่านั้น

และในวันนี้มีพนักงานคนหนึ่งมาหาปันแล้วทำหน้าที่ แสดงถึงความลำบากใจ “พี่ปันพี่ช่วยอะไรผมหน่อยได้ ไหม?”

“มีอะไรเหรอ? “ปันถาม

“คือ..ที่บ้านผมมีธุระด่วนผมจะต้องกลับบ้านตอน นี้ แต่วันนี้ผมต้องไปคุยข้อตกลงที่ยังไม่เสร็จต่อถึงแม้จะ คุยไม่สำเร็จแต่ก็ต้องไปที่บริษัทเขา แต่ตอนนี้ผมไม่มีวิธี อื่นแล้วจริงๆ..

พอเห็นหน้าที่จะร้องให้ของเขาปันก็เลยพูดไปว่า“ยังไงฉันก็ว่างเดียวฉันจัดการให้เอง

“คุณปันใจดีจริงๆไขอบคุณครับ!ขอบคุณครับ!”

ปันไปรับเอกสารมาแล้วเปิดเข้าไปดูแต่พอเห็นเธอ

ถึงกับอึ้งตาโตค้างไปเลย

นี่ นี่คือ….

บริษัทของดีโน่

ปันชะงักไปเลย

ตอนบ่ายสามโมง ปันไปที่บริษัทของโน่ตามเวลาที่

นัดในเอกสาร

ก็เจอคนร่วมงานตั้งเยอะ ไม่ใช่เจอดีโน่คนเดียวสัก หน่อยเธอคงไม่เจอเขาหรอกมั้ง?

แต่ปันคิดไม่ถึงว่าเธอเพิ่งเข้าไปในบริษัทก็เจอกับเขา

เป็นคนแรกเลย

ปันมองไปทางดีโน่ที่แรกจะรีบไปทางอื่นแต่สายตาก็ มองไปทางเขาอย่างควบคุมไม่ได้เลยเหมือนมีคนเอามือให้หันไปทางเขาตลอด

ดูแค่แปปเดียว แค่แป๊ปเดียวเท่านั้น…

ทำไมดีโน่ผอมลงไปเหมือนจะโทรมมากกว่าเมื่อก่อน

แค่แว็บเดียวดีโน่ก็มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

ปันอยากจะหันหลังแล้วเดินกลับเขาก็พู นชา

ว่า หยุด

ปันก็หยุดนิ่งตามคำพูดของเขา

“เธอมาทำไม?”น้ำเสียงของดีโน่เยือกเย็นเหมือน

ด้วย

เดิม

ปันพูดแบบเฉยชาว่า “มาคุยข้อตกลง”

ดีโน่ไปแย่งเอกสารที่อยู่ในมือของเธอแล้วพูดต่อว่า (ไปที่ห้องทำงานของฉัน”

“แต่ข้อตกลงนี้ไม่จำเป็นต้องคุยกับเธอ!”ปันรีบพูด

“ถ้าจะคุยก็มา ถ้าไม่อยากคุยก็ไม่ต้องมาอีกแล้ว”พอ

ดีโน่พูดจบก็เดินไปทางลิฟท์เลยในทันที
ปันคิดไปคิดมาก็จำเป็นต้องเดินตามเขาไป

เพิ่งเข้าไปในห้องทำงานเขาปันยังไม่ได้ยืนนิ่งก็ โดนดีโน่ผลักไปชิดกับกำแพงอีกแล้ว “อยากจะคุยข้อ ตกลง?”

ปันพยักหน้า

ดีโน่พูดแบบเฉยชาว่า “ได้ ถอดเลย”

ปันงงไปเลย “อะไรนะ?”

“เธออยากจะคุยข้อตกลงไม่ใช่เหรอ?ไม่ถอดแล้วฉัน จะคุยกับเธอได้ไง?”