บทที่ 10 มีข่าวดี

เพิ่งคิดแบบนี้เสร็จดีโน่ก็เห็นคนที่เขารู้สึกรังเกียจ มากที่สุดกำลังเดินตรงมาทางนี้

พอแมนเห็นพวกเขาก็แค่พยักหน้าตามมารยาท เท่านั้น ไม่มีความคิดที่อยากจะคุยกับพวกเขาเลยสักนิด

แพนก็เป็นคนเริ่มพูดก่อนคนอื่นเลย “คุณแมนคะเรา ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

แมนยิ้มอย่างเป็นมารยาทก็เท่านั้น “คุณแพน

“เอ๊ะทำไมคุณมาแผนกนรีเวชกับคุณปันละคะใหรือ ว่ามีข่าวดีด้วยกันแล้ว?”แพนทำหน้าตาที่ตกใจมาก

แมนหันสายตามองไปทางดีโน่ที่ทำหน้าโกรธจน หน้าเกือบจะแดงแล้วพยักหน้าตอบรับเบาๆ ใช่

“ยินดีด้วย! “แพนรู้สึกดีใจมาก เธอไม่คิดว่าปันจะหา สามีได้เร็วขนาดนี้แถมยังท้องแล้วอีกด้วย

ถ้าเกิดสถาณการณ์แบบนี้ปันกับดีโน่ก็ยิ่งจะอยู่ห่าง ไกลกันมากขึ้นกว่าเดิม

“ถ้าทั้งสองจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ อย่าลืมเชิญพวก เราด้วยนะคะ!แฟนยิ้มเสแสร้งอ่อนๆแล้วไปจับที่มือของ ดีโน่เหมือนกำลังจะบอกจะไรบางอย่าง
แมนยมแลวพูดตอบวา “วาไบวามาพวกคุณกมขาวด เหมือนกันนะเนี่ย”

พอปันได้ยินคำนี้มือทั้งสองของเธอเริ่มกำแน่นมี บางนิ้วที่เล็บยาวกว่า ได้แทงเข้าไปในมือของเธอแต่เจ็บ เหมือนแทงโดนหัวใจของเธอแทนกำมือนั้น

ปันตาเริ่มแดงแล้วมองไปทางดีโน่แต่ดีโน่ไม่เหลียว มองทางเธอเลย

“ใช่ พวกเราเริ่มจัดเตรียมสถานที่แต่งงานกันแล้ว ถ้า ช้ากว่านี้ท้องจะโตใส่ชุดเจ้าสาวไม่สวย” ตอนที่แพนพูด แบบนี้บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเขินอายและ ตั้งใจเหลียวมองไปทางปันแบบเยาะเย้ย

แต่แพนเห็นสายตาของปันมองไปทางดีโน่จนตา จะติดที่ตัวเขาอยู่แล้ว แพนกลับไม่รู้สึกโกรธแต่กลับรู้สึก ได้ใจซะมากกว่า

ปล่อยให้มันดูไปเลยถึงจะควักลูกกระดาออกมาแล้ว ติดที่ตัวของดีโน่ ดีโน่ก็เป็นของเธอเพียงคนเดียวอยู่ดี

พอปันได้ยินคำว่างานแต่งหัวใจของเธอเจ็บขึ้นมา แบบกระทันหัน เจ็บจนลึกสุดใจแบบไม่มีสาเหตุ

ตอนนั้นที่เธออยู่กับดีโน อย่าว่าแต่งานแต่งเลยแค่ข้าวมือเดียวยังไม่มีเลยแค่ไปจดทะเบียนสมรสแล้วขน กล่องลังกล่องใหญ่ออกมาจากบ้านทั้งที่พ่อและแม่เสียใจ และเข้าไปอยู่ในบ้านของเขาอย่างเงียบๆก็เท่านั้น ไม่มี อะไรพิเศษไปมากกว่านี้

พิธีการหรือคำอวยพรไม่มีอะไรเลยสักอย่าง

แตกต่างกันราวฟ้ากับเหวผู้หญิงที่เขารักมีทุกอย่างที่

ตัวเขาเองไม่มี

“งั้นยินดีด้วยนะคะคุณแพน” แมนพูด

แพนยิ้มที่มุมปากตายิ้มเหมือนเชี่ยวดวงจันทร์ที่ส่อง แสงสว่างเพียงครึ่งเดียว “คุณแมนอย่าคิดจะหนีนะคะ ฉัน ยังรอรับของจากคุณอยู่นะคะถึงเวลาคุณปันก็มาด้วยนะ มาร่วมงานอันมงคลนี้ด้วย

“แน่นอนครับ “พอแมนพูดจบก็เอามือไปกอดที่ไหล่ ของปันเบาๆ พวกเราเข้าไปตรวจก่อนนะคะ”

“ได้ค่ะ”

ปันเดินเหมือนคนที่กำลังวิ่งหนีตัวประหลาดสักตัวที่ เธอรู้สึกกลัว

และในจดที่ปันมองไม่เห็นดีโน่ ปันกำลังกำรกเข็บไว้แน่นๆกำแน่นจนมือของเขากลายเป็นสีขาวซีดเหมือนจะ พังรถเข็นทั้งด้วยอารมณ์ที่โกรธแบบไม่มีที่มา

สองคนนี้ไม่อายคนเลยจริงๆ มาโรงพยาบาลกันสอง ต่อสองต่อหน้าสาธารณะกลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าพวกเขา สองคนอยู่ด้วยกันแล้ว

เขายังคิดอยู่ว่าสมบัติที่เอาไว้ให้เธอจะไม่พอใช้แต่ พอดูจากสภาพตอนนี้แล้วเธอคงไม่ต้องการตั้งของเขา แม้แต่บาทเดียวเลยมั้ง ดีโน่คิดเองในใจ!

ดีโน่ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธเขามากๆ ในสมองของเขามีแต่ ภาพที่เขากับปันร่วมรักกันบนเตียงที่มีความสุขอยู่

“ดีโน่?”แพนเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนโยน ดีโน่รีบดึงส ติคืนกลับมา แล้วตอบไปมั่วๆว่าอิม ว่าไง

“ฉันต้องเข้าไปแล้วเธอจะเข้าไปด้วยกันไหม?”

ดีโน่ตอบแบบน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เธอเข้าไปเลยฉัน ขอดูดบุหรี่ก่อน”

“เอางั้นก็ได้นัยน์ตาของแพนมีความโศกเศร้า เพราะดีโน่ไม่สนใจเธอเลย แล้วเธอก็เข็นรถเข้าไปคน

เดียว
ดีโน่เดินไปที่บันไดหนีไฟแล้วเอาบุหรี่ออกมาดูดมวน

นึ่ง

ทันใดนั้นด้านหลังเขาก็มีเสียงดังขึ้น “อย่าดูดบุหรี่ เยอะมันไม่ดีต่อร่างกาย