บทที่ 9 แพ้ท้อง

แมนถึงกับอึ้งตาโตค้างไปเลย

สมองของเขาโล่งไปเลยมีแต่คำที่ปันพูดดังอยู่ในหัว

ปันท้องแล้ว?

ถึงแม้เขาจะชอบมันก็จริงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เขาจะใจกว้างถึงขั้นพูดว่า “เดี๋ยวฉันเลี้ยงเด็กเอง”

เขาไม่ใช่ฮีโร่ที่สามารถรับทุกอย่างได้

แต่มันก็ไม่เคยคิดที่จะมองตามติดตัวของเขา ใน วินาทีที่เธอตัดสินใจหย่ากับดีโน่เธอก็คิดไว้แล้วว่าจะเลี้ยง ลูกคนนี้ด้วยตัวเอง

แมนเงียบไปนานมากไม่พูดอะไรออกมาสักคำแล้ว เดินออกไปจากบ้านปัน ปันมองไปทางหลังของแมนแล้ว ถอนหายใจยาวๆ

ทีแรกคิดว่าถ้าบอกเรื่องท้องกับแมนเขาก็จะปล่อย มือแล้วไปหาหญิงอื่นแต่ไม่คาดคิดว่าผ่านไปไม่กี่วันเขาก็ กลับมาอีกครั้ง

“ปัน ฉันกลับไปคิดดูดีๆแล้ว ฉันไม่สนใจเรื่องพวก นั้นและไม่สนเด็กในท้องเธอ แค่เธออยู่กับฉัน ฉันให้เธอ ได้ทุกอย่างอะไรก็ได้”คำพูดของแบบจริงงจังมากสวยตาที่อ่อนโยนจ้องมองไปที่ตาของเธอ

“เธอบ้าไปแล้วเหรอ?”ปันไม่ได้ซึ้งคำพูดของแมน แต่เธอไม่เชื่อเลยสักนิด ทำไมเธอต้องทำเพื่อผู้หญิงที่ เคยมีสามีมาแล้วมากขนาดนี้นั่นมันไม่จำเป็นเลยนะ! ”

“หลายวันที่ผ่านมาฉันคิดไปเยอะมาก ให้ฉันดูแล เธอนะ อีกอย่างเธอเป็นคนท้องทำอะไรก็ไม่สะดวกยังไงก็ ต้องมีคนคอยช่วยเหลือ เธอไม่ยอมรับฉันได้แต่เธอก็ต้อง คิดเพื่อเด็กที่อยู่ในท้องเธอด้วยแมนพูดไม่หยุด เด็ก ไม่รู้เรื่องอะไร เธอจะทำให้เด็กลำบากเพราะการตัดสินใจ ของเธอไม่ได้เด็ดขาด”

ปันเข้าใจดี ถ้าไม่อย่างงั้นในตอนที่เธอหย่ากับดีโน่ คงไปเอาลูกออกในทันทีแล้ว

ในสังคมนี้เธอรู้ดีว่าผู้หญิงที่เคยหย่าและยังมีลูกจะ หาสามีได้ยากกว่าเดิมหลายร้อยพันเท่า ไม่มีใครต้องการ ผู้หญิงแบบนี้

แต่ ปันไม่คิดที่จะหาอีกแล้ว

เวลาเริ่มผ่านไปทีละนิดๆ ผ่านไปแค่แว็บเดียวปันก็ท้องได้สามเดือนแล้ว ส่วนแมนจะมาหาเธอทุกวันและเอา อาหารเสริมที่มีประโยชน์มาให้เธอเป็นประจำ

แต่มันไม่อยากกินเลย บางทีแค่กินนิดเดียวก็จะอ้วก ออกมาอยู่แล้ว

แมนเห็นเธออ้วกแรงขนาดนี้ก็เลยพูดอย่างเป็นห่วง ว่า “ไปตรวจที่โรงพยาบาลดูหน่อยไหม”

หน้าของปันซีดมากแล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง ไม่เป็นไร ได้ยินมาว่าอ้วกตอนสามเดือนแรกที่ท้องเป็น เรื่องปกติ”

“แต่เธอจะเป็นแบบนี้ตลอดไม่ได้ กินอะไรไม่ได้เลย ดูสิเธอผอมไปหมดเลยแมนดึงเธอขึ้นมาเบาๆแล้วเอา เสื้อกันหนาวให้เธอใส่คลุมไว้ เพราะกลัวเธอจะหนาว รถ ของฉันอยู่ด้านนอกไปกลับก็สะดวก

พอไปถึงโรงพยาบาลแมนก็ไปทำเรื่องเองส่วนปันก็ นั่งเหม่อลอยบนเก้าอี้จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เธอถึงจะเงยใบหน้าแล้วแหงนมองขึ้น

ห่างกันไม่ไกลนักดีโน่กำลังเข็นรถเข็น แพนกำลังนั่ง คุยกับเขาอย่างมีความสุข เพราะอยู่ใกล้ก็เลยทำให้เธอ ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกันบ้าง
แพนพูดว่า “ดีโน่ สองสามวันนี้ฉันอ้วกแรงมากต่อไป พวกเราก็มาที่โรงพยาบาลบ่อยๆละนะ”

ดีโน่อมเบาๆไม่ได้พูดอะไรมากแต่นัยน์ตาของเขา เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใยที่มีต่อแพน

แพนกำลังจะพูดต่อแต่พอเห็นปันเธอก็ทำหน้าตกใจ แล้วพูดว่า “นี่ไม่ใช่นรีเวชเหรอ?คุณปันมาที่นี่ทำไม?”

ดีโน่มองไปทางหน้าที่ซีดขาวของปันเขารู้สึกสงสาร

เธอนิดๆ

แค่ไม่เจอกันเกือบสองเดือนเธอก็ผอมลงขนาดนี้เลย เหรอคางที่เรียวก็เรียวไปใหญ่

ผู้ชายคนนั้นที่ทำเธอท้องไม่ดูแลเธอดีๆเลยเหรอ?