บทที่ 8 หย่า

ในวินาทีที่ปันเขียนเสร็จเธอรู้สึกว่าโล่งอกไปหมด เลย ทุกอย่างได้จบลงแล้ว

โซ่ที่มันอยู่ติดตัวเธอไว้ยาวนานถึงสามปีได้เอาออก ไปแล้วเรียบร้อย

ดีโน่มองไปทางปันที่ยิ้มเศร้าๆ หน้าที่ซีดขาวเหมือน กระดาษ A4 ของปันทำให้ดีโน่รู้สึกเหมือนมีมือมาบีบที่ หัวใจของตัวเองอย่างแรงทำให้เขาหายใจไม่ออก

เขารีบเอาใบหย่ากลับมาแล้วรีบเดินไปทางประตู

แต่ในทันทีที่เขาเปิดประตูก็เห็นมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ หน้าประตูมือทำท่ากำลังจะเคาะประตู

หน้าตาของผู้ชายแลดูอ่อนโยนไม่ใช่คนหน้าคมแบบ ดีโน่ ในตัวของเขาเหมือนมีแสงประกายวิบวับอยู่ข้างๆ ทำให้คนอยากเข้าใกล้มากกว่าดีโน่

แต่พอเขาเห็นหน้าของดีโน่แววตาของเขาเปลี่ยนไป ทันทีเปลี่ยนเป็นสายตาที่คมชัด คุณดีโน่”

ดีโน่ยิ้มมุมปากแล้วพูดแบบประชดประชันว่า ไม่ กล้าคิดเลยนะครับว่าคุณแมนจะมีนิสัยเก็บของเหลือจาก คนอื่น”
คำพูดนี้ของเขาทำให้ปันดูไร้ค่าไปเลยทันที

ลูกในท้องของปันคงจะเป็นของผู้ชายคนนี้มั้ง? ดีโน่

คิดในใจ

หลังจากที่แต่งงานเขาก็รู้เลยว่าปันกับแมนสนิทสนม จนเกินไป ต่อหน้าทุกคนเรียกพี่เรียกน้องลับหลังคงจะอยู่ ร่วมเตียงกันตั้งนานละมั้ง

“ขอให้คุณพูดจาให้ดีๆหน่อย..”คำพูดของแมน ไม่ค่อยดีแล้วมองไปทางมือของเขาที่จับใบหย่าไว้ “นี่

คือ……”

“สมใจคุณแมนแล้วหนิครับ “ดีโน่พูดแบบประชด ประชันแล้วรีบเดินออกไปเลย

แมนไม่รู้เรื่องอะไรเลยหลังจากที่ดีโน่ไป เขาถึงจะไป ถามปันว่า “ปัน เธอเป็นไรไหม?”

ขาของปันอ่อนไปเลยแล้วล้มลงไปทางด้านหลัง

ทันทีที่แมนพูดจบ

แมนรีบวิ่งเข้าไปอุ้มเธอ ร่างกายที่อ่อนโยนของเธอ อยู่ในอ้อมกอดของตัวเขาทำให้คลื่นหัวใจของแมนแรง เหมือนคลื่นซัดทะเลสึนามิ
เธอกับดีโน่มีปัญหาอะไรกัน?”เขาถาม

ปันออกมาจากอ้อมกอดของเขาแล้วมองไปบนพื้น “ฉันกับเขา..เราหย่ากันแล้ว..)

หัวใจของแมนเต้นอย่างแรงเขาทั้งดีใจทั้งสงสาร “หย่าแล้วจริงๆเหรอ?แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?”

“แพนเขากลับมาแล้ว “ปันพูดแบบเศร้าๆ “พอ แพนกลับมาฉันก็ไร้ค่าเลย”

มองไปทางหน้าที่แสนทรมานแมนก็รู้สึกทรมานไป ด้วย เขาชอบเธอมานานหลายปีแล้ว แต่เธอไม่เคยเหลียว แลมองเขาเลย

แต่ตอนนี้พวกเขาหย่ากันแล้วงั้นก็หมายความว่าเขา มีโอกาสแล้วใช่ไหม?

“ตั้งแต่แรกที่เธอแต่งงานกับดีโน่ก็รู้อยู่แล้วใช่ไหม ว่าต้องเป็นแบบนี้?”แมนพยุงปันไปนั่งที่เก้าอี้แล้วเอาน้ำ อุ่นมาให้เธอทันที

แต่น้ำอุ่นก็ไม่สามารถละลายหัวใจของปันที่กลาย เป็นน้ำแข็งอุณหภูมิติดลบได้ เธอก้มหน้าลงน้ำตาของเธอ ไหลรินลงมาช้าๆพอแมนมองไปก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจตาม
เลิกร้องได้แล้ว”เขาปลอบเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อน โยนและสงสารเธอจับใจ “ในโลกใบนี้ไม่ได้มีเพียงดีโน่ที่ จะให้เธอรักสักหน่อย”

ปันฟังอีกความหมายของเขาออกเธอรีบพูดไปว่า “แมน ฉันไม่มีค่าพอที่เธอจะมาเสียเวลาให้ฉัน เธอควรจะ ได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้ แต่ไม่ใช่..

“เรื่องความรักไม่มีคุ้มหรือไม่คุ้มค่า ฉันแค่อยากให้ เธอรู้ว่าฉันชอบเธอแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว”แมนพูดอย่าง อ่อนโยน สายตาที่บริสุทธิ์ของเขาเหมือนจะทำให้ปีศาจที่ ร้ายกาจเงียบสงบลงได้

“ปัน ฉันไม่ได้รีบเร่งให้เธอให้คำตอบฉันในตอนนี้ ฉันอยากให้เธอกลับไปคิดดีๆกับคำพูดของฉันก็ได้ ฉัน เหมาะสมกับเธอมากกว่าดีโน่ ฉันรู้ว่าเธอต้องการอะไร”

ปันหายใจเข้าลึกๆแล้วสายหัวเบาๆ เธอไม่ต้องพูด อีกแล้ว ถ้าพวกเราเป็นไปได้จริงๆคงอยู่ด้วยกันนานแล้ว อีกอย่าง..ฉันท้องลูกของดีโน่แล้ว”