บทที่ 3 ออกไปจากบ้านผมซะ

ในห้องฉุกเฉินแสงไฟสีแดงนั้นทำให้ดีโน่ใจ รุ่นวาย เขาขมวดคิ้วขึ้น เขาเอาบุหรี่ออกมาม้วนหนึ่ง ด้วยความเครียด ควันที่ลอยอยู่บนหน้าทำให้เห็นสีหน้า อารมณ์เขาได้ไม่ชัด

เธอเดินเข้าไปข้างหน้าอย่างเคร่งเครียด แล้วพูด ขึ้นเบาๆ “ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ฉันก็จะบอกกับคุณ เรื่องที่แพนตกบันไดไม่ได้เกี่ยวข้างกับฉันเลย เขาเป็น คนมาดันฉันก่อน แต่เขาไม่ได้จับจับตัวฉันได้ เลยตกลง ใน..”

ยังพูดไม่จบ ดีโน่ก็พูดข่มขู่ออกมาด้วยน้ำเสียงที่ เลือกเย็น “ปัน ถ้าคุณจะแก้ตัวก็ให้มันเข้าท่าหน่อย ขา ของแพนถูกคุณชนให้เสียในสามปีก่อนแล้ว ถึงแม้จะได้ ตามหาหมอทั่วโลกที่ดีก็ไม่สามรถรักษาให้หายได้ แต่คุณ กลับมาบอกว่าเขาเป็นคนมาดันเธอ?”

“จริงเหรอครับ”ปันรีบตอบฉันไม่ได้พูดโกหก”

“พอแล้ว”ดีโน่ไม่อยากฟังเธอพูดต่อไปแล้ว คำพูด ของผู้หญิงคนนี้เต็มไปด้วยคำโกหก สามปีก่อนเธอไม่ได้ ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนชนแพน แต่สามปีผ่านไปแล้วยัง คงไม่ยอมรับอีก

ถ้าไม่ใช่ว่าเขาได้ไปดูกล้องวงจรที่จับได้ เขาก็คงจะเชื่อว่าปันเป็นดอกบัวที่ใสบริสุทธิ์กับคำพูดที่อธิบายออก มาแล้วสินะ

ปันอารมณ์ไม่นิ่งจรจะร้องไห้ “ฉันแต่งงานกับคุณ สามปี คุณยังไม่รู้ว่าฉันเป็นคนแบบไหนอีกเหรอคะ?”

“ผมไม่เคยอยากรู้ความไร้ความรู้สึกของดีโน่ทำให้ ปันต้องตัวสั่นทันที เธอจับกำแพงด้วยความไร้เรี่ยวแรง หัวใจเจ็บจุกขึ้นมา

ก็ใช่สิ..

เขาไม่เคยรักเธอมาก่อน

ถ้าไม่ใช่ในวันนั้นที่เธอถูกผู้จักการตัวเองที่อยากทำ อะไรเธอแล้ววางยาเธอ ก็จะไม่มีนแล้วไปขึ้นเตียงของดี โน่ ก็จะไม่มีเรื่องหลังที่ตามาอย่างแน่นอน

แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้น กลับทำให้ดีโน่คิดว่าเธอเป็นคน วางแผนไว้ทั้งหมด

เธออธิบายมาเป็นเวลาสามปี แต่เขาก็ไม่เคยเชื่อ

แพนถูกย้ายไปที่ห้องป่วยธรรมอย่างรวดเร็ว ดีโน่ก็รี เดินตามไป ปันคิดๆแล้วก็เดินตามเขาไปอย่างระวัง
ไม่นานแพนก็ฟื้นขึ้นมา เมื่อลืมตาแล้วเห็นดีโน่นั้น ก็ แสดงความอ่อนแอหวาดกลัวออกมาอย่างชัดเจน ง่ายมาก ที่ทำให้ผู้ชายเกิดความอยากปกป้องทันที

นี่จะเป็นผู้หญิงที่หดร้ายจะดันปันได้ยังไง?

“ดีโน่..”เสียงของดีโน่เบามาก เธอกวาดตา ไปข้างๆดีโน่ก็เห็นปันอยู่ตรงนั้น ลำคอก็มีเสียงที่อึงอ่าง เหมือนสัตย์ปีก แล้วหมดตัวไปที่อ้อมกอดของดีโน่ ร่าง ที่เล็กบางสั่นขึ้นมา ดวงตาทั้งสองข้างแสดงความหวาด กลัวขึ้นมาน้ำตาวนเวียนอยู่ที่ดวงตา “คุณปันค้า..คุณ ปล่อยฉันไปเถอะนะค้า ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ เราไม่มี เวรอะไรต่อกัน ทำไมคุณต้องคำที่จะฆ่าฉันครั้งแล้วครั้ง เล่า..ฉันเพียงแค่อยากอยู่กับดีโน่ของร้องคุณให้เรา อยู่ด้วยกันเถอะนะ……”

ปันมองเธอด้วยความไม่กล้าเชื่อ

ดีโน่อบกอดตัวเธอไว้ มือที่กว้างนั้นก็ลูบผมเธออย่าง เบาๆ แล้วใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่ปันไม่เคยได้ยินมาก่อน ก่อนปลอบใจเธอขึ้น ไม่กลัวนะครับแพน มีผมอยู่ ไม่มี ใครกล้ารังแกแพนนะครับ”

เมื่อพูดจบ ดวงตาที่หดของเธอก็จ้องปันไว้ แล้วทั้ง คำที่เย็นเหมือนป้าช้าออกมา “ยังไม่ออกไปอีก?”
ปันกัดริมฝีปากไว้แน่น ในปากเริ่มสัมผัสได้ถึงเลือดที่ ค่อยๆออกมา เธอก็รีบหันแล้วเดินออกไป

“หยุดนะ “ดีโน่ค่อยๆปริปากพูดออกมา

ปันหันไปมองเขาด้วยความคาดหวัง ดวงตาทั้งสอง ข้างเต็มไปด้วยความหวัง

ข้างในใจของดีโน่รู้สึกจุกขึ้น มันแปลกที่มีความ สงสารเธอขึ้นมา ปันในตอนนี้เหมือนสัตว์เลี้ยงที่น่าสงสาร

แต่เขาก็เข้าใจดี นี่ก็เป็นเพียงผ้าลวงตาที่ปันอยาก

ได้ใจจากเขาไปเท่านั้น

*เอาของของคุณแล้วออกไปจากบ้านผมซะ