บทที่ 27 แผลที่โดนน้ำร้อนลวก

น้ำร้อนที่ยังเดือดอยู่ทำให้ปันถึงกับอึ้งไปเลย ใน สมองของเธอมีแต่คำว่า

* เจ็บ ”

เธอไม่สนใจเศษแก้วที่อยู่บนพื้นเลย เธอรีบวิ่งเอามือ ไปแช่ในน้ำเย็นที่ห้องครัวทันที

ความรู้สึกที่น้ำเย็นถูกผสมกับน้ำร้อน ทำให้เธอรู้สึก

สบายขึ้นมาหน่อย

ในอากาศที่ไม่ค่อยร้อน ปันรู้สึกว่าหลังของเธอชุ่มไป ด้วยเหงื่อ เธอหลับตาลงเบาๆแล้วเอาหลังพิงที่ผนังห้อง ครัว

* อ้า! ” เสียงร้องของแพนส่งเสียงดังมาจากข้าง

นอก

ปันขมวดคิ้วแล้วเดินออกไป แต่กลับเห็นปันเหยียบ เศษแก้วอยู่ เลือดในเท้าเธอใหลไม่หยุด

“ เธอลงมาทำไมปันรู้อยู่แก่ใจว่าเธอต้องตั้งใจทำ แบบนี้ เพื่อจัดฉากให้มีแผล

แพนพูด “ฉันเห็นเธอโดนน้ำร้อนลวก เลยอยากจะ

เอายาให้เธอยาอยู่ใต้โต๊ะแต่ไม่คิดว่าเธอจะ
ปันขมวดคิ้ว “เธอนังอยู่เฉยๆไม่ต้องทำอะไร”

“โอเค แต่ฉันมีแผลที่ขาเธอควรทำแผลให้ฉันก่อนดี กว่ามั้ย? แพนมองไปที่เธอทำหน้าแบบได้ใจ

ปันมองไปที่เท้าของเธอ และมองไปที่มือของตัวเอง ที่มีตุ่มใหญ่ๆเพราะน้ำร้อนลวก

“งั้นก็ได้” แพนไม่ได้บังคับปัน

ปันยื่นมือไปจุ่มน้ำเย็นอีกรอบ และเอายามาทาอย่าง ระมัดระวัง และรีบพันแผลไว้ทันที

เพิ่งทำแผลตัวเองเสร็จ แพนก็ตะโกนเรียกชื่อเธอ “ทำไมเธอช้าแบบนี้ก็แค่โดนน้ำร้อนลวก ทำไมต้อง สำออยขนาดนี้”

ปันกัดฟันแน่นๆ ตัดใจสินที่จะไม่เถียงกับเธอดีกว่า

“ฉันหิวแล้ว” ทำกับข้าวให้ฉันหน่อย ฉันอยากกิน ของเผ็ด” แพนสั่งเธอให้ทำ

ปันขมวดคิ้ว แล้วเตือนเธอด้วยความหวังดี เธอเพิ่ง แท้งได้ไม่กี่วัน หมอบอกเธอกินของเผ็ดไม่ได้..”

* ฉันบอกว่ากินก็กิน เธอมีหน้าที่แค่ทำให้กินก็พอแพนพูดแบบน้ำเสียงเด็ดขาด

ปันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพยักหน้าตอบรับ

เพราะสาเหตุที่มือมีแผลเธอเลยทำกับข้าวช้า ทุกครั้ง ที่เธอจับมีดจะรู้สึกปวดมากๆ แต่แพนก็เร่งเธอไม่หยุด

กับข้าวมื้อนี้ปันใช้เวลาทำนานมาก เพิ่งทำกับข้าว เสร็จและวางบนโต๊ะ ดีโน่ก็กลับมาแล้วเขาขมวดคิ้วแล้ว ถามว่า ทำกับข้าวอะไรของเธอ

* ทำ..” ปันเพิ่งพูดไปแค่คำเดียวดีโน่ก็เดินไปที่ โต๊ะอาหารสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

“ปัน! เธอก็รู้ว่าแพนเพิ่งแท้งทำไมทำอาหารรสเผ็ด ให้เธอขนาดนี้! เธอไม่อยากเห็นแพนมีชีวิตที่ดีใช้ไหม!” คำพูดของดีโน่ฟังร้ายกาจมาก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วย ความโหดเหี้ยม

ปันรีบอธิบาย คุณแพนเป็นคนสั่งให้ฉันทำ

*เธอคิดว่าแพนโง่เหรอ?” ดีโน่ไม่เชื่อคำพูดที่เธอ พูดเลย ทุกครั้งเขาก็ไม่เคยเชื่ออยู่แล้ว

และในตอนนี้แพนก็เดินมาด้วยอาการที่ขาเป๋
ดีโน่รีบไปช่วยพยุงเธอ ขมวดคิ้วและถามว่า “เกิด อะไรขึ้น?ยังปวดท้องอยู่เหรอ?”

“เจ็บขา” แพนยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ดีโน่รีบพยุงเธอไปนั่งลงแต่กลับเห็นขาของเธอมี แผลที่น่าสยดสยอง และรีบถามว่า แผลนี้มาได้ไง”

“ไม่มีอะไร..” คุณปันใจดีเอาน้ำให้ฉันแล้วเผลอ ทำแก้วตกทีแรกฉันอยากจะช่วยแต่ใครจะรู้ว่าฉันทำอะไร ไม่ได้เรื่อง.. ก็เลยไปเหยียบบนเศษแก้ว” แพนพูด ด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ดีโน่ ฉันช่วยอะไรไม่ได้เลยใช่ไห มอะ?”

พอดีโน่ได้ยินคำพูดนี้ก็โมโหทันที “ปันโง่เอง ไม่ เกี่ยวกับเธอเลยสักนิดทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับแพนเขา จะโทษปันเสมอ