บทที่ 9 ร้านค้าครบวงจร (ตอนต้น)

เทพินขับรถมาจอดอยู่ภายในตลาดใกล้บ้าน ก่อนจะ เดินลงจากรถเพื่อไปร้านแห่งหนึ่งที่เขาหมายตาเอาไว้ ตามหลังมาด้วยเคไนน์ที่มองซ้ายมองขวาอย่างตื่นเต้น และประหลาดใจกับความครึกครื้นของตลาดยามเย็น

“โห ตลาดที่นี่คึกคักเหมือนงานเทศกาลเลยเนอะเทน”

จิ้งจอกอสูรพูดขณะเดินขนาบข้างกับเด็กหนุ่มเพื่อเบี่ยง เบนสายตาอันร้อนแรงจากชายหนุ่มทั้งหลายออกไปให้ เด็กหนุ่มตาสีม่วงบ้าง ซึ่งมันก็ได้ผลดีมากจนเทพินกัดฟัน กรอด

สายตาอิจฉาพุ่งพรวดไปหาเทพินเต็ม ๆ หลายสิบคู่เลย ทีเดียว

“ตลาดมันก็คึกคักอย่างนี้แหละเพราะคนออกมาจับจ่าย ซื้อขายกันเยอะ แต่มันก็เป็นเฉพาะบางวันบางเวลาล่ะนะ ถ้ามาผิดวันผิดเวลาก็คงเงียบเหงากันสักหน่อย” เด็กหนุ่ม ตาสีม่วงตอบก่อนจะรีบก้าวเท้ายาว ๆ

เด็กหนุ่มเดินไปยังร้านค้าขนาดใหญ่ในเขตนี้ ป้าย หน้าร้านที่คุ้นตา ‘Other’ เขาไม่ลังเลที่จะก้าวเดินเข้าไป ภายใน แต่จิ้งจอกอสูรกลับหยุดยืนอยู่หน้าประตู ดวงตา สีทองจับจ้องแผ่นยันต์ที่แปะเด่นหราหน้าประตูนั้นอย่าง เฉยชา
‘มียันต์เวทป้องกันด้วยหรือ ? สงสัยจะไม่ใช่ร้านอาหาร ธรรมดาเสียแล้ว’ เคไนน์คิดก่อนจะยื่นมือไปจับประตู แต่ ยังไม่ทันได้จับเทพินก็มาเปิดประตูให้เขาเองเสียก่อน

“ขอโทษที ผมลืมไปว่าร้านนี้เวทคุ้มกันมันแรง นายคง เข้ามาไม่ได้ง่าย ๆ” เขาพูดก่อนจะส่งสีหน้าสำนึกผิดเล็ก ไปให้ เคไนน์อมยิ้มนิด ๆ แล้วส่ายหน้าไปมา

“ไม่เป็นไร” เขาตอบก่อนจะคิดต่อในใจ

‘เวทแค่นี้กันข้าที่กลับมามีพลังเต็มเปี่ยมอีกครั้งไม่ได้ หรอก’

ร่างบางเย้ายวนเดินเข้าไปภายในร้านพร้อมกับเด็กหนุ่ม เทพินไม่เสียเวลาพาเคไนน์แวะดูของในแต่ละชั้นเพราะ เป้าหมายของเขามีเพียงชั้นสามที่เป็นร้านอาหารเท่านั้น เอง ชายวัยทองแสนคุ้นหน้าคุ้นตาหันมามองแขกผู้มา เยือนพลางยิ้มต้อนรับอย่างเป็นมิตร

“ว่ายังไงหนูเทน มาคนเดียวเหรอ” ลุงปืนเอ่ยทักทาย ทันทีที่เห็นหน้า

“เปล่าหรอกครับลุงปืน วันนี้ควง ‘คนพิเศษ’ มาด้วยน่ะ นะ” ไม่พูดเปล่าเด็กหนุ่มตัวดีก็ลากหญิงสาวผมเงินที่เดิน ตามมาให้คุณลุงเจ้าของร้านเห็นหน้าชัด ๆ ดวงตาของชายชราปรายมอง ‘คนพิเศษ’ ของเทพินถึงกับผงะ ในความงดงามของอีกฝ่าย ก่อนจะแย้มยิ้มบาง ๆ ออกมา จากนั้นก็ผละมือจากของที่ทำอยู่ทั้งหมดแล้วให้ลูกน้อง เข้ามาทำแทน

“อ้อ พิเศษจริง ๆ อย่างที่ว่าซะด้วยสิ… คงพามาเพราะ เรื่องนั้นสินะ งั้นไปที่ห้องวีไอพีไหม วันนี้จะเปิดพิเศษให้ หนูเทนเลยนะ” ลุงปืนพูดก่อนจะผายมือไปที่ห้องทางด้าน ซ้ายมือที่เป็นห้องรับรองพิเศษให้แขกพิเศษเท่านั้น

“ก็ดีครับ ส่วนเรื่องอาหารก็ขอเหมือนเดิมนะ เอาเป็น สองชุด เน้นเนื้อหน่อยนะครับเพราะเธอค่อนข้างชอบเนื้อ มากกว่าผัก”

“ต้องการแบบมีเดียมหรือไหม้เกรียมล่ะ ?”

“ฮ่า ๆ ขอเป็นแบบมาตรฐานมนุษย์กินเถอะครับ ไปกัน ได้แล้วเคไนน์ เดี๋ยวเขาก็เอาอาหารมาเสิร์ฟเราในห้อง น่ะ” พูดแล้วเด็กหนุ่มก็ดันหลังของจิ้งจอกอสูรให้เข้าไป ในห้องวีไอพี จากนั้นก็ปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว

ภายในห้องเป็นห้องสีครีมอ่อนสบายตา ของประดับ ตกแต่งนั้นตกแต่งไว้อย่างคลาสสิก เก้าอี้นั่งเป็นเก้าอี้ สีแดงเลือดนกติดผนังยาว ตรงกลางมีโต๊ะสีดำเงา ประดับด้วยแจกันดอกไม้งดงาม แสงไฟสีส้มสลัวทำให้ บรรยากาศในห้องดีอย่างเหลือเชื่อ ร่างของทั้งสองคนเดินไปนั่งกันอย่างไม่รีรอ และทันทีที่ก้นสัมผัสเบาะนั่งเค ไนน์ก็ยังค่าถามใส่เด็กหนุ่มทันที

“เจ้าหมอนั่นเป็นใคร ? กลิ่นอายเวทจากตัวแรงเป็นบ้า เลย !”

“เขาเป็นเจ้าของร้านนี่” เทพินเท้าคางมองจิ้งจอกอสูร พลางอมยิ้ม “แล้วก็เป็นไกรา ‘นักล่าปีศาจ’ ด้วยเหมือนกัน นะ”

“อันตรายกว่าเจ้าหรือเปล่า ?”

“หึ ๆ ผมมันก็แค่พวกนอกคอกจนเกือบจะเป็นคน ธรรมดาแล้วนะ จะไปสู้ใครเขาได้… แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้านายมากับผมรับรองได้ว่าไม่มีไกราสายต่อสู้คนไหน กล้าเข้ามาจัดการนายแน่นอน” เด็กหนุ่มคุยอย่างโอ้อวด หน่อย ๆ

“ต่อให้ไม่มีเจ้า ข้าก็จัดการไกราพวกนั้นได้สบายอยู่แล้ว เพราะข้าเก่ง” ได้โอกาสจิ้งจอกอสูรก็ข่มบ้าง ไม่รู้รึยังไง อสูรยิ่งอายุยืนยาวยิ่งแข็งแกร่งนะ และมันก็อายุพันกว่าปี แล้วนะ

“เฮอะ ! เก่งอะไร ได้ข่าวว่าแกนพลังเพิ่งซ่อมเสร็จเมื่อ คืน”
“ก่อนแกนพลังจะปราก็เก่งมาก่อนนะเว้ย”

“เชื่อตายล่ะ”

“นี่เจ้า… !!” เคไนน์กัดฟันกรอดมองเด็กหนุ่มที่เถียงมัน ด้วยใบหน้ากวนประสาท มองเหยียดหยามจิ้งจอกมายาผู้ มีสายเลือดใกล้เคียงกับเทพ เขาอยากจะเอาเล็บแหลม ๆ กรีดหน้าอีกฝ่ายให้เสียโฉมนัก

“แล้วไหนที่เจ้าบอกจะมาหางานทํา… ข้าไม่เห็นว่ามันจะ มีอะไรตรงไหนเลยนะนอกจากร้านอาหารกับไกรานั้น” จิ้งจอกอสูรพูดก่อนจะกลอกตาไปมาอย่างครุ่นคิดนึก ภาพส่วนต่าง ๆ ในร้านอาหาร…

ดูยังไงก็เป็นแค่ร้านค้านะ หรือจะมาเป็นพนักงานขาย ?

“อย่ามองแค่เปลือกนอกสิเคไนน์” เทพินหัวเราะเยาะ เย้ยกับจิ้งจอกสาวแก่สายตาฝ้าฟาง “ร้านนี้น่ะไม่ใช่แค่ ร้านใหญ่ธรรมดาหรอกนะ ตึกนี้ทั้งตึกน่ะคือสมาคมไกรา สายต่อสู้ เพื่อกระจายงานโดยเฉพาะเลย ถึงจะเป็นแค่ สาขาก็เถอะ เพราะงั้นที่นี่เลยเป็นสถานที่เข้าออกของไก ราสายต่อสู้จำนวนมาก”

“แล้วมันยังไงล่ะ อย่าบอกนะว่าเจ้ารับงานล่าปีศาจ” เค ไนน์หรี่ตามอง เจ้าเด็กคนนี้ชอบบอกนักบอกหนาไม่ใช่หรือว่าไม่ชอบงานเสี่ยง แต่ไปเป็นนักล่าปีศาจแบบนั้นมัน โคตรจะเสี่ยงอันตรายเลยไม่ใช่หรือไง

“ใครจะไปรับงานเสี่ยง ๆ แบบนั้นกัน แล้วงานล่าปีศาจ นั่นมีแต่คนที่เป็นไกราเท่านั้นแหละที่จะรับได้ ส่วนผมมา ทํางานอื่นต่างหาก

“พนักงานขายน่ะเหรอ ?”

“ใช่ที่ไหนกัน” เทพินถลึงตาใส่ ยกมือขึ้นกอดอกมอง จิ้งจอกอสูรที่คิดได้แค่นั้น “ทั้งที่เคยเห็นใบรับงานของผม มาแล้วยังจะคิดว่าไปเป็นพนักงานขายอีกเหรอ ผมมารับ งานเก็บกวาดต่างหาก”

“อ้อ เป็นพ่อบ้านนี่เอง…

“นี่สรุปว่านายเข้าใจว่าผมเป็นพ่อบ้านมาตลอดใช่ไหม เนี่ย” เด็กหนุ่มตาสีม่วงมองเคไนน์อย่างสิ้นหวัง สงสัยเขา จะให้จิ้งจอกอสูรอยู่ในบ้านกับติดละครมากเกินไป สติ ปัญญาเลยถดถอยลงจนเลอะเลือนอย่างนี้

“แล้วมันเป็นงานอะไรเล่าเจ้าก็พูดออกมาซะทีสิ !”

“ก็มารับงานเป็นผู้เก็บกวาดสถานที่หลังจากพวกไกรา ทำภารกิจเสร็จสิ้นแล้วน่ะ พวกไกราจะเป็นคนจ้างวานให้ เก็บกวาดทุกอย่างให้สะอาดเอี่ยมไม่เหลือหลักฐานหรือสิ่งของที่ก่อให้เกิดอุบัติเหตุหรือทำให้การสัญจร ขัดข้อง นอกจากนี้ร้านนี้ก็ยังมีของที่ช่วยอำนวยความ สะดวกให้ไกราขายด้วยแถมแพงมากทั้งนั้น”

“สรุปที่นี่คือร้านขายของและอำนวยความสะดวกเพื่อไก ราสายต่อสู้งั้นสินะ” เคไนน์ขมวดคิ้วน้อย ๆ “ครบเครื่อง ทั้งสินค้าและบริการจริง ๆ”

“ก็อย่างว่าแหละ งานนี้แม้จะไม่ได้เงินสูง ๆ เหมือน ภารกิจของไกรา แต่มันก็ดีตรงมีความเสี่ยงไม่มากและ ปัญหาไม่เยอะล่ะนะ” เงินได้สูงกว่าพนักงานพาร์ทไทม์ รายวันมาก แต่ละการเก็บกวาดพวกนี้ก็ไม่ได้มากมาย อะไร ถ้าไกราคนนั้นไม่ใช่นักทำลายตัวท็อป ๆ ของวงการ เก็บไม่กี่ชั่วโมงก็เสร็จ แล้วก็ได้เงินกลับมาใช้อีกหลาย เหรียญซึ่งมันมากพอให้เขาใช้ได้ทั้งสัปดาห์

รับเดือนละสี่ห้าครั้งก็อยู่ได้สบายทั้งเดือน

ประตูเปิดออกพร้อมกับอาหารที่ยกเข้ามาเสิร์ฟ พนักงานเสิร์ฟยกอาหารวางบนโต๊ะเรียบร้อยก็ออกไป จากห้องอย่างรวดเร็วเหมือนถูกสั่งเอาไว้ แล้วไม่นานนัก ร่างอ้วนท้วมของชายวัยทองเจ้าของร้านก็เดินเข้ามาบ้าง พร้อมกับอุปกรณ์บางอย่างในมือ

“รอนานไหมหนูเทน” ลุงปืนเอ่ยถามพร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ เด็กหนุ่ม
“ไม่นานครับ ก็คุยอะไรกันไปเพลิน ๆ น่ะ” เทพินตอบ ออกไปพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรอย่างที่เคไนน์ไม่เคยได้รับ เห็นแล้วจิ้งจอกอสูรก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะตักอาหารเข้าปากแบบไม่เกรงใจและไม่รอใคร เชิญด้วย

“งั้นเหรอ ๆ …ว่าแต่เคไนน์ของหนูเทนเนี่ย เป็นอะไรงั้น เหรอ ปีศาจหรืออสูร ? ลุงมองไม่เห็นร่างจริงของหล่อน เลย ถึงแม้จะรับรู้ว่าไม่ใช่มนุษย์ก็เถอะ” ชายวัยทองเอ่ย ถามเปิดประเด็นอย่างไม่รอช้า เด็กหนุ่มที่กำลังจะกินบ้าง ชะงักแล้วขมวดคิ้วนิดหน่อย

‘มองไม่เห็นร่างจริง ? อ้อ เวทของอสูรสายเลือดเสมือน เทพก็ต้องแข็งแกร่งอย่างนี้แหละนะ’ เทพินพยักหน้ากับ ตนเองเบา ๆ

“หมอนี่… เอ่อ ยัยนี่เป็นอสูรน่ะครับ”

อืม…” “อสูรเหรอ อืม… ลุงปืนพิจารณาอีกครั้ง ภายนอกดูไม่ แตกต่างจากมนุษย์นั้นเขาได้มองข้ามไปแล้วแต่ฐานพลัง ต่างหากที่บ่งบอกตัวตน และปีศาจกับอสูรนั้นมีส่วนที่แตก ต่างกันอยู่

ปีศาจคือตัวตนที่เกิดมาจากพลังงานที่เป็นด้านลบเสีย ส่วนมาก รูปลักษณ์ภายนอกที่ไม่ได้ใช้เวทแปลงกายจะ ไม่ค่อยน่ามอง ยกเว้นว่าจะเป็นปีศาจอันเกิดจากพลังความมืดบริสุทธิ์ ส่วนอสูรนั้นเกิดขึ้นจากการที่สัตว์ได้รับ พลังงานด้านบวก บ้างก็เกิดจากการสืบทอดสายเลือด ของเทพ ซึ่งดูจากที่เทพินแนะนำแล้ว ก็คงจะเป็นอสูรจริง ๆ

“แต่เป็นอสูรพันธุ์ไหนกันล่ะ ?” ฐานพลังไม่ได้บอกถึง เผ่าพันธุ์ ฉะนั้นลุงปืนจึงต้องการยืนยันตัวตนของเขาคนนี้ ให้ชัดเจน

“จิ้งจอกอสูรมายาครับ” เทพินตอบ “งั้นแนะนำตัวก่อน แล้วกัน ยัยนี่ตอนนี้ผมตั้งชื่อว่าเคไนน์ครับ… ส่วนเคไนน์นี่ ลุงปืน เป็นเจ้าของตึกนี้และหัวหน้าสมาคมสาขานี้ด้วย”

“อือ… ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ยินดีเช่นกัน อืม… จิ้งจอกอสูรมายาอย่างที่บอกไว้สินะ” มือของลุงปืนเขียนหวัด ๆ ลงในเอกสารอย่างรวดเร็วก่อน จะเริ่มพูดต่อ “สายพันธุ์อสูรที่ลงท้ายด้วย ‘มายา’ เนี่ย รู้สึกว่าจะเป็นพวกที่มีสายเลือดเทพอยู่ด้วยใช่ไหม ได้ ของแรร์มาเลยนะหนูเทน”

สัตว์อสูรที่จัดเป็นสายพันธุ์มายาคือสายพันธุ์ที่มีพลัง เทียบเคียงบรรพบุรุษ มีสายเลือดของเทพเข้มข้น จำนวน ของอสูรมายานั้นมีอัตราหนึ่งต่อล้าน พวกมันทุกตนต่าง หยิ่งยโสไม่ยอมจำนนต่อผู้ใด แต่หากมันยอมจำนนนั่นหมายความว่าอีกฝ่ายมีคุณสมบัติเหมาะสมที่พอ จะทัดเทียมมันได้

หรือถ้ามีความสามารถมากกว่าก็จะได้รับการเทิดทูน

การที่เทพินครอบครองจิ้งจอกอสูรมายาได้ก็หมายความ ว่าเทพินมีความสามารถทัดเทียมมันหรืออาจจะมากกว่า… แต่เทพินไม่ใช่ไกรา ถึงจะเคยเห็นพวกไม่ใช่ไกรามีพลัง ที่ดูเหนือมนุษย์อยู่บ้าง แต่ถึงขนาดทำให้อสูรมายายอม เป็นสัตว์เลี้ยงนี่เขาเองก็เพิ่งจะเคยเจอเป็นครั้งแรก เรื่องนี้ สร้างความงุนงงให้กับลุงปืนมากทีเดียว