บทที่ 79 คุณชายคาย์อันฉันต้องการเงินห้าล้าน

บทที่ 79 คุณชายคาย์อันฉันต้องการเงินห้าล้าน

ต่อหน้าซูเมิ่ง เมื่อเห็นเช็คที่เจี่ยนถงให้ใบนั้นอีกครั้ง เธอ มองไปที่เจี่ยนถง แล้วเก็บเช็คนั้นขึ้นมา

“คุณควรรู้ คนที่ชื่อคาย์อันนี้มีจุดประสงค์ที่ไม่บริสุทธิ์”

“อืม”

อืม?

ซูเมิ่งเลิกคิ้ว “คุณรู้แล้วคุณยังรับเงินของเขาไว้”

เจี่ยนถงไม่ได้พูด

ซูเมิ่งไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีก ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเธอ เจี่ยนถงต้องใช้เงินก้อนใหญ่อย่างเร่งด่วน

“ไม่กี่วันแล้ว” ซูเมิ่งเตือนสติ

“ ฉัน … ก็ต้องลองดู”

“คุณจะลองอะไร? เจี่ยนถง ยอมแพ้เถอะ”
ไม่”

“…คุณไม่ชอบประธานเสิ่นขนาดนี้เชียวหรอ?” จริงๆซูเมิ่ งอยากจะบอกว่า ประธานเสิ่นไม่ได้ร้ายกับเธอขนาดนั้น ตอนเธอป่วย ประธานเสิ่นเป็นคนอุ้มเธอไปโรงพยาบาล ตอนที่เธอป่วยอยู่ดื้อรั้นจะออกมาทำงาน ตอนเธอเป็นลม ประธานเสิ่นก็เป็นคนเรียกหมอส่วนตัวมารักษาให้ เขายัง ไม่ให้ฉันบอกเธอ

ซูเมิ่งไม่รู้เรื่องระหว่างเจี่ยนถงกับเสิ่นซิวจิ่น เห็นเพียงแค่ พวกนี้ เธอรู้สึก บางที เจี่ยนถงไม่จำเป็นต้องกลัวประธาน เสื่นขนาดนี้

เจี่ยนถงไม่รู้จะอธิบายยังไงดี … ระหว่างเธอกับเสิ่นซิว จิ่น มันไม่ใช่แค่เรื่อง “รังเกียจ” หรือไม่ “รังเกียจ” อีกต่อไป

“คุณบอกฉัน คุณจะลองยังไง? เหลือแค่อาทิตย์เดียว แล้ว ฉันคำนวณให้คุณแล้ว ตอนนี้ที่คุณสามารถเอาออก มาได้ ยังไม่ถึงหนึ่งล้าน ผมถามคุณ ที่เหลืออีกสี่ล้าน คุณ สามารถเอาออกมาได้หรอ?”

ซูเมิ่งขยี้คิ้วของเธออย่างหมดหนทาง เธอคงบอก เจียนถงโดยตรงไม่ได้ เธอก็อย่าฝันอีกเลย ประธานเสิ่นอ อกคำสั่งไว้แล้ว ไม่ยอมให้งานคุณ ไม่งั้น เธอนึกว่า ช่วง เวลานี้ เพราะอะไรทำไมเธอถึงไม่มีงานเข้ามาสักงานเลย?

” ฉัน … ต้องลองดู ยังไม่ถึงท้ายสุด”

“ หาใครลอง? อาศัยคนที่ชื่อคาย์อัน บังเอิญไปหาคุณ กินอาหารมื้อดึกสักมื้อ จากนั้นก็ให้เช็คแสนหนึ่ง? ถึงแม้ เขาจะไปกินอาหารมื้อดึกทุกวัน อย่างน้อยคุณก็ได้แค่ เจ็ดแสน”

ซูเมิ่งหวังว่าจะช่วยเจี่ยนถงได้ แต่ที่เธอทำได้คือ ทำได้ แค่ปิดบังเสิ่นซิวจิ่นเรื่องเงินก้อนนี้ได้ชั่วคราว

แต่ว่า ซูเมิ่งก็เห็นได้อย่างชัดเจน เจียนถงอยากใช้เวลา ที่เหลือนี้ ถึงเป้าหมายตามที่เสิ่นซิวจิ่นกำหนด นอกเสียว่า จะเกิดปาฏิหาริย์

และเธอ ยังหวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น

“อีกอย่าง เจียนถง คาย์อันคนนั้นอันตรายมาก”

เจี่ยนถง “สำหรับฉันแล้วคนที่อันตรายที่สุดคือประธาน เสิ่น”

“พี่เมิ่ง ฉันออกไปก่อนนะ บางทีอาจจะโชคดีมีงานให้ทำ
ซูเมิ่งไม่ได้ขัดขวางเจี่ยนถง เพียงแค่มองไปข้างด้านของ ผู้หญิงที่ขามีปัญหา ในแววตาปรากฏเผยความสงสารขึ้น มา … เจ้าเด็กโง่ เธอไม่มีงานหรอก ไม่ใช่เพราะเธอดวงไม่

ในห้องทำงานของฝ่ายประชาสัมพันธ์ เจี่ยนถงรู้สึกผิด หวังกำลังเตรียมตัวจะเลิกงาน … วันนี้ก็เหมือนกับทุกวัน ไม่มีงานสักอย่าง

เธอไม่ได้โง่ หนึ่งวันสองวันก็เป็นอย่างนี้ สามวันสี่วันก็ เป็นอย่างนี้ นี่ก็อาจจะเป็นเพราะดวงเธอไม่ดีจริงๆ

เป็นแบบนี้มาเกือบเดือนแล้ว … เบื้องหลังนี้ เป็นเรื่อง ธรรมดาที่เธอจะเข้าใจว่ามีอะไรแอบซ่อนอยู่

เดินออกจากตงหวง ตลอดทางเดินกลับไปถึงหอพักใน

หมู่บ้านเล็กๆ

ประตูใหญ่ในบ้าน ยังคงเหมือนเมื่อวาน ชายลูกครึ่ง หน้าตางดงาม ก็อยู่ที่นั่น

ครั้งนี้ เจี่ยนถงไม่ได้ถามอะไรสักคำ เพียงแต่ต่อหน้า ชายคนนั้น หยิบกุญแจขึ้นมา กึก “เข้ามาเถอะ คุณชาย คาย่อัน”
เสียงที่เกรี้ยวกราดพูดอย่างแผ่วเบา “ฉันจะทำอาหารมื้อ ตึกให้คุณ

คาย์อันมองเจี่ยนถงที่อยู่ในห้องครัวที่มีเส้นพันกันอยู่ ด้านหลัง ยกมุมปากขึ้น ราวกับว่าเขาอารมณ์ดี

เหมือนเช่นเคย บะหมี่ของเขากินจนไม่เหลือ ตอนวาง ถ้วยกับตะเกียบลง มุมโต๊ะมีเช็คแสนหนึ่งหนึ่งใบ

“อาหารมื้อดึกนี้แพงและหรูหรากว่าร้านอาหารมิชลิน คุณชายคาย์อัน ท่านบอกเหตุผลฉันได้ไหม?”

“เหตุผลอะไร?”

“ ทำไมคุณถึงยอมที่จะออกเงินขนาดนี้ทุกวัน แล้วรอกิน อาหารมื้อดึกที่นี่ ฉันรู้ดี มื้อดึกของฉันไม่มีค่าขนาดนี้ แล้ว ท่าน… อย่าพูดอีกเลยว่าท่านรู้สึกคุ้ม… สิ่งที่ฉันอยากรู้คือ ท่านรู้สึกว่าอาหารมื้อดึกนี้คุ้ม หรือมีอย่างอื่นที่คุ้ม?”

แววตาของคาย์อันทึ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ … เดิมคิดว่าเธอก็ เป็นแค่ผู้หญิงที่มีความสุขกับเงิน คิดไม่ถึง เธอกลับมอง ทะลุปรุโปร่ง ไม่ได้เลอะเลือน

“ผมเห็นรอยแผลเป็นบนหน้าผากของคุณ ขวางหูขวาง ตา สำหรับผม ก็เป็นคนที่สนุกกับการท้าทาย” คาย์อันก็ไม่ได้ปิดบัง “คุณเจี่ยนให้ผมมารักษาบาดแผลบนหน้า ผากคุณ เป็นไง”

เขาพูดไป นิ้วที่เรียวยาว ก็ยื่นจะไปแตะที่หน้าผากของ เจียนถง ถูกเงี่ยนถงเลิกคิ้ว แล้วหลีกเลี่ยง

มันดึกมากแล้ว เชิญกลับเถอะ คุณชายคาย์อัน”

คาย์อันก็ไม่ได้ไม่ไป ไม่พูดสักคำ ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู เงี่ยนถงระมัดระวัง แม้ว่าส่งคา อันไปที่หน้าประตู แต่ตัว เธอเองห่างจากผู้ชายอันตรายคนนั้น ไม่ถึงหนึ่งเมตร

“คุณชายคาย่อัน ค่อย… กรี๊ด” ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอ ก็ถูกชายตรงหน้าจับไว้ แต่เธอรู้สึกได้ถึงอันตราย ยื่นมือ มาปิดแผลที่หน้าผากไว้… แต่ก็สายเกินไป สัมผัสที่อ่อน โยน จูบลงที่หน้าผากเธอหนึ่งครั้ง หลังจากหนึ่งครั้ง ก็ ถอยออก

เงี่ยนถงรู้สึกโกรธ ครั้งนี้เธอหลีกเลี่ยงการเข้าถึงของเขา

อย่างระมัดระวัง!

“สนุกมากไหม!” เธอตะโกน!

“ถ้าไม่รักษาแผล มันจะเน่า”
เขาพูดเป็นครั้งที่สาม

ในแววตาของเงี่ยนถงพุ่งขึ้นด้วยความโกรธ คนคนนี้ ทำไมต้องต่อต้านความต้องการของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

“คุณสามารถบอกให้พรุ่งนี้ผมไม่ต้องมาอีก ผมรับรอง ถ้าหากคุณเจี่ยนพูดกับผมอย่างนี้ ผมจะทำตามข้อเสนอ ของคุณเงี่ยน”

ฟืบ!

เจี่ยนถงวางมือไว้ที่ข้างๆขา กำหมัดไว้แน่น!

เธอขาดเงิน ขาดเงินที่สุด

ได้แค่เงียบ สีหน้ากลับดูไม่ได้เลย

คาย์อันยกมุมปากเบาๆ…..เขารู้ว่าจุดอ่อนของเธอ และ ความอ่อนแอของเธอ เงินไง เขามีเยอะ สิ่งที่เขาไม่แคร์ ที่สุดก็คงเป็นกระดาษแต่ละใบๆพวกนี้แหละ

“ถ้าคุณเงี่ยนไม่พูด งั้นผมถือว่าคุณเจี่ยนยินดีต้อนรับให้ ผมมากินอาหารมื้อดึก” คาย์อันหัวเราะ “ถ้างั้นคุณเจี่ยน ผมไม่กล้ารับรอง เวลามา ผมจะสามารถทนที่จะไม่ไปจูบ แผลของคุณได้”
เงี่ยนถงก้มหน้าลง สีหน้าดูไม่ได้…..ถ้าหากเป็นไปได้ เธออยากจะไล่คนคนนี้ออกไป ไม่อยากเจอคนคนนี้อีก ตลอดไป

แต่เดี๋ยวนี้ ที่มาของเงินที่เธอสามารถหาได้ ก็คือคนที่อยู่

ตรงหน้านี้

“หรือว่า คุณชายคาย์อันชอบเอาเกลือโรยลงบนแผลคน

อื่น?”

“ผิดแล้วคุณเจี่ยน ผมช่วยคุณรักษาแผลนะ ถ้าหาก ระหว่างนี้ คุณเจี่ยนรู้สึกว่าไม่คุ้นเคย นั่นมันก็แค่ชั่วคราว พอรักษาเสร็จสิ้น แผลของคุณเจี่ยนก็จะหายดีแล้ว ทุก อย่างก็จะดีขึ้นเอง”

หน้าด้าน!

การกระทำที่สามารถโรยเกลือลงบนบาดแผลของผู้อื่น อย่างตามใจชอบ ยังพูดออกมาได้อย่างสง่าผ่าเผย

หน้าด้านที่สุด!

แต่เธอ ณ เวลานี้ กลับไม่สามารถเลือกทางอื่นได้ ใคร ให้เธอ … เป็นหนี้เสิ่นซิวจิ่นตั้งห้าล้านล่ะ
ภายใต้สายตาของคาย่อ้น การต่อต้านของเงี่ยนถง การ ไม่ยอมของเงี่ยนกง เขียนอยู่บนใบหน้าเธออย่างชัดเจน ทันใดนั้น เจี่ยนถงเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “คุณชายคาย์อัน ฉันต้องการเงินห้าล้าน”