บทที่ 82 ความเปลี่ยนแปลงของเจี่ยนถง

บบที่ 82 ความเปลี่ยนแปลงของเจี่ยนถง

ถึงเงี่ยนถงจะโมโหมาก แต่ก็เข้าใจเรื่องๆหนึ่ง——ที่คา

อ้นพูดมันถูก

เธอก้มหน้าเอาไว้ และคาย์อันไม่ได้เร่งเธอ

นานพักใหญ่ เธอถึงเงยหน้าขึ้น “ฉันยังมีคำขออีกข้อ คุณห้ามใช้กำลังบังคับฉัน ไม่อย่างนั้น ฉันไม่มีทางหลบ พ้นอย่างแน่นอน ข้อนี้ คุณคาย์อันน่าจะรู้ดีนะคะ”

“ได้”

คาย่อันรับปากอย่างเต็มปาก ตาสีน้ำตาลสั่นไหวอย่าง รวดเร็ว…..เจ้าม ไม่ใช่ว่ารับปากไม่จับแขนเธอเอาไว้ ก็ ไม่ได้แปลว่าจะไม่ใช้กำลัง

แค่เฉพาะเรื่องความเร็ว เขาก็เร็วกว่าเธอหลายเท่าแล้ว

เจี่ยนถงมองหน้าคาย์อันที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความ สงสัย รู้สึกว่าเขารับปากเธอไปอย่างเต็มปากแล้วรู้สึก แปลกๆ แต่มาคิดทบทวนคำพูดที่เมื่อกี้พูดไปก็ไม่ได้มี ปัญหาอะไร
“หิวแล้ว”

“เข้ามาเถอะค่ะ”เปิดประตูหอเสร็จ เงี่ยนถงก็เข้าไปทำ อาหารในครัวเหมือนปกติที่ผ่านมา

คาย์อันนั่งอยู่ที่นั่งประจำอย่างเคยชิน มองผู้หญิงที่คอย ยุ่งอยู่ในครัว

เหมือนเดิมเช่นเคย เธอยกบะหมี่มาถ้วยหนึ่ง แล้วเขาก็ ทานจนหมดเกลี้ยง

หลังทานเสร็จ เขาหยิบผ้าออกมาเช็ดปาก ท่าทางนั้นดู สง่าเป็นผู้ดีมาก ระหว่างทั้งสอง ตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้ ยัง ไม่ได้พูดคุยอะไรเลย ไม่มีใครพูดอะไร แต่ทั้งหมดนี้ กลับ ดูกลมกลืนอย่างบอกไม่ถูก ราวกับภาพเหตุการณ์เหล่านี้ เคยเกิดขึ้นซ้ำๆมาแล้วไม่รู้จบ

และเวลานี้ ใบหน้าของเจี่ยนถงก็เผยให้เห็นถึงความ ระแวงออกมา

เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ตาคู่นั้นจ้องคาย์อันโดยไม่ขยับไป ไหน ยืนห่างจากเขาระยะไกลเลย

ทันใดนั้น คาย์อันก็ลุกขึ้น หันไปมองผู้หญิงที่มีสีหน้า ระแวงคนนี้ “คุณไม่ไปส่งผมหน่อยหรอครับ? ”
“ไม่ละค่ะ คุณคาย์อันตอนไปก็ช่วยปิดประตูให้ทีนะคะ”

“โดยปกติแล้วอาชีพของพวกคุณก็คือคอยบริการ ต้อนรับเอาใจลูกค้าไม่ใช่หรอ? แล้วนี่แค่ไปส่งลูกค้า หน่อย ไม่ใช่หน้าที่พื้นฐานที่ควรมีหรอครับ? หรือว่าคุณ เจี่ยนถงคิดว่านี่มันเวลาเลิกงานกลับมาถึงห้องแล้ว และ ไม่ได้อยู่ในตงหวงแล้ว เลยคิดว่าผมไม่ใช่ลูกค้าของคุณ แล้วงั้นหรอครับ?

หรือไม่งั้นผมคงต้องคิดดูหน่อยละ ว่าพรุ่งนี้ไปหาคุณ เจียนถงที่ตงหวงจะดีมั้ย”

นี่เขาขู่เธออีกแล้ว!

ต่ำช้าๆ ต่ำช้าสุดๆ!

เจี่ยนถงเกลียดผู้ชายที่ชื่อคาย์อันคนนี้เข้าไส้ ทุกครั้งที่ เจอกัน เขาก็สามารถทำให้เธอยิ่งรู้สึกเกลียดเขาเข้าไป อีก”คุณคาย์อันพูดถูกค่ะ ฉันจะเสียมารยาทกับแขกไม่ได้ คุณคาย์อันคะ เดี๋ยวฉันไปส่งคุณค่ะ”

เจี่ยนถงพูดไปด้วยและระหว่างนั้นก็เดินไปด้วย แต่ตาคู่ นั้นจ้องผู้ชายที่อยู่ข้างกายอย่างระแวงไม่ขยับเลย ใครจะ ไปรู้ว่าคนคนนี้ป่วยเป็นโรคอะไรกันแน่ ถึงได้ชอบจูบแผล ของคนอื่น…..เอ่อ ไม่ใช่สิ คนอย่างเขาชอบโรยเกลือบนแผลของคนอื่นมากกว่า แถมยังพูดอย่าง บ “นี่คือช่วยรักษาเธอ” !

“คุณเจี่ยนถง คุณปล่อยตัวให้ตามสบายเถอะครับ วันนี้ ผมเหนื่อยมาก ผมรับรองกับคุณได้ว่าจะไม่ไปแตะแผล บนหน้าผากนั้นของคุณหรอกนะครับ”

เงี่ยนถงดูจะเชื่อไม่เชื่อ แต่ผู้ชายคนนั้นพูดซะทำหน้า จริงจังมาก

“ผมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นนะครับ ไม่โกหกคุณแน่

เจี่ยนถงมองใบหน้าอันหล่อเหลานั้น บนหน้าใบเต็มไป ด้วยความจริงจัง ไม่มีความเจ้าเล่ห์แม้แต่นิดให้เห็น ค่อย ยังรู้สึกโล่งใจ“คุณคาย์อันคะ ลา…..ก่อน…..

ทันใดนั้น สีหน้าของเงี่ยนถงก็เปลี่ยนในทันที!

“คุณเมื่อกี้เพิ่งพูด…..

“ผมเพิ่งพูดเมื่อกี้ว่าวันนี้ผมจะไม่แตะแผลที่หน้าผากของ คุณ? ”

“ใช่!”
เจียนถงจับหน้าผากตัวเอง จ้องผู้ชายตรงหน้าด้วย อารมณ์โกรธ……ไมคนคนนี้พูดจาไม่ลืมหูลืมตาอย่าง นี้?

รับปากเธอแล้ว ก็มากลับคำ?

“คําพูดแบบนี้ คุณก็เชื่อเหรอ? นั้นก็แปลว่าคุณมันโง่เอง ทำไมผมต้องมาใกล้ชิดคุณ……….คุณไม่รู้?

คาย์อันพูดอย่างหน้าตาเฉยแล้วแบมือ ทำหน้า เหมือน”คุณมันโง่เองที่ถูกหลอกง่ายๆ ผมช่วยอะไร ได้”แล้วทําท่าจนปัญญา

เจียนถงรู้สึกคันไม้คันมือและคันปากเต็มทน แถม ใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า เห็นแล้วก็อยากจะตบใส่

“เอาล่ะ”จู่ๆ คาย์อันก็ยื่นมือตบเบาๆที่หน้าผากของ เจียนถง “นี่ก็ดึกมากแล้ว พักผ่อนเช้าๆเถอะนะ เจอกันคืน พรุ่งนี้”

พูดจบ ก็เดินจากไปอย่างสง่าผ่าเผย

คาย์อันอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก

ผู้หญิงคนนี้…ยิ่งอยู่ยิ่งมีชีวิตชีวาขึ้นมาทุกทีแล้ว
ตอนเจอเธอครั้งแรก อย่างกับศพที่มีลมหายใจอยู่ อย่างไรอย่างนั้น

หลังจากหลายวันต่อจากนี้ ตอนที่เจอคนคนนี้ที่หน้าหอ ตัวเองในทุกๆคืน ก็รู้สึกคันไม้คันมือขึ้นมา อารมณ์เสีย ทุกที

ท่องจําไว้ต้องไม่ยอมแพ้ แพ้แล้วก็สู้ใหม่

ในระหว่างที่เวลาผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว แผลนั้นก็เหมือน ไม่ได้เซนซิทีฟเหมือนตอนแรกๆแล้ว

และเหมือนกับว่าตอนที่ริมฝีปากของคนที่ชื่อคาย์อันจูบ ลงที่แผลนั้น ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

แต่ในความเจ็บปวดนี้ เงี่ยนถงก็สามารถกัดฟันทนและ ยอมรับมันกับการที่ถูกคนโรยเกลือลงบาดแผลของตัว เอง แล้วจ้องคาย์อันกลับด้วยสายตาโกรธ

“ฮ่าๆๆ…..โง่จัง คุณเงี่ยนถงครับ คุณทำไมถึงได้โง่ขนาด นี้ เรื่องแบบนี้ คุณก็ยังเชื่อ!!

เจี่ยนถงสูดหายใจเข้าลึก ลืมตาโตแล้วจ้องตาเขาอย่างโมโห “คุณท่าตัวเองเลือดเลอะทั้งตัว! แถมบอกว่า ถูกคนลอบทําร้ายจนบาดเจ็บ มานอนอยู่หน้าหอฉันทั้งที่ เลือดท่วมตัวแบบนี้ ฉันคิดว่าเป็นใครๆก็ต้องเชื่อแหละค่ะ

ใครจะบ้าไปสาปแช่งตัวเองให้ตายไวๆ?

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายที่ชื่อคาย์อันคนนี้ เพื่อที่ จะให้เธอไปใกล้เขา ถึงขั้นจัดฉากใหญ่โตแบบนี้มาหลอก เธอ

แถมยังเตรียมอุปกรณ์มาครบถ้วน

“ใครให้คุณโง่เองล่ะ ช่วยไม่ได้”คาย์อันลุกขึ้นมาปัดฝุ่น ที่ก้นออก “บะหมี่ล่ะ ? ผมหิวแล้ว”

เจี่ยนถงเดินเข้าไปในครัวด้วยอารมณ์โมโห ถ้วยบะหมี่

วันนี้ที่เธอทำ เธอตั้งใจใส่พริกลงไปสองช้อน

“ซี้ด~คุณตั้งใจจะฉันผมเผ็ดตายรึไง!”

“ต้องขอโทษจริงๆเลยนะคะ คุณคาย์อัน เมื่อกี้ฉัน คงหยิบเครื่องปรุงผิดไป เลยใส่พริกไปสองช้อน ต้อง ขออภัยด้วยนะคะ”
คาย์อันหรี่ตามองเจี่ยนถงทีหนึ่ง จากนั้น ก็กินทีละคำๆ ภายใต้สายตาจับจ้องของเธอ กินบะหมี่จนหมดเกลี้ยงกิน ไปด้วยและเหงื่อแตกไปด้วย

“กินหมดละ ผมไปก่อน”วางถ้วยชามไว้ คาย์อันก็ลุกเดิน ออกไปทางประตู

เงี่ยนถงมองดูถ้วยที่ไม่เหลืออะไรเลย……….แอบตกใจ

ทีหนึ่ง……….กินหมดเลยหรอ

“คุณ……”เธอดูออกว่าเขากินเผ็ดไม่ได้ แต่บะหมี่เผ็ด ขนาดนี้ ทำไมเขาถึงยังกินจนหมด

เธออยากจะถาม แต่สุดท้าย ก็ไม่ได้ถาม

ยังมีเวลาอีกสองวันก่อนถึงเวลากำหนดหนึ่งเดือน เจี่ยนถงนำเช็กที่คาย์อันให้มาในช่วงนี้เก็บรวบรวมไว้ใน ลิ้นชักของซูเมิ่งทั้งหมด

“เขาอีกแล้วเหรอ? ”

ซูเมิ่งตกตะลึงอย่างมาก “เยอะขนาดนี้เลยเหรอ? “เธอ เงยหน้าขึ้นมาทันที “เจี่ยนถง เธอทำอะไรกันแน่?
เช็กใบละห้าแสน มีทั้งหมดห้าใบนี้รวมเป็นเงินสองล้าน ห้าเลยนะ บวกกับก่อนหน้านี้ที่เก็บสะสมมา มีสามล้านห้า ได้แล้ว

“เจียนถง เธอ……ผู้ชายที่ชื่อคาย์อันคนนั้นทำอะไรกับ เธอ…… ใช่มั้ย”

“เปล่านะคะ พี่เมิ่ง ไม่ใช่ค่ะ”เจี่ยนถงพูดขัดจังหวะซูเมิ่ง “เหลือเวลาอีกแค่สองวันแล้วพี่เมิ่ง คุณคาย์อันให้ฉันวัน ละห้าแสน ถึงเวลานั้น ฉันก็ยังขาดอีกห้าแสนอยู่ดี ฉัน…….. ยังมีวิธีอื่นอีกมั้ยคะ? ”

หน้าผากของซูเมิ่งเหงื่อแตก ตอนได้ยินเจี่ยนถงพูดว่า คนที่ชื่อคาย์อันให้เธอวันละห้าแสน…เธอทำอะไรลงไป กันแน่?

ให้ตายยังไงซูเมิ่งก็ไม่เชื่อ แค่บะหมี่ถ้วยเดียวเขาจะยอม จ่ายห้าแสนเนี่ยนะ?

เธอหรี่ตามองเสี่ยวถงที่อยู่ตรงหน้า “เสี่ยวถง ระหว่าง เธอกับเขามีข้อตกลงอะไรกันแน่? ”

เจี่ยนถงตกใจ รีบเงยหน้าขึ้นมามองซูเมิ่ง….ซูเมิ่งเห็น ท่าทีของเธอแล้ว ก็พอแน่ใจได้แล้ว…….เห็นทีเธอเดาถูก แล้ว
เจี่ยนถงรู้ว่าปิดบังซูเมิ่งไม่ได้แน่ คิดๆแล้วเธอก็ยอมพูด กับซูเมิ่งทั้งหมด

แต่กลับทำให้ซูเมิ่งยิ่งเป็นห่วง

“เห็นชัดว่าคนที่ชื่อคาย์อันคนนี้เขาเห็นเธอเป็นแค่ของ เล่นนะ ในสายตาเขา เธอก็แค่เป็นเหยื่อตัวหนึ่งของเขา เจี่ยนถง เธอเข้าใจมั้ย เขาอยากจะทำกับเธอยังไง เขาก็ ทำ ทำไมเธอถึงไม่ยอมฟังที่ฉันพูดเลย! ‘ ”