บทที่ 73 ฟังคําเตือนของพี่เมิ่งอยู่ห่างจากผู้ชาย คนนั้นไกลหน่อย

บทที่ 73 ฟังคำเตือนของพี่เมิ่งอยู่ห่างจากผู้ชายคนนั้นไกลหน่อย

” พี่เมิ่ง ให้”

ซูเมิ่งผงะไปชั่วขณะ มองไปที่ธนบัตรบนโต๊ะ ในสมองมี แต่ความว่างเปล่า “นั่นมาจากไหน?”

ปฏิกิริยาแรกคือ ใครเป็นคนจัดการงานให้เงี่ยนถง?

เจี่ยนถงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็เอาเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อ คืนพูดคร่าวๆให้ซูเมิ่งฟัง พอฟังจบ คิ้วของซูเมิ่งก็ขมวดขึ้น กลายเป็นเนินเขา

“คือเขา?” เธอก็มองไปที่เจี่ยนถงอีกครั้ง “เสี่ยวถง ฉัน เคยบอกคุณแล้วไม่ใช่หรอ อย่าเข้าใกล้คนคนนี้?”

“แต่ว่า เขาให้เงินฉัน”

แต่ว่า เขาให้เงินฉัน….ถ้าหากไม่ใช่เข้าใจเงี่ยนถงคนนี้ ไม่ใช่รู้ว่าในนี้ยังมีหลายๆเรื่องที่ไม่สามารถให้คนนอกรู้ ได้ คิดว่า ทุกคนที่ฟังคำพูดนี้ออกจากปากเจี่ยนถง เวลา พูดคำพูดนี้ออกมา ก็ต้องคิดว่า เจี่ยนถงก็เป็นผู้หญิงที่เห็น แก่เงินทันใดนั้น ทำเอาซูเมิ่งเป็นใบ้พูดไม่ออก

เธอรู้ดีว่า ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้ ที่ยืนอยู่ตรงมุม เหมือนกับไม่มีความรู้สึกถึงการมีชีวิตอยู่ ยิ่งเข้าใจกว่านั้น ผู้หญิงที่ไม่มีความรู้สึกคนนี้ นิสัยดื้อรั้นมาก

“เจี่ยนถง มา” ซูเมิ่งมองไปที่เจี่ยนถง รู้สึกเหมือนมีบาง อย่างจะพูด ตัวเองควรจะชี้แนะเธอสักหน่อย เธอยื่นมือ ไปกดไหล่เงี่ยนถงไว้ ให้เธอมาอยู่ข้างๆ แล้วโอบเงี่ยนถง

“คุณเชื่อฟังพี่เมิ่งนะ ต่อไปนี้ไม่ต้องมีความผูกพันใดๆกับ คนคนนี้อีก พี่เมิ่งถึงแม้จะไม่ได้เจอผู้คนมากมายในโลกนี้ แต่ในตงหวงพี่เคยเห็นผู้ชายมาทุกรูปแบบ

เจี่ยนถง คุณชายคาย์อันที่คุณพูดถึง รับปากกับพี่เพิ่งได้ ไหม อย่าไปพบเขาอีก ถึงแม้เขาจะจ่ายเงินให้อีกก็ตาม

เจี่ยนถงนิ่งเงียบสักพักเงยหน้าขึ้น พูดกับซูเมิ่งอย่าง จริงใจ “พี่เมิ่ง ฉันทำไม่ได้”

ซูเมิ่งจับไหล่ของเธอไว้ “คุณเชื่อฟังพี่เพิ่งสักครั้ง”

เงี่ยนถงสายศีรษะอย่างหนักแน่น “ขอโทษค่ะ พี่เมิ่ง ฉัน ทำไม่ได้ ฉันขาดเงิน ประธานเสิ่นพูดแล้ว ภายในหนึ่งเดือนเอาห้าล้านออกมาได้ ต่อไปฉันก็จะมีสิทธิที่ เลือกว่าจะอยู่หรือจะไป เขาจะไม่ทําให้ฉันลำบากใจ

พี่เมิ่ง เขาพูดได้ทําได้

ทั้งชีวิตนี้ของฉัน ช่วงแรกของชีวิตก็อาศัยเขา ช่วงหลัง ของชีวิต จะไม่เอาเขาแล้วได้หรอ?”

เจี่ยนถงก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดบุญคุณความแค้น ระหว่างเธอกับเสิ่นซิวจิ่น ซูเมิ่งไม่ได้ถาม เธอก็ไม่อยาก พูด

แต่ว่า ชีวิตนี้ ช่วงแรกของชีวิตทุกที่เต็มไปด้วยเงาของ เสิ่นซิวจิ่น แต่ช่วงหลังของชีวิต เธอกลัวแล้ว เหนื่อยแล้ว ล้าแล้ว เบื่อแล้ว อยากจะปล่อยวางแล้ว

ที่จริง ช่วงเวลาที่ไม่มีเงินซิวเสิ่น ก็ไม่ได้ลำบากอย่างที่ เธอคิดไว้

ชีวิตที่อยู่ในคุกสามปี ไม่มีเสิ่นซิวจิ่น สามปีก็ยังผ่านมา ได้แล้ว

” พี่เมิ่งฉันรู้ พี่หวังดีกับฉัน ฉันรู้ดี คุณชายคาย์อันคนนั้น อันตรายมาก ฉันก็รู้ แต่ว่าพี่เมิ่ง ท่านยังจำได้ไหม ตอนที่ ฉันเข้างานวันแรก คำพูดที่พูดกับพี่คำนั้นไหม?
ฉันพูดว่า ถ้าหากขายได้ละก็ ฉันยอมอ้าขาสองข้าง และ บอกยินดีต้อนรับ”

ความขมขื่นเล็กน้อยปรากฏขึ้นในแววตาของเธอ เธอ ลืมตาขึ้น เธอตัดสินใจอย่างมุ่งมั่นเด็ดขาด

“ดังนั้น ไม่ว่าคุณชายคาย์อันคนนั้นคิดอยากทําอะไร ไม่ ว่าเขามีจุดมุ่งหมายอะไร แม้ว่าคุณชายคา อันอยากจะ ลิ้มรสอะไรเป็นพิเศษ ขอให้ฉันเจี่ยนถงมี ฉันก็ยินยอมที่ จะเอาออกมาขาย … รวมถึงร่างกายที่ทรุดโทรมของฉัน ด้วย แม้แต่ รวมถึงไตอันเดียวที่ฉันยังเหลืออยู่”

เธอไม่รู้เธอ พูดแบบนี้ พี่เพิ่งจะเข้าใจหรือเปล่า

แต่เธอก็ยังคงทะนุถนอมดูแลเธออยู่เสมอ … โชคชะตา ที่จะทําให้พี่เพิ่งผิดหวัง

หัวใจของซูเมิ่งหนักอึ้งอย่างไม่มีเหตุผล สะท้อนให้ เห็นว่าเมื่อเจี่ยนถงเข้ามาทำงาน ครั้งแรกที่จากปากของ เจี่ยนถง ได้ยินคำพูดนั้น ตัวเองยังรู้สึกว่าเป็นผู้หญิงที่รูป ร่างไม่ดี ซึ่งเธอรู้ข้อบกพร่องของตัวเองดี

ในตอนนั้นในใจเธอยังชมเจี่ยนถงรู้ประสีประสา แต่ในขณะนี้ เมื่อตอนที่เธอได้ยินประโยคนี้ เธอถึงเข้าใจ ที่แท้ คำพูดพวกนั้น ไม่ใช่แค่คำพูด เบื้องหลังของ มันมีสิ่งที่ทำอะไรไม่ถูกอยู่มากมาย

“ ฉันขาดเงิน ขาดมากขาดมาก เหลือแต่ร่างกายที่ทรุด โทรม ถึงคุณจายคาย์อันไม่มีเจตนาดี แล้วยังไง? ฉันก็ เหลือแค่ร่างกายที่ทรุดโทรมเหลือแค่นี้แล้ว เขาอยากได้ ก็เอาไป”

ซูเมิ่งหายใจยังเจ็บปวด … ฉันเหลือเพียงร่างกายที่ทรุด โทรม หากเขาคิดจะหลอกฉัน จะหลอกอะไรได้?

“ไม่มีอะไรดี ไม่มีอะไรสักอย่าง ฉันไม่กลัว”

หลังจากเจี่ยงถงพูดคำนี้จบ เธอก็ขอให้ซูเมิ่งช่วยใส่เงิน ลงในการ์ด เจียนถงเดินออกไป

ทิ้งซูเมิ่งไว้ในห้องทำงาน มองธนบัตรบนโต๊ะทำงาน ดูไป สักพักใหญ่ๆ สุดท้าย นัยน์ตาก็ค่อยๆกะพริบเล็กน้อย เธอ ก็เอาเงินนั้นใส่เข้าไปในตู้นิรภัย แล้วหยิบสมุดบัญชีออก มาเล่มหนึ่ง จดจำนวนเลขไว้

“เจียนถง ฉันขอโทษนะ สิ่งที่ฉันสามารถช่วยเธอได้ก็มี เท่านี้” เสิ่นซิวจิ่นคนนั้นในเมื่อเคยพูดไว้แล้ว อย่าเอางาน ให้เงี่ยนถงอีก

ก็คือตัดสินใจกำหนดเวลาให้เจี่ยนถง หาเงินห้าล้านแต่ในความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้นก็คือเสิ่นซิวจิ่นตั้งแต่ต้น จนจบก็ไม่เคยคิดจะให้เงี่ยนถงโบยบินสู่ฟ้า

สิ่งที่ซูเมิงสามารถทำได้ ก็คือช่วยเจี่ยนถงเก็บเงินแต่ละ ก้อนๆไว้ เก็บขึ้นมา จนถึงหนึ่งเดือนที่เจิ่น วจีนกำหนดไว้ มาถึง

วันนั้น ถ้าหากครบห้าล้านแล้ว ถ้างั้น ซูเมิ่งค่อยเอาเงิน เข้าการ์ดทันที ค่อยเอาการ์ดอันนั้นคืนให้เงี่ยนถง

ถ้าอย่างนั้น เงี่ยนถงก็สามารถถือการ์ดใบนี้ ไปหาเสิ่น ซิวจิ่นได้อย่างสง่าผ่าเผย อย่างนั้น เด็กผู้หญิงโง่คนนี้ ก็มี โอกาสและเหตุผลพอที่จะไป

ในห้องนํ้า เจี่ยนถงล็อกประตู หลังเธอพิงกับประตู เงย ศีรษะมองเพดานอย่างเหม่อลอย…..พูดของพี่เมิ่ง ยัง ดังก้องอยู่ในหู

แต่ว่า…….ฉันไม่มีอะไรเลย ฉันกลัวอะไรอีก?

เธอหัวเราะเยาะตัวเอง หยิบมือถือขึ้นมา กดเปิดปฏิทิน กำหนดหนึ่งเดือน…….…..ไม่รู้มาก่อน เวลาหนึ่งเดือนสั้นขนาด นี้ ห้าล้าน เธอจะเอาห้าล้านมาจากไหน?
ไม่ดูโทรศัพท์แล้ว ก้มหน้าเดินออกมาจากห้องน้ำ

ห้องน้ำชั้นสุดท้ายของตงหวง เป็นห้องน้ำรวมชายหญิง แต่ว่าแต่ละห้องเป็นห้องเดี่ยว ซ่อนความลับได้ดีเลิศ

ก้มศีรษะเดินออกมา…… “พลั่ก” เสียงนี้ ชนคนเข้า

“ขอโทษ ขอ……”

“ผมสังเกตว่า ทุกครั้งที่พบคุณ ล้วนจะได้ยินคุณพูด ขอโทษ คุณชอบขอโทษเป็นพิเศษใช่ไหม?” ได้ยินเสียง ของผู้ชายดังขึ้น ทันใดนั้นเจี่ยนถงเงยศีรษะขึ้น “คือ…… คุณชายเซียว ขอโทษ ฉันไม่ทันมองทางชนถูกคุณเข้า”

เธอพูดขอโทษจบ เตรียมตัวจะเดินไป แขนข้างหนึ่งยื่น มาขวางเธอไว้ แขนข้างนั้นแค่ใช้แรง ก็ดึงเธอกลับมา “เฮ้ย ทําไมเจอผมก็จะไปแล้ว? คุณรำคาญผมมากหรอ?”

เซียวเหิงขวางคนไว้ อีกข้างหนึ่งก็รีบมากอดเอว มือทั้ง สองข้างจับเอวของเจี่ยนถงไว้ และดึงเธอเข้ามาใกล้ตัว เอง

“ไปเถอะ ไปทานข้าวเป็นเพื่อนผม”
เอาแต่ใจขนาดนี้?

“ขอโทษคุณชายเขียว ฉันกำลังทำงาน”

*ทำงานมีความหมายอะไร ไป ผมพาคุณไปทานข้าว”

“แต่ว่าฉัน…….

“อย่าแต่สิ แต่อะไร หัวค่ำแล้ว กลับมาผมช่วยคุณลา” ขณะที่พูด ก็ยื่นมือมาดึงแขนเจี่ยนถง แล้วเดินออกไป