บทที่ 78 อย่าแตะต้องตรงนั้นอีก

บทที่ 78 อย่าแตะต้องตรงนั้นอีก

ตอนดึก

เจี่ยนถงเดินไปที่ชั้นล่างของหมู่บ้านคนเดียว ขึ้นไปชั้น สอง แต่ไฟตรงทางเดินบนชั้นสองเสีย

เธอเหลือบมองดู และคิดเพียงว่าไฟทางเดินที่ชั้นหนึ่ง เสียแล้ว เธอจึงค่อยๆคลำหาและปีนขึ้นไปชั้นบนอย่าง ระมัดระวัง เมื่อขึ้นไปถึงชั้นสาม ไฟทางเดิน ยังคงเสีย

หยิบโทรศัพท์ออกมา ใช้ไฟจากโทรศัพท์ ส่องถนน

ใต้เท้าทางเดิน แล้วนําไปที่บ้าน

ในที่สุด เมื่อเธอเดินไปที่หน้าประตูบ้าน เจี่ยนถงสั่นเทา

“คุณชายคาย์อัน ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”

“ผมรอคุณนานแล้ว”

” ที่เธอถามคือ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ ไม่ใช่ถามว่า 11 เขารอนานแค่ไหนนะ

“ท่าน … มีธุระอะไรหรอ?” เจี่ยนถงถือกุญแจไว้ในมือ แต่ ไม่ได้เปิดประตูต่อหน้าคาย์อัน เปิดประตูบ้าน เธอต้องตั้งรับตลอดเวลา … คาย์อันมองเข้าไปในดวงตา หัวใจวาบขึ้น มีความรู้สึก … ตื่นเต้นเล็กน้อย

จะเอาชนะเหยื่อที่มีจิตใจที่ระมัดระวังสูง ความรู้สึกแบบ นี้… อืม ไม่เลว

“หิวแล้ว”

“ผมบอกว่า” คาย์อันแตะท้องของเขา “ผมไม่ได้กินอะไร มาทั้งวัน ผมหิวแล้ว”

เขาหิวแล้ว … มาหาเธอทำไม?

เจี่ยนถงคิดตามไม่ทัน รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “งั้นท่านก็ ควรไปหาอาหารมื้อดึกทานนะ”

“อืม คุณพูดถูก ดังนั้นผมมาทานอาหารมื้อดึกไง”

“คุณมา … ทานอาหารมื้อดึก?” “มา” ? “มา” ?

มาที่ไหน?

บ้านของเธอ?
ดังนั้นสิ่งที่เขาหมายถึงคือ “ท่านคงไม่ใช่จะบอกว่า ท่าน ตั้งใจมารอที่หน้าประตูหอพักของฉัน ก็เพราะเพื่อรอฉัน กลับมา ให้ฉันทำอาหารมื้อดึกให้คุณ?”

“อืมๆ ฉลาดจริงๆ

ไม่ใช่ว่าเธอฉลาดไม่ฉลาดไหม?

“ไม่กินอาหารมื้อดึกของคุณฟรีๆหรอก”

เขาหยิบเช็คออกมา กรอกตัวเลขลงไป “นี่ให้คุณ ผม อยากกินบะหมี่ต้นหอมของเมื่อคืน”

เมื่อมองไปที่จำนวนเงินในเช็ค ดวงตาของเจี่ยนถงดูซับ ซ้อน … ชายคนนี้ชื่อคาย์อัน เข้าใกล้เธอ ต้องการจะทำ อะไรกันแน่?

มองไม่เข้าใจ แต่ … เมื่อเธอเหลือบมองไปที่เช็คอีกครั้ง ในสมองมีคนตัวเล็กสองคนกำลังดึงชักเย่อ

คนหนึ่งบอกว่า อย่าเจอเขาอีก อย่ารับเงินนี้

คนหนึ่งบอกว่า รับไว้เถอะ เธอขาดเงินขนาดนี้ เธอไม่ใช่ จะไปไถ่อิสระของเธอคืนหรอ?
* คุณเจียน? คุณเจียน?”

คาย์อันมองเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากำลังเหม่อลอย จึง ตะโกนเรียกสองครั้ง

จู่ๆเงี่ยนถงจากที่อาการเหม่อลอยก็ได้สติคืนมา เธอลด สายตาลง จ้องมองไปที่เช็คใบนั้น สักพัก ก็ยื่นมือที่สั่น เทา ยื่นไปทางเช็คใบนั้น

ดวงตาสีนํ้าตาลของคาย่อัน เผยรอยยิ้มออกมา … เงิน

ในที่สุดก็เป็นจุดอ่อนของเธอจริงๆ

มีคนเคยพูดว่า ผู้หญิงที่รักเงิน ผู้หญิงที่บูชาทอง ผู้หญิง แบบนี้มีความหมายอะไร?

คาย่อันขี้เกียจไปสนใจ … ในสายตาของเขา ผู้หญิงคน นี้ น่าสนใจมาก

เพียงพอที่จะชดเชยเวลาที่เขาอยู่ในเมือง Sนี้เป็นเวลา สองเดือน หลังจากสองเดือนแล้ว ผู้หญิงที่ชื่อเจี่ยนถงที่ อยู่ต่อหน้าเขาคนนี้จะไปไหนทางไหน…อ้อ เขาไม่เคยคิด ยังไง สองเดือนนี้จากนี้ เขาคงล่าเหยื่อคนนี้สำเร็จนาน แล้ว ต่อจากนี้ชื่อเสียงการล่าเหยื่อสำเร็จ ก็ถูกจะเพิ่มราย ชื่อเข้าไปอีกหนึ่งคน ก็ง่ายแค่นี้เอง

กึก เจี่ยนถงเปิดประตูหอพัก “คุณชายอาย์อัน เชิญเข้าข้างใน ท่านนั่งก่อน ฉันจะไปทําอาหารมื้อดึก”

เธอวางของของตัวเองลง แล้วหันกลับไปเข้าไปในครัว เช็คใบนั้น แน่นอนว่าร้อนมือ… หนึ่งแสน แสนหนึ่งอีก แล้ว

คนคนนี้หรือว่าจะรู้สึกว่ามีเงินมากมายจนสามารถใช้ จ่ายสุรุ่ยสุร่ายได้?

ในใจเธอ โกรธขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล… เพราะเงินห้า ล้าน เธอจำเป็นต้องทำทุกอย่างที่คนอื่นไม่ต้องการทำ เพื่อแลกกับอิสรภาพของเธอและบางคนมองว่าเงินคือมูล สัตว์?

บะหมี่มาเสิร์ฟร้อนๆ

เช่นเดียวกับครั้งก่อนไม่มีผิด คาย์อันไม่ได้พูดอะไรมาก กินบะหมี่หมดอย่างรวดเร็ว

“คุณชายคาย์อัน บะหมี่ชามเดียว ไม่คุ้มค่ากับเงินที่เยอะ ขนาดนี้”

เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น และถามอย่างจริงจัง “เพราะ อะไร?”
เพราะอะไรต้องจ่ายแสนหนึ่ง เพียงเพื่อแค่กินบะหมี่ชาม

เตียว?

คำพูดนี้ พูดออกไป เธอไม่เชื่อแน่นอน

คาย์อันเช็ดมุมปาก “เรื่องที่คุณรู้สึกว่าไม่คุ้ม ผมคิดว่ามัน คุ้มก็พอ ผมเป็นคนจ่ายเงิน ผมคิดว่าคุ้มก็พอ”

น้ำเสียงนี้ เหมือนจะบอกว่า ผมจ่ายเงินผมคิดว่าคุ้ม ไม่ จําเป็นต้องให้คุณคิด

“ดึกมากแล้ว คุณชายอาย์อัน ฉันไปส่งท่านนะ”

ดวงตาสีน้ำตาลของคาย์อันแวบความรู้สึกสนุกออกมา ถ้าหากเธอยังให้ตัวเองอยู่ แล้วแนบตัวมา เกรงว่าตัวเอง จะเอียนหมด… อย่างนี้มีความหมายกว่าเยอะ

ลุกขึ้นยืน เดินไปทางประตู ตอนจากไป เดินรวดเร็วมาก เปิดผมหน้าผากเธอออก จูบ แล้วไปโดนแผลนั้นอีก

เจี่ยนถงจ้องหน้าด้วยความโมโห “คุณชายคาย์อัน ฉัน เคยบอกแล้วใช่ไหม! ห้ามจูบหน้าผากฉัน!”

คนคนนี้มันยังไงกันแน่?
พูดก็ไม่ฟัง

ผมก็เคยบอกแล้ว แผลเก็บไว้ไม่รักษา มันจะเน่า”

“เน่าก็เน่าสิ!” หัวใจของเธอผันผวน สองแก้มโกรธจน แดงก่า! จ้องมองไปที่ใบหน้าที่งดงามที่อยู่ตรงหน้า “คุณ ชายอาย์อัน รบกวนต่อไป อย่าจูบหน้าผากฉันอีก!”

“อ้อ … ” เบา “อ้อ” หนึ่งคำ คาย์อันพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น “ไม่จูบหน้าผาก ให้จูบที่ไหน? ที่นี่หรอ?”

เมื่อพูดจบ เขาก็ก้มลง และจิกที่ริมฝีปากของเงี่ยนถงอ ย่างรวดเร็ว

สีหน้าเจียนถงเดี่ยวคล้ำเดี่ยวขาว ทันใดนั้นก็เปิดปาก

ถาม

“ คุณชายคาย์อัน แสนหนึ่งนี้ รวมจูบนี้ด้วยไหม?”

คาย์อันเกือบจะหัวเราะออกมา ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา ดูอ่อนโยนที่แท้ส่วนลึกในตัวเธอเป็นแมวป่าตัวน้อย ถ้า งั้น… ยิ่งสนุกละสิ

“ไม่รวมจูบนี้นะ แต่รวมจูบหนึ่งทีที่หน้าผากเมื่อกี้ ” เสียง พูดที่ร่าเริงของผู้ชาย “แล้วเดินออกจากประตูไปโบกมือ “คุณเงี่ยนไม่จำเป็นต้องส่งแล้ว วันนี้มีความสุข มาก ขอบคุณการต้อนรับของคุณเงี่ยน”

จนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของคาย์อันที่ระเบียงแล้ว เจียนถงถึงจะปิดประตู

เธอเอามือลูบที่หน้าผาก … เจ็บมาก

ทั้งๆที่ หมอก็พูดแล้ว บาดแผลฟื้นฟูได้ดีมาก ไม่นานก็ หายเป็นปกติแล้ว

เจี่ยนถงเดินเข้าไปในห้องน้ำและปลดเสื้อผ้าทีละชิ้น ขณะนี้ ก็เผยให้เห็นร่างกายที่ปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้า หลายชั้น ผอมจนดูไม่ได้ แต่กลับเต็มไปด้วยรอยจูบ พิศวาส

นอกจากรอยจูบ ยังมีผิวที่เธอใช้ผ้าอาบน้ำถูกจนเป็น แผล… รอยจูบนี้ กลับดื้อรั้นมากทำยังไงก็เช็ดไม่ออก

ชั้นล่างตึก คาย์อันไม่ได้ออกไปทันที เงยหน้าขึ้นมองไป ที่หน้าต่างที่ยังสว่างอยู่

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า เดินไปเช็ดไป เช็ดแล้วเช็ดอีก สุดท้ายก็รังเกียจโยนผ้าเช็ดตัวลงไปใน ถังขยะที่เขาเดินผ่าน
ลู่เช่นเคยบอกคาย์อันว่า เขาหาเรื่องใส่ตัว ทั้งๆที่จูบปาก คนอื่น เป็นสิ่งที่ขยะแขยงจนรับไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่เขา เปลี่ยนเหยื่อ เปลี่ยนผู้หญิง เป็นฉากที่ตัวเองรังเกียจ

ในสายตาของคนอื่น คาย์อันนั้นหล่อเหลาและเจ้าชู้ แต่ ก็ยังมีผู้หญิงอีกมากมายที่วิ่งเข้าหา จะรู้ได้ไง คาย์อันใน สายตาของพวกเธอ เป็นคนละคนกัน——ยึดติด กะล่อน ปลิ้นปล้อน เป็นคนเลือดเย็น

คาย์อันที่ดูโรแมนติกมีเสน่ห์ กลับไร้ความรู้สึกมาก

รถ จอดอยู่ข้างทาง คาย์อันเปิดประตูรถ นั่งเข้าไป ไม่ หันกลับ เหยียบคันเร่งไปอย่างสง่าผ่าเผย