บทที่65 การตัดสินใจของเขา

บทที่65 การตัดสินใจของเขา

ความเร็วตลอดทั้งทางนั้น เสิ่นยีรู้สึกว่า ความเร็วของ บอสของตัวเอง มันเร็วซะเหมือนมีความบ้าคลั่งอยู่

ทั้งหมดจอดลงที่ตงหวง

” บอสครับ…..….. เขาเพิ่งจะเรียกขึ้น บอสของเขาก็เดิน ผ่านเขาไปอย่างรวดเร็วแล้ว ก้าวเท้าใหญ่เดินเข้าไปใน ล็อบบี้ของตงหวง และเดินตรงไปที่ลิฟต์โดยไม่หยุดลง

เสิ่นยีรีบตามขึ้นไป

สายตาของเสิ่นซิวจิ่นทั้งเย็นชา และไร้ความรู้สึก ก้าวขา ยาวด้วยความถี่ที่รวดเร็ว ราวกับบินไปข้างหน้า ข้างหน้า ก็คือห้องทำงานของซูเมิ่ง ตรงหน้าเป็นประตู เขารีบเดิน มาตลอดทั้งทาง และไม่กล้าเคาะประตู จากนั้นผลักประตู ห้องทำงานเข้าไปอย่างแรก

ทันทีที่เงยหน้าขึ้น ก็เห็นเสิ่นซิวจิ่นที่โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ เดินมาที่ข้างโซฟา

“ ประธานเสิ่น เสี่ยวถงยังไม่ตื่นค่ะ ” ซูเมิ่งเห็นว่าเสิ่นซิวจิ๋ นกำลังโกรธมาก จึงรีบพูดเตือนขึ้น “ ประธานเสิ่นคะ คุณมีอะไรรอให้เจี่ยนถงตื่นแล้วค่อยพูดก็ได้ค่ะ ตอน นี้เธอก็เป็นคนไข้คนหนึ่งอยู่ ”

เสิ่นซิวจิ่นไม่แม้แต่มองไปที่ซูเมิ่ง และเสิ่นยีก็ตามมา พอดี

เสิ่นซิวจิ่นก้มลงไปอุ้มหญิงสาวที่ยังห้อยสายน้ำเกลือบน โซฟาขึ้น แล้วส่งสายตาไปที่เสิ่นยี ทันใดนั้น เสิ่นยีก็รีบไป ถอดถุงน้ำเกลือที่แขวนอยู่บนราวเหล็กบนข้างบนโซฟา ออก

“ ประธานเสิ่นคะ คุณจะพาเสี่ยวถงไปไหนคะ! ” ซูเมิ่งม องดูสถานการณ์แล้วมันไม่ใช่ และไม่สนว่าจะเกิดอะไร รีบวิ่งไปข้างหน้า บังประตูห้องทำงานไว้ ก่อนที่เสิ่นซิวจิ่น จะออกไป ยกมือทั้งสองข้างเป็นแนวขวาง เพื่อปิดกันทาง ไปของเสิ่นซิวจิ่น

ชายตรงหน้า ที่รูปร่างสูงกำยำ สันทัดและแข็งแกร่ง และ ใบหน้าตอนนั้นที่เปี่ยมไปด้วยความสง่า แต่ประทับไป ด้วยความเย็นชา ถูกซูเมิ่งหยุดไว้ เสิ่นซิวจิ่นเหลือบไป มองซูเมิ่ง

หัวใจของซูเมิ่งเต้นตึกตัก ไม่ต้องพูดเลยว่าเธอกลัวมาก แค่ไหน โดนเฉพาะสายตาของเสิ่นซิวจิ่น ก็ทำให้เธอวู่วาม ใจแล้ว “ ประธานเสิ่นะ..….…….” เธอพูดขึ้น แล้วมองไปที่ เงี่ยนถง แล้วกัดฟันพูดเมื่อซูเจิ่งนึกถึงสิ่งที่เจี่ยนถงต้องทนทุกข์ทรมานในวัน นี้…..เธอยอมรับเลยว่า เธอไม่ควรยุ่งเรื่องพวกนี้ แต่ ว่า……..แต่ว่าถ้าเธอไม่สนเด็กมื้อคนนี้ละก็ เด็กมื้อคนนี้ก็คง ต้องใช้ชีวิตในความมืดมิดแบบนั้นโดนไม่เห็นเดือนไม่เห็น ตะวัน และจะไม่สามารถออกมาได้จริงๆ!

* ประธานเสิ่นคะ ตอนนี้คุณพาเธอไปไม่ได้ค่ะ ”

ซูเมิ่งทำหัวแข็งข้อพูดขึ้น พระเจ้ารู้ดีว่าตอนนี้ด้านหลัง เสื้อของเธอนั้นได้เปียกโชกไปหมดแล้ว

* ซูเมิ่ง คุณรีบหลบไป บอสไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ หรอก ” เสิ่นยีส่งสายตาเล็กน้อย และพูดกับซูเมิ่งในทันที

ซูเมิ่งไม่รู้ว่าเสิ่นยีกำลังสื่ออะไรให้ตัวเอง แต่ว่า……เธอ กำหมัดขึ้นแน่น “ ร่างกายของเสี่ยวถงเธอ……..

“ ซูเมิ่ง ผมจะพูดแค่อีกครั้ง ” สายตาที่เย็นชาของเสิ่นซิว จิ่น มองมาที่ซูเมิ่ง ริมฝีปากขยับ และเตือนขึ้นอย่างเยือก เย็น “ หลบไป ”

ในตอนนี้เขาไม่พอใจมาก ถ้าซูเมิ่งอยากตายนัก เขาก็ ยินดีที่จะสนอง

ซูเมิ่ง ผมจะพูดแค่อีกครั้ง หลบไป ……ซูเมิ่งเห็นสายตาที่เย็นยะเยือกนั้นของเสิ่นซิวจิ่น ใจของเธอสั่นเกรงกลัว เหงื่อบนหน้าผากไหนออกมาไม่หยุด และมองไปที่เงี่ยนถ งอีกครั้ง ในตอนนี้เอง ก็เป็นเวลานานแล้ว อย่างน้อยที่สุด ซูเมิ่งก็คิดเช่นนั้นขึ้น

หลังจากนั้น เธอก็ลดหัวลง และเดินไปข้างๆอย่าง เงียบๆ……ขอโทษนะ เสี่ยวถง

เธอเองก็กลัวเสิ่นซิวจิ่นเหมือนกัน ผู้ชายคนนี้มีทั้งความ สามารถ และวิธีการ อีกทั้งยังเลือดเย็นอีกต่างหาก เธอ เห็นทั้งหมดมากับตาเธอเอง

เสิ่นซิวจิ่นจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับลูกน้องที่ไม่เชื่อฟัง

เสิ่นซูซจิ่นพาเธอไปแล้ว เหลือเพียงซูเมิ่งคนเดียว เธอ ยื่นนิ่งๆอยู่ที่เดิมโดยไม่ขยับไปไหน

นานสักพัก ถึงได้เงยหน้าขึ้นมา พูดเบาๆกับอากาศที่ว่าง เปล่านั้น “ เสี่ยวถง ฉันยังคงรักตัวฉันเองมากกว่า ขอโทษ ด้วยนะ

เธอเห็นใจเด็กบื้อคนนั้น เพราะว่าตัวของเด็กบื้อคนนั้น มันทำให้เห็นความดื้อของตัวเองเมื่อก่อน นั่นก็เป็นช่วง เวลาที่ตัวเองก็ไม่อยากจะนึกถึงอีก

แต่ว่า เมื่อเทียบกับความเห็นใจเด็ก………….……เพิ่งเธอรู้ดี ว่าตัวเองเห็นแต่ตัว ซึ่งเป็นสิ่งที่มนุษย์เป็น อยู่……เธอรักตัวเองมากกว่า

ซูเมิ่งไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าอยู่ในจุดที่ซูเมิ่งยืนอยู่ แม้จะรู้ ว่าบอสตัวเองเป็นคนอย่างไร วันนี้เธอก็กล้าที่จะยืนหยัด และขวางทางของบอสของเธอ เพื่อขอร้องให้กับเจี่ยนถง ไม่กี่คำ…เมิ่ง เคยได้พยายามแล้ว

ตงหวงชั้น 28 ที่จริงแล้วบ้านของเสิ่นซิวจิ่นไม่ได้อยู่ที่นี่ เป็นแค่ที่พักชั่วคราวของเขา

เสิ่นยีเงียบตลอดทั้งทาง ราวกับเงาเงาหนึ่ง เขาเดินตาม ชายตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธมาตลอดทั้งทาง ใน มือของเขา ยังคงถือถุงน้ำเกลืออยู่

ติ้ง!

เสิ่นยีเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมกับเสิ่นซิวจิ่น และมุ่ง เดินไปที่ห้องนอนของชั้น 28

ไม่มีราวเหล็กชั่วคราวสำหรับถุงน้ำเกลือ หลังจากที่วาง ผู้หญิงในอ้อมแขนลงบนเตียงหลังใหญ่ ไม่พูดอะไรแล้ว หยิบถุงน้ำเกลือในมือของเสี่ยยีขึ้น แขวนบนไม้แขวนเสื้อ ไปด้วย และพูดขึ้นด้วยความเย็นชาไปด้วย “นายออกไปได้แล้ว ”

.…..…….. ” เดิมทีเสิ่นยีจะพูดอะไรบางอย่าง กำลังจะพูด ขึ้น เสียงนั้นก็หยุดลงทันที ตัวเองคิดแล้วคิดอีก ลังเลอยู่ สักพัก ในที่สุดก็พูดขึ้น ” ครับบอส ”

เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้มองผู้หญิงบนเตียง เดินไปที่หน้าต่างที่ สูงจากพื้นจรดเพดาน นั่งลงบนโซฟาข้างหน้าต่างที่สูง จากพื้นจรดเพดานนั้น

เขาอยากจะเขย่าให้ผู้หญิงบนเตียงนั้นตื่นมาเดี๋ยวนั้น เลย เพื่อจะถามว่า เธอกับเซียวเหิงมันอะไรกันแน่

จากนั้น ก็ยังคงระงับแรงกระตุ้นนั้นลงได้

เขานั่งบนโซฟา ที่ทำมาจากหนังลูกวัวอยู่ริมหน้าต่าง ศอกวางลงบนพนักแขนของโซฟา มืออีกข้างหนึ่งกุมขมับ แล้วมองไปที่เตียงหลังใหญ่นั้นอย่างเงียบๆ

ด้านนอก เกิดพายุฝนฟ้าคะนองขึ้นอย่างกะทันหัน

ฟ้าผ่าและฟ้าร้องต่างเกี่ยวพันกันมา

ภายใต้เสียงที่ดังสนั่นนั้น ผู้หญิงบนเตียงยังคงนิ่งเงียบ ราวกับร่างที่ไร้วิญญาณอย่างไงอย่างนั้น
ภายในห้องนอน ไม่ได้เปิดไฟดวงใหญ่ เปิดเพียงโคม ไฟบนหัวเตียง ที่สามารถส่องเห็นถุงน้ำเกลือว่ายังมีน้ำ เกลืออยู่ไหมได้อย่างชัดเจน โคมไฟบนหัวเตียง ก็ไม่ สามารถส่องสว่างได้เท่ากับไฟดวงใหญ่ มันส่องสว่างไม่ ถึงหน้าต่างที่สูงจรดเพดานด้านนี้

ภายใต้หน้าต่าง แผ่นฟ้าสลัว แสงจากฟ้าแลบ ด้านหลัง หน้าต่างและชายคนนั้น ฟ้าผ่ากลางอากาศ แสงสีฟ้าจาก สายฟ้าฟาด ทันใดนั้นหน้าต่างก็ส่องสว่างขึ้นมาทันที ภายใต้แสงสีฟ้าเลือนรางนั้น ใบหน้าอันสง่างามของเขา ก็ เปล่งแสงความหล่อเหลาขึ้น และเย็นชามากขึ้น

“ อื้ม~ ” อยู่ๆคนบนเตียงก็ส่งเสียงครวญครางขึ้นอย่าง เจ็บปวด ชายบนโซฟายังคงนั่งนิ่งไหวขยับ

“ ซี๊ด~ ” น้ำเสียงเจ็บปวดกว่าเดิม ”

ชายบนโซฟากัดกระดูกขากรรไกรแน่น แต่ยังคงไม่ขยับ

“ โอ…โอ๊ย… โอ๊ยๆๆๆ….. เสียงนั้นเจ็บปวดมากขึ้น เรื่อยๆ ทั้งๆที่เธอนอนอยู่บนเตียง และค่อยๆขดตัว และ กอดตัวเองไว้

ทันใดนั้นเอง!
เขาขยับตัวแล้ว!

เสิ่นชิวจิ๋นลุกขึ้นยืนทันที สายตาอันเย็นชา ภายใต้ความ รู้สึกที่ไร้อารมณ์ ทีละก้าว ทีละก้าว……..ตึกๆๆ เดินมาที่ข้าง เตียง

เขายื่นแขนออกมาอย่างช้าๆ ฝ่ามือเรียวยาวโน้มเขาไป แตะใบหน้าของคนป่วยคนเตียง

ทันใดนั้น!

นิ้วทั้งห้า ยื่นออกมาล็อกคอคนบนเตียง!

” ถ้าวันหนึ่ง บนโลกนี้มีใครคนหนึ่งที่สามารถรบกวน อารมณ์ผมได้ ” เสิ่นซิวจิ่นในวัยรุ่นเคยพูดไว้กับไป์ยี่สิง เอง “ ผมจะเป็นคนทำรู้ความรู้จักกับเธอเอง “