บทที่62 ของที่ฉันไม่เอา

บทที่62 ของที่ฉันไม่เอา

ไปสู่สิงพิสูจน์ตัวเองได้สำเร็จ…….ว่าเจาะน้ำเกลือให้คน อื่นเป็นจริงๆ!

“ ก็บอกแล้วไง ว่าฉันนะอัจฉริยะ เรื่องง่ายๆแค่นี้ ฉันจะ ทําไมเป็นเหรอ? ฉันจะบอกอะไรให้นะ เงินชัวจีน ที่ฉัน เป็นแพทย์ส่วนตัวให้นายได้น่ะ เพราะฉันมีความสามารถ นายคอยดูก็แล้วกัน ”

ทันใดนั้นไป์ยี่สิงก็รู้สึกโมโหก็อารมณ์ดีขึ้นมา อย่าพูด เลยว่าเมื่อกี้หงุดหงิดมากแค่ไหน ปากนั้นของเสิ่นซิวจิ่น นั้น แสบยิ่งกว่าพิษของปลาปักเป้าเสียอีก

* ให้เงินเดือนนายเพิ่ม! ”

ไป์ยูสิงเลิกคิ้ว เพื่อต้องการดูถูกเสิ่นซิวจิ่น สุดท้ายอีก ฝ่ายพูดประโยคหนึ่งขึ้นเสียงดัง “ ฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้ นาย ”

ไป์ยี่สิงไม่ได้ขาดเงิน~ ถ้าเขาแคร์เงินจริง ก็คงกลับไป เป็นคุณชายของตระกูลไป๋แล้ว ไปเป็นผู้จัดการ ช่วยพ่อ ของเขา เงินที่ได้มาทั้งเยอะทั้งเร็ว
” เนวนนายจงใจใช่ไหม ฉันช่วยแฟนตัวน้อยของ นายเสร็จแล้ว นายยังจะทำให้ฉันดูแคลนอีก? ”

แม้ว่าจะโกรธเพียงไหน ไปยู่สิงก็ไม่คิดจะพูดความในใจ แบบนี้ก็ดีแล้ว!

ทันใดนั้น!

บรรยากาศที่ตึงเครียด รอบข้างก็ค่อยๆนิ่งสงบลง

“ แฟนตัวน้อย? นายหมายถึงใคร? ” หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของเสิ่นซิวจิ่นก็เย็นสงบลง

หลังจากที่ไป์ยู่สิงพูดจบ ก็แอบ ดุปากตัวเองอยู่ แต่เมื่อ มองท่าทีที่นิ่งเย็นชาของเสิ่นซิวจิ่น และใช้หางตาเหลือบ ไปมองเจี่ยนถงที่กำลังหลับอยู่บนโซฟา

ใจที่โกรธแค้นเคืองใจอยู่ พูดทั้งหมดออกมาอย่างไม่ยั้ง

คิด

“ ใคร? ไม่ใช่เงี่ยนถงเหรอ? ”

ไป์ยู่สิงยิ้มมุมปาก “ เสิ่นซิวจิ่น นายอย่าบอกนะว่าเธอไม่ใช่ ถ้าเธอไม่ใช่แฟนสาวของนาย ทําไมนายต้องสนว่า เป็นตายร้ายดีอย่างไงด้วย เธอเป็นไข้มันเรื่องอะไรของ นาย และนายอย่าบอกนะ ว่านายแค่สงสารเธอ

เสิ่นซิวจิ่น นายเป็นคนอย่างไงกันแน่ ตัวเองไม่รู้เหรอ

ฉันไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าท่านประธานใหญ่เปลี่ยนไปเป็นคน

ที่เห็นอกเห็นใจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ และอีกอย่าง ถ้าไม่ใช่แฟนสาวนาย นายจะขับรถส่งไป

โรงพยาบาลกลางดึกเองทำไม? เลิกฟอร์มสักทีเถอะ! ”

ซูเมิ่งรู้สึกว่า ตอนนี้เธออยู่ที่นี่ไม่ค่อยจะเหมาะสมเท่า

ไหร่

“ อะแฮ่ม……ประธานเสิ่นคะ ถ้าไม่มีอะไร ฉันออก ไป…….….” ก่อนนะคะ

‘ ฝากเธอไว้กับคุณที่นี่นะ คุณดูแลเธอให้ดีหล่ะ ถ้าเธอ ตื่นมา คุณก็บอกเธอว่าเธอเป็นลมไป จึงให้คนรู้จักมา เจาะน้ำเกลือให้ ”

เสิ่นซิวจิ่นที่เย็นชา ออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นยื่น มือไปจับแขนของไป์ยูสิง เพื่อดึงเขาออกจากห้องทำงาน และมุ่งไปที่บันไดหนีไฟ
* นายปล่อยมือนะ! เสิ่นซิวจิ่น ฉันเตือนนายนะ ถ้านาย ยังไม่ปล่อยมือ ฉันจะต่อยนายจริงด้วย ”

ไปสู่สิงถูกเสิ่นชูวจึงลางไปที่บันไดหนีไฟ เมื่อไปถึง ไป๋ ยู่สิงตะโกนขึ้น จากนั้นเสิ่นซิวจิ่นก็ผลักเขาไปข้างหน้า “ นายจะต่อยฉัน? ได้เลย มาสิ มาลองดูสักตั้ง ”

ดูเสิ่นซิวจิ่นที่โดนกำลังยั่วยุไปมา ไป๋ยู่สิงโมโหจนอดไม่ ได้ที่จะดุตัวเอง แม่งเอ๊ย ใครจะอยากต่อยตีกับเขาจริงล่ะ!

* นี่ มีอะไรพูดกันดีๆ พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ มีอะไร ค่อยๆเคลียร์ ”

หน้าอันสง่าของเสิ่นซิวจิ่นนิ่งมากขึ้น “ ไป์ยูสิง เรื่อง ระหว่างฉันกับผู้หญิงคนนั้น นายรู้ดีที่สุด! ”

ไปยู่สิงรู้ว่าเสิ่นซิวจิ่นกำลังเตือนตัวเองอยู่ ว่าอย่าพูด

เรื่องระหว่างเจี่ยนถงและเสิ่นซิวจิ่นอีก

..….….….…………ไมนายต้องเป็นห่วงว่าเธอจะเป็นตายด้วย ” มันเกี่ยวอะไรกับนาย

ในแววตาของเสิ่นซิวจิ๋นเต็มไปด้วยความนิ่งเฉย ริม ฝีปากบางถูกยกขึ้น “ ถึงแม้ว่าจะเป็นของที่ฉันไม่เอาแล้ว ถ้าฉันยังไม่อนุญาต ไม่ว่าจะเป็นจะตายก็เอาไปจากมือฉันไม่ได้ ” สายตาที่เย็นชาของเขา ทำให้ไปยู่สิง สะดุ้งขึ้น

“ พูดแบบนี้แล้ว ยู่สิง นายเข้าใจไหม? ”

ไปสู่สิงมองไปที่เสิ่นชิวจิ่น จากนั้นนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง และเงย หน้าขึ้น “ อาซูว นายคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ นายเกลียด เธอมากขนาดนั้นจริงๆเหรอ? ”

“ เธอทำให้เซี่ยเวยเหมิงตาย ”

เพียงประโยคเดียว ทำให้ไปยู่สิงหมดคำจะโต้เถียงไป เลย

เธอทำให้เซี่ยเวยเหมิงตาย…..……แค่นี้ก็มากเพียงพอแล้วที่ จะทำให้เสิ่นซิวจิ่นโกรธเกลียด

“ ทุกคนควรชดใช้ในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ” เสิ่นซิวจิ่นพูด ประโยคนี้กับไป์ยู่สิงอย่างเลือดเย็น จากนั้นเปิดประตู ออกจากทางหนีไฟไป

ใต้ตึกตงหวง มีเบนท์ลีย์คันหนึ่งจอดอยู่ที่นั่น ขึ้นไปนั่งที่ คนขับ เสิ่นซิวจิ๋นเหยียบคันเร่ง จากนั้นรถก็แล่นออกไป

เปิดบลูทูธ และกดโทรไปเบอร์หนึ่ง ” เสิ่นยี ตอนนี้ฉัน กำลังรีบไปให้ทัน

เป็นประโยคที่กระชับและชัดเจน ประหยัดเวลาท่ามา หากินมาก

ตอนนี้เสิ่นชีวจิ่นอารมณ์เสีย อารมณ์เสีย “ มาก ”

ไปยู่สิงหมอนั้น ที่วันนี้เหมือนจะสะกิดผิดจุด และพูดจา ไร้สาระ

เจียนถงเป็นแฟนสาว?

ตรงที่นั่งคนขับ ปลายปากของเขาเต็มไปด้วยคำพูดที่ทั้ง ถากถาง และเหยียดหยาม……..เขาเป็นห่วงเธอ? ผู้หญิง คนนั้น? เจี่ยนถง?

ถ้าอย่างนั้น แล้วทำไมตัวเองถึงได้ส่งผู้หญิงคนนั้นไป โรงพยาบาลกลางดึกด้วยล่ะ?

ในหัวของเสิ่นซิวจิ่น ก็เกิดความสงสัยนี้ขึ้น
แม้ว่าจะกำลังขับรถอยู่ แต่กลับคิดโน้นคิดนี่ ในหัวยังคง คิด และวิเคราะห์สำหรับคำตอบของปัญหานี้

คำอธิบายเดียวก็คือ เขายังไม่อยากปล่อยผู้หญิงคนนี้ ไปง่ายๆ!

“ ชีวิตคนทั้งคน แค่สามปี มันยังน้อยไปสำหรับเธอแล้ว ” เมื่อม่ถึงที่หมาย เหยียบเบรกรถลงที่นั่น ภายในใจเสิ่นซิว จิ่นก้าวผ่านประโยคนั้นมาได้

“ บอส คุณมาแล้ว ” เสิ่นยีรออยู่ปากประตู

นี่เป็นโกดัง

” เธออยู่ไหน? “เมื่อเขาลงจากรถ ขาอันเรียวยาวก้าว อย่างรวดเร็วราวกับจะบินได้ พร้อมกับเสิ่นยีที่อยู่ข้างๆไป ด้วย

“ อยู่ข้างในครับ ผมนำทางคุณ ” เสิ่นยีไม่พร่ำเพรื่อ พูด อย่างกระชับรัดกุม และพาเสิ่นซิวจิ่นมุ่งไปที่โกดัง

ข้างในนั้น ยังมีห้องเล็กๆห้องหนึ่ง เสิ่นยีเปิดประตูออก “ บอสครับ เธอไม่ยอมฟังเลย เธอโวยวายอยู่นั่น พวกเรา ไม่มีทางแล้ว จึงปิดปากเธอไว้ และมัดมือแขนมัดขาเธอ
เสิ่นชิวจิ่นเดินไปที่ห้องเล็กๆนั้น หญิงสาวที่ขี้อายเมื่อ เห็นเสิ่นซิวจิ๋นเดินเข้ามานั้น แววตาอันบริสุทธิ์ และ สวยงามก็เต็มไปด้วยการขอความเมตตาอย่างน่าสงสาร

ท่าทางแบบนี้ ดูแล้วช่างน่าสงสารจริงๆ ถ้าเป็นผู้ชายคน

อื่น ก็คงจะรู้สึกว่าใจอ่อนระทวย

แต่บนหน้าเสิ่นซิวจิ่นที่สง่า และหล่อเหลานั้น ไม่ได้มี

ความรู้สึกใดๆแสดงออกมา เขายืน และกระดิกนิ้วไปมา

ทันใดนั้นเสิ่นยีก็สังเกตเห็น และรีบก้าวไปข้างหน้า จาก นั้นถอดผ้าออกจากปากเธออย่างเงียบๆ

“ แค่ก แค่กๆๆๆ……..

เมื่อเธอไอขึ้น อีกด้านหนึ่ง เสิ่นยียื่นถุงมือหนังสีดำคู่หนึ่ง ให้กับเสิ่นซิวจิ่นอย่างคุ้นเคย จากนั้นสวมถุงมือขั้นอย่าง ไม่ลังเล ทั้งๆเป็นแค่เพียงการใส่ถุงมือที่ง่ายๆ แต่เมื่อเป็น เขาทำแล้ว มันกลับดูทั้งสง่า…..และน่ากลัว

ผ้าบนปากที่ถูกถอดออก ฉินมู่คู่ก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา ทันที แต่ถูกปิดปากด้วยผ้าเป็นเวลานาน แต่หลังจากเอา ผ้าออกจากปาก เธอก็อดไม่ได้ที่จะไอขึ้น ไอจนหน้าแดง ไปทั้งหน้า
เท้าคู่หนึ่งของชายคนหนึ่ง ปรากฏขึ้นในสายตาของเธอ ฉินมู่มู่หยุดชะงักลง ทันใดนั้น คางของเธอถูกบีบขึ้นอย่าง แรง เธอมองเข้าไปในแววตาคู่ที่สุดแสนจะน่ากลัวนั้น

* ตอนนี้ผมอารมณ์ไม่ดีมาก ไม่มีความอดทนอะไรทั้งนั้น ต่อไป ผมถามอะไรคุณ ทางที่ดีคุณควรตอบมาตรงๆดี กว่านะ ”

ภายในใจของฉินมู่มู่มีความสั่นกลัว แต่มือบนคางนั้น กลับไม่ได้มีความปรานีเลยแม้แต่น้อย มันเจ็บ เจ็บมากๆ เจ็บซะจนน้ำตาของฉินมู่ผู่เอ่อล้นออกมา

* ทำไมต้องให้ร้ายเจี่ยนถง? “