บทที่ 51 นอนกับฉันคืนนี้
บทที่ 51 นอนกับฉันคืนนี้
ยิ่งเธอดึงดัน เขาก็ยิ่งเผด็จการ
เปี๊ยะ!
เสียงหนึ่งดังขึ้น ทันใดนั้น ทั้งโลกก็เงียบสงัด
เสิ่นซิวจิ่นมองหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างของเขาอย่างเหลือ เชื่อมือของเธอสั่นเทา มองมาที่เขาอย่างตื่นกลัว
เสิ่นซิวจิ่นจ้องมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง ฝ่ามือที่ ตบเข้ามาไม่รุนแรงและไม่ทำให้เจ็บ แต่ชีวิตที่สมบูรณ์ แบบอย่างคุณชายเสิ่น เสิ่นซิวจิ่น ผู้นำตระกูลเสิ่นแห่ง เมือง S ที่ในชีวิตนี้ถูกตบหน้าเป็นครั้งแรก ริมฝีปากบาง ของเขาเม้มแน่นจนเป็นเส้นพลางจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ใต้ ล่าง ทันใดนั้นเขาก็ดีดตัวขึ้นลุกออกจากเตียง หันหลังให้ เจี่ยนถงที่อยู่บนเตียงก่อนจะเอ่ยขึ้น
“เปลี่ยนกางเกงเปียกๆของเธอซะ และอย่าให้เตียงฉัน เปียกด้วยล่ะ”
กางเกงกีฬาผู้ชายถูกโยนใส่มือของเจี่ยนถงอย่างรีบร้อน
เจี่ยนถงอึ้งไปครู่หนึ่ง ชายคนนั้นไม่แม้แต่หันกลับมามอง ภายใต้สายตาของเงี่ยนถง เขาระงับความโกรธพลางเดิน ออกไปจากห้อง “รีบเปลี่ยนเร็วๆเข้า เดี่ยวไปยู่สิงจะมา ตรวจไข้ให้เธอ”
ตรวจไข้?
“ฉันไม่ได้ป่วย”
“ถ้าไม่ป่วย แล้วจู่ๆจะเป็นลมไปได้ยังไง”
เขาตอบอย่างเยาะเย้ย
“ฉันไม่ได้ป่วยจริงๆ”
“บอกให้เปลี่ยนก็เปลี่ยนสิ มัวพูดไร้สาระอยู่ได้ เตียงฉัน สกปรกหมดแล้ว”
แผ่นหลังของชายหนุ่มหายออกไปจากประตูห้องนอน ตามมาด้วยเสียง “ปัง” จากประตูที่ปิดลง
เจี่ยนถงมองกางเกงกีฬาขาสั้นที่อยู่ในมือ
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยุงร่างของตัวเองและ ค่อยๆเปลี่ยนกางเกงที่เปียกนั้น
ในเวลานั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น “เจี่ยนถง นี่ฉัน เอง”
ไปยู่สิงยืนอยู่ที่หน้าประตู เขาเคาะประตูตามมารยาท “ถ้าเธอไม่ตอบ ฉันจะเข้าไปแล้วนะ”
เจียนถงหน้าซีดทันควัน “อย่า…” เข้ามา…
สายไปแล้ว…
ไปยู่สิงยืนมองเจี่ยนถงอยู่ที่ประตู สายตาของเขาสำรวจ ร่างของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ทันใดนั้นก็เผยให้เห็นสาย ตาแปลกๆ
เสื้อผ้าของเสิ่นซิวจิ่นอยู่บนตัวของเจี่ยนถง
“เธอเพิ่งออกกำลังกายมาเหรอ”
“ฮะ?
ไป์ยู่สิงแค่พูดแซวเล่น แต่เมื่อเห็นท่าทีที่ไม่ตอบสนอง ของเจี่ยนถง ก็ส่ายหัว เป็นอันรู้คำตอบ
เขาเดินไปหาเจี่ยนถง สีหน้าของเธอซีดเซียว”เธอไม่ต้องเกร็ง ฉันแค่มาตรวจเฉยๆ”
“ฉันไม่ได้ป่วย”
“แค่ตรวจเอง ไม่เห็นเสียหายนี่”
“ไม่จำเป็น ฉันไม่ได้ป่วยจริงๆ”
จู่ๆไปู่ยี่สิงก็เงยหน้าขึ้น เขามองไปที่เจี่ยนถงด้วยสีหน้าที่ ดูจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “นี่ เจี่ยนถง เธอกำลังปิดบังอะไรอยู่กัน แน่”
หัวใจของเจี่ยนถงหยุดเต้นไปครึ่งจังหวะ “ฉันก็แค่…ไม่ ได้ป่วยจริงๆ และฉันเกลียดหมอก็เท่านั้น”
ไป๋ยู่สิงเชิดคางขึ้นชี้ไปทางประตูห้องนอน “จะให้ฉัน เรียกเขาเข้ามา แล้วบอกต่อหน้าเขาว่าตอนนี้เธอเป็นคน พิการดีไหม”
ดวงตาของเจี้ยนถงเบิกกว้างทันใด!
นี่เป็นสิ่งที่เธออายและอยากให้พูดถึงมันน้อยที่สุด!
ยิ่งไปกว่านั้น ยังไม่อยากให้เอ่ยถึงมันต่อหน้าคนที่ เป็นต้นเหตุ!
“นายรู้ได้ยังไง…อ๋อ…นั่นสินะ” ขณะที่เธอเอ่ยถามไป ยู่สังว่ารู้ได้อย่างไร จู่ๆก็เงียบไป ทันใดนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “นั่นสินะ”
ไปยู่สิงเหลือบมองเจี่ยนถง เขาเข้าใจอะไรบางอย่าง อย่างคลุมเครือ
แต่ถ้าสิ่งต่างๆก็เป็นไปตามที่เขาคาดเดาจริงๆ อย่างนั้น แล้ว…ไป์ยู่สิงมองไปที่เงี่ยนถงอย่างสงสาร…เธอช่างน่า เศร้าเสียจริง
“เธอเคยคิดบ้างไหม ว่าบางเรื่องอาจไม่เป็นไปอย่างที่ เธอคิด” อย่างน้อย เขาก็คิดว่าถึงเสิ่นซิวจิ่นจะเกลียด เจียนถงมากแค่ไหน แต่เขาก็คงไม่ใจร้ายให้คนมาถอดไต เธอไปหรอก
“มันผ่านมาแล้ว และนี่คือสิ่งที่ฉันสมควรได้รับ” ผู้หญิง คนนั้น เป็นผู้หญิงที่กล้าแสดงออกและมั่นใจที่สุดเท่า ที่เคยเจอในหาดเซี่ยงไฮ้ แต่ในตอนนี้ ราวกับเดินมาถึง จุดจบของชีวิต เธอดูไม่มีชีวิตชีวาราวกับหญิงชราที่อายุ เกินร้อยปี และเอ่ยค่าพวกนั้นออกมา
ไป์ยู่สิงประหลาดใจ!
แม้ว่าจะเคยเห็นเธอคุกเข่าต่อหน้าเสิ่นซิวจิ่นมาแล้ว ก็ตาม แต่เมื่อตัวเองได้มาเจอกับผู้หญิงคนนี้ก็ยิ่งรู้สึกสะเทือนใจ!
ความอ่อนน้อมถ่อมตน เผยให้เห็นผ่านประโยคที่เธอพูด
“สำหรับไตแล้ว เธอแค่พูดว่า ‘มันหายไปแล้ว’ อย่าง นั้นเหรอ” สีหน้าของไปสิงเผยให้เห็นถึงความมั่นใจ เจี่ยนถงในตอนนั้น เป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากมาย แต่ผู้ หญิงคนนี้ในตอนนี้ เขาคิดแค่ว่าในระยะเวลาสามปีนี้ มัน เปลี่ยนเธอได้แค่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น ไม่คาดคิดว่า แม้แต่ข้างไหนก็จะเปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน
“เธอนี่คิดไปเองจริงๆ ทั้งหมดทั้งมวลคือสิ่งที่เธอควรได้ รับอย่างนั้นเหรอ เงี่ยนถง”
เจี่ยนถงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองไป์ยูสิง ราวกับเครื่องจักร ที่อยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ทั้งหมดนี้ คือสิ่งที่ฉันสมควร ได้รับ” ใบหน้าของเธอนิ่งเฉยจนดูเหมือนไม่มีชีวิต!
ดวงตาของไป่ตู่สิงเต็มไปด้วยความผิดหวัง เจี่ยนถงคน ก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้วจริงๆ และไม่ปรากฏให้เห็นอีก เลย
“เดี๋ยวฉันจะตรวจให้เธอ เธอช่วยให้ความร่วมมือด้วย” ไป์ยูสิงแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกัน แต่เจี่ยนถงก็ไม่วายหลีกเลี่ยง “ทางที่ดีเธออย่าขยับจะดีกว่า ฉันกลัวจะทำเธอเจ็บ หรือว่าเธออยากให้ฉันเรียกเสิ่นซิว จิ่นให้เข้ามาล่ะ”
ประโยคสุดท้าย หยุดเงี่ยนถงได้อย่างชะงัก
“มีไข้ 37.8 องศา เธอเป็นอะไรเนี่ย มีไข้ขนาดนี้แล้วยัง จะมาทํางานอีกเหรอ เธอไม่รู้สภาพร่างกายตัวเองรึไง เธอก็เป็นแค่คนธรรมดา แล้วยังจะอวดเก่งอีก อยากตาย นักรึไงฮะ เจี่ยนถง! ” สุดท้ายแล้ว ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า นี้ ก็เป็นคนคนเดียวกับเด็กที่เรียกเขาว่า’พี่ตู่สิง’และโตมา ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก แม้จะไม่สามารถย้อนกลับไปในอดีต ได้ แต่เธอก็ยังเป็นเจียนถง
ไป์ยู่สิงไม่ได้คิดอะไรกับเจี่ยนถง เพียงแค่รู้สึกสงสาร เธอ และนึกถึงความรู้สึกเก่าๆในอดีต
เขาลุกขึ้นยืนหยิบของ ก่อนจะเดินออกไป
เขาไม่ได้พูดอะไรกับเสิ่นซิวจิ่นมากนัก เพียงแค่เอ่ยขึ้น “นายอย่าแกล้งเธอนักเลย ร่างกายเธอ…ไม่ค่อยดีเท่า ไหร่” ไม่แน่ใจว่า เสิ่นซิวจิ๋นจะรู้เรื่องสภาพร่างกายของ เจี่ยนถงหรือไม่ คำพูดของไป๋ยู่สิงเปลี่ยนไปทันทีที่คำ เหล่านั้นจะออกจากปาก
เสิ่นซิวจิ่นเหลือบมองไปทางห้องนอน ก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไป
“คืนนี้ นอนกับฉันนะ” เสิ่นซิวจิ่นไม่มีความหมายอื่นใด แฝง เพียงแค่ผู้หญิงคนนี้เพิ่งจะจมน้ำและยังมึนหัว อีกทั้ง ไปสู่สิงก็กำลังจะให้คนเอายามาให้ เขาเพียงแค่จะเก็บ เธอไว้ข้างกายในคืนนี้
แต่ คำพูดนี้มันคลุมเครือเกินไป จนใบหน้าของเงี่ยนถง ซีดอย่างทันควัน “ไม่! “
ท่าทีตอบสนองของเธอค่อนข้างรุนแรง ส่วนเสิ่นซิวจิ่น เองก็ฉลาดพอที่จะมองเธอออก สายตาเหลือบมองเธอ เขาเดาได้ทันทีว่าเธอกำลังคิดไม่ซื่อ
แต่…เธอไม่อยากนอนกับเขาอย่างนั้นเหรอ
แล้วเธออยากจะนอนกับใคร
ลู่เชนงั้นเหรอ
จากอารมณ์ที่สงบ จู่ๆก็กลับก่อเป็นไฟแห่งความโกรธ!
เจียนถงที่เป็นเช่นนี้ ก็เท่ากับเทน้ำเย็นลงไปในกระทะ น้ำมันที่กำลังเดือดพล่าน
อันทีที่จริงไม่ควรโทษเจียนกงที่คิดไม่ชื่อ เพราะก่อนที่ ไปยู่สังจะมา เส็นซิวจิ่นเคยพูดกับเจี่ยนถงว่า “ให้สองล้าน เธอมานอนกับฉันคืนหนึ่ง” ดังนั้น เจี่ยนถงจึงเข้าใจผิด โดยอัตโนมัติ
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียง ทันใดนั้นเอง!
“สองล้าน” ริมฝีปากบางเอ่ยตัวเลขออกมาอย่างไม่ แยแส
เงี่ยนถงตอบกลับ “ไม่”
“สามล้าน”
“ไม่”
“สี่ล้าน”
เธอลังเล
ชายหนุ่มเหลือบมอง “คิดให้ดีก่อนแล้วค่อยตอบ
“ไม่” เจี่ยนถงเงยหน้าขึ้นก่อนจะส่ายหน้าให้เขาอย่าง แน่วแน่
“เจียนถง เธอชอบเงินไม่ใช่หรือไง” หรือว่าจะทําเพื่อลู่ เชน?
“ฉันชอบเงิน ฉันรักเงินมากๆ เงินคือชีวิตของฉัน ฉันเอา ชีวิตของตัวเองพันกับเงินสองล้านนั่น ถ้าประธานเสิ่น ยินดีที่จะมอบเงินสองล้านให้ฉัน ฉันเจี่ยนถงจะไม่พูด อะไรให้มากความ แล้วจะลุกขึ้นโดนลงไปในน้ำเดี๋ยวนี้ แหละ”
“จองหองนักเหรอ” เจิ่นซิวจิ่นเลิกคิ้วขึ้นพลางมอง เจียนถงที่อยู่ใต้ร่างของเขา
เงี่ยนถงหัวเราะออกมาเบาๆ สายตาเธอเต็มไปด้วยการ ดูถูก จองหองงั้นเหรอ เธอจองหองยังไงกัน
“ประธานเสิ่นผิดแล้วล่ะคะ ฉันก็แค่คนที่ถูกจองจำก็ เท่านั้น ถ้าไม่มีอดีต ก็ไม่มีปัจจุบัน ไม่มีครอบครัว ไม่มี เพื่อนฝูง…จองหองงั้นเหรอคะ ฉันจะไปจองหองกับใคร กันคะ”
“อย่างนั้น คืนนี้ก็นอนนี่ซะ”
เจี่ยนถงค่อยๆเงยหน้าขึ้น ตั้งใจมองเข้าไปในดวงตาของ เสิ่นซิวจิ่น ก่อนที่ริมฝีปากจะค่อยๆขยับ “ฉันไม่ยอม”
เสิ่นซิวจิ่นกำหมัดแน่นและต่อยไปที่เตียงเข้าอย่างจัง จน เส้นเลือดสีเขียวปรากฏให้เห็นบนหลังฝ่ามือ!
ตามความเข้าใจของเงิน วจีน ทีเจียนถงปฏิเสธเขาเป็น ครั้งที่สอง นั่นก็เป็นเพราะลู่เซน!
“เจียนถง เธอรับผลจากการที่ทำให้ฉันโกรธไม่ไหว หรอก” เขาเอ่ยเตือนอย่างเยือกเย็นด้วยสายตาที่เย็น ชา… กับผู้ชายคนอื่นจะยังไงก็ได้ทั้งนั้น แต่พอเป็นเขา กลับไม่ได้งั้นเหรอ
“ประธานเสิ่นลืมแล้วเหรอคะ ว่าฉันเป็นหญิงขายบริการ ทีไร้ยางอายนี่คะ ถ้าเป็นคนอื่นที่ซื้อฉันคืนเดียวในราคา สองล้าน ฉันคงเปลื้องผ้าแล้วประจบประแจงไปแล้วล่ะ ค่ะ แต่กับประธานเสิ่น ไม่ได้ค่ะ ถึงฉันจะขายบริการแต่ก็ มีจรรยาบรรณในวิชาชีพ ที่ห้ามมีความสัมพันธ์นอกเวลา งานกับเจ้านาย นี่คือข้อห้ามของคนเป็นมืออาชีพค่ะ”
เธอ!
เงี่ยนถงต้องเรียกความกล้าหาญอย่างมาก ถึงจะพูดคำ เหล่านี้ออกมาได้ ก่อนจะชนชายหนุ่มที่มี IQ สูงแต่ EQ ต่ำ คนนั้นกระแทกกับประตูด้วยความโกรธเคืองและเดินออก ไป
เมื่อได้ยินเสียงประตูดังปัง ในที่สุดเส้นประสาทที่ ตึงเครียดของเงี่ยนถงก็คลายตัวลง เรี่ยวแรงของร่างกาย ราวกับหายไปในฉับพลัน เธอล้มลงกับพื้น หลังพิงตู้ เสื้อผ้าและนั่งกอดเข่าคุดคู้
ในปากขมขื่น
จะเป็นใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่เสิ่นซิวจิ่น!
ไม่อย่างนั้น สามปีที่ผ่านจะมีค่าอะไร
ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขามาตลอดยี่สิบปี มันจะไปมีค่า อะไร!
เสิ่นซิวจิ่น เสิ่นซิวจิ่น! นายมันอย่างนี้ทุกที จากแก่น กระดูก จากเลือดเนื้อในนั้น ชอบทำให้ฉันอับอายอยู่ ได้!
ใช่ นับตั้งแต่ที่เข้าไปในที่แบบนั้น ฉันก็ไม่บริสุทธิ์อีก ต่อไป ฉันถูกตีตราเอาไว้แล้ว แต่ฉันก็ยังอยากจะรักษา “ความบริสุทธิ์”อันน้อยนิดนี้ไว้ ความรู้สึกของฉันที่มีต่อ คุณในอดีต มันบริสุทธิ์!
เจี่ยนถงหลับตาลงด้วยความโกรธเคืองและเจ็บปวด!
“จะเป็นใครก็ได้ ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงอย่างว่า ใครก็ได้ถึง จะต้องเสียศักดิ์ศรีก็ตาม อีกอย่าง ฉันเองก็ไม่มีอะไรจะ เสียอยู่แล้ว จะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น ใครก็ได้…ใครก็ได้…ที่ ไม่ใช่เขา…”
เธอหลับตาลงราวกับกำลังสะกดจิตตัวเอง พึมพำออก มาอย่างไม่รู้ตัว น้ำตาไหลริน ความรู้สึกประเดประดังเข้า มา…นี่เป็นน้ำตาที่ไหลออกเป็นครั้งที่สองของวันนี้ ครั้ง แรกคือเพื่ออาลู่ในฝันร้าย ส่วนครั้งที่สองก็เพื่อผู้ชายคน นั้น
“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่เขา…” ในห้องนอนสุดหรูหรา หญิงสาว นอนคุดคู้พลางพูดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆ ที่ห้อง นอนสุดหรู กลับมีกลิ่นอายของความอ้างว้าง….ถึงแม้จะ สว่างไสวก็ตาม
ที่ด้านนอกของห้องรับแขก ชายหนุ่มจุดบุหรี่สูบ จะเข้า มวนที่สาม ก่อนจะเผาก้นบุหรี่หนึ่งในสามมวนนั้นด้วย ความหงุดหงิด เขายกมือขึ้นหยิบไวน์แดงจากโต๊ะกาแฟ ขึ้นมาเงยหน้าจิบ ราวกับกำลังใช้สิ่งนี้เป็นเครื่องระงับ ความหงุดหงิดในหัวใจ
เสิ่นซิวจิ่นไม่รู้ตัวเลยว่า เขาไม่สามารถทำอะไรผู้หญิง ในห้องนอนที่เขาพามานี้ได้เลย!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ