บทที่31: อาลู่ อา

บทที่31: อาลู่ อะ

ไป่ยี่สิงนายช่างกล้าพูดจังเลยนะ!

ซีเฉินที่แต่ไหนแต่ไรมาก็ดูไว้ใจไม่ค่อยได้ มองไปที่ไปยู่ ลิงก็ยังอดตัวสั่นไม่ได้

“ฮ่มๆ ยู่สิง ฉันดูท่าตอนนี้ก็ไม่มีธุระของพวกเราแล้ว ฉัน หิวข้าวแล้วว่ะ นายไปทานข้าวเป็นเพื่อนฉันเถอะ”

ไปเถอะๆ ลูกพี่ ฉวยโอกาสตอนที่เสิ่นซิวจิ่นไอ้หมอนั่น ยังไม่เริ่มคลุ้มคลั่งขึ้นมา พวกเรารีบไปกันเถอะ…………. นพูดอย่างเร่งรีบ

มันก็จริงอ่ะ เรื่องบาดหมางของเสิ่นซิวจิ่นกับเจี่ยนถง ไป๋ ยู่สิงไม่รู้รึไง?

เจี่ยนถงทำให้เซี่ยเวยเหมิงตาย ตอนนั้นเจี่ยนถงยังเป็น คุณหนูของตระกูลเจี๋ยน เสิ่นซิวจิ่นบอกส่งคนเข้าคุกก็ส่ง เข้าคุกเลย ตอนนี้คนออกมาจากคุกแล้ว เขาก็ยังไม่ยอม ปล่อยคนไปอื่น

เสิ่นซิวจิ่นเกลียดเงี่ยนถงมากแค่ไหน คนโง่ก็ยังดูออก
ไปยู่สิงที่แต่ไหนแต่ไรมาก็ใจดำอยู่แล้ว ทำไมถึงพูดคำ พูดโง่ๆแบบนี้ออกมาได้

ไป์ยูสิงไม่สะทกสะท้าน ตั้งแต่ต้นจนจบมุมปากก็ยัง มีรอยยิ้มเสี้ยวหนึ่งประดับอยู่ “เสิ่นซิวจิ่น นายอยากรู้ ไหม?” ระหว่างเขาพูด จู่ๆนิ้วมือได้ชี้ไปทางผู้หญิงที่อยู่บน เตียง: “นายอยากรู้ความลับของผู้หญิงคนนี้ไหม?”

เขาเป็นหมอ แถมยังเป็นหมอที่มีชื่อเสียงมาก

ถ้าการตรวจเช็คของเมื่อครู่ ยังไม่สังเกตเห็นความผิด ปกติล่ะก็ ถ้าอย่างนั้น ตลอดที่ทำอาชีพนี้มา ก็ทำไปอย่าง สูญเปล่าแล้ว

ผู้ชายที่อยู่ขอบเตียงหรี่ตาขึ้นมา มองดูไปยู่สิงอย่าง ละเอียด จากนั้นก็พูดออกมาคำหนึ่ง “ไม่อยาก”

ความลับของผู้หญิงคนนี้…….……………….ะมีความ ลับ ก็ควรจะเป็นเขาที่รู้ก่อน แต่ไม่ใช่ไป์ยูสิง!

ในใจมีไฟที่ไม่มีชื่อปะทุขึ้นมา นอกจากเขาแล้ว ผู้หญิง ที่สมควรตายคนนี้ยังสนิทแนบแน่นกับคนอื่นขนาดนี้ด้วย หรอ?

“ในเมื่อหิวแล้ว งั้นก็ลงไปทานข้าวซะ”
ออกคำสั่งขับไล่แขกอย่างตรงไปตรงมา ไป่ยี่สิงกะพริบ ตาปริบๆ “เฮ้ย คนแซ่เสิ่น นายยังเอาหน้าอยู่ไหมเนี่ย พอ หมดประโยชน์แล้วก็ถีบหัวส่งเลย?”

“ไปเถอะ ยู่สิง”ซีเฉินรีบลากไป่ยี่สิงไว้ และยัดไป่ยี่สิง เข้าไปในลิฟต์

“นี่นายทำอะไรวะ!” ในลิฟต์ ไป์ยูสิงกลอกตาขาวใส่ซีเฉิ

นทีหนึ่ง: “จะไปก็ไปเอง มาลากฉันทำไมวะ?”

ถูกไปู่ยี่สิงโมโหใส่แบบนี้ ซีเฉินก็ชักจะไม่พอใจแล้ว: “เฮ้ย คนแซ่ไป๋ นายอย่ามาไม่รู้ผิดชอบชั่วดีนะ! กูลากมึง มาก็เพราะหวังดีกับมึงนะเว้ย

นี่นายเป็นบ้ารึไง ที่ไปพูดแบบนั้นต่อหน้าเสิ่นซิวจิ่น ความหมายของคําพูดนายก็ไม่ใช่หมายความว่า เสิ่นซิว จิ่นคิดอะไรกับเจียนถงเหรอ?

สมองนายมีปัญหารึเปล่าวะ เสิ่นซิวจิ่น เห้อ! เงี่ยนถง เห้อ!

เรื่องบาดหมางของสองคนนี้ ไม่ใช่แค่นิดๆหน่อยๆ แต่ เป็นชีวิตของเซี่ยเวยเหมิงเลยนะเว้ย!

เสิ่นซิวจิ่นเกลียดเจี่ยนถงมากแค่ไหน นายไม่รู้หรือไง? ว่าจะเอาคนเข้าคุกก็เอาเข้าคุกเฉยเลย นายดูตระกูลเงี่ยนสิยังเงียบกริบไม่กล้าพูดอะไรเลย แล้วนายดู เงี่ยนถงในตอนนี้อีกซิว่ายังมีหน่วยก้านที่หยิ่งผยอง เหมือนเมื่อสามปีก่อนมั้ย?

คุณหนูของตระกูลเจียนในตอนนั้น นั่นคือดอกกุหลาบสี แดงดอกหนึ่งที่โอหังและถือดีในเซี่ยงไฮ้ มีบุคลิกภาพ ที่มีความมั่นใจหยิ่งยโส ความเย่อหยิ่งของเธอ คุณชาย ทั้งหลายในทั่วเซี่ยงไฮ้มีใครบ้างที่ไม่รู้ แม้กระทั่งถึงขั้น ยอมฮึดสู้ไม่กลัวเสียสละก็เพื่อที่จะได้พูดคุยกับคุณหนู ของตระกูลเจี่ยนคำหนึ่ง………………ในตอนนั้น ดูดีไร้ที่ ติ

พูดจากใจจริงเลยนะ แม้แต่เซี่ยเวยเหมิงเองที่มีเสิ่นซิว จิ่นค้ำหัวให้ ถึงแม้เซี่ยเวยเหมิงจะมีเสิ่นซิวจิ่นคอยปกป้อง อยู่ เธออยู่ตรงหน้าของคุณหนูตระกูลเจี่ยนก็ยังสู้ความ เจิดจรัสของคุณหนูตระกูลเจี่ยนไม่ได้

แต่นายดูอีกซิ คนที่นอนอยู่บนเตียงในวันนี้ เธอคือ เจี่ยนถงจริงเหรอ?ตอนที่เห็นแว๊บแรก นายไม่ประหลาด ใจเลยหรอ?

ทำจนหน้าตาเธอกลายเป็นแบบนั้น เสิ่นซิวจิ๋นจะมีใจให้ เธอเหรอ?”

ไป์ยู่สิงหายใจออกแรงๆ ดวงตาทั้งคู่อดไม่ได้ที่จะกลอก ตาขาวใส…………นายจะไปรู้ห่าอะไรวะ!”
“เย็ดแม่ง!มีอะไรไม่พูดดีๆ ทำไมดันต้องด่าคนด้วยวะ?”

“บอกว่านายจะไปรู้ห่าอะไรถือว่ายกยอนายแล้ว เอาล่ะ ฉันเลี้ยงข้าวนายเอง”

“นี่นาย……..โอเค! ฉันจะกินหมูเปรี้ยวหวานที่คุณป้าทำ”

“ไปให้พ้นเลยไป ดึกดื่นป่านนี้ นายยังจะให้แม่ฉันลุกขึ้น มาทำกับข้าวให้นายกินรีไง กินอาหารข้างทางตรงหน้า ประตูเนี่ยแหละ จะกินไม่กิน ไม่กินก็ช่าง”

“กิน!”

แน่นอนว่าคุณชายสองท่านนี้ ย่อมไม่มีทางกินอาหาร ข้างทางจริงๆอยู่แล้ว

ชั้นสองของตงหวง

เสิ่นซิวจิ่นยืนอยู่ที่ข้างเตียง หรี่ตามองผู้หญิงที่อยู่บน เตียง………….ความลับ?

ความลับของผู้หญิงคนนี้…คืออะไร?
ทำไมไป์ยี่สิงเองยังรู้เลย แต่เขากลับไม่รู้?

หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาลูกน้อง

“Bossครับ” เสียงเคารพของเสิ่นยีก้องมาจากในสาย

นายช่วยฉัน…………….”

เสิ่นซิวจิ่นเพิ่งพูด

บนเตียงก็มีเสียงเพ้อฝันดังขึ้นมา:

“อาลู่ อย่าไป…………….

ผู้ชายที่ยกมือคุยโทรศัพท์อยู่ มือที่กุมมือถือไว้ได้จับ แน่นขึ้นทันที!

“อาลู่ เราไปที่นั่นด้วยกัน ไปด้วยกันนะ……….…..

ทันใดนั้น นัยน์ตาคมเข้มหดขึ้นมาทันที!

มือถือยังมีเสียงของเสิ่นยีก้องมา: “Bossครับ?”

ข้างเตียง สีหน้าของผู้ชายมีน้ำแข็งปกคลุมอยู่ชั้นหนึ่ง เขาหลุบตามองผู้หญิงคนนั้นที่อยู่บนเตียง เสียงที่เยือกเย็นไร้ความรู้สึกได้พูดใส่มือถือคำหนึ่ง: “ไม่มีอะไรแล้ว”ก็ ตัดสายทิ้งไปเลย

มือถือถูกเขาทิ้งไปข้างๆ รูปร่างสูงใหญ่จู่ๆโน้มตัวลง แขนที่เต็มไปด้วยพลังยื่นมือไปที่เธอ!

จับคางของคนที่อยู่บนเตียงไว้!

จู่ๆเจี่ยนถงที่อยู่ในความฝันรู้สึกเจ็บ ความเจ็บดึงเธอ จากฝันร้ายกลับมาในโลกแห่งความเป็นจริง พอลืมตาขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาก็ปรากฏอยู่ที่ตรงหน้าเธอแล้ว เธอเอง ยังมีนกับสถานการณ์อยู่เลย

เสียงนั้น เหมือนฝันร้ายที่เธอสลัดทิ้งไม่ได้ชั่วนิรันดร์ ถามอย่างดุร้ายและเสียงดัง:

“ลืมตาดูให้ชัดๆว่าผมคือใคร!”

บนหน้าผากของเสิ่นซิวจิ่นมีเส้นเอ็นสีเขียวนูนออกมา!

อะลู่!

อะลู่? ? ?
สนิทแนบแน่นขนาดนี้แล้วเหรอ?

ไปคบหากับลูเชนตั้งแต่เมื่อไหร่!

“เจ็บค่ะ……….. เงี่ยนถงขมวดคิ้ว

“เจ็บงั้นเหรอ?” เสียงที่เยือกเย็นแฝงด้วยความโกรธที่ไร้ ขีดจำกัด จู่ๆเขาหัวเราะเยาะขึ้นมา: “เจ็บ? เจียนถง เชื่อ ผม ยังมีที่ให้คุณเจ็บมากกว่านี้อีกเยอะ!”

“ดูให้ชัดๆ! คุณนอนอยู่ที่บนเตียงผม แต่ปากกลับเรียก หาชื่อคนอื่น! อะลู่? คุณสนิทแนบแน่นกับเขาขนาดนั้น เลยเหรอ?”

เจี่ยนถงสีหน้าซีดเซียว

เขารู้จักอาลู่ได้ยังไง?

ในใจเจ็บเหมือนถูกฉุดกระชากจนฉีกขาด………. เป็น ความลับที่อยู่ในใจลึกๆของเธอที่ไม่อยากให้ใครรู้

เป็นหนี้ของเธอ!

เป็นหนี้ที่เธอชดใช้ไม่หมด!
สีหน้าแววตาที่ตื่นเต้นและวิตกกังวลของเธอ อยู่ใน สายตาของเงินซิวจิ่นได้อ่านเป็นอีกความหมายหนึ่ง เขา ยิ่งโกรธกริ้วขึ้นไปอีก ไฟที่อยู่ในใจ ไม่รู้ว่าทำไมยิ่งอยู่ยิ่ง ลุกท่วมขึ้นมาอย่างแรง!

“เจี่ยนถง ประพฤติตัวดีๆหน่อย จำเอาไว้ด้วยว่าคุณคือ ใคร!”

สีหน้าของเจี่ยนถงซีดเซียวขึ้นมาทันที!

เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้ด่าเธอ ไม่มีคำพูดที่เหยียดหยามเลยสัก คำ แต่คำๆนี้ กลับยิ่งกดทับจนเธอหายใจไม่ออก กว่าคำ พูดเหยียดหยามเหล่านั้น!

เขากำลังย้ำเตือน “ความผิด”ที่เธอเคยทำ ตอนนี้เธอเป็น แค่นักโทษชั้นแรงงานคนหนึ่ง!

ความรักที่มีต่อเขา เหลือแค่ความหวาดกลัว

หลุบตาลงอย่างเงียบสงบ ขนตาบังดวงตาทั้งคู่ไว้ และ กีดกั้นทุกอย่างของโลกภายนอก ก็เหมือนหัวใจที่ถูก ปิดตายของเธอ….นซิวจิ่น ฉันรู้ ฉันเป็นแค่นักโทษชั้น แรงงานหมายเลข 9 2 6”

“คุณเสิ่น ฉันขอโทษค่ะ”
ผู้หญิงพูดจาเชื่องช้ามาก “คุณเสิ่น ฉันจำได้เสมอค่ะ ว่า ฉันเป็นแค่นักโทษชั้นแรงงานหมายเลข 9 2 6″ ฉัน ไม่ใช่ อะไรเลยค่ะ”

เธอเงียบสงบลงมา และไม่ต้องการความสงสารเวทนา ของเขา ไม่ต้องการความเข้าใจของเขา ถึงแม้ไม่รู้ว่าตัว เองทำอะไรผิดกันแน่ เธอก็ยังพูด:

“คุณเสิ่น ถ้าฉันทำอะไรผิดไป ไม่ว่าคุณจะลงโทษฉันยัง ไง ฉันได้หมด ฉันแค่ขอร้องคุณให้ฉันมีชีวิตรอดออกไป จากตงหวงเถอะนะคะ”

ตั้งแต่ต้นจนจบเขาก็ยังเกลียด!

แต่เธอจะต้องมีชีวิตต่ออยู่ เธอจะต้องมีอิสระ เธอ

จะ…..ไปจาก!

เธอผลักมือของเขาที่จับคางของเธอไว้อย่างช้าๆ แบก ร่างกายลงมาจากขอบเตียง ภายใต้สายตาที่ตกใจของ ผู้ชาย เธอคุกเข่าลง ศักดิ์ศรีของเธอ…..รู้สึกเหมือนนั่น เป็นเรื่องที่ยาวไกลและนานมากแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ