บทที่ 22 หล่อนหลบเขา

บทที่ 22 หล่อนหลบเขา

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา เงาของแสงอาทิตย์ ในยามเย็นส่องสว่างเข้ามาภายในห้องผู้ป่วย

ซูเมิ่งลุกขึ้นยืน สายตามองไปที่เตียงคนไข้ด้วยความ ห่วงใย หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงสีหน้าซีดเซียว และ ค่อยๆซุกตัวในผ้าห่มผล็อยหลับไป ท่ามกลางแสงอาทิตย์ ตกที่อบอุ่น

ขณะที่กำลังเดินออกไป จู่ๆเงี่ยนถงที่นอนอยู่บนเตียง ลืมตาขึ้น พูดพึมพำ

“พี่เมิ่ง ฉันต้องชดใช้หนี้บุญคุณ ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว เหลือเพียงแค่ตัวฉันอย่างเดียว ฉันใช้ตัวของฉันชดใช้ แทนได้ไหม?”

เมื่อพูดจบ ก็ปิดตาลง และนอนหลับไป

ใจของซูเมิ่ง ถูกซ้ำเติมอีกครั้ง จนทำให้รู้สึกสับสนไป

หมด

ไม่สบายจนพร่ำเพ้อ คอยคิดแต่เรื่องชดใช้หนี้บุญ คุณ…ไม่ว่าอย่างไรซูเมิ่งก็ไม่มีทางเชื่อว่า คนแบบนี้ จะทำเรื่องสกปรกเช่นนั้นได้

เงี่ยนถงบอกว่า ทุกคนคอยด่าว่าหล่อนต่ำช้า… เจี่ยนถง ต่ำช้า? ถ้าเจี่ยนถงต่ำช้า งั้นบนโลกนี้ใครเป็นคนประเสริฐ ล่ะ?

หญิงสาวซื่อบื้อผู้นี้ หยิ่งทะนงจนทำให้ฉันต้องนับถือ!

ตัวเองในตอนนั้น ยังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดในตอนที่ ไร้ผู้คน ยังทำตัวซื่อใส แต่สาวน้อยซื่อบื้ออย่างเงี่ยนถง ไม่โอดครวญให้กับเรื่องเหล่านี้เลย

และคำพูดของคนพวกนั้น เจี่ยนถงขายเกรียติศักดิ์ศรี ของตัวเองเพื่อแลกกับเงิน หญิงสาวผู้นี้ไม่เคยให้อะไร ตัวเองเลยสักครั้ง แม้ว่าคนอื่นไม่เข้าใจ แต่ซูเมิ่งเข้าใจ ดี…สาวน้อยผู้โง่ซื่อคนนี้ไม่สนใจเกียรติศักดิ์ศรี ไม่ได้ ต่อสู้เพื่อเงิน แต่เพื่ออิสรภาพ

เสิ่นซิวจิ่นผู้ชายคนนั้น ใช้เงินห้าล้านหยวนจำกัด อิสรภาพของหญิงสาวผู้นี้

เงินห้าล้านสำหรับหล่อนในตอนนี้ ถือเป็นตัวเลขพิศวงที่ ผูกมัดชีวิตของหล่อนเอาไว้

แต่ตอนนี้ เจี่ยนถงหญิงสาวผู้โง่เขลา กำลังรวบรวมพลัง ที่มีทั้งหมด เพื่อปลดล็อกห่วงโซ่ที่ผูกมัดตัวเองไว้
ไข่ชนหิน ทั้งๆที่รู้ว่าปะทะกันแล้วตัวเองจะเจ็บตัวเลือด ออกเปล่าๆ แต่หล่อนยังคงพยายามทําต่ออย่างไม่สนใจ อะไร… ประธานเสิ่น คุณทำเกินไปรึเปล่า

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ซูเมิ่งกลับไปที่คลับบันเทิงตงหวง

เพิ่งเข้าไปในห้องทำงาน

“หล่อนล่ะ?”

“ประธานเสิ่น? คุณถามถึงใคร?” ซูเมิ่งคิดไม่ถึงว่าวันนี้ เลิ่นซิวจิ่นจะมาเยือนที่ห้องทำงานของตัวเอง และยังนั่ง รอหล่อนอยู่ในห้อง

“เงี่ยนถงล่ะ?”

หากไม่พูดถึงเจี่ยนถงก็คงดี แต่เมื่อพูดถึง ซูเมิ่งโกรธขึ้น มาทันที

คนตรงหน้าคือเจ้านายของตัวเอง อีกทั้งยังเป็นคน โหดเหี้ยมอีกด้วย หากหล่อนอยากจะพูดอะไร ก็คงไม่ สามารถแสดงออกมาได้

อดกลั้นความโกรธของตัวเองเอาไว้ ซูเมิ่งพูดอย่างไม่สบ อารมณ์ : “วันนี้เจี่ยนถงลา”
“ไปเรียกหล่อนมา” ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา พูดด้วยน้ำ เสียงเยือกเย็น “ใครอนุญาตให้หล่อนลา เงินห้าล้าน หา มาได้แล้วเหรอ?”

ซูเมิ่งพูดด้วยน้ำเสียงกัดฟันมากขึ้น : “ประธานเสิ่น! เจียนถงไม่สบาย!”

“ดูเหมือนว่าเธอจะไม่พอใจฉัน?”

“เปล่าค่ะ” สีหน้าของซูเมิ่งเปลี่ยนไปทันที รีบพูดขึ้น : “เมื่อคืนเจี่ยนถงนอนไม่สบายอยู่ที่หอพักพนักงาน ถ้าฉัน ไปไม่ทันเวลา ตอนนี้หล่อนคงไม่มีชีวิตรอดแล้ว ตอนที่ รถพยาบาลไปส่งเธอถึงโรงพยาบาล ไข้สูงถึง 42องศา หมอบอกว่า ถ้ามาช้ากว่านี้ คงช่วยอะไรไม่ทันแล้ว

เสิ่นซิวจิ่นชะงักไปเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าหญิงสาวผู้นั้นไม่ สบาย ตาดำของเขาหดลงทันที

หนึ่ง สอง สามวินาที… “ป้ง” ร่างสูงใหญ่ของเสิ่นซิวจิ่น ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว

เดินออกไปจากห้องทำงานโดยไม่พูดอะไรสักคำ ตอนที่ เขาเดินผ่านซูเมิ่ง ถามขึ้น: “โรงพยาบาลไหน?”

เอ่อ… ประธานเสิ่นหมายความว่ายังไงกันแน่?
ซูเมิ่งตั้งสติขึ้นมาได้ พูดขึ้น : “โรงพยาบาลประชาชนอัน ที่หนึ่งอันที่หนึ่ง อยู่ห้อง 7012” เพื่อแวดล้อมที่ดีต่อการ พักผ่อนของเงี่ยนถง ประกอบกับอาการเมื่อตอนนั้นของ เจี่ยนถงไม่สู้ดีนัก ตามการวินิจฉัยของแพทย์ หล่อนต้อง ให้น้ำเกลือหลายวัน จึงจะหายดี ซูเมิ่งไม่คิดจะประหยัด เงินแม้แต่น้อย จึงขอห้องพิเศษให้เจี่ยนถงทันที

ซูเมิ่งมองดูเงาของเสิ่นซิวจิ่นที่เดินจากไป ทันใดนั้น พูด ขึ้น : “ประธานเสิ่น ฉันเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล ตอน ที่ฉันกำลังกลับ หล่อนเพิ่งจะนอนหลับ” ความหมายของ หล่อนคือไม่อยากให้เสิ่นซิวจิ่นไปหา จะได้ไม่รบกวนการ พักผ่อนของเจียนถง

“เดี๋ยวฉันมอบหมายงานวันนี้ก่อน แล้วจะกลับไปต้มซุป เอาไปให้หล่อน” ซูเมิ่งพูดต่อ

เท้าของเสิ่นซิวจิ่นไม่มีท่าทีจะหยุดเดิน “เธอไม่ต้องไป แล้ว ฉันจะให้คนต้มซุปไปส่งให้หล่อนเอง”

นั่นไง… ประธานเสิ่น สรุปคุณหมายความว่ายังไงกันแน่? ซูเมิ่งมองดูแผ่นหลังของเสิ่นซิวจิ่นที่เดินเลี้ยวออกไปด้วย สีหน้าแปลกประหลาด

ชั้นล่างของคลับบันเทิงตงหวง เจิ่นซิวจิ๋นขึ้นรถและกดโทรออก : “ไป์ยี่สิง รบกวนไป’เจินซิวจาย’ ซื้อ พวกอาหารอ่อน ส่งไปที่โรงพยาบาลประชาชนอันที่หนึ่ง ห้อง7012 ให้หน่อยนะ”

“เอ๊ะ…ใครไม่สบาย?”

“อย่าถามเยอะ ซื้อมาก็พอแล้ว” จู่ๆมีเสียงดังขึ้น เสิ่นซิวจี่ นพูดกำชับ : “ส่งมาภายในสามสิบนาที”

“บ้า! ฉันเป็นซูเปอร์แมนเหรอ? บินไปหา?” ครึ่งชั่วโมง เสิ่นซิวจิ่นพูดออกมาได้ เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับไป์ยี่สิงด้วย ยังต้องมาบ่นโอดครวญให้เสิ่นซิวจิ่นฟังทางโทรศัพท์ ทั้งๆ ที่เขาตัดสายไปอย่างไร้เยื่อใย

โธ่เว้ย!

ไป์ยู่สิงเปลี่ยนชุด และรีบลงไปด้านล่างทันที

เขาเดินลงไปพลาง โทรหา“เจินซิวจาย”พลาง: “…ใช่ เอาพวกนั่นแหละ เดี๋ยวอีก15นาทีผมไปรับ เร็วหน่อยนะ” หลังจากโทรเสร็จ วางสาย และพูดบ่นด่าไปถึงบรรพบุรุษ ของเสิ่นซิวจิ่นภายในใจ

สรุปว่าใครไม่สบายกันแน่? ถึงต้องให้เสิ่นซิวจิ่นไปด้วย ตัวเองแบบนี้
ตอนนั้นที่เซี่ยเวยเหมิงไม่สบาย ก็ไม่เห็นเลิ่นซิวจิ่นเดือด ร้อนขนาดนี้

เสิ่นซิวจิ่นเดินเข้าไปในห้องของเจี่ยนถง สำหรับเรื่องที่ซู เพิ่งเลือกห้องเดี่ยวให้ เขาถึงกับต้องพยักหน้ายอมรับว่า…. ซูเมิ่งจัดการเรื่องเป็น

โลกต้องรู้ว่าซูเมิ่งไม่ได้เลือกห้องพิเศษให้หล่อนเพราะ

ขาเรียวยาวเดินไปหยุดอยู่ด้านข้างเตียงของเจี่ยนถง ฝ่ายชายมองไปที่หญิงสาวบนเตียงคนไข้ สายตาเต็มไป ด้วยความสับสน ขนาดตัวเองยังไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน

เสื่น วจีนไม่เคยคิดว่า สามปีที่ผ่านมา คนหนึ่งคนจะ เปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

ใบหน้าเรียวสวยตอนนั้นเปลี่ยนไปจนจำแทบไม่ได้ ผิว คล้ำจนไร้ซึ่งความกระจ่างใส เมื่อมองดูอย่างละเอียดแล้ว จึงจะสามารถมารถเห็นโหงวเฮ้งของคุณหนูแห่งตระกูล เจี่ยนในตอนนั้นได้ แต่กลับไม่มีความรู้สึกและกลิ่นอาย เช่นเดิมอีกแล้ว
ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า คิ้วที่ดูรกรุกรัง ริมฝีปากแห้ง แตก ผิวหยาบกระด้าง…แค่สามปีเท่านั้น!

ทันใดนั้น หญิงสาวที่อยู่บนเตียง ขยับตัวเล็กน้อย หัน หน้าไปอีกด้านจนทำให้หน้าม้าที่ปิดหน้าผากอยู่เปิดออก เผยให้เห็นแผลเป็นที่ซ่อนอยู่

สายตาของเสิ่นซิวจิ่นมองอย่างตั้งใจ คิ้วขมวดมองจ้อง ไปที่แผลเป็นนั่นอยู่นานแสนนาน อดไม่ได้ที่จะยื่นมือ เข้าไป เมื่อไปโดนแผลเป็นที่หน้าผากของหล่อน หญิง สาวที่นอนอยู่บนเตียงตกใจตื่นขึ้นมาทันที

พริบตาเดียว!

หลบมือของเขาด้วยความตื่นตกใจ! เขามาที่นี่ได้ยังไง? เขาคิดจะทำอะไรอีก! เสิ่นซิวจิ่นทำสีหน้าเหลือเชื่อ

หลบเขา?

ดูเหมือนไม่เชื่อ เสิ่นซิวจิ่นลองยื่นมือไปทางเจี่ยนถงอีก ครั้ง… “ฝบ” ดูเหมือนเจี่ยนถงจะตั้งสติขึ้นมาได้ รีบคว้า ผ้าห่มขึ้นมามุดหัวเข้าไปด้านใน
เสิ่นซิวจิ่นมองหญิงสาวที่มุดตัวลงไปในผ้าห่มด้วยความ ไม่พอใจ สีหน้าเยือกเย็นจนน่ากลัว!

ผู้หญิงที่สมควรตายอย่างหล่อน กลับกล้าหลบเขา!

เขาจับตามองหล่อนที่ขดตัวอยู่ในผ้าห่มไม่ไปไหน และ เห็นได้ชัดว่าตัวของหล่อนสั่นมาก

หลังจากที่เจี่ยนถงขดตัวหลบอยู่ในผ้าห่ม กลับรู้สึก เสียใจขึ้นมาทันที หล่อนจะหลบเขาเข้ามาในผ้าห่มทำไม กัน ถ้าเสิ่นซิวจิ่นจะทำอะไรหล่อน หล่อนจะไปหลบที่ อวกาศนอกโลกก็คงไม่มีประโยชน์อะไร หลบอยู่ในผ้าห่ม ยังจะมีประโยชน์อะไรอีก

เสิ่นซิวจิ่น “พรึ่บ” เขาใช้ฝ่ามือหนาใหญ่ของเขาดึงผ้าห่ม ของเจียนถงออก น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นลงไปถึง กระดูก ค่อยๆเผยอปากพูดขึ้นทีละคำ : “เธอหลบฉัน?”