บทที่ 6

แดร์ริลมองที่เพิร์ล ถ้าเขาเดาไม่ผิด เธอน่าจะเป็นเลขาที่ ลุงของเขาพูดถึง

“ขออภัยค่ะท่านประธาน ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาสายนะค ะ เพราะว่ารถติดก็เลย…” เพิร์ลอธิบายเสียงอ่อย เธอ กลัวที่จะมองตาของแดร์ริล และก้มหัวอยู่แบบนั้น

“เพิร์ล เธอพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่!” เพเนโลพีเดินมา ข้างหน้า รูปร่างสวยงามของเธอถูกแต่งแต้มด้วยความ โมโหเล็กน้อย “นี่คือพนักงานรักษาความปลอดภัย คน ใหม่ ต่าง หาก ทำไม เธอ ถึงบอกว่า เขา เป็นประธาน ไป ได้?”

“พนักงานรักษาความปลอดภัย?” เพิร์ลค้นภายใน กระเป๋าถือของเธอก่อนจะนํารูปภาพออกมา เธอเทียบ หน้าของแดร์ริลกับคนในรูป ก่อนจะรีบตอบเพเนโลพี อย่างรวดเร็ว “คุณพีช นี่ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิด แน่นอน เขาคือประธานบริษัทคนใหม่ของเรา ท่านดาร์บี้”

“อะไรนะ!?” ฝูงชนรอบ ๆ ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้นพร้อมกับ อ้าปากค้าง และจ้องไปที่แดร์ริลด้วยความไม่เชื่อ

“เอ่อ คุณคะ คุณ… คุณกำลังเข้าใจผิดอยู่รึเปล่า?” จี เซลล์ กัดริมฝีปากแน่น และมองไปที่เพิร์ล “หมอนี่คือ แดร์ริล เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันสมัยมัธยมปลาย ดู ความงุ่มง่ามของเขาสิ เขาจะเป็นประธานไปได้ยังไง?”นี่มันเป็นไปได้ยังไง! ประธานบริษัทที่ไหนจะใส่ชุด เหมือนขอทานและขี่สกู๊ตเตอร์กัน? มากไปกว่านั้น เมื่อ งานเลี้ยงรุ่นที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน ไม่มีสักคนเลยที่จะสนใ จแดร์ริล!

“เข้าใจ ผิด?” เพิร์ล หยิบโทรศัพท์ ขึ้นมาและยื่น ให้จี เซลล์ดู “ดูดี ๆ สิคะ หัวหน้า ตระกูล ดาร์บี้ได้บอกดิฉัน เป็นการส่วนตัวว่าชื่อ ของประธาน คนใหม่ คือ ดาร์ริล ดาร์บี้! และนี่ก็คือรูปของของท่านประธานที่อยู่ในบันทึก การสนทนา เชิญดูได้ตามสบาย!”

วาบ!

หัวของจีเซลล์พลันขาวโพลนในพริบตา! เธอรู้สึกได้ว่า แข้งขาของเธอเริ่มยืนไม่อยู่ เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองตา แดร์ริลด้วยช้า

ในขณะเดียวกัน เพเนโลพีก็กัดริมฝีปากแน่นเช่นกัน ใน ฐานะของรองผู้จัดการบริษัทแพลทินัม เธอมีตำแหน่งสูง กว่าพนักงานทั่วไปหลาย ๆ คน ยังไงก็ตาม บริษัทแพลติ นั่มยังไงเป็นของตระกูล ดาร์บี้ เธอแทบไม่อยากจะเชื่อ ว่า เมื่อ ครู ที่ผ่านมา เธอเพิ่ง ข่มขู่ จะไล่ประธาน ออก…

“ท่านแดร์ริล…” ใบหน้าของเพเนโลพีซีดลง เธอเดินไป หาเขาแล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงอ่อน ๆ

“ผมไม่คิดว่าคุณใช้คำได้เหมาะสมเท่าไหร่นะ” แดร์ริล แค่นเสียง “จีเซลล์เป็นเพื่อนร่วมห้องของผม และคุณ เป็นน้าของเธอ ผมคิดว่ามันไม่เหมาะเท่า ไหร่ที่คุณจะเรียกผมว่าท่าน

“ท่านแดร์ริล ฉันผิดไปแล้ว…ฉันผิดไปแล้วจริง ๆ ฉันรู้ว่า ฉันทำสิ่งที่ไม่ถูก… “ เพเนโล พี กล่าว เสียง อ่อย ด้วย ศรีษะที่ก้มลง

แดริล โบกมือขัดจังหวะคำพูดของเธอ เขาหันหลังกลับ ไปมองทางหัวหน้าพนักงานรปภ.ในจังหวะนั้นเอง หัวหน้า พนักงานรปภ.พูดอะไรไม่ออก ร่างของเขาถอย หลังเซไป จวนเจียนจะล้มลงกับพื้นเต็มที

“นายถูกไล่ออก” แดร์ริลเพียงกล่าวกับเขาแค่นั้น ก่อน จะเดินเข้าตึกไป

กลุ่มคนเดินทั้งหลายเดินตามแดร์ริลไปด้วยความ อาจหาญ หลังจากอภิปรายกันในหมู่พนักงานแล้วที่หน้า ตึกชั้นแรก จีเซลล์กับเพเนโลพีเองก็ไปตามคําเรียกร้อง เช่นกัน แต่ด้วยความเจียมเนื้อเจียมตัว แม้ว่ามันจะ เป็นการยากที่จะเดินด้วยส้นสูง แต่พวกเธอก็พยายาม ก้าวให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะตามแดร์ริลไปให้ทัน

ต้องยอมรับ บริษัท แพลทินัม นั้นใหญ่โตโอ่อ่าเป็นอย่าง มาก การตกแต่งภายในอาคารถูกออกแบบมาให้ได้ ความรู้สึกเหมือนอยู่ในวัง ข่าวเกี่ยวกับประธานคนใหม่ กระจายไปทั่วทั้งบริษัทแล้ว นั่นทำให้พนักงานทั้งหลาย ตามรายทางพลันก้มหัวทำความเคารพแดริล

ออฟฟิศของประธานอยู่ที่ชั้น 11 แดร์ริลนั่งลงที่เก้าอี้ของ เขาเมื่อเข้ามาถึงห้องทํางาน
‘หรูจังแฮะ’ แดร์ริลคิดชื่นชม ในใจ ตั้งแต่ ที่เขาถูกไล่ ออกจากตระกูลมาเป็นเวลาสามป์ เขาก็ไม่เคยมีโอกาส ได้เยี่ยมเยือนที่ ๆ หรูหราเช่นนี้อีกเลย

“ท่านประธาน…”

จีเซลล์ กับ เพเนโล พีเดิน ตาม แคร์ริล เข้ามาในออฟฟิศ และยืนนิ่งด้วยความเชื่อฟังอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของเขา

ด้วยความสัตย์จริง ถึงแม้ว่าเพเนโลพีจะเป็นน้าสาวของ จีเซลล์ ดูเหมือนเธอจะใช้เวลามากทีเดียวในการดูแลรูป ลักษณ์ผิวพรรณ ทั้งคู่ดูเหมือนพี่น้องเมื่อยืนข้างกัน มากกว่าด้วย

“ท่านแดร์ริล… ฉันต้องขออภัยจากใจจริงด้วยค่ะ…” เพ เนโลพีกัดริมฝีปาก เธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ “ท่านแดร์ริล จีเซลล์ยังสามารถเซ็นสัญญากับบริษัทเรา ได้ไหมคะ? ตราบใดที่ท่านยินยอมให้เธอทำสัญญา ฉัน จะทำตามทุกอย่างที่ท่านขอ

“ทุกอย่างที่ผมขอ?” แดร์ริลหัวเราะออกมาเสียงดัง แต่ ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบอะไรไป เพิร์ลก็เคาะประตูและ เดินเข้ามา

“ท่านดาร์บี้ วิลเลียม แห่งตระกูลลิน ดันค่ะ เขามาเพื่อ เจรจาธุรกิจ”

วิลเลียม ลินดัน? แค่การเอ่ยปากถึงชื่อเขาก็ทำให้เลือด ของเขาเดือดพล่านแล้วแดร์ริลแค่นเสียง “บอกเขาว่า ไสหัวไปซะ

“รับทราบค่ะท่าน

***

ณ คฤหาสน์ ตระกูลลินด้น คุณย่า ลินด้นเรียกประชุม เป็นการด่วน สมาชิกตระกูลนับร้อยถูกเรียกมาที่นี่ทั้งสิ้น

“คุณย่า พวกบริษัทแพลทินัมนั่นมันโอหังมากครับ!” วิล เลียมกำลังโกรธมากจนใบหน้าเขาเป็นสีแดงสด “ผมไป ที่นั่นเพื่อจะเจรจาธุรกิจ แต่พวกมันกลับบอกให้ผมไสหัว ไป ไสหัวไป! นี่มันชัดเจนแล้ว บริษัท แพลทินัม พวกนั้น มันดูถูกพวกเราลินดัน”

เหล่าลิน ดันแต่ละคนต่างส่ายหัวไปมา มันไม่มีอะไรที่ พวกเขาจะทําได้ บริษัท แพลทินัม มีอำนาจมากพอที่จะ โอหังแบบนั้น พวกเขาโกรธ แต่ก็ไม่สามารถทําอะไรได้ เช่นกัน

“พอที” คุณย่าลินดันกล่าวพร้อมโบกมือ “ฉันได้ยินมา ว่าประธานคนใหม่ของบริษัทแพลทินัมนั้นมีอายุเพียง 2 0 นิด ๆ เท่านั้น เขายังหนุ่มและมีความสามารถ นั่นทำให้ เขามีสิทธิ์ที่จะยะโส แม้ว่ามันจะเป็นทัศนคติที่แย่ก็ตาม พวกเราลินดันก็ยังจําเป็นต้องหาทางเจรจากับพวกเขา อยู่ดี ใครในพวกเธออยากจะไปอีก?”

อะไรนะ?!

พวกเขาทั้งหลายต่างมองหน้ากันเองด้วยความตกตะลึงลินดันยังจำเป็น จะต้องคุยเจรจา เรื่อง หุ้น ส่วน ? บริษัท แพลทินัมเพิ่งจะบอกให้วิลเลียมไสหัวไปอยู่เลย แต่พวก เขายังต้องหาคนไปเรียกร้องขอความร่วมมืออีกเหรอ? ใครจะไปอยากทํา!?

คุณย่าลินดันถอนหายใจออกมายาวเหยียด เธอรู้ดีว่าคง ไม่มีใครไร้ยางอายพอที่จะไปหาพวกเขาอีกรอบ ยังไง ก็ตาม ถ้าหากพวกเขาสามารถจัดตั้งหุ้นส่วนทางธุรกิจ กับบริษัทแพลทินัมได้ล่ะก็ ผลประโยชน์ที่ตระกูลลินดัน จะได้รับกลับมาจะมีมหาศาล! พวกเขายอมแพ้ไม่ได้!

วิลเลียมกำหมัดแน่น แต่จู่ ๆ เขาก็แสยะยิ้มออกมา เขา ลุกยืนขึ้น แล้วกล่าว “คุณย่า ทำไม ไม่ให้ลิลี่ลองดูล่ะ ครับ?”

“วิลเลียม นาย!” ลิลี่กัดริมฝีปากของเธอแน่น เธอรู้ดีว่า คนแบบวิลเลียม คือ พวกที่ชอบสร้างปัญหา แต่เธอไม่ คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะเป็นคนชั่วร้ายขนาดนี้

“มีปัญหา อะไรเล่า ?” วิลเลียม ถาม “เธอเป็นสมาชิก ของตระกูลลินดัน และบริษัทที่เธอรับผิดชอบก็กำลัง ขาดเงินอยู่ตั้งห้าล้านดอลลาร์นี่ใช่ไหม? เราจะมองข้าม เรื่องที่ว่าบริษัทกำลังแย่ด้วยเช่นกัน ขนาดนี้แล้วเธอยัง ไม่อยากพยายาม ที่จะช่วยตระกูล ของเธออีกเหรอ?”

สิ้นคำพูดของเขา วิลเลียมก็เดินไปหาคุณย่าลินดัน “ คุณย่า ผมขอเสนอให้ลิลี่เป็นผู้เจรจาเรื่องหุ้นส่วน ครับ!”

คุณย่าลินดันพยักหน้าของเธอ วิลเลียม เป็น คนโปรดของเธอในตระกูลนี้ เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เธอจึงมอง ไปที่ลิลี่ “หนูน้อยลิลี่ ปัญหานี้อยู่ในมือของเธอแล้ว จงไ ปที่บริษัทแพลทินัมวันพรุ่งนี้และเจรจาหุ้นส่วนทางธุรกิจ กับพวกเขา”

“คุณย่าคะ หนู…”

ลิลี่อยากที่จะพูด แต่คุณย่าลินดันทำเพียง โบกมือ “ พอแล้ว เราจะเลิกประชุมตอนนี้”

หลังจากจบประโยคของคุณย่าลินดัน คนนับร้อยก็ออก ไปทีละคน พวกเขาทุกคนล้วนยินดีที่ตัวเองไม่ได้เป็นคน ที่ถูกเลือก

เมื่อกลับถึงบ้าน ลิลี่รู้สึกไม่สบายนัก นี่เป็นงานที่เป็นไป ไม่ ได้ เธอจะเจรจาเรื่อง หุ้นส่วน ได้ยังไงในวันพรุ่งนี้ ?

ลิลี่รู้สึกย่เอามาก ๆ เธอแค่ไม่อยากจะคิดถึงปัญหานี้อีก เธอโทรหาเพื่อนรักของเธอ เจดและเฟบี้

เมื่อเพื่อนสนิทของลิลี่ทั้งสองมาถึง แน่นอนอยู่แล้ว อารมณ์ของเธอกลับมาดีทันที

“ลิลี่ เจ้าเศษขยะนั่นไปไหน?” เจดถามในขณะที่นั่งอยู่ บนโซฟาและกำลังจิบไวน์อย่างนุ่มนวล

ลิลี่รู้ว่าเจดหมายถึงใครและหัวเราะออกมา “เขาออก จากบ้านหลังจากทำอาหารเช้า ตอนนี้ยังไม่กลับเลย”

“ลิลี่ เธออดทนเก่งนะเนี่ย” เจดวางแก้วไวน์ลง “แม้ว่า ฉันจะประมาณ ความห่วยของเขา ไม่ได้ แต่บริษัท ของเธอกำลังขาดทุน ถ้าเธอมีสามีที่ดีล่ะก็ ต่อให้เขาหาเงิน ห้าล้านมาไม่ได้ อย่างน้อยเขาก็ควรหามาได้สักสองถึง สามล้านดอลลาร์ แต่ในขณะเดียวกัน แม้แต่เงิน 30,000 ดอลลาร์ แดร์ริลยังหามาไม่ได้เลย”

ในขณะที่เจดกำลัง พูด เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น แดร์ริล เดินเข้ามาพร้อมถือถุงสีดำมาด้วย ทั้งเนื้อตัวเขาปกคลุม ไปด้วยดินและสิ่งสกปรก

ให้ตายสิ ฝนมันเริ่มตกตอนที่เขากำลังกลับมาจาก บริษัท สกู๊ตเตอร์ของเขาก็พังไปตั้งแต่ช่วงเช้า ตอนที่เขา ถูกชนเข้าโดยจีเซลล์ ด้วยเหตุนี้เขาเลยต้องเดินตากฝน กลับมา

“ไงล่ะ พูดถึงผี ผีก็มา” เจดกล่าวในขณะที่เธอเหลือบ มองแดร์ริล

แดร์ริล ไม่เสียเวลาสนใจเธอด้วยซ้ำ ตรงกันข้าม เขาวาง ถุงสีดำลงบนโซฟา

“แดร์ริล นี่แกยังกล้สเสนอหน้าเข้ามาในบ้านอีกงั้นเหร อ?” ซาแมนธากล่าวในขณะที่เธอออกมาจากห้องนอน สีหน้าโมโห

ถ้ามัน ไม่ใช่ เพราะ ปัญหา ระหว่าง แดร์ ริลกับวิลเลียม ทําไมวิลเลียมต้องเสนอให้ลิลี่เป็นคนไปเจรจาทำ สัญญาหุ้นส่วนด้วย

ซาแมนธาจ้องมองแดร์ริล “แกเริ่มทำตัวไม่เหมาะสมขึ้น เรื่อย ๆ นอกจากปัญหาของแกกับวิลเลียมเมื่อวานที่งานรวมญาติ แกยังกล้าโผล่หน้ามาที่นี่อีก? แกรู้ไหมว่ารอย เท้าจากรองเท้า แกมันเลอะเต็มไปทั้งทั้งบ้าน? อีกอย่าง หนึ่ง ถุงอัปลักษณ์นั่นของแกมันสกปรกมาก แต่แกกลับ วางมันลงบนโซฟา นี่แกยังอยากอยู่ที่นี่รึเปล่า ? ฉันจะ ยินดีมากถ้าแกอยากจะออกไป!”

แดร์ริลสูดหายใจลึก ก็จริงอยู่ที่เขาเป็นคนทำบ้าน เลอะเทอะ แต่ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนที่ทำหน้าที่ ทำความ สะอาดบ้านเหรอ ตลอดสามปีที่ผ่านมาน่ะ?

แดร์ริลไม่โกรธ ถ้าเขาจะสนใจคำพูดของซาแมนธาล่ะก เขาคงคลั่งไปก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว

แดร์ริลยังคงมีท่าทีคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลงและเดินเข้าหา ลิลี่ แล้วกล่าวกับเธอด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า “ที่รัก บริษัท ของคุณกำลังต้องการเงิน ห้าล้านดอลลาร์อย่าง มากใช่ไหม? ผมเอามาให้คุณ..

“โว้ว ” เจดผู้ซึ่งกำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ หัวเราะออกมา ขัดจัง หวะแดร์ริลที่กำลัง พูด และมองหน้าเขา “หมอนี่หน้า ด้านจนกู่ไม่กลับจริง ๆ ช่างเรื่องที่นายเป็นพวกไร้ค่าไป นายก็ยังไปซ้ำเติมปัญหาของคนอื่นอีก ลิลี่ต้องการเงิน ห้าล้าน ซึ่งเป็นจำนวนที่เศษขยะไร้ค่าแบบนายไม่มีวันห าได้ แต่นายก็ยังพูดมันขึ้นมาอีก”