บทที่ 18
“ขยะ?”
อีวอนรู้สึกว่าคำอธิบาย นั้นน่าสนใจ ถ้าเธอเดาไม่ผิด กล่องนี้ต้องถูกใช้ในวังหลวงจากสมัยราชวงศ์ชิง ในรัช สมัยของจักรพรรดิเฉียนหลง วัสดุที่ใช้ทำกล่องใบนี้มีค่า สูงมาก และมีความเป็นไปได้สูงที่มันจะเป็น ด้ายทองคำ หนานม
แม้ว่ามันจะชัดเจนว่ากล่องนั้นมีความสึกกร่อนตามกาล เวลา และดูผุพังไม่น้อย แต่ความประณีตในชิ้นงานนั้น ยิ่งตรวจสอบใกล้ ๆ ก็พบว่ามันยิ่งงดงามขึ้นเรื่อย ๆ
ลำพังแค่ตัวกล่องก็มีราคานับแสนแล้ว แต่มันถูกทํา ราวกับเป็นขยะ?!
และด้วยนิสัยจากอาชีพ ทีท่า อีวอนเปิดกระเป๋า และนํา แว่นขยายสีเขียวพาสเทลออกมา
ตระกูลยังนั้นทำธุรกิจวัตถุโบราณมาหลายต่อหลายรุ่น บางครั้งก็ไปพบเข้ากับวัตถุล้ำค่าจากข้างถนน มันจึงเป็น เรื่องจําเป็นที่จะต้องพกแว่นขยายไปไหนมาไหหนด้วย เสมอ
“ประธานยัง คุณกำลังทำอะไรอยู่?”
หญิงชราถามอย่างช่วยไม่ได้ “นี่มันก็แค่ขยะ เดี๋ยวคน
รับใช้จะมาเก็บมันไปทิ้งถังขยะแล้ว”อีวอนยังคงเงียบ เธอกำลังวิเคราะห์ กล่อง ไม้ด้วย แว่น ขยายของเธอ หยดเหงื่อถึงกับไหลออกมาจากหน้าผาก ของเธอ!
มันมีมังกรทองถูกสลักบนกล่อง!
แม้ว่ามันจะผ่านการกระทบกระทั่งมาหลายปี แต่ภายใต้ การมองผ่านแว่นขยาย ข้อเท็จจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า มันถูกใช้โดยจักพรรดิก็ปรากฏขึ้น!
ย้อนกลับไปในสมัยยุคศักดินา มีไม่กี่คนที่กล้าสร้างงาน แกะสลักมังกร! มีเพียงช่วงเวลาที่อ่านาจของจักรพรรดิ ขึ้นถึงจุดสุดยอดแล้วเท่านั้น และมีเพียงแค่ช่างแกะสลัก ขององค์จักรพรรดิเท่านั้นที่จะสลักกล่อง
การประเมิน ก่อนหน้านี้ที่เคยคิดไว้ว่ามันมีราคาหลาย แสนถือเป็นการประเมินที่ต่ำเกินไปมาก มันมีมูลค่าอย่าง น้อยหนึ่งล้าน!
“ประธานยัง? เชิญนั่งก่อนเถอะครับ” วิลเลียมเดินเข้าม าและก้มหัวให้อย่างเคารพต่ออีวอน “ประธาน ยัง งาน เลี้ยงจะเริ่มแล้วครับ”
อีวอนเก็บ แว่นขยายกลับไปและกระซิบ “กล่อง นี้…? เป็นของขวัญของใคร?”
“ไม่มี!! วิลเลียมรีบตอบและโบกมือ “อย่าเข้าใจผมผิด ประธาน ยัง แขกของเขา ทุกคนล้วน เป็นบุคคล ผู้ทรง เกียรติ พวกเขาไม่มีทางซื้อของขวัญจากร้านขายของ ข้างทางอยู่แล้ว ฮ่าฮ่า!”ยังไงก็ตาม ตระกูลลินดันยังคงเป็นตระกูลที่ทรงเกียรติ ไม่มีทางที่จะยอมรับของขวัญแบบนี้แน่
ทันที ที่วิลเลียม กล่าว จบ เขาก็หยิบกล่อง ออกไปและ ทำท่าจะโยนมันลงไปในถังขยะ
หญิงชราจ้องมองวิลเลียมด้วยความชื่นชม เขาเป็น หลานที่ยอดเยี่ยม และเธอก็ไม่ได้โปรดปราน เขา โดย เสียเปล่า!
“เดี่ยว”
อีวอนกล่าว และหยิบเอากล่องกลับมา เธอเข้าใจใน ที่สุดว่าทุกคนในที่นี้เข้าใจผิดเกี่ยวกับของชิ้นนี้! ของ จากร้านข้างทาง? ไม่มีใครรู้เลยว่ามันคือสมบัติล้ำค่า!
เธอเปิดกล่อง อย่างช้า ๆ ด้วยความตื่นเต้น แทบจะใน ทันที อีวอนตกตะลึง เธอขนลุกและสั่นสะท้านไปทั้งตัว!
นี่… หรือว่ามัน หรือว่า?! นี่เธอเห็นภาพหลอนรึเปล่า ?
พัดจักรวาลไร้สิ้นสุด?!
นี่มันเป็นไปได้ยังไง!
อีวอนกัดริมฝีปาก แน่น จนแทบจะมีเลือดไหลออกมา!
เป็นความรู้พื้นฐานอยู่แล้วว่าจักรพรรดิเฉียนหลงนั้นทรง โปรดปราน ของอยู่สองสิ่ง อย่างแรกนั้นคือตราประทับ แกะสลัก มีการกล่าวไว้ว่าจักรพรรดิเฉียน หลงนั้น ได้ สร้างตราประทับไว้กว่าแสนชิ้น!งานอดิเรกที่สองของพระองค์คือการนิพรธ์บทกวี พระองค์แต่งกวีกว่า 40,000 บทในช่วงชีวิตของ พระองค์ แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่บทกวีส่วนใหญ่ก็เป็นบ ทกวีทีไม่ได้ดีเลิศนักและมีเพียงไม่กี่คนที่จดจํามันได้ดี ยังไงก็ตาม มีกลอนบทหนึ่ง ที่ทุกคนจดจำมันได้อย่าง ชัดเจน
กลอนบทนั้นคือ: ‘หนึ่งเกล็ด, สองเกล็ด, เกล็ดเหมันต์ที่ สามและสี่; ห้า หก, เจ็ด แปด, เก้าเกล็ด, สิบและต่อไป; ร่อนลงในดอกเหมย, เกล็ดเหมันต์พลันหายไป
สามประโยคแรกของกลอนนั้นถูกประพันธ์โดยจักรพร รดิเฉียนหลงเอง แต่ประโยคที่สี่นั้นถูกจี เสี่ยวหลัน เป็น ผู้จบมัน
กํานานกล่าวว่าจักรพรรดิเฉียนหลงนั้นพอพระทัยมาก กับกลอนที่พระองค์ แต่ง และได้ตรัสให้จิตรกรเอกของ พระองค์วาดภาพทิวทัศน์ออกมาและใช้มันในการทำพัด
จักรพรรดิเฉียนหลงได้จารึก กลอนบทนั้นลงไปในพัด และประทับตรามากมายลงไปอีก ซึ่งทำให้พระองค์พอ พระทัยมาก
พัดชิ้นนี้เป็นที่รู้กันว่าเป็นพัดที่ดีที่สุดในราชวงศ์ชิง! จักร พรรดิเฉียนหลงได้ตั้งชื่อพัดนี้ว่า พัดจักรวาล ไร้สิ้นสุด!
พัดชิ้นนี้ถูกเก็บในพระราชวังต้องห้ามมาตลอด แต่หลัง จากราชวงศ์ชิงล่มสลาย พระราชวังต้องห้ามนั้นถูก กวาดสิ้นโดยคนต่างชาติ ด้วยเหตุการณ์ครั้งนั้น ก็ไม่มีใครได้ข่าวของพัดชิ้นนี้อีกเลย
และในเวลานี้ เธอก็ได้เห็นพัดนั้นต่อหน้าต่อตาของเธอ!
อีวอนนั้น สั่นสะท้าน จนขาของเธออ่อนยวบ ความคิด แรกของเธอคืออยากจะหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปมัน ส่งให้พ่อของเธอ เขาต้องปลื้ม สุดขีดแน่! พัดนี้เป็นสุด ยอดแห่งสมบัติ ของเหล่านักสะสม เหล่า คนที่เพียงแค่ มองก็เห็นคุณค่าของมัน!
“ประธานยัง ผมจะปาพัดนี่ทิ้งไป อย่าทำให้มือคุณ สกปรกเลยครับ ” วิลเลียม กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผมรู้ว่า คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญ วัตถุโบราณ และคุณคงรู้สึกว่ามัน น่าขำที่มีของปลอมแบบนี้ปรากฏอยู่ในบ้านลินดันของ เรา”
“ของปลอม?” อีวอนถาม เธอเลิกคิ้วสูงขึ้น
เธอสัมผัสกับกับวัตถุโบราณมาตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ และท ำธุรกิจกับมันมามากกว่าสิบปี การตัดสินของเธอถูกต้อง เสมอ ของชิ้นนี้คือของแท้!
“พวกคุณ ต้องเข้าใจ มัน ผิดแน่ ใช่ไหม ?” อีวอนถาม อย่างแผ่วเบา “พัดนี่น่ะ…”
“พัดนั่นเป็นของผม” แดร์ริลยืนขึ้น กะทันหัน และเดิน เข้าไปหยิบพัดมาจากอีวอน
ทุกคนรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณย่า แต่จะมีใครบ้างที่รู้ ว่าวันนี้ก็เป็นวันเกิดของเขา?แดร์ริลกำหมัดแน่น งั้นก็ช่างมันหากไม่มี ใครรู้เรื่อง วัน เกิดของเขา แต่ทำไม เขาต้องทนกับการดูถูก เหยียด หยามจากพวกเขาด้วย? ถ้าคนพวกนี้แยกแม้แต่หมาแมว ไม่ออก เขาก็ไม่ควรให้พัดนไปแต่แรก!
“มันเป็นของคุณเหรอ?”
อีวอนมองที่แค รีส
‘นั่นมันแดร์ริลที่มอบที่นั่งให้เราที่โรงแรม โอเรียนทอล เพิร์ลนี่?’
เธอได้ยินมาว่าเขาเป็นลูกเขย ที่แต่งเข้าตระกูลลิน ดัน และไม่ได้มีความสำคัญอะไร แล้วพัดนี่เป็นของเขาไป ได้ยังไง
“ใช่ครับ ประธานยัง พัดพัง ๆ นั่นเป็นของเขา!” วิล เลียมอุทาน “นอกจากไอ้ขี้แพ้แบบเขา จะมีใครมอบของ พัง ๆ แบบนี้ได้อีก!!
“ไม่ว่าของขวัญ ของฉันจะดูเก่า แค่ไหน มันก็ยังดีกว่า ไข่มุกเรืองแสงปลอมของนายนะ” แดร์ริลสวนกลับ อย่างเย็นชา “คุณย่ารักนายมาก แต่นายก็ยังไม่มีแม้แต่ ยางอายสักนิด และมอบไข่มุกเน่า ๆ ที่มีราคาไม่กี่พันให้ เธอ ? นาย ไม่เห็นคุณค่า ของพัดที่ฉันให้ใช่ไหม ? ไม่มี ปัญหา ฉันจะเอามันกลับคืน”
แดริลเก็บผัดใส่กระเป๋าเมื่อเขากล่าวจบ
“นี่จึงบ้ารึไงวะ?!” วิลเลียม ตะโกนด้วย โทสะอันเดือดพล่าน “แกกล่าวหาใครว่าให้ของขวัญราคาไม่กี่พัน? ถ้า แกยังกล้าเปรียบเทียบสั่ว ๆ แบบนั้นอีก ฉันจะให้คนมา ฆ่าแก”
“พอที” หญิงชราขัดจังหวะในที่สุด “นี่ควรจะเป็นวันที่ด
หยุดทะเลาะ มีบางอย่างที่ฉันต้องการจะพูด” วิลเลียมถุยน้ำลายไปทางแดริล แล้วเดินกลับไปนั่งที่
ของเขา
ในฐานะที่เป็นแขกผู้ทรงเกียรติคนหนึ่ง อีวอนควรนั่งอยู่ ด้านหน้า แต่เธอกลับเดินตาม แดร์ ริลไปยังที่ของเขา
“ขอหนูนั่งที่นี่ได้ไหมคะ คุณน้า?” อีวอนมองซาแมนธา แล้วถาม
“ได้สิ แน่นอน!” ซาแมนธาตอบด้วยรอยยิ้ม “แดร์ริล
รีบลุกออกไปแล้วให้ประธานยังนั่ง!!
“ไม่ ไม่ค่ะคุณน้า อย่าเข้าใจหนูผิด” อีวอนยิ้มเล็กน้อย “ที่หนูหมายถึงคือ หนูขอ…นั่งข้างเขาได้ไหม?”
อีวอนชี้ไปที่แคร์ริลในขณะที่เธอขอ
อะไรนะ?!
เสียงของอีวอนไม่ได้ดังนัก แต่คนรอบ ๆ นั้นได้ยินที่เธอ กล่าวอย่างชัดเจน!
เกิดอะไรขึ้น?! ทำไมเทพธิดา ถึงอยากไปนั่งข้างขี้แพ้?
ผู้หญิงคนอื่นอยากจะวิ่งหนีทันทีที่เห็นเขา แต่เธออยากจะนั่งข้างเขา?
ซาแมนธาถึงกับตะลึง ความคิด แรกของเธอ คือ คิดว่า แดร์ริลไปคุกคามเธอก่อนหน้านี้
“ประธานยัง แดร์ริลเป็นคนโง่ อย่าได้โกรธคนแบบเขา เลย” ซาแมนธากล่าว “อย่าไปสนใจเขา”
“คุณเข้าใจผิดค่ะ คุณน้า” อีวอนริมฝีปากแดงของเธอ ยิ้มออกมาเล็กน้อย “หนูอยากจะคุยกับเขา”
หลังจากได้ยินที่เธอพูด ทุกคนรอบ ๆ ทำอะไรไม่ได้ นอกจากตกตะลึง!
จะคุยกับแดร์ริลไปเพื่ออะไร?! เขามันจน แค่เห็นเขาก็ ทําให้ หงุดหงิด แทบบ้าแล้ว! เทพธิดา กับขี้แพ้จะมาพูด คุยกันได้ยังไง!
ซาแมนธาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า เธอยกที่นั่ง
ให้แล้วเดินไปนั่งข้างหลัง
ในตอนนั้น ลิลี่มองไปด้านข้างเธออย่างไม่รู้ตัว
ในหัวใจของเธอ เธอรู้สึกมาตลอดว่าแดร์ริลเป็นขี้แพ้ และไม่มีทางดึงดูดหญิงสาวคนใดได้ แต่จู่ ๆ อีวอนกลับ ขอร้องที่จะนั่งข้างเขา มันช่วยไม่ได้ที่เธอจะมีความรู้สึก ไม่สบายในใจ
สัญชาตญาณของผู้หญิงในตัวลิลี่บอกว่าอีวอนมีเหตุผล บางอย่างที่ทําให้เธอต้องการนั่งข้างแดร์ริล
ตอนนี้ หญิงสาวผู้งดงามถึงสามคนกำลังนั่งรอบแดร์ริล
อีวอน, ลิลี่ ,และเอลซ่า
ชายครึ่งหนึ่งใช้สายตาของพวกเขาจดจ้องมายังทิศของ แดร์ริล มองข้าม ไปยังสตรีทั้งสาม ไม่ต้องสงสัยเลย ทั้ง สามคนล้วนมีความงามในแบบของตน
“ฮัลโหล…ขอโทษนะคะ…” อีวอนมองที่แคร์ริลและ กล่าว แต่เธอก็ต้องกลืนคำพูดกลับไปก่อนที่เธอจะพูดจ บ เธอพบว่าแดร์ริลไม่แม้แต่จะหันมามองเธอ!
อีวอนรู้สึกโกรธอยู่ลึก ๆ เธอถึงกับเริ่มบทสนทนาเองใน ตอนแรก แต่ชายคนนี้กลับหันหลังให้เธอแทน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ