บทที่ 4

‘บัดซบ ฉันเพิ่งจะซักชุดนี้ไปเมื่อวานเอง เธอจะบอกว่า มันสกปรกได้ยังไง?’ แดร์ริลคิดในใจ แต่ในขณะที่เขา กำลังเอ่ยความคิดเห็นอะไรออกไป เขากลับถูกลากออก ไปโดย อเล็กซ์ อาร์มสตรอง

ทั้งคู่เคยเป็นเพื่อนสนิทกันสมัยมัธยมปลาย พวกเขาเคย ต่อยตีด้วยกันและแม้กระทั่ง โดดเรียนด้วยกันอีกด้วย อ เล็ก อาจเป็นเพียงคนเดียวในคืนนี้ที่ไม่แสดงท่าทางรัง เกียจแดร์ริล

หลังจากลากแดร์ริลไปที่มุมห้อง อเล็กซ์ส่ายหัวไปมา แล้วกล่าวว่า “พวกฉันจะบอกนายให้ ผู้หญิงแบบจีเซลล์ ไม่ใช่คนประเภทที่เราจะไปยุ่งได้หรอกนะ นายหาเรื่อง โดนเยาะเย้ยรึไงถึงไปนั่งข้างๆเธอ?”

แดร์ริลไม่ได้กล่าวอะไร เขาทำเพียงแค่แค่นเสียง หัวเราะ พวกเขาดื่มและกินตลอดทั้งคืน แล้วราตรีก็ผ่าน ไปอย่างรวดเร็ว

จีเซลล์มึนนิดหน่อย และเมื่อรวมกับที่ถูกกลุ่มคนกดดัน เธอจึงหยิบไมโครโฟนขึ้นมาแล้วร้องเพลงพร้อมกับโยก ตัว ไปมาอย่าง นุ่ม นวล รูปร่าง หน้าตา ของเธอ ช่างเร้า อารมณ์และยั่วยวน ผู้ชายรอบๆถึงกับอึ้งกันหมด จีเซลล์ ช่างเป็นหญิงสาวที่งดงามจริงๆ!

และในคืนนั้นเองที่พวกเขาตัดสินใจกันว่าจะนัดพบปะกันอีกวัน ครูประจำชั้นนั้นติดธุระกะทันหัน เธอไม่ สามารถมาที่งานได้จนกระทั่งจบงาน ด้วยเหตุนี้ทุกคน จึงตกลงกันว่าจะรวมตัวกันอีกครั้งในวันจันทร์หน้า

เมื่อพวกเขากำลังจะกลับ เหล่าชายหนุ่มทั้งหลายพลัน แย่งชิงกันเสนอตัวไปส่งจีเซลล์ ทว่า เมื่อพวกเขาไปถึง ทางเข้า เธอก็ขึ้นรถ Porsche ของเธอแล้วขับออกไป ทิ้งให้เหล่าชายฉกรรจ์นิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น

“ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ ” อเล็กซ์พึมพำอยู่ข้างๆ “ แดร์ริล ไม่แปลกเลยที่นายอยากนั่งข้างๆเธอ ฉันจะไม่ ลังเลเลยถ้าชีวิตต้องสั้นลงสักสิบปีเพื่อแลกกับการได้ อยู่กับเธอแค่หนึ่งคืน

แดริลหัวเราะเสียงเย็นเฉียบ ‘จีเซลล์ตั้งใจจะไปที่ บริษัทแพลทินัมเพื่อเซ็นสัญญาในวันพรุ่งนี้สินะ? เยี่ยม ยอด’ แดร์ริลคิด เขาเองก็ต้องไปที่นั่นเพื่อรับตำแหน่ง ประธาน บริษัท เช่นกัน ความคิดของเขาถูกขัดจังหวะ จากเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น

กลุ่มคนรอบๆถึงกับหัวเราะกับเสียงริงโทนของเขา นี่มัน ยุคไหนแล้ว ทำไมยังมีคนใช้โทรศัพท์ โนเกีย เก่าๆ อยู่ อีก?

แดร์ริลรีบรับโทรศัพท์ทันทีที่เห็นเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจ อ ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เสียงของแม่ยายของเขา ซา แมนธา ก็ดังขึ้นที่ปลายสาย “แดร์ริล แกรู้ใช่ไหมว่าคืนนี้ เรามีงานรวมญาติ ? นี่แกจะให้ทั้งครอบครัว ต้องรอแก หรือไง? ย้ายกันกลับมาที่นี่เดี๋ยวนี้”แดร์ริลคร่ำครวญ เขาลืมเรื่องงานรวมญาติไปเสียสนิท เลย!

เขารีบขึ้น สกู๊ตเตอร์ ต่อหน้าเพื่อนร่วมห้องของเขาแล้ว พุ่งออกไป แม้ว่าเขาจะอยู่ห่างออกไปแล้วก็ตาม แต่เขา ยังคงได้ยินเสียงเพื่อนร่วมห้องหญิงกำลังหัวเราะเขาอยู่

รถ Land Rover จอดอยู่ที่หน้าประตูของศูนย์ ประชาคมระดับ ไฮ-เอนด์ ของเมืองเป่ย ไห่ หญิงสาวผู้ งดงาม กำลัง ยืนอยู่ ที่หน้า รถ มอง โทรศัพท์ ด้วย ความ หงุดหงิด

“ผมกลับมาแล้ว ” แดร์ ริลกล่าว และ หอบหายใจ เขา จอดสกู๊ตเตอร์แล้ววิ่งมาหาลิลี่ เขาเห็นเธอกำลังสวม คำ สรรเสริญ จากคริสตัล อยู่บนเท้าที่สวยงาม ของเธอ ดู เหมือนเธอจะชอบของขวัญน่าดู ถึงได้ใส่มันเร็วขนาดนี้

ยังไงก็ตาม ลิลี่กลับมองแดริลด้วยสายตาเย็นชา “ฉัน ขอเตือนนายไว้ก่อน วันนี้คือเป็นวันรวมญาติของตระกูล ลิน ดัน นาย ควรหุบปาก ไว้ ไม่ต้องพูดอะไร และอย่า ทำให้ฉันขายหน้า

“โอ้” แดร์ริลรับคำ

แดร์ริล เดินขึ้นรถไปแล้วเขาก็ได้ยินคำบ่นต่อมาทันที

“แดร์ริล นี่แกไม่มีสูทใส่หรือไง? แกรู้ไหมว่าชุดขอทาน ของแกมันน่าอายขนาดไหน?” ซาแมนธากล่าวเย็นชา

ซาแมนธาสวมเดรสสั้น ที่ขับเน้น ความงดงาม ของเธอกลิ่นอายของผู้ใหญ่ผสมเข้ากับความยั่วยวนอย่างลงตัว ใครๆก็ต้องจ้องมองความสวยสง่าของเธอแน่นอน

แดร์ริลยักไหล่โดยไม่ได้พูดอะไร

ความโกรธของซาแมนธาปะทุขึ้นทันที เมื่อเห็นท่าที ไม่ แยแสของแดร์ริล “นี่แกโง่หรือหูหนวกกันแน่? ดูความไร้ ค่าของแกส การปล่อย ให้แกแต่งงาน กับ ลูกสาว ฉันคง เป็น เรื่อง อัปยศ ต่อครอบครัว เราไปอีก แปดชั่วโคตร

“แม่ อย่าโมโหสิ” ลิลี่กล่าวอย่างนุ่มนวลขณะที่กำลัง ขับรถไปด้วย

“จะให้แม่ไม่โมโหได้ยังไง?!” ซาแมนธากล่าวพร้อมชี้ไ ปที่แคร์ริล “ฉันขอสั่งแก หลังจากจบงานรวมญาติคืนนี้ไ ป ให้ไปที่สำนักงานทะเบียนแล้วเซ็นใบหย่าให้เร็วที่สุด อย่ามาเพ่นพ่าน ในบ้าน ฉัน แกเข้าใจ ที่ฉันพูดไหม?”

แดร์ริลนั่งนิ่ง พูดไม่ออก

ในตอนนั้นเอง ภาพของรถยนต์นับร้อยคันก็ปรากฏตรง หน้าพวกเขา พวกมันจอดอยู่ที่ด้านนอกของคฤหาสน์ ของตระกูลลินดัน และแน่นอน พวกมันทั้งหมดล้วนเป็นร ถหรูราคาแพงทั้งสิ้น

เมื่อ ลิลี่และครอบครัว มาถึง ห้องโถงก็คราคร่ำไปด้วย ผู้คน แล้ว มีหลายคนที่เขามาทักทาย ลิลี่เมื่อเธอมาถึง

ในวาระโอกาสเช่นนี้ แดร์ริลกลับถูกทำเหมือนเป็น อากาศธาตุ ไม่มีใครสนใจจะยอมรับเขา แต่แม้ว่าจะเป็น เช่นนั้น เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาแค่มาร่วมงานนี้ เล่นๆเท่านั้น เมื่อ อาหารถูกนำมาจัดวาง เขาก็พร้อมที่จะตัก อาหารไปให้ได้มากที่สุด 1

ยังไงก็ตาม บางคนก็ชอบที่จะหาเรื่องใส่ตัวแม้ว่าจะไม่มีเ หตุใดๆ เช่นคนอย่าง วิลเลียม ลินดัน เขามักจะปรากฏ ตัวขึ้นเพื่อหาเรื่อง แดริลเสมอ ทุกๆ ครั้งที่พวกเขาพบ กัน ชายคนนี้มักจะโยนคำดูดูหมิ่นสักคำสองคำใส่แดร์ ริลเสมอ

“ยู้ฮู นายใช่ลูกเขยที่น่าเอ็นดูของตระกูลลินดันของเรา รึเปล่า แดร์ริลน่ะ?” เสียงของวิลเลียม ลอยมาตั้งแต่ ไกล เขาพูดออกมาเสียงดังอย่างตั้งใจ “แดร์ริล ฉันว่า ฉันเคยเห็นเสื้อผ้าแบบ นายใส่ในถังขยะของพวก ขอทาน ราคา มันเท่าไหร่นะ ชุดละสิบดอลรึเปล่า ?”

คำพูดของวิลเลียมทำให้แดร์ริลกลายเป็นจุดสนใจของ ทั้งงาน พวกเขาจดจ้องไปที่ชายหนุ่มเหมือนกับเขาเป็น ลิงกัง

“ระวังคำพูดหน่อย มันราคา 19 ดอลต่างหาก” แดริล

พึมพำ

ฝูงชนพลันระเบิด เสียงหัวเราะ ออกมาดังลั่น หญิงสาว บางคนที่พยายาม จะสงวน ท่าที พยายาม อย่างมากใน การห้ามไม่ให้ตัวพวกหล่อนเองหลุดหัวเราะออกมา

“หุบปาก ไปซะ” ลิลี่กัดปากพูด เธอรู้สึกว่า ความภาค ภูมิใจ ของ เธอ ถูกทำลาย อีกครั้ง เพราะ แดร์ริล ถ้ามัน ไม่ใช่เพราะกฏ ของตระกูล ที่ว่า สมาชิก ตระกูล ทุกคน ต้องเข้าร่วมงานรวมญาติล่ะก็ เธอจะไม่มีทางอนุญาตให้เขามาที่งานได้เด็ดขาด!

“โอ้ ลิลี่ ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกครอบครัวของเธอหรอกนะ ฉัน ไม่สนใจด้วยเสื้อว่าสามีของเธอจะสวมชุดราคาแค่ 19 ดอลลาร์ เพราะชุดที่เธอใส่น่ะ ยังไงก็คงไม่มีทางมีราคา มากกว่า 1,800 ใช่ไหม?” วิลเลียมหัวเราะ “เธอไม่อาย เหรอที่ใส่เดรสถูกๆแบบนั้น? เธอเห็นสูทที่ฉันใส่นี่ไหม? นี่คือสูทที่ตัดเย็บ โดย เออร์เมเนกิล โด เซกนา รู้ไหมว่า มันราคาเท่าไหร่?”

วิลเลียม ยกนิ้ว ขึ้นมาและชูมันไปทางแดร์ริลกับลิลี่ “ 700,000″

“ว้าว!”

คํากล่าวของวิลเลียมกระตุ้น สายตา มชม ของกลุ่มคน รอบๆได้เป็นอย่างดี สตรีทั้งหลายมองเขาด้วยสายตาต กตะลึง และสายตา ของเหล่าบุรุษ ก็เต็ม ไปด้วย ความ อิจฉาด้วยเช่นกัน

ลิลี่กัดริมฝีปากของเธอแน่น มันถูกแล้วที่เขาพูดแบบนั้น เดรสของเธอมีราคาเพียง 1,200 ดอลลาร์ เธอไม่แม้แต่ จะกล้าฝันว่าจะได้ครอบครองชุดที่มีราคามากถึง

ลิลี่รู้สึกเหมือนถูกคนทั้งงานหัวเราะใส่เธอราวกับเป็นตัว ตลก ใบหน้า สวยของเธอมีร่องรอยของความอับอาย แต่ทันใดนั้น แดริลก็เดินเข้าไปหาวิลเลียมและจับไปที่ สูทของเขาเบาๆ“นี่แกบ้าไปแล้วรึไง?!” วิลเลียมอุทานออกมาด้วยความ โกรธ “แกไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องสูทของฉัน!”

แดร์ริล แสยะยิ้ม และกล่าว “ฉันว่าสูทที่นายใส่อยู่ไม่ เหมาะสมกับงานนี้นะ สูทแบบนี้ถูกออกแบบโดยนัก ออกแบบแฟชั่นชื่อดังชาวอิตาลี ที่ชื่อ ฟรานเชสโก้ มาร์ ติน และมันถูกผลิตออกมาแค่ตัวเดียว และมันก็ถูกเก็บ อยู่ในพิพิธภัณฑ์แฟชั่นของอิตาลี ด้วยเหตุนี้ ชุดที่นาย ใส่จึงเป็นของปลอม และไม่ใช่แค่นั้น มันยังเป็นของที่ทำ เลียนแบบได้หยาบมาก ตรงกระเป๋าข้างขวามีด้ายที่ยัง ไม่ได้ถูกตัดออกอยู่ด้วย นายควรจะดึงด้ายนั่นออกซะ ตอนนี้นะ ถ้าฉันคำนวนไม่ผิด สูทนี้มีราคาแค่ 200 ดอล เท่านั้น ขนาดเดรสราคา 1,200 ดอลลาร์ของภรรยาฉัน ยังมีคุณภาพสูงกว่าสูทของนายเลย”

“อีกอย่างนึง สูทชุดนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากพ่อของ เขา เปทราค ผู้ซึ่งตกอยู่ในความเศร้าหลังจากต้องล้ม ละลาย เขารู้สึกว่าโลกใบนี้มันบิดเบี้ยว ดังนั้นลวดลาย ของสูทตัวนี้จึงค่อนข้างหยาบ เพื่อสื่อถึงความเป็นจริงที่ บิดเบี้ยวในมุมมองของเขา” ชายหนุ่มกล่าวต่อ

“แปลว่าที่นายใส่สูทตัวนี้มาในงาน เพราะนายกำลังหวัง ให้ตระกูลลิน ดันล่มจม ด้วย งั้นเหรอ?!” แดร์ริลกล่าว ด้วยรอยยิ้ม เสียงของเขาไม่ได้ดังเลย แต่มันกลับ กังวาลไปทั่วทั้งห้องโถง!

เงียบสนิท! เงียบโดยสิ้นเชิง!

ฝูงชนทั้งหมดตกตะลึงกับคำพูดของเขา พวกเขาแทบไม่อยากเชื่อว่าคําพูดพวกนี้จะมาจากปากของแดร์ริล!

“โอ้ ใช่ มีอีกอย่างที่ฉันลืมบอก ถึงภรรยาของฉันจะไม่ เรื่องมากเรื่องชุด แต่มาตรฐานเรื่องรองเท้าของเธอน่ะ สูงมาก” เขากล่าวออกมาอย่างชัดถ้อยชัดค่า “ส้นสูงที่ เธอสวมอยู่คือ คำสรรเสริญจากคริสตัล ถ้ามีใครไม่รู้จัก มัน พวกคุณสามารถหาข้อมูลของมันได้ทางออนไลน์”

“ว้าว!”

“คำสรรเสริญ จากคริสตัล ? นี่สิของจริง ! ช่าง งดงาม อะไรอย่างนี้…

ฝูงชนพลัน พูดคุยกันด้วยความตื่นตะลึง! เหล่าสตรีใน งานนี้ล้วนมีรสนิยมสูง ทำไมพวกหล่อนจะไม่เคยได้ยิน เรื่องคำสรรเสริญจากคริสตัลกัน? มองเพียงปราดเดียว พวกเธอก็มั่นใจได้แล้วว่าส้นสูงที่ลิลี่สวมอยู่นั้นเป็นของ จริง!

คําสรรเสริญ จากคริสตัล นั่น มีราคา ถึง 30 ล้าน! ลอง ถามสิว่ามีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบมันบ้าง?! ลิลี่พลันตก เป็นจุดสนใจทันที และเธอก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยคำ สรรเสริญและชื่นชม

ลิลี่ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองไปที่แดร์ริล เวลาผ่านมา สามปีของชีวิตแต่งงาน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเริ่มรู้สึกว่าค นไร้ประโยชน์ คนนี้เป็นลูกผู้ชายจริงๆบ้าง แต่ แดร์ริลรู้ เรื่อง พวกนี้ได้ยังไง? ชื่อของดีไซเนอร์ชาวอิตาลี และ แรงบันดาลใจ แน่นอนว่าต้องมีแค่เพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่อง เหล่านี้?หลังจากใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ลิลี่คาดเดาว่าแดร์ริลน่าจ ะแอบไปรู้เรื่องนี้จากในอินเทอร์เน็ตมาก่อน!

“แกอย่ามาพูดอะไร้สาระ!” วิลเลียม กล่าว เขาชี้ไปที่ แดร์ริลอย่างโกรธเกรี้ยวด้วยความอับอาย

‘เจี๊ยะ!

จู่ ฝ่ามือ ของซาแมนธาก็ฟาดเข้าที่ใบหน้า ของแดร์ริล!

มันเป็นการตบหน้าที่รุนแรงและกะทันหัน คนทั้งห้องโถง ยืนนิ่งด้วยความตื่นตะลึง

“แดร์ริล แกพล่ามอะไรของแก? ขอโทษวิลเลี่ยมเดี่ยว นี้!” ซาแมนธาออกคำสั่งอย่างเย็นชา