บทที่ 55 จบบริบูรณ์

ปันเปิดจดหมายเป็นตัวหนังสือของแมนเป็นคนเขียน

“ปั่น ตอนที่เธอเห็นจดหมายนี้ฉันก็คงไม่ได้อยู่ที่ เมืองนี้แล้ว ขอโทษฉันมันเป็นคนไม่ได้เรื่อง ฉันไม่กล้าไป ช่วยเธอและไม่มีความกล้าเหมือนดีโน่ที่รับมีดแทนเธอ ฉัน ทำได้เพียงแค่หนี ฉันไม่ใช่ลูกผู้ชายตัวจริง……ฉันคิดว่า ฉันรักเธอมาก ทำได้ทุกอย่างเพื่อเธอแต่อยู่ระหว่างชีวิต ฉันกลัวแล้วถ้าดีโน่พ้นจากขีดอันตรายพวกเธอก็อยู่ด้วย กันเลย คนที่เอาชีวิตตัวเองแลกชีวิตเธอได้ดีพอที่เธอจะ เอาตัวเองฝากให้เขา อีกอย่าง……ขาของเธอ……รักษา ได้ ฉันไม่ได้บอกเธอเพราะอยากให้เธอคิดว่าตัวเองเป็น คนที่ไม่สมองค์ประกอบ เธอจะได้รู้สึกว่าเธอไม่คู่ควรกับดี โน่แล้วหันมาเลือกฉัน ขอโทษ……ฉันเห็นแก่ตัวจริงๆ ฉัน อยากให้เธอให้เธอภัยฉัน และ……ขอให้เธอมีความสุข

ปืนอึ้งไปเลยผ่านไปสักแป๊บถึงจะยิ้มที่มุมปาก “แมน ฉันให้อภัยเธอ”

ผ่านการทำแผลเสร็จปันก็ขึ้นไปนั่งบนรถเข็นแล้วไป รออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินเพื่อฟังผล

เธอกําลังขอพร ขอพรให้ดีโน่ฟื้นขึ้นมา
“ดีโน่เธอห้ามตาย……เธอบอกว่าจะชดเชยให้ฉัน

ถ้าเธอตายแล้วฉันจะทำยังไง……ทำยังไง……ปันไม่รู้

ว่าเธอร้องไห้นานขนาดไหนร้องไห้จนตาแดง

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร่นานจนตัวของปันแข็งไปหมด ประตูของห้องฉุกเฉินก็ได้เปิดออกมา

“หมอเป็นไงบ้าง! ปั้นรีบไปถามประสานมือแน่นๆ ขอพรให้สิ่งที่หมอจะพูดเป็นเรื่องที่ดี

หมอบอกว่า “อันตรายมาก เกือบไปแล้วแต่โชคดีที่

รอดมาได้ครับ”

ปันถอนหายใจยาวๆเธอดีใจขึ้นมาแล้ว “ไม่ตายก็ ดีแล้ว ไม่ตายก็ดีแล้ว……

ไม่นานดีโน่ก็ถูกย้ายไปห้องผู้ป่วยธรรมดา

ตอนที่เขาฟื้นก็รู้สึกว่ามือของตัวเองโดนจับไว้เขา เอียงหัวไปดูก็เห็นปันนอนหลับที่แขนของเขาตอนไหน ไม่รู้เหมือนกัน

เขายังไม่ตาย…….

“ปั้น……”ดีโน่พูดลำบากมาก
“ดโน! “ปินเงยหน้าขึ้นมามองไปทางเขาอย่าง ดีใจ “เธอฟื้นสักที เธอทำให้ฉันตกใจหมดเลยฉันคิดว่า

เธอ……”

“อย่าร้องนะ ดีโน่รีบร้อนอยากจะไปเช็ดน้ำตาให้ เธอแต่รู้สึกว่าเจ็บแขนมากทำอะไรไม่ได้เลย

“ดีโน่ ต่อไปนี้ห้ามให้เกิดเรื่องพวกนี้อีกนะ ฉันขอให้ เธอสบายทั้งชีวิตและอยู่กับฉันนานๆ ปั้นพูด

ตาของดีโน่สว่างเหมือนหลอดไฟเสียที่ติดไฟขึ้นมา ทันทีน้ำเสียงก็เปลี่ยนไปเลย “เธอ……เธอให้อภัยฉัน แล้ว?”

สายตาของปันมองไปทั่วเหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจ แต่

ก็เผลอพูดไปแล้ว “คือ…… ..คือ…

“ปันให้อภัยฉัน!”ดีโน่รีบลุกขึ้นมาจนไปโดนใส่ที่

แผลของเขาเลย

ป้นรีบไปกดตัวเขานอนลงไป พูดแบบดุๆว่า “อยาก ให้ฉันให้อภัยเธอก็ต้องให้งานแต่งด้วยสิไหนบอกว่าเริ่ม ต้นใหม่ไง?ค่าสินสอด ใบจดทะเบียนสมรส งานเลี้ยงต้อง มีให้ครบ!ได้ยินไหมที่ฉันพูด!”

ตาของคีโน่แดงไปหมดเลย เขารีบไปจับที่มือของปันพูดอย่างน้ำเสียงจริงจังว่า “มี มีแน่นอนจะไม่ขาดไปสัก อย่างจะทำให้ครบทุกอย่างที่เธอพูดเลย”

“งั้นก็ได้ ให้อภัยเธอก่อนละกันปันยิ้มแล้วก้มตัวลง

ไปจูบที่ปากของเขาเบาๆ

ดีโน่หลับตาแล้วกลายเป็นคนลุยแทน

ทั้งสองคนเริ่มเมาในความรักลืมทุกความเจ็บปวดที่

ผ่านมา

“ดีโน่”

“ฉันรักเธอ”

“ฉันก็รักเธอ”