บทที่ 33 ฉันคืนให้พวกเธอหมดๆ

“ไปนุน..กลับไปที่นุ่นให้เธอทรมานฉันอีก หรอ?”น้ำตาของปันไหลลงมา เพราะหน้าใบนี้เธอ สามารถแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่รักสามปีเพราะเธอจะแก้ แค้นให้แพน เธอทำให้ลูกของฉันตาย…ลูกของฉันไม่ เกี่ยว!เธอจะทรมานฉันยังไงก็ได้.ยังไงก็ได้”

ปันหมดหวังแล้ว เธออยู่ข้างๆสิ่งที่รู้สึกได้คือความ เจ็บปวดนั่นคือความหมดหวัง ทุกอย่างในชีวิตจบลงแล้ว

เธอไม่เคยคิดที่จะมีอะไรกับดีโน่แต่ฟ้าก็ชอบแกล้ง คนแบบนี้ทำให้เธอมาแต่งงานกับเขา คงเรียกว่าเป็นกรรม

ทีแรกนึกว่าจะมีความสุขแต่ใครจะรู้ว่าเธอใช้ชีวิตแบบ เป็นหม้ายมานานสามปี

ความรู้สึกแบบนั้นปันรู้สึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่มีวันหาย

ไปไหน

ปันทนไม่ไหวอีกแล้ว!

ทั้งๆที่เธอไม่ได้ทำอะไรแต่ทำไมใครๆก็บอกว่าเธอ เป็นคนทำ เธอเป็นต้นเหตุเรื่องทุกอย่าง!

“ปัน เธอมีอะไรมาพูดที่นี่ดีโน่กลัวมาก “ลูกต่อไป

เราก็มีกันอีกได้”
“ไม่มีอีกแล้ว…”นำเสียงของปันเปลี่ยนไปเธอ

ตะโกนพูดว่า “หมอบอกแล้วว่าชาตินี้ฉันจะไม่มีลูกอีก! เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว!”

ดีโน่มองไปทางเธอ “เธอพูด..อะไร……”

“ชีวิตแบบนี้ฉันทนไม่ไหวแล้ว เธอพูดประจำว่าฉัน ติดหนี้แพนงั้นฉันจะคืนให้พวกเธอหมดๆ..คืนให้พวก เธอ..

ปันพูดจบก็หันหลังวิ่งเลย

“ไม่เอา!”หัวใจของดีโน่จะหยุดเต้นแล้วเหมือนมีมือ ใหญ่ๆมาบีบที่หัวใจของเขาทำให้เขาหายใจไม่ออก

มีแต่เสียงกดแตรดังขึ้นไม่หยุด ปันกระโดดแล้วล้ม

ลงไป

เลือดบนพื้นกองเต็มข้างเธอเหมือนดอกไม้ที่กำลัง

ผลิบานออกดอกสีแดงอยู่

–

ในหนึ่งวันนี้ดีโนรู้สึกเป็นวันที่คลื่นชีวิตเขามากที่สุด

เขายืนอยู่ตรงหน้าห้องฉุกเฉินสูบบุหรี่ไม่หยุดที่เท้าเขามีแต่เศษบุหรีเต็มเลย

เสียงเท้าที่รีบร้องดังขึ้นมาจากด้านหลัง ดีโน่พึ่งหัน หน้าไปก็โดนชกแล้วตาทั้งคู่ของแมนแดงไปหมดแล้ว มองไปทางดีโน่ “ดีโน่เธอมันไม่ใช่คน!ปันทำอะไรผิด ทำไมเธอต้องทำแบบนี้กับปัน!ถ้าดูแลปันดีๆไม่ได้แล้วจะ แต่งงานกับปันทำไม!”

หมัดนั้นดีโน่หลีกได้แต่เขาไม่หลีก เขายอมให้แมน

เขาเองก็กำลังคิดที่แมนพูดอยู่

“ปันเป็นยังไงบ้าง!”แมนตะคอกถามเขา จากปกติ คนที่อ่อนโยนขนาดนั้นตอนนี้กลับกลายเป็นแบบนี้

(ไม่รู้ หมอกำลังช่วยเหลืออยู่เสียงของดีโน่แหบๆ

ปันโดนชนต่อหน้าต่อตาเขา ในวินาทีที่เธอถูกชน ไม่มีใจร้อนไม่มีหมดหวังมีแต่ความสบายใจ แถมบน ใบหน้ายังเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอีกด้วย

เธอคงจะอยากโดนปลดปล่อยมั้ง?

แมนกัดฟันแน่นๆหันหลังไม่รู้ไปทำอะไร
อีกไม่นานก็มีนางพยาบาลวิ่งเข้าไปด้านในอย่างรีบ ร้อน ทุกอย่างตอนนี้ต้องรีบเร่งเพื่อช่วยปัน

ผ่านไปไม่นานไฟในห้องฉุกเฉินก็ดับไป

ดีโน่รีบเดินไป หมอ ปัน..ปันเป็น

ไง.บ้าง……”

หมอสายหัว “ขอโทษครับพวกเราพยายามเต็มที่

แล้ว”

สายตาของดีโน่เปลี่ยนไปที่ที่ทำตาโตค้าง เขา เหมือนคนตายทั้งเป็น “พยายามแล้วคืออะไร?พยายาม

แล้วหมายความว่าอะไร!”

หรือ..ปั้น..

ไม่ !

เป็นไปไม่ได้ !

จนถึงตอนนี้เขายังจำได้วันที่จดทะเบียนสมรสกับปัน ปันยิ้มเบิกบานมากยกใบจดทะเบียนเข้ามาใต้แสงอาทิตย์ ยิ้มแล้วพูดกับเขา “คุณดีโน่ต่อไปพวกเราก็จะทรมานกัน ทั้งชีวิตแล้ว”
แต่ตอนนี้…

เธอทิ้งฉันไว้คนเดียวได้ไง?

เสียใจด้วยนะครับ ผู้ป่วยเสียชีวิตแล้ว”