บทที่ 1 ข้อตกลงการหย่า

ท้องฟ้ามืดครีมย่ำเข้ากลางดึก นอกหน้าต่างมีลม

เย็นๆที่พัดผ่าน

ปันเอามือกุมไว้ที่คาง ดวงตามองไปที่โต๊ะอาหารกับ อาหารที่เย็นจนจะอึดแล้ว มีความเคยชินที่จะเดินเข้าไป เอาที่ห้องครัว

สามปีแล้ว เธอชินแล้วสินะ

จ่าประตูก็ถูกเปิดออก ร่างที่สูงใหญ่เดินเข้ามา เอาปัน ตกใจจนรีบหันไปมองทันที แล้วเรียกออกมาอย่างดีใจ “ดี โน่

ดีโน่มองเธอด้วยความไร้อารมณ์ แล้วไม่พูดอะไร

ปันถามขึ้นด้วยความดีใจ “ยังไม่กินเลยใช่ไหมคะ? ฉันเอากับข้างไปอุ่นให้คุณก่อนนะ..อ๊า

เธอยังพูดไม่จบ ก็ถูกดีโน่ทับลงที่โซฟา

เสื้อผ้าถูกดึงออกอย่างรวดเร็ว ดีโน่ไม่แม้แต่ถอด

กางเกงให้ลงล่างสุด เพียงติดอยู่ที่ต้นขา ไม่มีการเริ่มอุ่น เครื่องใดๆก็กระแทกเข้าไป

ดวงตาของปันมองครึ่งหนึ่งไว้ ดูออกมาสีหน้าเธอ เหมือนจะเจ็บปาด เล็บที่แหลมยาวจับขอเสื้อเขาไว้จบเห็นรอยได้ชัด

เป็นแบบนี้อีกแล้ว..

ดีโน่จะกลับมาเพียงปีละครั้งทุกครั้งที่กลับมาจะเอา เธอเป็นที่ระบายอารมณ์เหมือนเธอเป็นถังขยะของเขาไม่ ต่าง

หุ่นที่เป็นรูปทรงสวยนั้นอยู่ภายใต้ร่างกายของดี โน่แล้วขยับขึ้นลงเข้าออกตามที่ดีโน่นำพาเธอไว้ เธอ พยายามยินยอมตามเขา แม้ว่าเขาจะเพียงต้องการแต่งตัว เธอก็ดี

เรื่องที่เจ็บปวดและยาวนานได้ผ่านไป ดีโน่เดินออก มาอย่างไร้ความชอบที่จะติดเธอ แล้วเดินไปเอายาที่ลิ้น ชักแล้วโยนไปให้ เสียงที่ตามมาเป็นเสียงที่แสนเยือกเย็น “กินซะ”

ปันมองเขาไว้ด้วยความผิดหวัง เหมือนน้ำตาที่คลอ บนดวงตากำลังอยากสื่ออะไรบางอย่างออกมา “ฉัน สามารถ.ฉันอยากมีลูก..”

“คุณเหมาะเหรอ? “ดีโน่กระตุ้นเธอ

ปันสูบเสียงหายใจเข้าแรงๆ พยายามกั้นน้ำตาที่จะไหลลงมา

ดีโน่วางเอกสารสามฉบับลง แล้วพูดขึ้นเย็นชา “เซ็น

“นี่คือ.. .อะไร…”ปันถามขึ้นอย่างงง

“ข้อตกลงการหย่า คุณกวนผมมาสามปีแล้ว ก็คงจะ พอแล้ว”ดีโน่ตอบอย่างเยือกเย็น

ปันไม่กล้าจะเชื่อใบหย่านั้น ดวงตาจองเธอแดงขึ้น ทั้งสองดวง ความร้อนของร่างกายหายไปทันทีทันใด มันเย็นจนเหมือนน้ำแข็ง “คุณโหดร้ายขนาดนี้เลยเห รอ..สามปีแล้ว คุณไม่มีความรู้สึกอะไรต่อฉันเลยเห รอ?”

ไม่มีดวงตาที่ดำของดีโน่เต็มไปด้วยความรังเกียจ “ตั้งแต่สามปีก่อนที่คุณแกล้งขึ้นผมตอนที่เมา คุณก็คงจะ รู้ว่าต้องมีวันนี้ ถ้าไม่ใช่ใบหน้าของคุณ คุณคิดว่าผมจะให้ คุณอยู่ข้างผมมาสามปีหรือครับ?”

ปันเอามือที่สั่นของตัวเองจับหน้าตัวเองไว้ ใบหน้านี้ หนังหน้านี้ เธออยากจะเอามันออกชะมัด

แต่ถึงแม้เธอจะเหมือนผู้หญิงคนนั้นมาก แต่ก็ไม่เคย ได้รับความรักจากดีโน่เลยแม้แต่นิด

ปันนอนเพลียอยู่ที่โซฟา แล้วพูดขึ้นอย่างไร้เรื่อยแรง “คุณจะให้ฉันพูดซะกรอบคุณถึงจะชอบ ในคืนนั้นฉันไม่ ได้ตั้งใจ..

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแล้ว มาดีไปดี ผมให้บ้าน รถ และเงินสองร้อยล้าน ให้กับคุณ พอที่จะให้คุณใช้ได้ทั้ง ชีวิตแล้ว “ดีโน่พูดขึ้นอย่างเฉยชา

ปันยิ้มอย่างลำบาก “บ้านรถ?เงิน?ทั้งๆที่คุณรู้ว่าฉัน ได้ต้องการสิ่งพวกนี้อยู่แล้ว ยังไงฉันก็ไม่หย่า คุณตัดใจ ชะ

สายตาของดีโน่มีความตกใจขึ้นมาบ้าง ไม่อยาก เซ็นผมก็มีวิธีอื่นที่จะให้คุณเซ็น

“เพราะอะไร……”ปันถามขึ้นมานิ่งๆ

“เขากลับมาแล้ว”ดีโน่เพียงทั้งสี่พยางค์ออกมา ลอยๆ แต่กลับมีความอ่อนโยนแฝงอยู่

เขา..กลับมาแล้ว?

ในหัวสมองของปันมีร่างเงาของผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมา ในลำคอเธอเปล่งเสียงหัวเราะที่ลำบากใจไว้ข้างใจ แต่ ดวงตากลับยิ้มจนหยี

ดีโน่เอายาคุ้มแล้วเอามือไปฉีกปากเธอให้อ้าออก จากนั้นยัดยาลงแล้วเอาน้ำเทลงไปอย่างหด

ปันชักจนไอ น้ำมูกไหลลงทันที แต่กลับไม่ได้รับ ความสงสารจากเขาเลยแม้แต่นิด

เมื่อทำสิ่งนี้เสร็จแล้ว ดีโน่ก็จากไป

ในบ้านเต็มไปด้วยความเงียบเหมือนป่าช้า ถ้าไม่ใช่ เพราะใบหย่าที่อยู่บนโต๊ะ คงไม่มีใครรู้ว่าที่นี้เคยมีคนมา

ครึ่งตัวของปันอยู่ที่โซฟา ถ่อนบนอยู่ที่ฟื้น มือของ เธอล้วงเข้าไปที่ปากลึกๆ แล้วอาเจียนเป็นเวลานาน เมื่อ เห็นยาคุ้มเม็ดที่ออกมาแล้วนั้น ทั้งคนก็เหมือนนอนเพลีย อยู่ที่ฟื้นเหมือนลูกโปร่งที่เสียลมไป