บทที่3.องค์รักษ์หน้าขน 2/3

“ไปไหนนะ แทนที่จะมาออเซาะเหมือนคนอื่นๆ ไม่มีเลย ไม่มี… แล้วหายไปไหนแล้วล่ะนี่” เฟรโดบ่นอย่างอารมณ์ เสีย อนงค์นางหายไปจากเตียง เตียงของเขาไม่เคยให้ผู้ หญิงคนไหนได้มีโอกาสขึ้นมานั่งเล่น อนงค์นางเป็นคน แรก ชายหนุ่มจึงไม่ชิน เขาเผลอตัวไล่หล่อนด้วยความ ลืมตัว มานึกขึ้นได้ตอนใกล้ๆ หลับ คฤหาสน์คอลิเอโน่จะ ไม่มีใครยุ่มย่ามตอนกลางคืนเพราะรอบๆ คฤหาสน์ดอน หนุ่มปล่อยลูกสมุนสี่ขาออกมาเดินเล่นเพื่ออารักขาเขา เป็นที่เกรงกลัวจนไม่มีใครออกมาเดินกลางดึก

“ไปหลบอยู่ที่ไหนนะ ยัยเด็กบ้า!!” เฟรโดเดินพล่าน ทั่วคฤหาสน์ไม่พบแม้แต่เงาของอนงค์นาง เขาเริ่มจะ หงุดหงิดปนกับความเป็นห่วง รีบวิ่งหน้าตั้งออกจากประตู ไปชะโงกหน้ามองด้านนอก

‘โฮก’ เสียงคำรามด้วยความดีใจของเสือสี่ตัว พร้อมกับ โถมเข้าใส่จนเฟรโดหงายหลังผึ่ง เจ้าตัวร้ายผลัดกันรุม ทั้งชายหนุ่มเพราะความคิดถึง ใบหน้าใหญ่ซุกแนบอก หนาของเจ้านายเหนือหัว ด้วยความรักทั้งหมดหัวใจ

“คิดถึงกันใช่ไหมล่ะ งานยุ่งน่ะไม่มีเวลามาหาพวกแก เลย สบายดีใช่ไหม?” เฟรโดยกมือลูบขนอ่อนนุ่มของเสือ จนเกิดเสียงครางจี๊ดๆ เหมือนลูกแมวน้อย
“เห็นผู้หญิงแปลกหน้าบ้างไหม อย่าไปทําอะไรเขานะ คนนั้นผู้หญิงของฉัน” เฟรโดกระซิบบอก เขานึกถึงอนงค์ นาง เผลอตัวส่งเสียงขู่จนเสือพากันคอหด ซุกใบหน้า ออเซาะกับหน้าตักของดอนหนุ่ม

“ไปๆ ไปตามหายัยนั่นกัน ไม่รู้ว่าไปหลบนอนที่ไหน ช่วย กันหาหน่อยสิ” เฟรโดส่งชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มที่เผลอตัว หยิบติดมือมาให้ตัวร้ายสี่ขาผลัดกันดม ก่อนเจ้าหน้าขน จะเยื่องกาย เดินสายตูดเข้าไปในคฤหาสน์ กระโจนขึ้น บันไดมีเฟรโดเดินตามมาห่างๆ รอยยิ้มพอใจติดแต้มอยู่ บนเรียวปาก เขารีบสาวเท้าเดินตามเสือสี่ตัวไปติดๆ อุ้ง มือหนาๆ ตะกุยตะกายอยู่หน้าห้องๆ หนึ่ง

“อยู่นี่เอง” เฟรโดแหวกกลุ่มสี่ขาหน้าขน เดินเข้าไปเปิด ประตูและรีบเดินเข้าไปภายใน กวาดตามองหาอนงค์นาง มีเสือสี่ตัวเดินตามมาไม่ห่างๆ ร่างบอบบางซุกตัวหลับอยู่ ข้างตู้ใบใหญ่ เฟรโดซ้อนอุ้มเรือนกายหอมละมุนขึ้นสู่วง แขน กระซิบห้ามวายร้ายสี่ตัวเมื่อทุกๆ ตัวเสนอหน้าดมๆ ดอมๆ อยู่ใกล้ๆ

“ชูว์ เบาๆ เดี๋ยวนางตื่น ไปๆ กลับห้องกันเถอะ” ขบวนนำ ขนาดย่อมหน้าด้วยเสือโคร่งตัวใหญ่ที่เดินส่ายก้นใหญ่ กลับห้องนอนของเฟรโดด้วยความแสนรู้

“เกิดอะไรขึ้นครับดอน” เอ็มถามเจ้านาย เขามองขบวน ยาวเยียด นำด้วยสีขาหน้าขนที่น่ารักเฉพาะดอนเฟรโด แต่กลับคนอื่นเจ้าสี่ตัวน่ากลัวมากกว่าน่ารัก
“ชูว์!” “โฮก” ทั้งคนทั้งสัตว์หันมาขู่เอ็มจนคอหดได้แต่ ยืนนิ่งไป เขามองตามทั้งเจ้านายหนุ่ม และสี่ตัวร้ายไปจน หายลับไปเบื้องหลังบานประตู

“เป็นไรไปว่ะเอ็ม ยืนแข็งเป็นรูปปั้น ไม่หลับไม่นอนหรือ ไง” ซีทักเพื่อนสนิทขณะที่กำลังจะเดินกลับไปยังห้องพัก ของตนเอง

“เปล่ากูแค่งง?”

“งงอะไรวะ? บอกหน่อยสิ”

“ดอน ดอนน่ะ ดอนอุ้มผู้หญิงขึ้นไปบนห้องพร้อมกับไอ้สี่

“แปลกตรงไหนแค่ผู้หญิง กับไอ้สี่ตัว เห้ย! ไอ้สี่ตัวนั่น ปล่อยหล่อนได้ไง พวกมันหวงดอนจะตาย ใครก็เข้าใกล้

ไม่ได้ถ้าดอนอยู่ด้วย

“กูถึงว่าแปลกไง เดินตามกันต้อยๆ ขู่กูด้วยตอนกูเรียก ดอน”

“อะไรวะ กูงง”

“กูก็งง ไปนอนเถอะคืนนี้คงไม่มีอะไรแล้ว ดอนขึ้นนอนแล้วนี่ ไอ้สี่ตัวจะเป็นคนดูแลดอนเอง พวกเราคงได้นอน สบายกันล่ะ” เอ็มพูดเสียงกร่อยๆ เขาชวนเพื่อนร่วมงาน ไปพักผ่อนก่อนที่จะหมดเวลาพัก

เพื่อนใหม่สี่ขา…

“อื้อ…” อนงค์นางยกมือปัดตัวก่อกวน ที่กำลังยุ่มย่าม อยู่บนตัวโดยที่เปลือกตายังปิดสนิท เธอซุกหน้าหลบสิ่ง ก่อกวนพัลวัน รู้แค่ว่าเป็นขนนุ่มๆ และน้ำเปียกชื้น หญิง สาวผวาเฮือกเมื่อสติกลับมาครบ เปลือกตาขยับหยุกหยิก ก่อนลืมตาโพลงขึ้นมา แสงสว่างจัดจ้าสาดแสงเต็มหน่วย ตา “กรี้ด!” เสียงกรีดร้องดังสนั่น พร้อมทั้งรีบซุกตัวหนี เมื่อสายตาเห็นบางสิ่งที่ก่อกวนตนเอง ใบหน้าใหญ่ๆ ของ เสือ กับปลายลิ้นสีแดงสดที่ไล้เลียอยู่บนหน้า