บทที่2. นางบำเรอ 2/3

อนงค์นางยนหัวคิ้วไม่เข้าใจคําพูดก๋ากวมที่พ่นใส่ เธอ โตมาในรั้วคอนแวนต์ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ มีเวลาออก มาหาบิดา วประเดี๋ยวประ ด่าวจึงไม่คุ้นชินกับค่าพูดแฝง ความนัยของคนทั่วๆ ไป

“เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย ในตู้น่ะเลือกเอาสัก ชุด เร็วๆ ด้วยล่ะ” อนงค์นางกวาดตามองห้องกว้างด้วย ความตื่นตระหนก มีเฟอร์นิเจอร์ครบแถมหรูหราปานห้อง นอนในโรงแรมห้าดาว ขาสั่นๆ เดินสำรวจหาทางหนี เธอ แหวกชายผ้าม่านออกดูด้านนอกก่อนจะย่นคอหนี เมื่อ เห็นเสือโคร่งตัวใหญ่เดินวนไปเวียนมาอยู่ด้านนอก ส่ง เสียงคํารามขู่สั่นประสาท

โอ้ยตายแน่นาง บ้าอะไรรู้เลี้ยงไว้เฝ้าบ้านเธอบ่นพึมต่อว่าดอนหนุ่ม มองหาหนีรอบตัวไม่เห็น ทางออกสักทาง หมุนหมุนกลางห้องเพราะจน หนทางหลบหลีกนั่นเอง

“ยังไมเปลี่ยนชุดอีก เร็วๆ สิ ฉันให้เวลาสิบนาที ไม่อย่าง นั้นจะเข้ามาเปลี่ยนให้เอง” เสียงกระโชกสั่งของคนหน้า เดิมที่ลากเธอมาทําให้อนงค์นางลนลานทําตามหวาดกลัว สารพัดอย่างประเดประดังใส่

“ยี้ มีแต่ชุดโป้ๆ จะให้เป็นนางโชว์รึไงนคะ ผ้าโปร่งๆ มอง ทะลุถึงไหนต่อไหนหนาวตายเลย” เธอมองหาชุดเปลี่ยนแทนตัวเก่าที่เปียกโชก เสียงอุทานดึงออกมาจาก ปากจิ้มลิ้ม เมื่อทุกชุดที่แขวนอยู่ในตู้แทบจะเป็นชุดที่ ปี ร่างกายไม่มีดสักชุดเดียว อนงค์นางมองหาจนทั่วทั้ง ตู้ไม่มีชุดไหนที่เธอพอจะใส่ได้ เพราะแทบทุกชุดเปิด มากกว่าปิด เนื้อผ้าก็โปร่งบางจนมองเห็นทะลุถึงไหนต่อ ไหน

“แพงก็แพง บางก็บาง เฮ้อ!” เธอตัดใจหยิบออกมาหนึ่ง ชุดที่ดูจะแน่นหนาพอสมควร เนื้อผ้าสีน้ำเงินเข้มผ้าเป็น ยืดแนบลำตัวแต่ปิดตลอดช่วงหน้าอกไปเปิดด้านหลัง จนถึงช่วงเหนือเอว “หาผ้าคลุมเอาแล้วกัน นางน้อนาง เวรกรรมจริงๆ” หญิงสาวหอบชุดสวยเข้าไปในห้องน้ำ จัดแจงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วที่สุดในชีวิต ก่อนที่หนุ่ม หน้าเหี้ยมสองคนจะย้อนกลับมา

เฟรโดเดินกลับไปกลับมาในห้องนอนของตัวเอง หัวใจ หนุ่มรุ่มร้อนกระวนกระวาย เขาเดินไม่หยุดจนรองเท้า นุ่มๆ ใต้ฝ่าเท้าแทบจะสึก

“เป็นบ้าอะไรวะกู” เสียงก่นว่าตัวเองดังขรม ใจเจ้ากรรม กระวนกระวายถึงเด็กสาวที่เพิ่งช่วยฉุดออกมาพ้นเงา มัจจุราช

ก็อกๆ…

“ดอนครับ” เสียงเคาะประตูดังเบาๆ เฟรโดชะงักศึกเขารีบกระโจนไปนั่งบนโซฟาสีขรึม ยกขาขึ้นไขว่ห้างและ พูดปากอนุญาตให้คนด้านนอกเข้ามาด้านในได้ หลังจาก ปรับสีหน้าและแววตาได้สำเร็จ

“เข้ามา

อนงค์นางถูกฉุดเข้ามาภายในห้องเธอถูกผลักจนกลา ล้มลงบนพื้น ดอนหนุ่มผวาเชือก เขารีบปรับสีหน้าแววตา ให้นิ่งสงบ แอบชำเลืองมองผู้หญิงตรงหน้า สีน้ำเงินขับผิว ขาวๆ ของหล่อนผ่องเป็นยองใยเตะตาจนตาพร่า เขารีบ กะพริบเปลือกตาขับไล่ความรุ่มร้อนที่จวนเจียนระเบิดให้ ย้อนกลับลงไปที่เดิม

“ออกไป” เสียงแหบพร่ากระซิบไล่ลูกน้องคนสนิท อารมณ์เดือดปะทุแทบจะแตกกระจัดกระจาย

“ฉันมีข้อเสนอให้เธอ สนใจไหมล่ะ” เฟรโดยื่นทางเลือก ให้หญิงสาว สิ่งที่ต้องการเขาไม่เคยพลาดสักครั้ง

“อะไรคะ?”

“ฉันจะปล่อยเธอไป แต่…

“แต่ แต่อะไร? ดอนต้องการอะไรจากฉันกันแน่”
“หึๆ ไม่ต้องเดาไปหรอกน่าคนสวย สิ่งที่ฉันต้องการฉัน ต้องได้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมสถานเดียว”

“นางกลัว นางกลัวแล้ว….ปล่อยนางไปเถอะค่ะ นางเป็น ห่วงพ่อ!” อนงค์นางวอนขอเสียงสั่นสะอื้น ดวงตากลมโต เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา

“เธอชื่ออะไรนะ”

“คะ”

“เธอชื่ออะไรสาวน้อย ฉันจะได้เรียกถูก

“อนงค์นางค่ะ นางชื่ออนงค์นาง”

“อืม เพราะดีนะ แปลกๆ ดี เธอไม่ใช่คนที่นี่ใช่ไหม?” “นางโตที่นี่ค่ะ นางแม่เป็นคนไทยพ่อเป็นอิตาเลี่ยน”

“เธอรู้จักการ์เซียน่าไหม? มิคาเอลน่ะรู้จักไหม” เฟรโด ถามแบบที่องค์นางคาดไม่ถึง ดวงตากลมโตไหวระริก รีบ เสก้มใบหน้าหลบเมื่อจวนตัวหาคำตอบไม่ทัน

“รู้จักสินะ ทำแบบนี้ทำไมฉันอยากรู้ บอกฉันหน่อยได้ ไหม แล้วฉันจะปล่อยเธอไป” เฟรโดกตะล่อมถาม พิรุธเพียงนิดเดียวเขาก็พอจะเดาได้

“นางจะเชื่อตอนได้ยังไงคะ ว่าตอนจะปล่อยนางไปจริงๆ”