บทที่1.มาเฟียแห่งโรม 4/4

การ์ดหนุ่มฉกรรจ์นับสิบชีวิตถอยกรูดไม่เป็นกระบวน เมื่อเสียงทรงอำนาจตวาดก้อง อนงค์นางทรุดฮวบแข้ง ขาอ่อนยวบมีร่างสูงใหญ่ยืนค้ำคออยู่เบื้องหน้า รังสี อำมหิตแผ่กว้างกระทบผิวกายเป็นระลอกๆ หญิงสาวแทบ จะสิ้นสติ เธอก้มหน้าลงจนปลายคางจรดอกอิ่ม เสื้อผ้า หลวมโพรกขะมุกขะมอมเพราะควันไฟ หลังจากการวาง เพลิงโกดังสินค้า อนงค์นางแทรกซึมเข้ามาทำงานที่ท่า เทียบเรือคอลิเอโน่ได้ 4-5 วันแค่นั้น ช่วงจังหวะพอเหมาะ เธอจึงทําการใหญ่ได้สําเร็จ แต่ไม่สามารถพาตัวเอง แหวกวงล้อมของคนดูแลออกมาได้ จึงถูกจับตัวเอาไว้ได้ ในที่สุด หญิงสาวปลอมตัวโดยใช้ชุดเก่าๆ ปกปิดร่างกาย เธอยอมนอนกลางดิน กินกลางทรายจนมีโอกาสทำการ สําเร็จลุลวง

เฟรโดหมุนตัวพิงเสาไฟริมสระน้ำขนาดใหญ่ ดวงตาคม ดุเพ่งมองรูปกายที่ปิดบังอำพรางไว้อย่างพินิจพิเคราะห์ ดอนหนุ่มผ่านผู้หญิงมาจนนับไม่ถ้วนจึงมองออกเพียงแค่ มองแวบแรก สาวน้อยวัยละอ่อนริอ่านลองดีกับคอลิเอโน่ มันจะต้องมีผู้ชักใยอยู่เบื้องหลัง เพราะฉะนั้นเขาจะต้อง เค้นคอให้รู้ความจริง

“เธอจะสารภาพได้หรือยังว่าใครเป็นคนบงการเธอ เสียงเย็นๆ กล่าวถาม แฝงภัยคุกคามจนอนงค์นางตัวสั่น หนักขึ้นกว่าเก่า

“คุณๆ รู้…”
“เธอคิดว่าเสื้อผ้าตัวใหญ่ๆ แบบนั้นจะสามารถปกปิด สายตาฉันได้อย่างนั้นหรือหะ?”

“เปล่า นาง เอ่อฉันเปล่า”

“เธอชื่ออะไรล่ะ เวลาเธอตายไปฉันจะเขียนชื่อเธอได้ ถูกต้อง

“ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลยค่ะ ฉันทำเพราะความจำเป็น” อนงค์นางก้มกราบ สองมือยกพนม ร้องขอชีวิตพร้อม หยดนํ้าตา

“ฉันก็ไม่ได้อยากฆ่าเธอหรอกนะ แต่สิ่งที่เธอทำ ฉันไม่ สามารถให้อภัยได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นยอมสารภาพ ออกมาดีๆ ใครเป็นคนชักใยอยู่เบื้องหลังเธอ”

“นาง เออ ฉันๆ บอกไม่ได้ ปล่อยฉันไปเถอะนะ นึกว่า สงสารลูกนกลูกกาเถอะค่ะ”

“ตลกล่ะ เธอเผาโกดังฉันวอดวายเสียหายไม่รู้กี่ร้อย ล้าน แล้วจะมาร้องขอชีวิตกันง่ายๆ แบบนี้ ฉันไม่ได้เป็น คนใจบุญขนาดนั้นหรอก ดอนเฟรโดเป็นสมญานามที่คน ตั้งให้ฉัน แล้วเธอมาลูบคมฉัน ฉันปล่อยเธอลอยนวลอยู่ ต่อคงถูกชาวบ้านนินทาลับหลังตายล่ะ”

“นางขอโทษ นางจําเป็นจริงๆ ค่ะ”
“เฮอะ! เธอมีความจำเป็นแล้วฉันล่ะ” เฟรโดหัวเราะเสียง กระหึ่มมองเด็กสาวด้วยแววตาเหมือนมีไฟแลบออกมา

“นาง…” อนงค์นางก้มหน้าลง ความตายกำลังกวักมือ เรียก เมื่อตัดสินใจลงมือชีวิตก็แขวนอยู่บนเส้นด้าย เธอ ไม่ได้เสียดายชีวิตเพียงแต่เสียใจเมื่อไม่ได้อยู่ดูแลบิดา อีกต่อไป

“บอกมาซะ ว่าใครบงการเธอ แล้วฉันจะพิจารณาอีกที ว่าเธอสมควรมีชีวิตอยู่หรือไม่”

“ดอนจะฆ่านางก็ทําเถอะค่ะ นางบอกอะไรดอนไม่ได้ จริงๆ” อนงค์นางยกมือป้ายนํ้าตาบนหน้า กัดฟันพูดบอก ชายหนุ่มเมื่อไม่มีทางเลี่ยงหรือบ่ายเบี่ยงอะไรๆ ได้เลย

เฟรโดโมโหจนเส้นกระตุก ผู้หญิงบอบบางแต่ใจแข็ง ขนาดความตายมารออยู่ตรงหน้า ก็ยังไม่คิดจะปริปากพูด อะไร หล่อนก้มหน้ายอมรับความตายแต่โดยดี

ตูม! น้ำแตกกระจายเมื่อชายหนุ่มโมโหจัด เขาจับเรือน กายบอบบางเหวี่ยงลงกลางสระ พร้อมทั้งกอดอกมองดู ผลงานด้วยแววตาเฉยชา

“อ่วยอ้วย…อ้วยอางอ้วย..” เสียงหวานดังกระอีกกระอัก น้ำทะลักเข้าปากไหลเข้ามาในคอ อนงค์นางตะเกียกตะกายสุดฤทธิ์ ดวงตาเหลือกโปนดิ้นรนสุดแรง กำลัง สองมือพุ้ยน้ำพยุงตัวเองไว้ ตั้งแต่จำความได้ เธอ กลัว ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เลยไม่เคยเฉียดใกล้สระน้ำ กว้างๆ เพราะฉะนั้นเธอจึงว่ายน้ำไม่เป็น ร่างอ่อนบาง ค่อยๆ จมหายลงไปกลางสระโดยที่เฟรโดยืนมองอยู่ที่ เดิม ด้วยแววตาเฉยชา

น้ำใสแจ๋วจนมองเห็นร่างของหญิงสาวค่อยๆ ดำดิ่งลงก้น สระ เฟรโดสบถออกมาเสียงดัง…ก่อนจะกระโจนตามลง ไปติดๆ สองแขนแข็งแรงจ้วงจุ้ยสายน้ำสุดแรง ดำดิ่งลง ไปฉุดดึงอนงค์นางขึ้นมาจากก้นสระอย่างทุลักทุเล

“ชิบ!” ตูม!

ชายหนุ่มหิ้วปีกร่างเล็กๆ ด้วยสองมือ จับเธอโยนขึ้นไป ริมสระก่อนจะกระโดดขึ้นตามมาติดๆ หน้าหล่อนขาวซีด เพราะขาดอากาศหายใจตอนที่จมลงสู่ใต้น้ำ ดอนหนุ่ม ยกปลายนิ้วอังตรงบริเวณปลายจมูกเล็กๆ ลมหายใจของ เด็กสาวรวยรินเหมือนจะขาดรอนๆ

“ฟื้นสิยัยบ้า ใครอนุญาตให้เธอตาย เธอยังไม่คายความ ลับออกมาสักอย่าง ฉันยังไม่ยอมให้ตายหรอก ฟื้นขึ้นมา สิวะ”