สยบรักมาเฟีย

บทที่3.องค์รักษ์หน้าขน 3/3



บทที่3.องค์รักษ์หน้าขน 3/3

เธอตัวสั่นเทา กระถดตัวหนีหัวซุกหัวซุน เจ้าสี่ขาหน้าขน ก็ไม่ลดละเดินตามมาติดๆ ขึ้นมานอนซุกอยู่ข้างๆ กลาง เตียงนั่นเอง จนอนงค์นางไม่กล้ากระดุกกระดิก เธอหรื ตามองหลังจากหลับตาปี่ แต่ไม่เกิดเหตุการณ์ร้ายๆ อย่าง ที่คิด ลมหายใจแรงๆ เป่ารดเมื่อเสือตัวใหญ่วางศีรษะบน สะโพกของเธอ แผงอกหนาๆ ที่ซุกซบมาทั้งคืนขยับ เธอ จึงรีบหลับตาผวาเกาะเขาไว้แน่น หวาดกลัวทั้งดอนหนุ่ม และเสือนั่นแหละ

“ลงไปจากเตียงอดัม อีวา ออสก้า เบลล่า” เสียงตวาด ก้องของเฟรโดทําให้สี่ตัวบนเตียงครางด้วยความขัดใจ พวกสัตว์อิดออดหน่อยๆ ตอนที่ก้าวลงจากเตียงทีละตัวๆ แล้วลงไปนอนหมอบอยู่ปลายเตียงส่งสายตาตัดพ้อเจ้า นายที่นั่งตาขวางอยู่บนนั้น

“นางตื่นแล้วใช่ไหม ไม่ต้องมาแกล้งหลับเลย ผมรู้นะว่า นางตื่นแล้ว” ชายหนุ่มเขย่าอนงค์นาง เขาตื่นมาเจอไอ้ตัว แสบขึ้นมานอนเบียดอยู่บนที่นอนจนหญิงสาวตื่นตกใจ

‘โฮก’ เสียงคำรามประท้วงเมื่อเจ้านายไม่สนใจ อนงค์ นางก็ยิ่งสั่นเทาหนักขึ้น

“กลัวล่ะสิ เจ้าพวกนี้น่ารักจะตาย ผมเลี้ยงมาตั้งแต่ตัว เล็กๆ ไม่น่าเชื่อว่าตัวจะโตได้ขนาดนี้” เฟรโดปลอบเขาท้าวความหลังให้อนงค์นางฟัง ชายหนุ่มพูดเหมือนเลี้ยง แมวน้อยสักตัวไม่ใช่พญาเสือโคร่งตัวใหญ่

อุ้งเท้าใหญ่ป้ายเปะปะ ส่งสายตาออดอ้อนดอนหนุ่มและ พยายามตะเกียกตะกายเข้ามาใกล้ๆ เหมือนแมวน้อย กําลังออดอ้อนเจ้านาย ทั้งๆ ที่ร่างกายใหญ่โตเกินกว่าจะ น่าเอ็นดู

“คนนี้ผู้หญิงของฉันรู้ไว้นะ ห้ามให้หนีออกไปข้างนอก เด็ดขาด เฝ้าไว้ให้ดีๆ ล่ะ” ชายหนุ่มสั่งเสือเสียงขรม พยัก หน้าสําทับจนเจ้าสี่ตัวรับรู้ ส่งครางเสียงจืดจ๊าด แต่อนงค์ นางกลัวแทบตาย เมื่ออุ้งเท้าหนาๆ ป้ายเปะมาโดนตัวเธอ

“ดอน นางกลัวให้พวกเขาออกไปเถอะ นางกลัวถูกเสือ

กัด”

“ฮ่าๆ…” เฟรโดเงยหน้าหัวเราะร่า กอดกระชับอนงค์ นางแนบแน่นขึ้น ชายหนุ่มขยิบตาใส่สัตว์เลี้ยงที่กระดิก หางเหมือนรู้ความนัย เสียงคำรามกึกก้องของพ้องสัตว์ ยิ่งทําให้อนงค์นางซุกกายกับอกกว้างแน่นขึ้นเรียวแขน เธอโอบรัดล่าตัวหนา ซุกหน้าแนบแผงอกเปลือยเปล่า เบียดตัวเข้าหาโดยลืมความอาย ปลายนิ้วร้อนๆ โลมลูบ ผิวกายเนียนละเอียดอย่างพึงพอใจ

“อดัมกับออสก้าตัวผู้ อีวากับเบลล่าตัวเมียเป็นองค์รักษ์ส่วนตัวผมเอง ถ้านางคิดจะหนีก็ต้องฝ่าวงล้อมของ พวกมันออกไป กลางคืนผมปล่อยเจ้าพวกนี้ออกมาเป็น ยามแทนการ์ด ถ้านางยังไม่อยากตายตอนสาวก็ต้องเก็บ เนื้อเก็บตัวให้ดี เพราะสี่ตัวนี้ชอบกินเนื้อสดๆ” เฟรโดพูดขู่ ปลายนิ้วเกลี่ยไล้ผิวกายช่วงเอวของอนงค์นางเล่นอย่าง เพลิดเพลิน

ผิวกายนวลเนียนเรียบปลุกความกระหายหิวของดอน หนุ่มขึ้นมาอีกครั้ง ลมหายใจที่เป่ารดหัวไหล่กลมกลึง เริ่มผ่าวร้อน อนงค์นางรู้สึกเหมือนตกอยู่กลางวงล้อม เสือหิว ปลายเตียงมีสัตว์หน้าขนดุร้ายหมอบคอยระแวด ระวัง ส่วนบนเตียงที่กกกอดอยู่ก็อันตรายไม่ได้ยิ่งหย่อน กว่ากันเลย เพราะทั้งเสือหรือราชสีห์ก็เสพเนื้อสดๆ เป็น อาหาร เสือร้ายอาจจะขบกัดอนงค์นางจนสิ้นชีพ ดอน เฟรโดก็ทรมานอนงค์นางด้วยไฟปรารถนาจนแทบ หลอมละลายขาดใจตายเช่นกัน

“ออกไปอดัมถึงเวลาพักแล้ว ไปเถอะ” แสงสีทองโผล่พ้น ขอบฟ้าหมดเวลาทํางานของเจ้าสี่ตัว อนงค์นางเหลือบ มอง เสือสี่ตัวเดินเอื่อยๆ ออกนอกประตูอย่างรู้หน้าที่ดี แววตาหมองๆ มองเจ้านายเหนือหัวเหมือนตัดพ้อ ก่อน จะสะบัดใบหน้าใส่เฟรโดเคลื่อนกายใหญ่จากไป เสียง คำรามกึกก้องค่อยๆ จางหายไป หลังลูกสมุนแสนรู้เดิน กลับเข้ากรงพักผ่อนเตรียมพร้อมรับช่วงต่อทำงานตอน เย็นย่ำ

“หึๆ” เฟรโดหัวเราะในลำคอมองออกถึงความไม่พอใจของเหล่าสัตว์ เตียงนอนอบอุ่นของดอนหนุ่มไม่เคยมี ใครได้ย่างกลายขึ้นไป ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มีคนแปลก หน้าขึ้นไปแบ่งพื้นที่ และสัตว์เลี้ยงน่ารักถูกขับไล่จึงเกิด อาการงอนใส่เจ้านาย เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองหมดความ สําคัญ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ