บทที่2. นางบำเรอ 1/3

เฟรโดกระชากเสื้อเปียกซุ่มออกจากตัวเหวี่ยงออกไป ไกลๆ ด้วยความโมโห มีอะไรบางอย่างดลใจให้ชายหนุ่ม ลงมือทำ ตอนที่เห็นแววตาวิงวอนของหญิงสาว เขาเลย เผลอตัวกระโจนตามลงไปช่วย เยื้อลมหายใจของอนงค์ นางจากมัจจุราชที่กำลังรอคอยอยู่ ปลายนิ้วแข็งแรงเสีย ลูกผมเปียกลู่ที่ตกลงมาปรกหน้า มองหญิงสาวที่นอน ทอดกายนิ่งสนิทด้วยสายตาลังเล ดอนหนุ่มเหลือบมอง รอบตัวไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ พอจะช่วยเหลือหญิงสาวคนนี้ ได้ทัน จึงตัดสินใจก้มลงประกบริมฝีปาก เป่าลมลงไปใน อุ้งปากหญิงสาว เพื่อเยื้อลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเธอ เอาไว้ด้วยตัวเอง

ริมฝีปากร้อนชื้นเป่าลมพรวดๆ แบบเอาเป็นเอาตาย จน ลมหายใจติดขัดของหญิงสาวใต้ร่างเริ่มเป็นปกติ

อนงค์นางไอโขลกๆ ลมในท้องผลักดันหยดน้ำที่ขังอยู่ ในลำคอออกมาภายนอก เปลือกตาขยุกขยิกก่อนจะ ลืมตาขึ้นมอง ร่างสูงใหญ่ดำทะมึนกางคร่อมลำตัวเอาไว้ เธอจึงกระเสือกกระสนหนีด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต

“กลัวแล้ว นางกลัวแล้ว อย่าทำนางเลยได้โปรด!
สองมือยกประกบแทบจะก้มลงกราบ หลังจากเธอฟื้น ลืมตาขึ้นมา อนงค์นางยังไม่ตาย เธอขอวิงวอนขอความ เมตตาอีกครั้งแม้มันจะไม่มีประโยชน์ ความหวังของเธอ ลิบหรี่เหลือเกิน

“ซิบ!” เฟรโดสบถเสียงเคร่ง ถลันลุกขึ้นยืนสองมือเท้า สะเอวจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยดวงตาปูดโปน เนื้อ ผ้าหนาหนักเปียกน้ำชุ่มลู่แนบกับเรือนกายอ่อนบางจน มองเห็นทรวดทรงเด่นชัดขึ้นมา หน้าอกอวบใหญ่ เอว คอดสะโพกผาย ผิวกายที่ได้จับต้องเนียนนุ่มละมุนมือ ริม ฝีปากสีสดอ่อนนุ่ม รสชาติหวานฉ่ำยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น จนเขาไม่สามารถสลัดให้หลุดออกไปได้ อารมณ์หนุ่มคุก รุ่น รุ่มร้อนขึ้นมาดื้อๆ แค่เพียงได้ยลผิวกายภายนอก

อนงค์นางตัวสั่นเทา ยกมือลูบหยดน้ำบนหน้า กระชับ เรียวแขนให้แน่นขึ้นเมื่อมองเห็นประกายตาที่เปลี่ยนไป ดวงตาสีคาราเมลหวานฉ่ำกลอกกลิ้งไปมาเหมือนกำลัง วางแผนการอยู่ในใจ หน้าคร้ามคมนิ่งสนิทไม่มีปฏิกิริยา อื่นนอกจากดวงตาที่หรี่ลง อนงค์นางแอบสำรวจชายหนุ่ม ตรงหน้า ช่วงบนของเขาเปลือยเปล่า เผยแผงอกหนาตึง แน่นชวนมอง ขนหน้าอกประปรายเรียงตัวเป็นระเบียบ ก่อนจะหายลับลงไปใต้เอวกางเกง ผ้าเปียกชุ่มลู่แนบ ไปกับช่วงขาเพรียวยาว ไอร้อนๆ แผ่ออกมาจากเขาจน อนงค์นางหวาดกลัวมากขึ้น เธอรีบกระถดตัวหนีหัวซุก หัวซุน
เสียงวิ่งกรูเข้ามาของเหล่าลูกน้องคนสนิท เฟรโดเหลือบ มองก่อนจะสั่งเสียงเคร่ง

“เอ็ม พาหล่อนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วพาขึ้นไปส่งที่ห้อง ฉัน” ดอนหนุ่มหมุนตัวเดินหนี ขาแข็งแรงเดินตรงไปยัง ประตูด้านข้างพาร่างกายชุ่มน้ำหายลับไปหลังประตูใหญ่

“เกิดอะไรขึ้น ทําไมดอนเปียกโชกเลยวะ” เอ็มถามด้วย ความแปลกใจ เขาชำเลืองหญิงสาวตรงหน้าด้วยหางตา

“ไม่รู้สิวะ มาพร้อมกัน อยากรู้ตามไปถามดอนเองสิ” ซี ตอบเสียงเรียบ

“ไม่อยากรู้แล้วโว้ย ไปๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าจะพาขึ้นไปพบ ดอนบนห้อง บริการให้ดีๆ ล่ะอาจจะยังมีชีวิตอยู่จนถึงวัน พรุ่งนี้” เอ็มฉุดอนงค์นางขึ้นมาจากพื้น แล้วจึงทั้งลากทั้ง จูงพาเธอไปล้างตัว

“ไม่! นางไม่ไปไหนทั้งนั้น”

“ตามใจอยากอยู่ตรงนี้ก็ตามใจ บ้านนี้เลี้ยงเสือไว้เป็น ยามเฝ้าบ้าน ใกล้ถึงเวลาปล่อยออกมาแล้วด้วย อยาก ตายอยู่ตรงนี้ก็ตามใจ” เอ็มกระซิบขู่ เขาปล่อยข้อมือของ อนงค์นาง หนุ่มสองคนเดินหายเข้าไปด้านในบ้านปล่อยให้อนงค์นางยืนลังเลอยู่ด้านนอกคนเดียว

“รอด้วย รอฉันด้วย” อนงค์นางวิ่งไล่ตามชายหนุ่มทั้ง สองคนไปสีหน้าอื่นๆ เมื่อได้ยินเสียงคำรามของเสืออยู่ ไม่ใกล้ไม่ไกล จากข่าวที่เคยได้ยินผ่านหู ดอนหนุ่มมี องค์รักษ์ประจำตัวเป็นเสือโคร่งตัวใหญ่ ที่เขาเลี้ยงไว้ใน คฤหาสน์หลังโตกลางโรม

“ไม่ต้องกลัวไป เสือกัดตายดีกว่าโดนดอนลงโทษ เธอ รอดมาถึงตอนนี้แล้ว อาจจะรอดยันเช้าก็ได้ถ้าทำให้ดอน ถูกใจได้” ทั้งเอ็มและซีหัวเราะร่า สายตาผู้ชายมองได้ ทะลุปรุโปร่ง หญิงสาวตรงหน้าอาจจะถูกลงโทษด้วยวิธี การอีกอย่างที่ไม่ถึงตาย แต่ก็คงหนักไม่น้อย