บทที่1.มาเฟียแห่งโรม3/4

“นายได้ยินข่าวแบบนี้นานรึยัง”

“ประมาณสามเดือนก่อนที่ดอนจะเปิดท่าเรือน้ำลึกครับ”

“งั้นรี ดอนมิคาเอลเป็นคนหนุ่มไฟแรงก็จริง แต่นี่มัน

ไม่ใช่วิสัยของการ์เซียน่าที่จะมาทําร้ายคอลิเอโน่โดย ไม่มีสาเหตุ ส่งใครก็ได้เข้าไปแทรกซึมที่การ์เซียน่าที ล้วง ความลับมาแล้วฉันจะบอกเองว่าต้องทำยังไงต่อ” เฟรโด สั่งการเสียงเข้ม ดวงตาสิงห์ร้ายเปล่งประกายกระหาย เลือด เมื่อคิดจะกวาดล้างครั้งเดียวให้สิ้นซาก ถ้าการ์ เซียน่ากล้าคําแหงก็คงต้องสู้

“ครับดอน”

“อีกนานไหมกว่าจะถึงบ้าน ใ ใครจับตัวไอ้หมอนั่นออก มารอข้างสระน้าเลย ฉันจะเค้นความจริงกับมันเอง” เฟร โดสั่งการครั้งสุดท้ายก่อนจะพริ้มเปลือกตาหลับลงอีก ครั้ง การพักผ่อนอันแสนระทึกทำให้ชายหนุ่มสูญเสีย พลังในร่างกายเกือบทั้งหมด เขาต้องโรมรันกับนางแบบ ทรวดทรงอะร้าอร่ามนับสิบชีวิต แทบจะหมดแรงเลยที เดียว เสียงครางระโหยของสาวสะคราญทำให้ชายหนุ่ม ฮึกเหิม เขาทุ่มเทแรงกายปรนเปรอพวกหล่อนจนหลับพับ คาเตียง มุมปากหนาหยักยกยิ้มสมใจเกมรักดุเดือดเลือด พล่านฝังอยู่ในทุกอณูผิวกาย มันเป็นการระบายความร้อนแรงในตัวเองให้หายไปกับเกมกามา

คฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งเด่นตระหง่านกลางโรม ‘คฤหาสน์ คอลิเอโน่’ ของดอนหนุ่ม รถยนต์ตีวงเลี้ยวตามถนนที่ ทอดยาวจนถึงหน้าประตู มีกลุ่มชายฉกรรจ์ยืนรอรับ การกลับมาของผู้มีอำนาจ ชุดสูทสีดำสแนบเนื้อ กระชับ ทุกสัดส่วน เผยให้เห็นมัดกล้ามตึงแน่น เฟรโดเบียงปลาย เท้าก้าวลงจากรถยนต์ สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงยีน แหงนมองไม้กางเขนเหนือยอดตึก

“เตรียมพร้อมแล้วใช่ไหม”

“ครับดอน”

“ดีมาก ไปเถอะฉันอยากพบหนอนเน่าคนนั้นเสียหน่อย ดูสิว่าเราจะได้อะไรเพิ่มจากการเค้นคอมัน” เฟรโดเดินนำ หน้าโดยมีการ์ดเดินตามมาห่างๆ

“ปล่อยผมนะ ผมไม่รู้เรื่องจับผมมาทำไม ผมจะแจ้ง ความให้ตำรวจจับพวกคุณทั้งหมด อย่าให้ผมหนีออกไป ได้นะ!!” ปากจิ้มลิ้มป่าวร้องก่นด่าหนุ่มหน้าตายรอบๆ ตัว เสียงกรีดร้องดังก้องแต่ชายหนุ่มทุกคนกลับยืนเฉยปล่อย ให้ เด็กน้อยวัยละอ่อนกรีดร้องโวยวาย น้ำตาไหลทะลัก เพราะความหวาดกลัวเมื่อมองไม่เห็นทางรอด

อนงค์นาง ปาล์เมียสาวลูกครึ่งไทย-อิตาลีโวยวายเสียงสั่น เธอหวาดกลัวคนแปลกหน้าที่ยืนล้อมอยู่รอบตัว เพราะสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากทุกๆ คน ที่ยืนอยู่รอบตัว เธอตัวสั่นเทาฟันกระทบกันดังกึกๆ เนื้อ ตัวสั่นสะท้านทั้งโวยวายต่อว่าแต่ไม่มีใครสักคนสนใจ ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา น้ำอุ่นซ่านใน หน่วยตาไหลร่วงเมื่อคิดถึงบิดาบังเกิดเกล้า อนงค์นาง ยอมทำตามคำขอของผู้มีพระคุณ ผลตอบแทนที่ได้คือ เม็ดเงินมหาศาลที่เธอหวังจะใช้เป็นค่ารักษาพยาบาล อัลเฟรโด้ที่นอนเจ็บกระเสาะกระแสะอยู่ในโรงพยาบาล ใหญ่ โรคร้ายที่บิดาเป็นอยู่กำลังจะคร่าชีวิตผู้ให้กำเนิด ทำให้อนงค์นางยอมรับปากทำงานให้บุคคลผู้นั้น เพราะ ต้องการสตางค์มาเยื้อชีวิตอัลเฟรโด้นั่นเอง

สองมือสั่นระริกยกขึ้นกอดล่าวไว้แน่น ริมฝีปากสี สั่นกึกกักเมื่อเหลือบมองเห็นเงาร่างสูงใหญ่ของดอนเฟร โดผ่านเข้ามาในม่านน้ำตา อนงค์นางทรุดนั่ง เธอเริ่มสวด อ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้าอยู่ในใจ กิตติศัพท์ความโหดเหี้ยม ของดอนหนุ่มเป็นเหมือนตำนานที่เล่าสู่กันฟังถึงความ น่าสะพรึงกลัว ดวงตาปานสิงห์หนุ่มมองตรงมา ยิ่งทำให้ อนงค์นางแทบสิ้นสติ ความรักตัวกลัวตายยังอยู่ในกมล สันดาน แต่เมื่อเผชิญหน้ากับดอนหนุ่มชะตาชีวิตของตัว เองคงถึงฆาต และคงหมดลมหายใจลงในวันนี้

“พ่อจํานางลาล่ะค่ะ พ่อดูแลตัวเองดีๆ นะนางคงอยู่ ดูแลพ่อไม่ได้อีกแล้ว” ความผิดอุกฉกรรจ์ที่ก่อไว้ คงไม่ สามารถรักษาลมหายใจไว้ได้ เธอจึงอำลาบุพการีฝากสายลมไป สายน้ำตาอุ่นร้อนไหลร่วงปานน้ำฝน อีกไม่กี่ วินาทีข้างหน้าคงจะสิ้นลมหายใจ

“ออกไปให้หมด ขอฉันคุยกับมันแค่สองคน” น้ำเสียง เย็นชาสั่งโดยที่ไม่เหลือบสายตามองใครๆ

“usi…”

“ออกไป!”

“ครับ”