บทที่85 ความดื้อรั้นและความเข้มแข็งที่ต่ำ เข้าไปในกระดูกดำ

บทที่85 ความดื้อรั้นและความเข้มแข็งที่เข้าไปใน กระดูกด่า

ติ๊ง!

ลิฟต์ได้กลับมาสู่จุดเดิม ประตูลิฟต์เปิดออก เงี่ยนถงไม่ แยแสเงี่ยนโม่ป้าย เธอก้าวเท้าเดินออกไปด้านนอกแล้ว ถูกดึงแขนไว้อีก “ไม่ได้ เสี่ยวถง ตอนนี้เธอลงไปไม่ได้ เธอ เธอ เธอหาที่หลบซ่อนก่อน”

“คุณชายเจียน กรุณาปล่อยมือด้วยค่ะ ฉันยังมีงานต้อง ทำอีก”

“ไม่ได้ เสี่ยวถง ถ้าเธอออกไปตอนนี้จะถูกพวกเขา เห็นได้ วันนี้พวกเสี่ยวอู่นัดปาร์ตี้กันที่นี่”เจี่ยนโม่ป้ายดึง เจียนถงเข้าไปในลิฟต์” “เสี่ยวถง เธอก็คงไม่อยากให้ เพื่อนๆที่เคยเล่นด้วยกันมาเห็นสภาพแบบนี้ของเธอมั้ง”

เงี่ยนถงหายใจติดขัด ในแววตามีความหวาดกลัวเอ่อล้น ออกมา……..……..

คำพูดของเจี่ยนโม่ป้าย เหมือนดังอยู่ในหู นี่ก็เป็นปีศาจ หัวใจส่วนหนึ่งของเธอ——เธอ ไม่กล้าไปเจอเพื่อนสมัย ก่อน ด้วยสภาพที่ต่ำต้อยแบบนี้
เธอไวกว่าเงี่ยนโม่ป่าย ยื่นมือไปกดปุ่มลิฟต์อย่าง ลนลาน

“แหม คุณชายเงี่ยนนี่คือหาสาวสวยได้ และกำลัง เพลิดเพลินอยู่ในลิฟต์หรอเนี่ย~”เสียงแซวเล่นดังขึ้น ประตูลิฟต์ที่เดิมทีจะปิด ก็ถูกมือที่อยู่หน้าลิฟต์ขัดขวาง เบาๆ และเปิดออกอีกครั้ง

พริบตาเดียวเงี่ยนโม่ป้ายก็กดศีรษะของเงี่ยนถงเข้าไป ในอ้อมกอดเขา “เห้ออู่ พอได้แล้ว”มือข้างเดียวของเงี่ยน โม่ป้ายก็กั้นมือของเห้ออู่ที่จะยื่นมาหาเงี่ยนถง “เด็กผู้ หญิงเขาขี้อาย เห้ออู่ ห้องด้านบนเปิดเรียบร้อยแล้ว พวก นายขึ้นไปก่อนเลย”

ระหว่างที่พูดก็ได้กดหน้าของเจี่ยนถงเข้ามาในอ้อมกอด และพาเจี่ยนถงที่อยู่ในอ้อมกอดเดินไปด้านนอก

“คุณชายเงี่ยน นายจะไปไหน? ขึ้นไปด้วยกันสิ”

“ฉันมีธุระส่วนตัวนิดหน่อย พวกนายขึ้นไปก่อน เดี๋ยวฉัน ตามมา ค่าใช้จ่ายของวันนี้ฉันรับผิดชอบเอง ทุกคนสนุก ให้เต็มที่เลยนะ”

เสียงผิวปากก้องมาจากด้านหลังของลิฟต์ “ฟังสิ คุณ ชายเจี่ยนบอกว่ามีธุระส่วนตัว กับใครเนี่ย? สาวน้อยที่ เขาโอบอยู่ในอ้อมกอด คุณชายเงี่ยนนี่ยิ่งอยู่ยิ่งมีคารมและเอาอกเอาใจผู้หญิงเก่งแล้ว”

ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิด เจี่ยนถงยังสามารถได้ยินเสียง หัวเราะ“ฮ่าๆ”อย่างมีความสุขของทุกคน

เงี่ยนโม่ป้ายพาเธอมาถึงที่มุมอับ “เสี่ยวถง วันนี้เธออย่า ทำงานเลยนะ”

หัวใจของเงี่ยนถงเจ็บจี๊ดทีหนึ่ง ตัวเธอเองไม่กล้าสู้ หน้าเพื่อนในอดีตเหล่านั้น แต่ว่า แต่ตอนที่ผู้ชายคนตรง หน้าที่เธอเรียก”พี่ชาย”มายี่สิบกว่าปีพูดคำนี้ออกมา มือ ของเจี่ยนถงได้หยิกไปที่ต้นขาอย่างไม่รู้ตัว นาทีนี้ในใจมี ความวู่วามที่อยากจะตะคอกใส่เขา

เจียนถง เธอคือนักโทษคุมประพฤติ เธอไม่มีคนใน ครอบครัว สามปีก่อนคนของตระกูลเจี่ยนล้วนละทิ้งเธอ หมดแล้ว เจี่ยนถง อย่าเศร้าใจไปเลย น้ำตาที่ควรจะ ไหล หัวใจที่ควรจะเจ็บ สามปีนี้ไหลจนแห้งและเจ็บจนสิ้น แล้ว…..เธอพูดเกลี้ยกล่อมตัวเองอยู่ในใจอย่างไม่ขาด สาย ซ้ำไปซ้ำมาสิบกว่ายี่สิบรอบ ในที่สุด……….

เจี่ยนถงค่อยๆเงยหน้าขึ้น และยกมือปัดฝ่ามือที่เงี่ยนโม่ ป๋ายจับแขนตัวเองไว้ “วันนี้ไม่ทำงาน พรุ่งนี้ล่ะ มะรืนล่ะ ตราบใดที่ตงหวงยังเปิดอยู่ พวกเขาก็จะต้องมาใช้บริการ อยู่ดี ไม่แน่สักวันก็ต้องเจอหน้ากันอยู่ดี”
เธอมองหน้าเงี่ยนโม่ป่ายไว้ อยากได้ยินกับหูตัวเองว่า เวลานี้ คนที่เธอเรียกพี่ชายมายี่สิบกว่าปีคนนี้จะตอบยัง ไง จะเลือกยังไง

“เสี่ยวถง อย่าอยู่ที่นี่เลย เปลี่ยนงานใหม่เถอะ”

“เปลี่ยนงานใหม่? คุณชายเงี่ยนจะช่วยฉันแนะนำงาน อะไรคะ?” เจี่ยนถงถามด้วยรอยยิ้มที่แปลกประหลาด เธอกำลังรอเจี่ยนโม่ป่ายจะดับไฟเสี้ยวสุดท้ายในใจเธอ อย่างสิ้นเชิงยังไง

และเธอก็รอว่าเงี่ยนโม่ป่ายจะตัดสินใจเหนือการคาด การณ์ของเธอ…..ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ

เงี่ยนถงบอกกับตัวเองว่า ถ้าครั้งนี้เจี่ยนโม่ป้ายทำการ การตัดสินใจที่เหนือการคาดการณ์ของเธอ ไม่ว่าตอน ที่อยู่ในคุกเคยผิดหวังหรือเคยเกลียดชังคนของตระกูล เงี่ยนมากแค่ไหน นับแต่นี้ไปจะปล่อยวางความแค้นนี้

เจี่ยนโม่ป้ายเงียบไปสักพัก “เสี่ยวถง พี่ขอโทษ เธอ….คนอย่างเสิ่นซิวจิ่นโหดเกินไป ตระกูลเจี่ยน….ไม่ กล้าไปเดิมพัน”

แววตาของเจี่ยนถงมืดมนลงมา สุดท้ายเธอก็ไม่ได้คำ ตอบที่เหนือการคาดการณ์ของเจี่ยนโม่ป้าย
“งั้นก็ต้องขอโทษคุณชายเจี่ยนด้วยค่ะ ฉันไม่สามารถ เปลี่ยนงานได้”

เจี่ยนถงปฏิเสธอย่างเรียบเฉย

เจี่ยนโม่ป้ายกลับโมโหขึ้นมา “เสี่ยวถง เธอกำลังเอาแต่ ใจอยู่นะ ทําไมถึงเปลี่ยนงานไม่ได้ ทำไมดันจะต้องอยู่ที่นี่ และทํางานแบบนี้ด้วย?”

“คุณชายเงี่ยน ขอฉันเตือนคุณหน่อย ฉันเป็นแค่นักโทษ คุมประพฤติคนหนึ่ง เป็นคนที่เคยติดคุก คุณชายเงี่ยนนึก ว่าฉันจะสามารถหางานจริงจังอะไรทำได้?”

“เงี่ยนถง คนที่เคยติดคุกออกมาบนโลกใบนี้ไม่ได้มีแค่ เธอคนเดียว ทําไมคนพวกนั้นสามารถทำงานขยันหมั่น เพียรหาเลี้ยงตัวเองได้ แต่เธอดันต้องอยู่สถานที่แบบนี้ มาสร้างความบันเทิงให้คนอื่น? เสี่ยวถง เธอกำลังทำตัว เสื่อมทรามนะ”

ไหล่ของเจี่ยนถงสั่นเทา เธอใช้มือหยิกต้นขาไว้แน่น ถึง จะสามารถอดทนไว้ไม่วู่วามไปตบหน้าเงี่ยนโม่ป้าย!

จู่ๆเธอแหงนหน้ามองเจี่ยนโม่ป้าย คนคนนี้คือคนที่เธอ เรียกพี่ชายมายี่สิบกว่าปี ความทรงจําที่สวยงามในอดีต ความรักและความเอ็นดูจากพี่ชาย พี่ชายที่ยอมเธอทุกอย่าง……..แท้ สามปีมานี้ คนที่เปลี่ยนไปไม่ได้มีแค่เธอ คนเดียว แต่ยังมีเงี่ยนโม่ป้ายด้วย

เงี่ยนโม่ป้ายไม่เข้าใจทำไมน้องสาวที่ดีจะกลายเป็นผู้ หญิงที่อยู่ตรงหน้าแบบนี้ ทำไมเสี่ยวถงที่มีความมั่นใจ โอ้อวดและหยิ่งในศักดิ์ศรีมากๆ จะกลายเป็นผู้หญิงที่แค่ อยากจะเอาใจผู้ชายเพื่อหวังได้ทิปแบบนี้!

“เสี่ยวถง เธอเปลี่ยนไปแล้ว”

เงี่ยนโม่ป้ายมองเจี่ยนถงที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าผิดหวัง “เสี่ยวถง เมื่อก่อนเธอไม่ได้เป็นแบบนี้ ถ้าพ่อกับแม่เห็น สภาพของเธอตอนนี้จะต้องผิดหวังมากแน่ๆเลย อะไรที่ ควรพูดพี่ก็พูดแล้ว นับแต่นี้ไป เธอจะใช้ชีวิตยังไง จะต่ำ ให้ถึงที่สุดเหมือนหนอน หรือว่าจะขยันหมั่นเพียรใช้ชีวิต อยู่ใต้แสงอาทิตย์ ล้วนเธอเป็นคนเลือกเอง”

เงี่ยนโม่ป้ายพูดไปด้วยพร้อมส่ายหัวอย่างผิดหวังด้วย จากนั้นได้หันหลังเดินออกไปทางหน้าประตูของตงหวง และล้วงมือถือออกมาโทรหาฝั่งนู้นด้วย “เห้ออู่ ฉันมีธุระ นิดหน่อย วันนี้ไม่ปาร์ตี้กับทุกคนแล้ว พวกนายสนุกให้ เต็มที่เลยนะ บิลจดไว้ในนามของฉันเลย แค่นี้นะ”

มุมเปลี่ยวของห้องโถง เจี่ยนถงยืนตัวตรงอยู่ที่นั่นอย่าง โดดเดี่ยว เหมือนรูปปั้นแกะสลักที่ไม่กระดิกตัวเลย

แต่ถ้าเดินเข้าไปใกล้หน่อย จะสามารถมองเห็นว่าไหล่ ของเธอกำลังสั่นคลอน มือที่ทิ้งตัวอยู่ข้างกายกำแน่น เป็นหมัด เธอก้มหน้ามองดูปลายเท้า เหมือนที่เท้ามีของ ล้ำค่ารอให้เก็บอยู่…เธอควบคุมสุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้ตัวเอง วู่วามแล้วตะคอกออกมา แต่ในลำคอมีเสียงฮือๆที่แปลก ประหลาดเอ่อล้นออกมาเป็นพักๆ

ใช่ ใช่! เจี่ยนโม่ป้าย พี่พูดถูกแล้ว บนโลกใบนี้มีคนที่ ติดคุกออกมาเป็นพันเป็นหมื่น บางคนทำตัวต่ำเข้าไป กระดูกดำต่อ บางคนใช้บั้นปลายชีวิตอย่างขยันหมั่น เพียร………นึกว่า เไม่อยากเหรอ! พี่นึกว่าฉันอยากเป็น แบบนี้แหรอ! พี่นึกว่าเรื่องที่ฉันไม่อยากทำก็สามารถไม่ ทำได้แหรอ!

เงี่ยนโม่ป้าย คนที่เคยติดคุกแล้วออกมามีเยอะเป็นพัน เป็นหมื่น แต่พวกเขามีครอบครัว มีฐานะ มีอดีต!

ฉันล่ะ?

แต่ฉันล่ะ!

ฉันมีอะไร!

คนที่ไม่มีอดีต เพิ่งออกมาจากคุก ตอนที่ออกมามีเงินติดตัวอยู่แค่ไม่กี่สิบหยวน ใส่เสื้อฉีกขาดทั้งตัวและมีบัตร ประชาชนอยู่ใบเดียว นอกเหนือจากนี้แล้ว ไม่มีอะไรเลย

ครอบครัว บ้าน อดีต เพื่อน ถึงจะย่ำแย่แค่ไหนก็น่าจะมี ที่บังลมบังฝนมั้ง แต่เธอล่ะ…….ไม่มีอะไรเลย!…..เธอเป็นก ระดาษขาวใบหนึ่งที่เขียนไว้ว่า “นักโทษคุมประพฤติ” อย่า อื่นไม่มีอะไรเลย

มุมเปลี่ยวนั้น ดูเหมือนปกคลุมด้วยเมฆครึ้ม ภายใต้เมฆ ครึ้ม มือของผู้หญิงคนนั้นกำลังสั่นเทา เธอได้ล้วงมือถือ ออกมาดูแว็บหนึ่ง สูดจมูกแล้วเงยหน้าขึ้นมาใหม่ จากนั้น ได้ค่อยๆหันหลังเดินไปยังทิศทางของลิฟต์

เธอจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ถึงจะเหลือเวลาอีกแค่สี่สิบ นาที เธอก็จะไขว่คว้าจนถึงวินาทีสุดท้าย…………… เดินเข้าไปในลิฟต์อย่างมากะเผลก

ใครเล่าที่จะใจแข็งเหมือนหินจริงๆ ใครบ้างจะไม่ เสียใจ….แต่ว่า เธอยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องไปทำ คนที่ ใช้ชีวิตอยู่ในนรก ใช่ว่าจะไม่เจ็บ แต่แค่สูญเสียสิทธิ์ที่จะ ร้องเจ็บ

เหมือนเจี่ยนโม่ป้ายได้ใช้มีดแทงเข้าไปลึกๆในใจของ เจี่ยนถงอีกแผลหนึ่ง ส่วนเธอ ในขณะที่ลิฟต์เปิดใหม่อีก ครั้ง เธอเงยหน้ามองไปยังกระจกในลิฟต์ พร้อมยกนิ้วขึ้นมาฉีกรอยยิ้มที่หน้า เสร็จแล้วได้สูดจมูก เก็บความ เศร้าและความเจ็บปวดทั้งหมดไว้ จากนั้นได้แหงนหน้า ฮึดสู้ขึ้นมา พร้อมบอกกับตัวเองว่า “เธอยังมีห้าแสนหยวน หนี้ก้อนโตรออยู่นะ”