บทที่ 83 ถูกดึงขึ้นมาจากนรกกลับมาสู่โลกแล้ว ถูกผลักลงกลับไปอย่างโหดร้าย

บทที่ 83 ถูกดึงขึ้นมาจากนรกกลับมาสู่โลกแล้วถูกผลัก ลงกลับไปอย่างโหดร้าย

“เสี่ยวถง เธอเปลี่ยนไปแล้ว”

สีหน้าของเจี่ยนถงอึ้งไปครู่หนึ่งอย่างสังเกตไม่ออก “พี่ เพิ่งคะ……

“เสี่ยวถง เธอไม่เคยสังเกตเลยเหรอ? อารมณ์และ สีหน้าของเธอไม่ได้ตายด้านเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ เมื่อ ก่อน บนหน้าเธอ ฉันเห็นแต่ร่างที่ไร้วิญญาณ”ซูเมิ่งมอง หน้าเจียนถง แต่ตอนนี้ เธอทำให้ฉันรู้สึกว่า เหมือนเธอมี ชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง”

เจี่ยนถงกำลังอ้าปากอยากจะพูด

“เสี่ยวถง เขาคือใคร คนที่ทำให้เธอมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีก ครั้ง ใช่คนที่ชื่อคาย์อันรึเปล่า? “สีหน้าของซูเมิ่งกลับไม่ ได้รู้สึกดีใจกับเธอ และสีหน้าก็ดูน่าเกรงขามขึ้นมาทันที แล้วต่อว่าเงี่ยนถงด้วยอารมณ์โกรธ

“แต่เขาไม่หวังดีกับเธอนะ! ”

แล้วนี่เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องดีงั้นเหรอ?
การเปลี่ยนแปลงของเงี่ยนถงอยู่ในสายตาเธอมาตลอด แต่การเปลี่ยนแปลงนี้ เกิดจากผู้ชายที่ตั้งใจเข้ามาใกล้ชิด เจี่ยนถงโดยที่ไม่ได้หวังดีกับเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

เจียนถงเงียบไม่พูดอะไร

ซูเมิ่งถอนหายใจเครียดออกมาทีหนึ่ง “เสี่ยวถง รับปาก กับพี่เพิ่งได้มั้ย อย่าไปเจอเขาอีก วันนี้ พี่เพิ่งจะย้ายเธอไป หอใหม่ให้เอง”

“ไม่เอานะคะ! “เจียนถงรีบเงยหน้าตะโกนออกมาทันที แต่พอเธอตะโกนออกมาก็เห็นแววตาที่ผิดหวังของซูเมิ่งที่ มองเธออยู่ และกำมือไว้จนแน่น

“พี่เมิ่งคะ ฉันไม่อยากย้ายหอนะคะ ฉันรับปากกับพี่ ขอ แค่ได้เงินมาครบห้าล้าน ฉันจะไม่ไปเจอหน้าคนคนนั้น อีก”

ซูเมิ่งรู้สึกเสียใจที่เธอไม่เอาไหน แล้วกัดฟันพูดขึ้นมา “เงี่ยนถง เธออย่ามาเสียใจภายหลังแล้วกัน! “เธอจ้อง หน้าเจี่ยนถงด้วยอารมณ์โมโห แล้วพูดอย่างเกลียดชัง ซู เพิ่งเดินออกจากออฟฟิศโดยตรง โดยไม่มองหน้าเงี่ยนถ งอีกเลย

เจี่ยนถงยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานตัวคนเดียว ฟังเสียงซูเพิ่งที่ดังก้องอยู่ในหูอย่างเงียบซึม เธอรู้สึกขมปาก….….. แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเป้าหมายที่คาย์อันพยายามใกล้ชิดเธอ ไม่ได้ธรรมดาแน่ ถึงเธอจะไม่รู้เหตุผลเพราะอะไรที่คา อันตั้งใจมาใกล้ชิดเธอ แต่เธอก็ดูออก

“แต่ฉันก็มีความโลภ ฉันก็อยากจะมีความรู้สึกอยากจะมี น้ำตาอยากจะมีเลือดเนื้อเหมือนคนอื่น”ที่คายอันมาใกล้ ชิดเธอก็เพื่อมีวัตถุประสงค์อื่น เธอรู้ดี เธอควรจะอยู่ให้ ห่างจากผู้ชายอันตรายคนนี้…..แต่ว่าการปรากฏของเขา กลับทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ เธอยังมี ความรู้สึก

จากแผลที่ไม่เคยกล้าแตะ ตอนนี้ก็สามารถแตะต้องแผล นั้น…….โดยที่ฝืนทนความเจ็บไว้ จากที่แม้แต่แตะยังไม่ กล้า จนถึงตอนนี้กลับทนได้ที่ถูกแตะโดนมัน

แล้วคนคนนั้นล่ะ? จะสามารถค่อยๆจางหายไปใน ใจของเธอได้มั้ย ไม่ว่าจะความรัก ความแค้นหรืออะไร ก็ตาม……จะสามารถลืมมันไปได้มั้ย เหมือนกับแผลบน หน้าผากของเธอ ที่กลายเป็นไม่มีความหมายอะไรเลย?

สําหรับคาย่อัน……..เธอรู้ว่าเขาก็เหมือนยาพิษ แต่ถึงจะ เป็นยาพิษ เธอก็จะกินมันเข้าไป ไม่ใช่ว่าเธอชอบหรือว่า รักหรอกนะ แค่เพราะว่า…เธอใช้ชีวิตอยู่ในนรกที่ไม่เห็น แสงเห็นตะวันมานานมากแล้ว และหัวใจของเธอก็เริ่มมี ความโลภที่อยากจะใช้ชีวิตอยู่ใต้แสงตะวันเหมือนคนธรรมดาบ้าง

เธอรู้ว่าช่วงเวลานี้ ยิ่งอยู่เธอก็ยิ่งเหมือนคนมีชีวิตมี วิญญาณขึ้นมา ไม่ใช่ศพที่มีแค่ลมหายใจและเดินได้อีก ต่อไป และเธอก็รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้ เกิดขึ้น ตั้งแต่ที่คาย่อันมารอเธอที่หน้าประตูหอทุกคืน และรอย จูบที่ฝากไว้บนหน้าผากตอนก่อนจากไปทุกครั้ง

เวลาที่กําหนดไว้กับเสิ่นซิวจิ่นใกล้เข้ามาแล้ว นับถอย หลังวันที่สอง คาย์อันก็มาหาเธอเหมือนปกติเช่นเคย ตอน ที่เขาเตรียมตัวจะไปนั้น กลับถูกน้ำเสียงที่แหบพร่าเร่งรีบ ตะโกนเรียกให้หยุด “เดี๋ยวก่อนค่ะ”

“อืม? คุณยังมีธุระอะไรกับผมเหรอ? ”

เขาหันมามองผู้หญิงที่เงียบซึมที่อยู่ด้านหลังของตัวเอง ถึงเธอจะไม่พูดอะไร แต่เรื่องกลุ้มใจในหลายวันนี้ เผยอ อกมาบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ได้ถามเธอ รอให้ เธอเป็นคนเปิดปากพูดเอง

“ฉัน…….”เงี่ยนถงยืนอยู่ต่อหน้าของคาย์อัน ฝ่ามือ มีเหงื่อออกเต็ม ความรู้สึกเหนอะหนะยิ่งทำให้เธอ กระวนกระวาย

“คุณทำไมครับ? คุณเจี่ยนไม่เป็นไรครับ คุณพูดเลย ผมฟังอยู่”
ผู้ชายตรงหน้า ท่าทางสุภาพบุรุษและดูสง่างามมาก แต่ ว่าเวลานี้ เจี่ยนถงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา อ้าปากขึ้นมา กลับ พูดคำพูดที่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอมานานไม่ออกสักที

“คุณเจี่ยนครับ ถ้าไม่มีอะไร วันนี้ผมรู้สึกเหนื่อยมากแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”

พูดจบ คาย์อันก็หันเดินไป

จู่ๆก็ถูกคนดึงแขนเสื้อเอาไว้ เขาหลุบตาไปดู มือข้าง หนึ่งกำลังดึงแขนเสื้อเขาเอาไว้ แล้วคาย์อันก็มองขึ้นมา ตามแขน จู่ๆ!

หนังตาเขากระตุกเบาๆทีหนึ่ง

ผู้หญิงตรงหน้ามือข้างหนึ่งจับแขนเสื้อเขาเอาไว้ และมือ อีกข้างเปิดผมที่หน้าผากของเธอออก เผยให้เห็นแผลเป็น ที่น่าเกลียดนั้นออกมา แล้วหันหน้าไปด้านข้างโดยที่ไม่ พูดอะไร

แต่ที่จริงแล้ว เธอแสดงความต้องการของเธอแล้ว

ตาสีน้ำตาลของคาย์อันหดตัวทีหนึ่ง สักพัก ริมฝีปากบาง ขยับ“คุณต้องการอะไร? ”
น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ ถามขึ้นมาอย่างช้าๆ

สีหน้าของเจียนถง ภายใต้แสงไฟในห้องดูซิดเซียวเล็ก น้อย เธอหันหน้าไปด้านข้างอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่หันมา มองหน้าคาย์อันเลย แต่ใช้มืออีกข้างรวบผมม้าขึ้นไป เผย ให้คาย์อันเห็นอย่างชัดเจน

“ห้าแสน คุณคาย์อัน……ฉันอยากขอเบิกเงินห้าแสนของ วันพรุ่งนี้ล่วงหน้าค่ะ”

คาย่อันเข้าใจความหมายของเธอแล้ว เธอต้องการใช้จูบ นั้นแลกกับเงินล่วงหน้าห้าแสน

ทันใดนั้น คาย์อันก็หัวเราะ “Game over คุณ เจี่ยนครับ คุณหมดค่าแล้วในตอนนี้”

เมื่อเธอเป็นคนริเริ่มที่จะเลิกดื้อรั้นกับเขา เมื่อเธอยอม สยบเขาเอง“สิ่งที่มีค่าที่สุดในตัวคุณ ก็คือบาดแผลที่ใคร ก็ไม่อาจแตะต้องได้นี้ สิ่งที่น่าดึงดูดที่สุดก็คือนี่เหมือนกัน แต่ตอนนี้คุณเอามันมาแลกเงินกับผม มันก็ไม่สามารถ ดึงดูดผมได้อีก เพราะฉะนั้น คุณเจี่ยนถง เดิมที ผมยังคิด ว่าคุณเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก ที่แท้ ก็เหมือนคนอื่นๆ ทั่วไป”ใบหน้าอันงดงามของคาย์อัน มีสีหน้าประชดแว็บ ผ่าน “ทำให้คนรังเกียจสุดจะทน”

แม้แต่”ลาก่อน”คำเดียวคาย์อันก็ไม่ได้พูด แล้วหายไปในสายตาของเงี่ยนถง

แต่เงี่ยนถงไม่ได้รู้สึกกระทบจิตใจอย่างหนักจนเสียใจ

เธอยืนอยู่หน้าประตูอย่างเงียบซึม ลมหนาวที่ระเบียง ทางเดินของตึกพัดมากระทบกับหน้าของเธอ ราวกับเธอ ไม่รู้สึกอะไรเลย….บคาย์อันแล้ว เธอไม่ได้มีความรู้สึก รัก เธอกระทั่ง…..สามารถเปิดปากขอขายตัวแลกเงินกับ คาย่อัน แต่กลับไม่สามารถพูดกับเซียวเหิงได้

แต่ว่า…..เยนถงจับที่หน้าผาก จู่ๆไม่รู้ว่าควรหัวเราะ หรือร้องไห้ดี สิ่งที่มีค่าที่สุดบนตัวเธอ กลับเป็นคนคนนั้น ที่มอบให้กับเธอ

เธอมองดูรอบตึกที่ไม่มีใครเลย แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ทีหนึ่ง แล้วพูดกับตัวเอง “ถึงจะเป็นยาพิษ ฉันก็จะกิน เพราะยาพิษนี้ สามารถทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ใต้ แสงตะวันได้ชั่วครู่”

เจี่ยนถงรู้สึกขอบคุณคาย์อัน เขาเป็นคนช่วยดึงเธอขึ้น มาจากนรก แล้วหลังจากนั้น ก็ผลักเธอลงไปนรกอีกครั้ง อย่างโหดร้าย

เธอพูดอยู่ในใจว่าไม่เป็นไร

เธอโลภเอง ทั้งๆที่ชาตินี้เธอควรใช้ชีวิตอยู่แต่ขุมนรกกลับเพ้อฝันคิดว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตภายใต้แสงตะวัน จริงๆ

รู้ทั้งรู้ว่าคาย์อันก็คือยาพิษ แต่เธอกลับเต็มใจที่จะกินมัน เป็นเพราะเธอโลภเอง ที่โหยหาชีวิตที่มีเลือดเนื้อมีความ รู้สึกเหมือนคนมีชีวิตปกติในเวลาสามปีนั้นที่ผ่านมานาน

เพราะฉะนั้น…..…..

“เธอมันสมน้ำหน้า เจี่ยนถง”เธอพูดกับตัวเอง เป็น สัญลักษณ์ที่นักโทษคุมประพฤติอย่างเธอไม่มีวันลบ เลือนไปได้ เห็นมั้ย การที่ลืมว่าตัวเองเป็นใคร โลภในสิ่งที่ ไม่ใช้ของตัวเอง มันไม่มีวันมีจุดจบที่ดีได้หรอก…..ทำไม เธอถึงเรียนรู้ไม่ได้สักทีนะ!

แต่ว่า……

“เงินหน่าหายากจริงๆ”

พรุ่งนี้ เสิ่นซิวจิ่นก็คงจะมาหาตัวเองแล้วสินะ คาย์อันจากไปแล้ว รู้สึกเบื่อๆเหมือนขาดอะไรไปบาง อย่าง
“ลู่เซน ฉันจะหาเหยื่อใหม่”เหมือนปกติเช่นเคย ทุกครั้ง หลังจากจบเกมล่าเหยื่อเกมหนึ่ง เขาก็จะบอกกับลู่เชน เพื่อนสนิทของเขา