บทที่ 76 เงี่ยนถงเจี่ยนถง

บทที่ 76 เงี่ยนถงเจี่ยนถง

ตอนที่เจี๋ยนถงตื่นขึ้นมา ดวงตาของเธอแดงก่ำเล็กน้อย ขณะนั้นสมองของเธอยังค้างอยู่ในสภาพนั้น หลังจาก ผ่านไปสักพัก ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานนี้

“ปัง” เสียงนี้ รีบลุกขึ้นนั่งทันที

แล้วมองไปรอบๆ ผู้ชายคนนั้นไม่รู้ว่าเขาไปตั้งแต่เมื่อ ไหร่

ในขณะที่โล่งใจ ก็มีร่องรอยของความเศร้าในใจ…เมื่อ ตอนที่ลุกขึ้น ถึงได้สังเกตเห็น ตัวเองทั้งคืน ถึงกลับหลับ ไปโดยไม่ได้ใส่อะไรเลย ก็อดขาตัวเองไม่ได้ … เธอนี่ใจ กล้านะ? ถึงขนาดสามารถหลับลึกลงข้างๆคนคนนั้น

เจียนถงยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองสองหีอย่างแรง!

ใครก็ทําได้ แต่เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้!

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเซ็งสุดๆ…ถึงแม้จะถูกขังอยู่ในคุก นอนหลับไปหนึ่งคืนข้างๆโถส้วม เธอก็ไม่สามารถ และก็ ไม่ควรอยู่ข้างกายผู้ชายคนนี้ หลับไปแบบไม่ได้ระวังตั้ง ตัว
ทำอย่างนี้ได้ไง! ทำไมถึงอยู่ข้างๆผู้ชายคนนั้น หลับไป อย่างสบายแบบนี้ได้ไง?

นั่นคือเสิ่นซิวจิ่น!

เสียงตบหน้า ดังก้องเป็นพิเศษ ณ วินาทีนั้น รู้สึกผิดหวัง กับตัวเองแค่ไหน ฝ่ามือนี้ ก็ตบแรงเท่านั้น

เจี่ยนถงก็ยังคงนั่งอยู่บนเตียง ผมถูกสองฝ่ามือตบจน ยุ่งเหยิง ในสายตาของเธอมีเธอเท่านั้นที่รู้ว่าเจ็บปวดแค่ ไหน แต่ในวินาทีต่อมา เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น และสวม เสื้อผ้าของเธออย่างช้าๆ

แม้ว่ากระดุมของเสื้อผ้าบางเม็ดจะถูกคนคนนั้นกระชาก จนพัง

หลังจากลุกจากเตียง เธอไม่ได้ไปทันที แต่กลับเดินไปที่ ห้องอาบน้ำ หน้ากระจกบานใหญ่และสว่างสดใส ผู้หญิงที่ อยู่ในสถานการณ์คับขัน ยืนอยู่ตรงหน้ากระจก

เธอยกมือขึ้น และเปิดก๊อกน้ำ เธอรองน้ำขึ้นมา ค่อยๆ ล้างหน้าของตัวเองให้สะอาดสะอ้านอย่างละเอียด แล้ว มองตัวเองในกระจกอีกที ทันใดนั้น เธอก็คว้าแก้วบ้วน ปากที่วางไว้บนอ่างล้างหน้า มองไปที่กระจกข้างหน้า ทุบ มันอย่างแรง
ทันใดนั้น ก็หยุดมือ!

แก้วบ้วนปากอยู่ห่างจากกระจกเพียงไม่กี่เซนติเมตร ขอ เพียงเธอหลับตา ก็เป็นระยะที่สามารถทุบทิ้งได้

อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงที่อยู่หน้ากระจกถือถ้วยน้ำยาบ้วน ปากแน่นสั่นเทาอย่างรุนแรง!

เส้นเลือดที่หลังมือของเธอมองเห็นได้ชัดเจน แต่ถ้วย น้ำยาบ้วนปากกลับถูกจับไว้ที่ฝ่ามือของเธอเท่านั้น … หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ยกแขนที่ถือแก้วน้ำยาบ้วน ปากขึ้น วางแก้วในมือลงอย่างหมดแรง แล้วทุบไปที่ อ่างล้างหน้าอย่างแรง ทุบไปสิบกว่าครั้งแต่ราวกับว่าเธอ ไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย

เสียงดังเอี๊ยด เจียนถงรู้สึกเหมือนมีลมพัดผ่านวินาทีต่อ มา แขนของเธอถูกคนดึงไว้อย่างแรง และร่างกายของ เธอก็ถูกดึงออกไปถึงสี่หรือห้าก้าวข้างหูเธอก็มีเสียงที่เต็ม ไปด้วยความโกรธตะโกนพูดว่า

“เธอกล้าทําร้ายร่างกายตัวเอง!”

พูดจบ เจี่ยนถงก็ถูกลากและเดินออกไป

“ปล่อยมือ”
ชายคนนั้นดูเหมือนจะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด และก้าว อย่างเร่งรีบ เพียงแค่ลากเธอไปข้างหน้า

“ปล่อยมือ ปล่อยมือ … ฉันบอกให้คุณปล่อยมือ!”

ทำไมเธอถึงต้องถูกเขาปฏิบัติแบบนี้?

ทำไมเขาคิดอยากทำอะไรก็ทำอย่างนั้นกับเธอ?

ทำไม … ตัวเองต้องอยู่ข้างกายเขา นอนหลับอย่างสงบ ทั้งคืน!

เกลียด!

เกลียดเขา!

เกลียดเซี่ยเวยเหมิง!

และเกลียดคนตระกูลเจี่ยน

เกลียดที่สุดก็คือตัวเอง!

“พลั่ก” เจี่ยนถงถูกโยนลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น “คุณ กล้าทำร้ายร่างกายตัวเอง?” สายตาที่เย็นชาของชายคน นั้นมองไปที่ร่างของเจี่ยนถง “ใครให้สิทธิ์นี้แก่คุณ?”
ในตอนนี้ทุกอย่างในความคิดของเจี่ยนถง ก็คือเธอไม่ สามารถให้อภัยตัวเองได้ ถึงกลับนอนหลับข้างกายคน นั้นอย่างง่ายได้ นอนหลับอย่างสงบสุขไปหนึ่งคืน หลัง จากที่เธอออกจากคุก ความโกรธเล็กน้อย ก็ไม่สามารถ ควบคุมได้อีกต่อไป เสียงที่เกรี้ยวกราดดังเหมือนตะโกน

“ร่างกายของฉัน นี่เป็นของฉัน ของฉัน ของฉัน! เสิ่นซิว จิ่น! นี่เป็นของฉัน!”

ดวงตาที่แดงก๋าของเธอทั้งคู่ เขียนร้องเรียนอย่างชัดเจน ต่อชายที่อยู่ตรงหน้า!

“ร่างกายของฉัน ฉันออกจากคุก ออกจากคุกแล้ว ประธานเสิ่นท่านเข้าใจความหมายนี้ไหม?” ด้านหนึ่งเธอก็ หายใจอย่างรุนแรงด้านหนึ่งก็ใช้ตาที่แดงก่ำทั้งคู่จ้องมอง ไปที่เขา เป็นเสียงที่เกรี้ยวกราดครั้งแรกที่ตะโกนเสียงดัง ขนาดนี้

“ฉันออกจากคุกแล้ว ฉันเป็นอิสระแล้ว!”

ความดื้อรั้นเขียนอยู่ในดวงตาของเธอ และกลับมา ก้าวร้าวอีกครั้ง ฉันออกจากคุกแล้ว! อิสระแล้ว!”

เธออยากจะบอกเขาว่า เธอจะทำอะไรกับตัวเอง มันก็ไม่ เกี่ยวอะไรกับเขา เธอได้รับการปล่อยตัวจากคุก เธอเป็น อิสระ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลย!
ชายคนนั้นหรี่ตาเฉี่ยวคม นัยน์ตามีแสงระยิบระยับ “อิสระ?” มุมริมฝีปากกระตุกเล็กน้อย “อิสระ? คุณมาบอก ผม อิสระที่เป็นหนี้ชีวิตคน ถือว่าเป็นอิสระหรอ?”

ทันใดนั้น!

เจียนถงที่โกรธเกรี้ยวจนหน้าแดงเมื่อสักครู่ สีหน้า เปลี่ยนสี เหลือแต่สีหน้าที่ซีดเซียว

เขาเตือนสติเธอ … อิสระที่เป็นหนี้ชีวิตคน… อาลู่อา ฉันยังคืนไม่หมดใช่ไหม ชั่วชีวิตนี้ฉันไม่มีวันได้เป็นอิสระ แล้วใช่ไหม แม้แต่ความเป็นความตายฉันก็ไม่มีสิทธิ์เลือก ใช่ไหม …… ใช่ไหม!”

อาลู่ ขอบคุณที่ช่วยฉัน

อาลู่ ฉันก็เกลียดคุณเช่นกัน เกลียดคุณที่จะตายแทน ฉัน เกลียดคุณที่ให้เหตุผลฉันอยู่ต่อ

อาลู่ ฉันขอโทษที่ทำไมฉันถึงเป็นนักโทษไม่มีอดีตไม่มี ฐานะไม่มีคนในครอบครัวไม่มีเบื้องหลัง แม้แต่ไปทำตาม คำมั่นสัญญาต่อเธอก็ไม่ได้ แม้อยากจะไปชดใช้หนี้ชีวิต นี้ ก็ไม่มีโอกาส!

อาลู่ ฉันไม่เอาไหนจริงๆ
ทันใดนั้นความคิดนับไม่ถ้วนก็ผ่านเข้ามาในใจ ทันใด นั้น! ผู้หญิงที่ล้มลงบนโซฟา ค่อยๆเงยศีรษะขึ้น เธอเงย หน้ามองผู้ชายบนจรคล่าง

“ปล่อยฉันไป”

ปล่อยฉันไป…หัวใจของเสิ่นซิวจิ่นหยุดเต้นไปชั่วขณะ เขาก้มลงมองผู้หญิงที่อยู่บนโซฟา สายตาที่เขามองเธอ แปลกมากจนพูดไม่ถูก แปลกประหลาดจนเงี่ยนถงขนลุก เหงื่อแตกทั่วร่าง

ทันใดนั้น เขาก็เปิดปากหัวเราะ แต่ใต้ตากลับรู้สึกเย็นชา

“ได้สิ รอผมตายก่อน”

ริมฝีปากของเจี่ยนถงขาวซีด เธอเบิกตากว้าง เต็มไป ด้วยความไม่เข้าใจและนึกไม่ถึง

“เสิ่นซิวจิ่น! ให้เวลาฉันได้สะใจสักครั้ง บอกฉันสิคุณ อยากได้อะไรจากตัวฉันกันแน่ ได้อะไร! ฉันไม่มี อะไรสัก อย่าง!”

ที่ไม่มีอะไรอย่างเธอ ผู้ชายคนนี้ ต้องการอะไรจากตัว เธอกันแน่ ยังจะได้อะไรจากตัวเธออีก!
“ฉันไม่มีแล้ว! ไม่มีอะไรสักอย่างแล้ว!” คุณดูฉันดีๆ คุณ ดูสิ!” เธอท้าวโซฟาไว้ เอาหน้ายื่นเข้าไปอยู่ต่อหน้าเขา ห่างกันประมาณแค่คืบ เสียงเกรี้ยวกราด จนเสียงแหบ และแห้ง

“คุณดูให้ละเอียด! ดูให้ละเอียด! คุณดูดีๆฉันยังเหลือ อะไร! ยังมีอะไรที่คุณเสิ่นชิวจิ่นเข้าตา คุณพูดออกมา! ฉันให้ ”

ขอเพียงอะไรที่คุณสามารถหาได้จากบนตัวฉัน คุณพูด ออกมา ฉันให้หมด!”

อาลู่อาลู่ ฉันไม่ใช่คนไม่เอาไหน คุณเห็นแล้วใช่ไหม?

ในใจเสิ่นซิวจิ่นรู้สึกประหลาดกับความงามของเจี่ยนถง ในขณะนี้…ความงามนี้ ด้วยความบ้าคลั่งที่สิ้นหวัง เหมือนกับการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของนักโทษประหาร เขา ประหลาดใจมากจนลืมหายใจ

เงี่ยนถงเมื่อสามปีก่อน … ดูเหมือนจะกลับมาแล้ว ดู เหมือน… แต่ก็ไม่เหมือนเธอคนเดิม

ไม่มีใบหน้าที่สวยงามเหมือนก่อน ไม่มีออร่าของคุณหนู ตระกูลเจียน… ผู้หญิงคนนี้ ในวันนี้ แต่กลับทำให้เขาช็อก งามอย่างบ้าคลั่งที่สิ้นหวัง …
“จริงเหรอ อะไรก็ให้ใช่ไหม?” เขาค่อยๆสงบอารมณ์

ขยับริมฝีปาก แล้วถาม