บทที่ 74 เป็นแฟนกับผมเถอะ

บทที่ 74 เป็นแฟนกับผมเถอะ

เจี่ยนถงถูกเซียวเหิงบังคับใช้แรงดึงตัวออกไป

มีตลาดกลางคืนที่คึกคักข้างหู ตลอดเวลายังมีพ่อค้า แผงลอยร้องตะโกนขายของ เซียวเหิงจูงมือเธอ เธอไม่ คุ้นเคยกับการถูกคนจูงมือพาออกไปแต่คนนี้ ราวกับไม่ จบสิ้นง่ายๆ เธอฉวยโอกาสนี้หนีหลายครั้ง แต่เซียวเหิงก ลับหัวเราะเหอะเหอะแล้วดึงมือเธอกลับมาใหม่

ขณะนี้ รถรับส่งในตลาดกลางคืน รายล้อมไปด้วยกลิ่น

หอม

เจี่ยนถงเดินช้าๆ เซียวเหิงก็ไม่ได้เร่ง

เธอเงยหน้าขึ้น มองคนที่จูงมือตัวเองอยู่ข้างหน้า ร่าง ที่แข็งแกร่งและเรียวยาวนั้น … เซียวเหิงไม่ได้เร่งให้เธอ เดินเร็วขึ้น แต่เธอพบว่าคนคนนี้ไม่พูดอะไรสักคำ ชะลอ ความเร็วฝีเท้าลง

ตลาดกลางคืนคนแน่นมาก วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ คนยิ่งเยอะ คู่รักรายล้อมมากมาย

ในขณะที่กลุ่มคนพลุกพล่าน ชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่งกำลังจูงผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาไม่ค่อยสวย ในช่วงที่คน พลุกพล่าน การเคลื่อนไหวก็ค่อยๆช้า

ในร่างกายนี้ ยิ่งเป็นที่น่าสนใจของกลุ่มคน

เงี่ยนถงตระหนักได้ว่าอยากจะหลบการสายตาที่กำลัง จ้องมองมาทางตัวเอง … เธอรำคาญสายตาพวกนี้มาก

เป็นไปได้ไหม อย่ามองอีก?

เป็นไปได้ไหม อย่าใช้สายตาอย่างนี้มองตัวเอง?

สายตาเหล่านั้น ราวกับจะมองเข้าไปในเนื้อ และกระดูก ของเธอ

เป็นไปได้ไหม…

“ปล่อยมือ! ปล่อยมือ!” มือของเธอบิดอย่างสุดชีวิต “คุณชายเซียว ปล่อยมือได้ไหม!”

“ขอร้อง!”

ในเสียงที่เกรี้ยวกราด แทบจะใช้แรงพลังเสียงทั้งหมดในการตะโกน!
ข้อมือของเธอถูกเขาบีบจนแดง “ ขอร้องคุณ … ” เสียง ของเธอ ในที่สุดในเสียงตะโกน ก็เผยคำอ้อนวอนออกมา

เธอมองไปที่เซียวเหิง และเซียวเหึงก็หันศีรษะมามอง เธอ ทันใดนั้นเชียวเหิงก็ปล่อยมือเธอออก เจียนถงยัง ไม่ทันหายใจสะดวก เซียวเหิงก็จับมือเธอไว้แน่นๆอีกครั้ง หนึ่ง ครั้งนี้ แน่นกว่าก่อนหน้านี้ ในอุ้งมือของเซียวเหิง แสดงถึงพลังของผู้ชายคนหนึ่ง

“อย่ากลัว พวกเขาถือเป็นอะไร?” เซียวเหิงพูดไป แล้ว ทันใดนั้นในแรงฝ่ามือดึงเงี่ยนถงเข้ามาข้างกายตัวเอง วินาทีต่อมา โอบกอดเจี่ยนถงไว้แน่นๆ เขาเงยศีรษะมอง ไปที่รอบๆ

“มอ? มองอะไรมอง? ไม่เคยเห็นคู่รักเดินตลาดหรือไง?”

สายตารอบข้างที่จ้องมองมา ถูเซียวเหิงตะโกนด่าแบบนี้ รีบหยุดมองทันที

“ไป ไปทานข้าวกัน” เซียวเหิงโอบไหล่ของเจี่ยนถงอย่าง แรง ทั้งกอดทั้งผลักเธอไปทางซอยเล็กๆ

ในซอยนั้นมีร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้ออยู่ร้านหนึ่ง ร้านก๋วยเตี๋ยว ไม่ได้สวยหรูเหมือนร้านข้างนอก ถึงขั้นแสดงออกได้ชัดว่าเก่ามาก เซียวเหิงทั้งบังคับใช้แรงโอบ เธอเข้าร้าน

“ เถ้าแก่ ก๋วยเตี๋ยวเนื้อสองชาม”

“อ้า เสี่ยวเซียวทำไมวันนี้คุณว่างมาได้ล่ะ?” เถ้าแก่เป็น อาใหญ่ที่มีอายุประมาณห้าสิบกว่า ผมบางส่วนหงอกแล้ว แต่หัวเราะเหอๆตลอด เป็นกันเองมาก มองเซียวเหิงเข้า มา เขารีบวางงานในมือลง เช็ดมือที่ผ้ากันเปื้อน แล้วเทน้ำ ร้อนแก้วหนึ่งให้เซียวเหิงกับเจี่ยนถง

“นี่คือ?”

“ฉันเป็นเพื่อนของเขา” เจี่ยนถงพูด

เซียวเหิงยิ้ม “เป็นแฟนครับ” เงยหน้าขึ้นมองเถ้าแก่ใน ร้านก๋วยเตี๋ยว “ลุงหูแฟนผมไม่เลวใช่ไหม”

เจียนถงชะงัก … แฟน?

มึนงงเล็กน้อยและมองไปทางเซียวเหิงที่กำลังพูดคุยกับ ลุงหูอย่างสนิทสนม

“ ลุงหูท่านอย่าฟังเซียว …”
“ใช่ ~ ผู้หญิงคนนี้ไม่เลว ใบหน้าได้สัดส่วนงดงาม เพียง แต่ผอมเกินไป”

เจี่ยนถงชะงัก…. มองลุงหูด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความ สงสัย ลุงหูท่านนี้มองยังไงถึงดูออกว่าเธอเป็นคนสวย?

ถ้าหากเป็นสามปีที่แล้ว ใบหน้าของเงี่ยนถงสวยงามมาก จริงๆ แต่วันนี้ แต่ชัดเจนว่าผ่านโลกมาอย่างโชกโชน

“เสี่ยวเซียว เดี๋ยวลุงหูอาเธอจะไปทำก๋วยเตี๋ยวเนื้อให้ “พูดมั่วซั่ว ฉันไม่จริงๆ … ”

เจี่ยนถงอยากจะอธิบาย แต่ลุงหูเดินจากไปแล้ว และเธอ ก็อึ้งไปชั่วขณะ …

“เฮ้เฮ้ เฮ้เฮ้ ชอบเหม่อลอยขนาดนี้เลย?”

ข้างหู เสียงของผู้ชายที่เยาะเย้ยน่าฟัง เจี่ยนถงได้สติ กลับมา มองไปทางใบหน้าหล่อๆของเขา ทันใดนั้น ปรากฏความรู้สึกที่แปลกประหลาดออกมา เสียงเธอก็ กระซิบเบาๆอย่างประหลาดว่า “เสี่ยวเซียว?
เซียวเหิงแหย่จับมือผู้หญิงเล่นท่ามกลางอากาศ ทันใด นั้นกกหูก็แดงขึ้น รีบอธิบายทันที “คุณอย่าไปฟังลุงหูพูด นะ ตอนเด็กๆคนในบ้านไม่ยอมให้ผมกินขนม แถมยัง ควบคุมอาหารของผมอย่างเข้มงวด ผมชอบวิ่งมาหาลุงหู ที่นี่ แอบกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อหนึ่งชาม

ผมจะบอกคุณให้ ก๋วยเตี๋ยวเนื้อของลุงหู ฝีมือตกทอด มาจากบรรพบุรุษ ได้ยินมาว่ามีมาตั้งแต่ราชวงศ์หมิงกับ ราชวงศ์ชิง อยู่ข้างนอกคุณไม่มีโอกาสได้กินนะ”

“เสี่ยวเซียว” ในดวงตาของเจี่ยนถง เผยรอยยิ้มออกมา เล็กน้อย เธอในตอนนี้ มีเงาของความไร้เดียงสาเหมือน เด็กเมื่อสามปีก่อน

เซียวเหิงหน้าแดงตั้งแต่กกหูจนถึงคอ ด้วยความกังวล “ ลุงหูเป็นผู้อาวุโส คุณหน่ะไม่ใช่ คุณอย่าเลียนแบบเขา เรียกผมอย่างนั้น คุณเรียกผมอาเหิงก็พอ”

เจี่ยนถงปิดปากเงียบ ลุงหูเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวเนื้อร้อนๆสอง ชามที่โต๊ะ “กินตอนที่ยังร้อน ไม่พอเดี๋ยวอาเพิ่มให้” แล้ว กำชับเซียวเหิงเป็นพิเศษ “ให้แฟนของคุณกินเยอะหน่อย ผอมขนาดนั้น คุณนี่เป็นแฟนยังไง”

“ฉันไม่… ” เป็นแฟนของเขา …

“ครับๆๆ” เซียวเหิงแย่งเงี่ยนถงพูด ยิ้มแล้วไล่ลุงหู “ลุงหูคุณไปทํางานของคุณเถอะ ผมกับแฟนของผมจะสร้ ทกัน ท่านอายุมากแล้วห้ามแอบดู?

– ไปทางของคุณไป ไอ้เด็กบ้า” ลุงหูยิ้มแล้วทิ้งประโยค ไว้

เงี่ยนถงมองไปที่เซียวเหิง “ทำไมคุณถึงหลอกลุงหูฉัน ไม่ใช่แฟนของคุณเลยนะ”

เซียวเหิงตะเกียบที่ถือไว้ในมือ ส่งให้เงี่ยนถงและพูด ว่า “ใครกล้าหลอกลุงหู” พูดไป ทันใดนั้นก็เงยศีรษะขึ้น “เจี่ยนถง ลองพิจารณาผม

ช็อกเกินไป!

กะทันหันเกินไป!

หูของเจี่ยนถงมีเสียงอื้ออื้อดังขึ้น จ้องมองเซียวเทิงอย่าง เหม่อลอยสักพัก…. “คุณชายเซียว เมื่อคุณ…พูดว่าอะไร นะ?”

หลังฝ่ามือมีความร้อน ต่อด้วยได้ยินเซียวเหิงพูดว่า “ผม พูดว่า เป็นแฟนกับผมไหม? พวกเรา ลองดู”

เจี่ยนถงรีบดึงมือกลับ โดยไม่ลังเล “คุณชายเขียวก๋วยเตี๋ยวเย็นแล้ว อีกอย่าง… ต่อไปอย่าล้อเล่นแบบนี้อีก”

ผมไม่ใช่ล้อ … ”

“คุณใช่!” จู่ๆเงี่ยนถงก็ตะโกนด้วยความโกรธ “คุณทําได้ แค่ล้อเล่น คุณชายเซียว!”

“ผม … ” เซียวเหิงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใด นั้นเสียงของเขาก็หยุดลงทันที จ้องมองเจี่ยนถงที่อยู่ข้าง หน้าสักพัก ถอนหายใจ “ใช่ ผมล้อเล่น ก๋วยเตี๋ยวเย็นแล้ว กินเถอะ”

เธอหัวแข็งมาก ในแววตาเธอ มีความทุกข์แวบผ่านมา ไม่ได้รอดพ้นจากสายตาของเซียวเหิง

ผ่านไปสักพัก “คุณไม่กินต้นหอมเหรอ?” เซียวเหิงเงย หน้าขึ้นและเห็นเงี่ยนถงที่กำลังแอบ เขี่ยต้นหอมสีเขียว ออก เซียวเหิงไม่ได้พูดสักคำ ยื่นแขนยาวออกไป แล้วเอา ถ้วยของเจี่ยนถงมาอยู่ข้างหน้าตัวเอง

คราวนี้เจี่ยนถงตะลึงจริงๆ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าท่าทาง คล่องแคล่วว่องไว ครู่เดียวต้มหอมทั้งหมดที่อยู่ในถ้วย ของเธอก็ไปอยู่ในถ้วยของเขา “ว้าว ผมชอบกินต้นหอม ที่สุด”
เงี่ยนถงยังคงมองก๋วยเตี๋ยวที่ส่งกลับมาตั้งอยู่ข้างหน้า ตัวเองใหม่อย่างมึนงง ข้างใน หาต้นหอมไม่เจอแม้แต่นิด เดียว

ทั้งสองคนกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อจนหมด เซียวเหิงก็จับมือ เจี่ยนถงไว้ เขาเดินมาข้างหน้าเธอห่างกันแค่หนึ่งศอก จูงมือเธอ เดินผ่านท่ามกลางผู้คน ตลอดเวลาที่เจี่ยนถง เดินอยู่ด้านหลังห่างเพียงขึ้นก้าว แล้วพูดถึงตอนเด็กๆ ของเขาอย่างมีความสุข

ด้านหลัง สายตาของเจี่ยนถง จ้องมองไปที่มือของทั้ง สองที่ประสานกัน เหม่อลอยไปแล้ว แล้วแต่ผู้ชายคนนี้จะ พาเธอไปไหน พาเธอไป เดินผ่านท่ามกลางผู้คน

คุณ คุณไม่กลัวขายหน้าเหรอ?”

ทันใดนั้น เธอก็ถาม

“ทําไมต้องกลัวขายหน้า?”

เงี่ยนถงอ้าปากค้าง เป็นเวลานาน ถึงจะค่อยๆออกเสียง จากลำคอ “เพราะฉันเป็นตัวตลกคนหนึ่ง

“เรื่องตลกคือพลังบวกที่สามารถทำให้ผู้คนมีความสุข เรื่องของพลังบวก ทำไมผมต้องรู้สึกขายหน้า?”
” ยังสามารถ … เข้าใจแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?

เจี่ยนถงก้มศีรษะลง เธอรู้สึกว่าเธอน่ารังเกียจ … ตอนที่ คุณชายเซียวลากเธอไปทานข้าว ระหว่างทาง ในสมอง ของเธอคิดแต่ว่า บางทีขอความช่วยเหลือจากคุณชาย เซียว เสนอตัวเธอเองให้เขา บางที อาจจะขายตัวเองออก ได้ในราคาที่ดี

“คุณมีอะไรจะพูด?” เมื่อเซียวเหิงส่งเงี่ยนถงไปที่ประตู ตงหวง ทันใดนั้นเซียวเหิงก็ดึงเจี่ยนถงไว้แล้วถาม

เจี่ยนถงอ้าปาก สักพัก …

“ไม่ ไม่มี ไม่มีอะไร” เดิมทีคิดจะเปิดปากถามชายคน หนึ่งอย่างไร้ยางอาย คุณต้องการจ่ายเงินซื้อฉันไหม คำ พูดนี้ ณ เวลานี้เงี่ยนถงรู้สึกคอแห้ง ไม่สามารถถามออก มาได้

หลังจากมองไปที่ดวงตาของเซียวเหิง แล้วเธอก็รีบหัน ตัวกลับรีบวิ่งไปที่ประตูตงหวง ราวกับกำลังหนีอะไรบาง อย่าง

แต่ขาของเธอกลับเดินช้า เหมือนตัวตลก เดินไปข้าง หน้าอย่างช้าๆ

ไม่กล้ามองคนที่อยู่ข้างหลัง ความรู้สึกที่อับอายยังคงโผล่ขึ้นอยู่ในใจไม่ขาด เงี่ยนถง เธอน่าเกลียดมาก! เจี่ยนถง เธอน่าขยะแขยงมาก!

ยืนอยู่หน้าลิฟต์ เสียงติ้งดังขึ้นประตูลิฟต์เปิดออก เธอ กำลังเตรียมตัวจะเข้าลิฟต์ พอเงยหน้าขึ้น ใบหน้าหล่อ เหลาคมเข้มของชายคนนั้น เต็มไปด้วยความโกรธและ ความเย็นชา

โดยสัญชาตญาณ เจี่ยนถงก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าว สัญชาตญาณทำให้รู้สึกได้ว่าขณะนี้ชายคนนี้น่ากลัวมาก ยื่นมือออกมาจากในลิฟต์และดึงเธอเข้าไปในลิฟต์อย่าง รวดเร็ว

เธอยังไม่ทันยืนได้มั่นคง ร่างกายที่ร้อนแรง ก็ทับลงมา บนตัวเธอ เบียดชนกำแพง ไม่พูดสักคำ จูบอย่างบ้าคลั่ง ถูกกดทับลงมา

เจี่ยนถงใจเต้นแล้วโมโห ยื่นมือไปผลัก แต่กลับถูกมือ ใหญ่ทั้งสองข้างของเขา กดไปที่บนผนังลิฟต์

“ฮู! ฮูฮูฮู!” ปล่อยมือ! ปล่อย!

เธอก็ดิ้นรน ฝ่ายตรงข้ามก็ใช้ร่างกายที่สูงยาว กดทับเธอ

เขาจูบ เธอหลบเขาโกรธ เธอกลัว

ประตูลิฟต์เปิดออก และคนข้างนอกก็สูดหายใจเข้าด้วย ความตกใจ “เจี้ยนเงี่ยนเงี่ยนถง?”

ในใจของเงี่ยนถงนั้นวุ่นวาย เหลือบมองจากหางตา ดวงตาของเธอเบิกกว้าง … “ฮู!” เธอยิ่งดิ้นรนมากขึ้น

เสิ่นซิ่วจินไม่ได้มองไปที่คนข้างนอก ยื่นมือออกมาหนึ่ง ข้าง แล้วก็กดปุ่มปิดประตูลิฟต์

ครั้งนี้ลิฟต์ไม่หยุดที่ชั้นอื่น ตรงไปที่ชั้น 28

ชายคนนั้นหรี่ตาที่เรียวยาว ชำเลืองมองไปที่เจี่ยนถงที่ กำลังหายใจอย่างสับสน โค้งลงมากอดเธอไว้ แล้วก้าว ออกไป

จนกระทั่งเจี่ยนถงถูกโยนลงบนเตียง ตั้งแต่ต้นจนจบ ผู้ชายคนนี้ไม่พูดอะไรสักคำ

เจี่ยนถงถูกโยนลงบนเตียงใหญ่ กระเด้งบนเตียงแล้ว ทรงตัว พยุงร่างกายด้วยแขน เตรียมที่จะพยุงร่างกาย ส่วนบนขึ้น และเห็นว่า ที่ปลายเตียงเสิ่นซิวจิ่นกำลังปลด กระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ