บทที่ 59 ความอ่อนโยนของเสิ่นซิวจิ่น

บทที่ 59 ความอ่อนโยนของเสิ่นซิวจิ่น

ที่ข้างเตียง เจิ่นชิวจิ่นมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง ไป ยู่สิงเพิ่งจะตรวจร่างกายเธอเสร็จ

“ไม่ใช่ปัญหาใหญ่” ไป่ยี่สิงยังคงพูดต่อ “แต่แกเลิกลาก เธอไปๆมาๆได้แล้ว วันนี้เธอเจอเรื่องมาไม่น้อยเลย ทั้งจม น้ำ เป็นไข้ เป็นลม สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดก็คือตื่นมาเจอนาย แล้วก็เป็นลมไปอีกรอบ”

ไป่ยี่สิงทำเสียง “จุ๊ๆ” “เจิ่นซิวจิ่น ไอความสามารถรังแก คนอื่นของแกนี่ เป็นเลิศจริงๆ”

ประโยคนี้ เห็นได้ชัดว่าแฝงไปด้วยการเสียดสี

สิ่งที่ทำให้ไป์ยูสิงงงงันนั่นก็คือ ไอตาเสิ่นกลับไม่ได้ส่ง สายตาเยือกเย็นมาให้ตัวเองอย่างทุกที

เฮ้~วันนี้อารมณ์ดีชะมัด

กล่างอีกนัยหนึ่งก็คือ ตัวเองจะใช้โอกาสที่หาได้ยากนี้ สั่งสอนไอเจ้าเพื่อนยากนี่ซะหน่อย ใครจะไปรู้ว่าการรอ ให้ไอตาเสิ่นนี่พูดดีๆด้วยแบบนี้จะต้องรอถึงปีมะโว้โน้นแหนะ
“นี่ ไหนว่ามาติ หลังจากที่ฉันไปแล้ว แกทําอะไรเธอกัน

แน่”

จ็บ!

เขามองไปที่ไป่ยี่สิงราวกับมีดคมที่เยือกเย็น แต่ก็ไม่ ทำให้ไปสู่สิงหยุดพูดได้ “เอ่อ…ไม่พูดก็ไม่พูด” ไป์ยู่ สิงทะเลาะไปก็กรีดกรายนิ้วชี้ไปด้วย ราวกับเพื่อให้ บรรยากาศไม่ตึงเครียด “เกลียดจริงๆ มันน่าตกใจวะ จริงๆ~”

วิธีที่ไป์ยู่สิงพูดนั้นดูกลับตาลปัตร ทำให้สีหน้าของชาย หนุ่มที่อยู่บนเตียงยิ่งเย็นชา เขาหันหน้าพลางมองมาทันที “ไป์ยูสิง แกไปได้แล้ว”

“ไอสัตว์! แกนี่พอถึงเวลาจะใช้ฉันก็คะยั้นคะยออยู่ได้ แต่พอหมดประโยชน์ก็ถีบหัวส่งกันเนี่ยนะ เสิ่นซิวจิ่น ฉัน ไม่เคยเจอใครโหดเหี้ยมเท่าแกอีกแล้ววะ”

เสิ่นซิวจิ่นถอนหายใจ “ยู่สิง แกกลับไปพักผ่อนเถอะ วัน นี้แกเหนื่อยมามากแล้ว” เขายกมือขึ้นมองดูนาฬิกา “พรุ่ง นี้แกต้องตระเวนในวอร์ดเลยไม่ใช่ไง เพราะแบบนี้ไง ถ้า แกอยู่ที่นี่ต่อจะมีเวลาไม่กี่ชั่วโมงเองนะ”

เอ่อ…จู่ๆก็รู้สึกถึงความอบอุ่น สำหรับคนอื่นแล้วอาจเป็น เรื่องยากที่จะได้เห็นความอบอุ่นของเสิ่นซิวจิ่น ไป์ยู่สิ่งสัมผัสได้ว่าท่าทีของเสิ่นซิวจีนเปลี่ยนไปในสองวินาที ให้หลัง แต่ในใจก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนโยน

คนภายนอกจะรู้เพียงว่าเสิ่นซิวจิ่นที่มีอำนาจมากล้นจะ หยิ่งโอหังและถือตัว แต่ความจริงแล้ว มีเพียงพี่น้องด้วย กันเท่านั้นที่จะเข้าใจความอ่อนโยนของเสิ่นซิวจิ่น จนบาง ครั้งก็ไม่สามารถสังเกตได้

ไป่ยี่สิงมองไปที่เจี่ยนถงที่นอนอยู่บนเตียง จู่ๆภายในใจ ก็เกิดความรู้สึกบางอย่าง เขาหันหน้ามองไปที่ชายหนุ่มที่ อยู่ด้านข้างอย่างสงสัย…เป็นไปไม่ได้หรอกหน่า

ความอ่อนโยนของเสิ่นซิวจิ่น?

ความอ่อนโยนของเสิ่นซิวจิ่นเนี่ยนะ

เขาให้มันกับเจี่ยนถงงั้นเหรอ

“นาย…” ไป๋ยู่สิงลังเลแต่ก็หยุดพูดไป

“ทำไม”

“นายอย่ารังแกเธออีกก็แล้วกัน” ท้ายที่สุด ไปยู่สิงก็ซ่อน สิ่งที่คิดขึ้นได้ในใจโดยที่ไม่ได้พูดมันออกไป
เขารู้จักเสิ่นซิวจิ่นดี ไอเจ้าเพื่อนตายคนนี้ที่ทั้งหัวแข็ง และดื้อรั้น จากการที่ตัวเองนั้นเป็นเพื่อนรักเพื่อนตายของ ไอเจ้านั้นแล้ว ขอบอกเลยว่าแกหลงเสน่ห์ของเจี่ยนถง เข้าเต็มเปา

แต่สุดท้ายก็เกรงว่า…เจี่ยนถงจะยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น

ลองนึกภาพ เจิ่นซิวจิ่นที่ทั้งดื้อและจองหอง รู้ตัวแล้วว่า ตัวเองมีความรู้สึกให้กับเจี่ยนถง แค่เจี่ยนถงกลับเป็นคนที่ ตัวเองเอาไปทิ้งไว้ในที่แบบนั้น สามปีให้หลัง เจิ่นซิวจิ่นจะ รับเรื่องนี้ได้จริงๆเหรอ

ไม่ได้หรอก

ไป์ยู่สิงรู้จักเสิ่นซิวจิ่นเป็นอย่างดี

ทว่า อย่างไรเสียนี่ก็เป็นเพียงแค่การคาดเดาของไปู่ยี่สิง เท่านั้น บางที เขาอาจจะคิดผิดก็ได้

“นายอย่ารังแกเธออีกล่ะ…ฉันหมายถึง ร่างกายที่ ปวกเปียกของเธอลากไปลากมาไม่กี่ครั้งก็ต้องพาไปโรง พยาบาลแล้ว เดี๋ยวก็ได้ไปหายมบาลกันพอดี”

ถ้านายเกลียดเธอมากถึงเพียงนี้ เกลียดถึงขั้นที่ว่าอยาก จะทรมานเธอเพื่อล้างแค้นให้เซี่ยเวยหมิง อย่างน้อยนาย ก็ต้องดูแลร่างกายของเธอก่อน ให้เธอยังได้มีชีวิตอยู่ จริงไหม

ไป่ยี่สิงคิดว่าที่ตัวเองพูดมากมายขนาดนี้ก็น่าจะเพียง พอแล้ว หากยิ่งพูดให้มากความ เดี๋ยวจะกลายเป็นต่อ ต้านเสียเปล่าๆ เขาโบกมือ “งั้นฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้ต้อง ตระเวนวอร์ดอีก ฉันต้องกลับไปพักผ่อนสักหน่อย”

เขากลับไปแล้ว ภายในห้องคนไข้ก็เงียบสงัด เมื่อไม่มี เสียงของไปยสิง โรงพยาบาลในช่วงกลางคืนกลับมีความ เงียบที่ไม่คุ้นเคย

ความเงียบสงบเช่นนี้ แตกต่างจากความเงียบยามที่เขา อยู่บ้านคนเดียวตอนกลางคืน

เสิ่นซิวจิ่นหยิบเก้าอี้ที่มีพนักพิงมานั่งลองข้างๆเตียง

สายตาของเขาจับจ้องไปที่หน้าผากของเธอ

ผ้าพันแผลที่เธอพันอยู่นั้นถูกปกคลุมไปด้วยผมหน้าม้า ในที่สุดเขาก็เห็นมัน

ไป๋ยู่สิงบอกว่า บาดแผลนี้เป็นแผลใหม่ที่ทับแผลเก่า ซึ่ง แผลใหม่เกิดในช่วงไม่กี่วันมานี้ ส่วนแผลเก่าคาดว่าน่าจะ เกิดนานแล้ว
จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่า บทที่เจอเธอที่ตงหวง ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ก็ตาม หน้าผากของเธอจะมีผมหน้าม้าปิดไว้อยู่ตลอด

เขาคิดว่ามันน่าเกลียด และไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงชอบไว้ ทรงผมน่าเกลียดนี้ด้วย และคิดว่าอาจเป็นทรงผมที่เธอไว้ มาตั้งแต่ที่อยู่ในคุก และเธอก็ชินกับมัน

นิ้วเรียวยาวปัดผมหน้าม้าของเธอไปด้านข้าง เผยให้เห็น รอยแผลทั้งหมด

รอยแผลนี้ ตามคำพูดของไปู่ยี่สิงที่เป็นผู้เชี่ยวชาญได้ บอกไว้ว่า พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าทำไมผู้หญิงคนหนึ่งถึง สามารถทนกับรอยแผลเป็นที่น่าเกลียดบนหน้า

นิ้วเรียวยาวไม่ได้สัมผัสกับรอยแผลนั่น แต่ค่อยๆแตะ ลงบนแก้มของเธอ ก่อนนจะไล้ไปทั่วใบหน้าทุกตารางนิ้ว ของเธอ

ผิวหนังใต้ปลายนิ้วค่อนข้างหยาบ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความ เรียบเนียน เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งจะอายุยี่สิบต้นๆ ทุกส่วน ของร่างกายเธอแสดงให้เห็นถึงความผันผวนของชีวิต

นิ้วมือไล้ไปบนคิ้วที่ไม่ได้ขมวดของเธอ แต่คิ้วของเธอ ยังมีความเป็นเจี่ยนถงเมื่อสามปีก่อนหน้านี้ อีกทั้งยังมี รอยคล้ำที่ใต้ตาของเธอ ในที่สุดก็เลื่อนมายังริมฝีปากของเธอ มันทั้งหยาบกร้านและไม่อ่อนนุ่มเหมือนหญิงสาว ในวันยี่สิบ ทุกส่วนบนร่างกายของเธอถูกสลักไปด้วยร่อง รอยของกาลเวลา

สายตาของเขาค่อยๆลดต่ำจนมาหยุดที่ร่างกายของเธอ เขากำลังคิดว่าถ้าตัวเองสามารถผ่าร่างกายของเธอเพื่อ ดูอวัยวะภายในนั้นได้ อวัยวะพวกนั้นจะมีร่องรอยความ ผันผวนในชีวิตด้วยหรือเปล่านะ

จู่ๆโทรศัพท์ก็สั่น เสิ่นซิวจิ่นรับสาย”ว่าไง”

“บอสครับ ให้เอาฉินมู่ดู่ไปไว้ที่ไหนดีครับ”

“ขายทิ้งไป ฉันไม่อยากเห็นเธออีก” เจี่ยนถงพูดถูก เขา ก็เป็นเหมือนหมาป่า หมาป่าที่ต้องกินเลือดกินเนื้อ

“ครับบอส”

เสิ่นยีไม่มีข้อสงสัย และกำลังจะวางสาย

แต่แล้วจู่ๆ

“เดี่ยว”

“บอสมีอะไรหรือเปล่าครับ”
ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง เขา เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย “ขังเอาไว้ก่อน อย่าฆ่าหรือทำ อะไร”

เสิ่นยีนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะขานรับอย่างรวดเร็ว

“ครับบอส”

เสิ่นยีมองไปที่หญิงสาวที่ตัวสั่นเทา พลางบอกบอดี้ การ์ดที่อยู่รอบข้าง “บอสสั่งให้ขังไว้ก่อน อย่าเพิ่งทำอะไร เธอ”

ใบหน้าของฉินมู่มู่ซีดเซียว เธอเข้าไปกอดขาของเสิ่นยี เพื่อร้องขอชีวิต “ทำไมต้องขังฉันด้วย เงี่ยนถง เจี่ยนถง ขอให้ไว้ชีวิตฉันแล้วนี่ จะขังฉันไว้ทำไม

เสิ่นยีขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบายให้ผู้หญิงงี่เง่าคนนี้ฟัง เธอคิดว่าเดิมทีเธอควรจะได้อะไรดีๆแบบนี้งั้นเหรอ

ถ้าเทียบกับการตัดสินใจของบอสแล้ว เธอจะมีโอกาส ถูกขังไว้งั้นเหรอ

“เจี่ยนถง เจี่ยนถงช่วยขอร้องให้ฉันแล้วใช่ไหม เธอพูด จริงๆใช่ไหม”

“ปล่อย” เสิ่นยีรู้สึกเบื่อหน่ายเต็มทน “ยังจะยืนงงอะไร อยู่อีก เอาเธอไปขัง” เขาพูดกับคนรอบข้างด้วยเสียงที่ดูเย็นขา