บทที่ 57 แค่ไตหายไปเท่านั้น

บทที่ 57 แค่ไตหายไปเท่านั้น

*เงี่ยนถง บนโลกนี้ไม่ควรมีใครทําดีต่อเธอ คนที่ทําดี กับเธอนับว่าเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต! เธอไม่ คู่ควรกับความใจดีของใครทั้งนั้น! ” เขาพูดออกมาอย่าง ไม่ลังเล ด้วยสายตาที่เย็นชาและเฉยเมย สัมผัสได้ถึง ความโกรธทีปนกับความเศร้า!

คำพูดของเสิ่นซิวจิ่นเสียดแทงความรู้สึกที่อ่อนไหวที่สุด ในใจของเจี่ยนถง!

เธอเงยหน้าขึ้นทันที!

ดวงตาที่เป็นประกายนั่น คือความโกรธเคือง เสียงของ เธอแหบกร้าน นับตั้งแต่ที่อาลู่เสียชีวิตในคุก เธอก็ไม่เคย กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งจนควบคุมไม่ได้อีกเลย เธอพลาง จ้องมองด้วยความโกรธ

“อย่างคุณจะไปเข้าใจอะไร! คุณรู้อะไรบ้าง! คุณเจอ อ๋รมาบ้าง! คุณมันไม่รู้อะไรเลย! และเที่ยวมาชี้โน้น สั่งนี่! ” คุณได้เจอในสิ่งที่ฉันเจอแล้วเหรอ! คุณได้เจ็บ อย่างที่ฉันเจ็บงั้นเหรอ!

“ประธานเสิ่นผู้ยิ่งใหญ่ ฉันรู้จักคุณดี ถ้าวันนี้ฉินมู่คู่ถูก นำตัวไป มันก็จะเป็นเพียงการลงโทษเล็กๆน้อยๆ และตอนนี้ฉันก็อาจจะไม่มาปรากฏตัวในห้องของคุณหรือต่อ หน้าคุณ” บางที ความรู้สึกก็พังทลาย เสียงที่แหบพร่า ของเจียนถงแฝงไปด้วยความเศร้า

“ฉันไม่สนว่าคุณจะทำอะไรกับเธอ ฉันไม่สนว่าคุณจะ ลงโทษเธอยังไง แต่วันนี้ฉันขอให้คุณไว้ชีวิตเธอด้วย” เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่หล่อเหลาของชายหนุ่มตรง หน้า เธอรู้จักคนคนนี้เป็นอย่างดี ตอนนั้น เธอยังเป็นคุณ หนูตระกูลเจียน ซึ่งคนคนนี้สามารถโยนเธอลงไปใน ขุมนรกได้อย่างไม่ลังเลใดๆ และเธอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กับฉินมู่มู่!

เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้คัดค้าน แต่กลับยอมรับในสิ่งที่เธอพูด

อันที่จริงแล้ว การคาดเดาของเจี่ยนถงนั้นค่อนข้างถูก ต้อง

“ฉันไม่อยากเป็นหนี้ชีวิตอีกต่อไป ไม่ว่าจะโดยตรงหรือ ทางอ้อม ฉันก็ไม่อยากอีกแล้ว” เจี่ยนถงพูดอย่างจริงจัง

เธอกำลังอ้อนวอนเพื่อฉินมู่มู่อย่างนั้นเหรอ

เปล่าเลย!

เธอไม่สนใจว่าสุดท้ายแล้วฉินมู่ดู่จะลงเอยอย่างไร สิ่งเดียวที่เธอไม่ต้องการคือการเป็นหนี้ชีวิตคนอื่น!

ชีวิตของอาลู่ เป็นสิ่งที่ชีวิตนี้เธอไม่สามารถชดใช้ได้ ไม่ สามารถเอาคืนกลับมาได้! ชีวิตที่สดใสนั่น เป็นเพราะ เธอ!

ต้องชดใช้! ต้องได้รับโทษ! ต้องเจ็บปวด!

เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉินมู่มู่เลยไม่ว่าจะชอบหรือ เกลียดก็ตาม แม้ว่าสิ่งที่ฉินมู่มู่จะก่อเรื่องไว้มากมายอีกทั้ง ยังหยิ่งผยอง เห็นแก่ตัวเอง แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจถ่อมาที่ นี่เพื่อขอร้องแทนฉิน มู่ก็ตาม

แต่เธอไม่อยากติดหนี้ชีวิตใครอีก ไม่ว่าคนคนนี้จะดีหรือ เลว ไม่ว่าความตายนี้จะเกี่ยวข้องกับตัวเองโดยตรงหรือ โดยอ้อมก็ตาม เธอก็ไม่อยากเป็นหนี้ชีวิตใครอีกแล้ว

นี่จึงเป็นสาเหตุที่เธอยอมละทิ้งความ “ไม่เต็มใจ” ที่มีอยู่ มากมายภายในใจและมายืนต่อหน้าเขาในตอนนี้

ไม่ว่าคนอื่นจะคิดว่านี่เป็นเจตนาร้ายก็ดี หรือบริสุทธิ์ ราวกับนางฟ้าก็ดี…อย่างไรก็ตาม ฆาตกร กักขัง ผู้หญิง สารเลว ไร้ยางอาย…ยังจะมีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกงั้น เหรอ
แต่ประโยคที่ไร้เจตนาของเงี่ยนถงที่ว่า “ฉันไม่อยากติด หนี้ชีวิตใครอีกแล้ว ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมก็ตาม ฉันไม่อยากอีกแล้ว” เมื่อเข้ามาในหูของเสิ่นซิวจิ่น กลับมี ความหมายที่เปลี่ยนไป

เงี่ยนดงหมายถึงอาลู่ แต่เสิ่นซิวจิ่นกลับเข้าใจว่าเธอ กําลังพูดถึงเซี่ยเวยเหมิง

ทันใดนั้น เสิ่นซิวจิ่นก็ฝังศีรษะลง จูบหญิงสาวที่อยู่ใต้ ร่าง…นับตั้งแต่ที่เซี่ยเวยหมิงจากโลกนี้ไป นี่ก็เป็นครั้งแรก สารภาพออกมาจากปากขอตัวเองว่า “เป็นหนี้ชีวิต” !

ตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงทุกวันนี้ แม้เขาจะคิดว่าเธอมีความ ผิด แต่เท่าที่จำความได้ หญิงสาวไม่เคยพูดออกมาจาก ปากตัวเองเลย แม้ว่าจะถูกจับเข้าคุก ให้ตายยังไงเธอก็ ปฏิเสธที่จะรับสารภาพ แต่วันนี้ เมื่อครู่นี้ ในที่สุดเธอก็ สารภาพออกมาจากปากของตัวเองว่าเธอติดหนี้ชีวิต!

เสิ่นซิวจิ่นไม่สามารถบอกความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น ภายในใจได้ เขารู้มาตลอด เพียงแต่เสิ่นซิวจิ่นไม่เคย คิดถึงมันมาก่อน ว่าวันหนึ่ง การได้ยินเธอพูดออกมาจาก ปากของตัวเองจะทำให้รู้สึก…ไม่โอเค

“เจี่ยนถง ในที่สุดเธอก็ยอมรับแล้วสินะ” จู่ๆเสียงที่เย็น ชาก็ดังขึ้น
“อะไรคะ” เงี่ยนกงที่ไม่เข้าใจ จึงไม่ได้อธิบายอะไรออก

ไป

เสียงที่เย็นชานั่นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เจี่ยนถง ฉันรับปากใน สิ่งที่เธอขอแล้ว ตอนนี้ถึงตาฉันเก็บดอกเบี้ยแล้วล่ะ”

เจี่ยนถงที่ตระหนักได้ถึงสิ่งที่เขาพูด ดวงตาก็เบิกกว้าง ขึ้นอย่างเหลือเชื่อ…

เขาพูดว่า เจี่ยนถง ในที่สุดเธอก็ยอมรับแล้วสินะ

ยอมรับ? ยอมรับอะไร? …ยอมรับเรื่องชีวิตนั่นงั้นเหรอ เห้อ…เขาเข้าใจผิดไปเองอีกแล้ว

ใบหน้าของเสิ่นซิวจิ่นดูเย็นชา หญิงสาวที่เห็นอย่างนั้นก็ หัวเราะออกมา “ฮ่าๆ ฮ่าๆๆๆ…

“หัวเราะอะไร หยุดหัวเราะเลยนะ!

“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆ…”

“ฉันบอกให้เธอหยุดหัวเราะไง!”
เขาเกลียดเสียงหัวเราะนี้อย่างไร้เหตุผล แต่เสียง หัวเราะนี้ก็ทําให้เขาใจลอยไปอย่างไร้เหตุผลเช่นกัน

“โอ๊ย! …………………………..ๆ…” เขาทำให้เธอ เจ็บ แต่เธอกลับหัวเราะออกมาทั้งที่เจ็บ

มีอะไรน่าหัวเราะนักนะ

คนที่ทําผิดก็คือเธอ คนที่เป็นหนี้ชีวิตเชี่ยวยหมิงก็คือ เธอ ยังจะมีอะไรให้น่าหัวเราะอยู่อีก!!!

“หุบปากหุบปากหุบปาก! ” เขาตะโกนแต่มันไม่ได้ผล เขารู้สึกรําคาญริมฝีปากนั่นเต็มทน ไม่ได้คิดอะไรให้มาก ความ ไม่หยุดใช่ไหม จะไม่หยุดใช่ไหม

“อิ่ม~!” เสิ่นซิวจิ่นย่อตัวลง ประกบริมฝีปากเข้ากับริม ฝีปากบางของเธออย่างหนักหน่วง

อย่างนี้เขาก็ทำให้เธอหุบปากได้ซะที

วินาทีต่อมา!

“โอ้ย~” เสิ่นซิวจิ่นยกหัวขึ้นพลางเช็ดเลือดออกจาก มุมปากด้วยนิ้วหัวแม่มือ “นี่เธอกัดฉันเหรอ” เขามองเธอ อย่างเหลือเชื่อก่อนจะเอ่ยถาม
หญิงสาวเปิดปากพลางพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ประธาน เงินคะ ที่ฉันบอกว่าเป็นหนี้ชีวิต มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร กับเซี่ยเวยหมิงเลยนะคะ” เมื่อพูดจบ เธอก็หลับตาลง เหนื่อยชะมัด…ไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว….ก่อนที่เจี่ยนถงจะสลบ ไป ในสมองก็ผลุดความคิดหนึ่งขึ้นมา

ต้องอธิบายไหมนะ

อธิบายไปจะมีประโยชน์หรือเปล่านะ

เขาจะรับฟังเหรอ

ถ้าไม่ฟังจะอธิบายไปทำไม

การอธิบาย เขาเอาไว้ใช้กับคนที่เขาอยากจะฟัง

“นี่ ลืมตาสิ! ” เธอหลับตา เพราะไม่อยากเห็นเขา?

เสิ่นซิวจิ่นมองด้วยสายตาเย็นชาพลางพูดตะโกน

“ลืมตา!

แต่เธอไม่แยแส เสิ่นซิวจิ่นเอื้อมมือมาผลักเธอ ด้วยแรง ผลักนี้ทำให้หัวของเธอหลบไปอีกด้านหนึ่ง หัวใจของเสิ่น ซิวจิ่นเริ่มเต้นแรง “เจี่ยนถง? เจี่ยนถง? ? ?”
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที รีบก้มลงอุ้มเธอขึ้นมาและ วิ่งไปที่ห้องนอน

บ้าเอ้ย! ทำไมตัวเธอร้อนขนาดนี้เนี่ย!

ให้ช่วยเธอออกมาจากแท้งค์นั่นยังดีซะกว่า!

“ไป่ยี่สิง! นายอยู่ไหน! รีบมาเร็วเข้า! ”

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ไป่ยี่สิงลอบกรอกตา “นี่พี่ชาย ฉันจะเป็นหมอส่วนตัวของนายนะ คืนนี้นายต้องวิ่งสอง รอบ ก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรือไง”

“รีบมา! เธอสลบไปอีกแล้ว! นี่ตรวจเช็คโรคอาการ อะไรของแกเนี่ย? ”

ในใจของไป๋ยู่สิงรู้สึกถึงความชิบหายได้ทันที “เธอ? เจียนถง? อาการเธอไม่ร้ายแรงมาก พักผ่อนเยอะๆ กิน ยาก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ดูแลร่างกายให้ดีๆไม่ใช่เรื่องใหญ่ แกดุว่าตรวจเช็คโรคอาการอะไรของฉันเป็นไง เดี๋ยวก่อน นะ เสิ่นซิวจิ่น เจี่ยนถงไปอยู่กับนายอีกแล้วได้ไง”

ไป์ยู่สิงที่เพิ่งได้สติ จู่ๆก็ปรี๊ดแตก!

“เชี่ย! เสิ่นซิวจิ่น! นายไม่ได้ทำอะไรผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้นใช่ไหม ด้วยร่างกายที่อ่อนแอพิกลพิการ แบบนั้น อยู่มาได้จนถึงตอนนี้โดยที่ไม่มีปัญหาอะไรก็นับ ว่าบุญมากแล้ว นายยังจะแกล้งอะไรเธออีก เสิ่นซิวจิ่น ถึง แกจะเกลียดผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน แต่แกก็ไม่ควรไปฆ่า แกงเขานะเว้ย ทำไมแกถึงเป็นคนแบบนี้วะ! ”

“เดี่ยวๆ” เสิ่นซิวจิ่นกระพริบตา “ร่างกายพิกลพิการอะไร เธอมีมือมีเท้านะ

อีกฝ่าหนึ่ง ไป์ยูสิง”เหอะๆ”ออกมาเบาๆก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไม่ถึงกับแขนขาดขาหักหรอก ก็แค่ไตหายไปก็เท่านั้น”

มือที่เสิ่นซิวจิ่นใช่ถือโทรศัพท์อยู่นั้นสั่นระริก ไป์ยู่สิงที่ อยู่ในสาย ได้ยินเสียงหายใจที่ไม่สม่ำเสมอของเสิ่นซิวจิ๋ นก็เลิกคิ้วขึ้น

“ถ้าแกไม่เชื่อก็เปิดเสื้อเธอดูเองก็แล้วกัน”

เสิ่นซิวจิ่นมองไปยังหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง ขาเรียว ยาวค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ และใช้ มืออีกข้างผลักเธอไปด้านข้าง ค่อยๆเปิดเสื้อเธอขึ้น

ทีละนิดๆ…

ทันใดนั้น รูม่านตาของเขาก็หดตัวเล็กลง!
‘ใครเป็นคนทํา! ‘น้ำเสียงที่ฟังดูเยือกเย็นราวกับเกิด

พายุน้าแข็ง!

เท่าที่เขาเห็น มีรอยแผลเป็นที่น่าเกลียดที่เอวด้านซ้าย

เขายื่นมืออกไปเพื่อสัมผัสมัน ฝ่ามือเรียวยาวนั้นสั้น อย่างไม่สามารถควบคุมได้!