รักทรหด นายปีศาจสุดร้าย

บทที่ 30 คนน่าสงสาร



บทที่ 30 คนน่าสงสาร

บทที่ 30 คนน่าสงสาร

เห็นได้ชัดว่าฝีมือของลูเชนไม่ธรรมดาเป็นอย่างมาก

เพียงแค่ขยับตัว ก็สามารถหลบหมัดได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เสิ่นชิวจิ่นและลูเชนแลกหมัดกัน ทั้งสองต่าง คนต่างถอยไปคนละด้าน เผชิญหน้ามองตาซึ่งกันและกัน

สีหน้าของเงินชิวจิ๋นเยือกเย็น สายตามองอย่างเฉียบคม ทำไมเขาจะมองไม่ออกว่า ลูเชนไม่อยากใช้กำลังกับเขา ไม่เช่นนั้น คงไม่หลบหมัดของเขาเมื่อครู่…คนอย่างลูเชน ไม่ใช่คนที่เจออุปสรรคแล้วยอมแพ้ง่ายๆ เขาควรจะรับ หมัดไว้ ไม่ใช่หลบเช่นนี้

นี่ถือเป็นสองวิธีรับมือที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เห็นได้ชัดว่าลูเชนไม่อยากใช้กำลังต่อสู้กับเขา

“อยู่ห่างจากเธอซะ” หลังจากพูดจบ เสิ่นซิวจิ่นอุ้มผู้หญิง ที่อยู่ในอ้อมอกเตรียมจะเดินออกไป

เมื่อเดินถึงหน้าประตู มีเสียงพูดเตือนดังขึ้นมาจากด้านหลัง “เห็นว่านายเป็นศัตรูที่สำคัญที่สุดของฉัน ฉันขอ พูดอะไรเตือนสตินายไว้หน่อย รีบทำตามสิ่งที่หัวใจเรียก ร้องตั้งแต่เนิ่นๆ” อย่าเป็นเหมือนเขา ที่สุดท้ายต้องมานั่ง เสียใจภายหลัง

ลูเซนกะพริบตา ปกปิดความมืดมิดภายใต้แววตาของตัว เองไว้

ที่หน้าประตู ชายสีหน้านิ่งเรียบพูดขึ้น “เรื่องของฉัน ไม่ เกี่ยวกับนาย

ลูเชนไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน เดิมทีเขาไม่อยาก พูดอะไรมากมาย แต่สายตาของเขาเหลือบไปเห็นหญิง สาวคนนั้น รู้สึกใจอ่อน “เสิ่นซิวจิ่น นายตกหลุมรักหล่อน เข้าแล้ว”

เสิ่นซิวจิ่นแทบจะหัวเราะและร้องไห้ออกมาพร้อมกัน

มุมปากของเขาฉีกยิ้มขึ้น ก้มลงมองหญิงสาวใน อ้อมอก…เขาตกหลุมรักหล่อน?

ลูเชนเห็นถึงความไม่ยอมรับของเสิ่นซิวจิ่น เขาหัวเราะ เบาๆ…ตัวเองกลายเป็นคนดีมีคุณธรรมตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึง ได้ใจดีเตือนศัตรูของตัวเองว่าอย่าทำผิดกับเรื่องความรัก
“นี่ สุดท้ายนี้ ฉันขอเตือนนายด้วยความหวังดีอีกหนึ่ง อย่าง อย่าพูดคำว่า ‘ขัง’ ต่อหน้าหญิงสาวคนนี้อีก”

เสิ่นชิวจิ่นที่กำลังเดินอยู่ หยุดชะงักลงทันที จากนั้น ขา อันเรียวยาวก็ก้าวเดินออกจากห้องตรงไปที่ลิฟต์

ลูเซนจัดแว่นกรอบสีทองของตัวเอง ปัดฝุ่นบนชายเสื้อ สูท เดินตามหลังเสิ่นซิวจิ่นออกไปจากห้องเหมือนไม่มี อะไรเกิดขึ้น

เสียงลิฟต์ดังขึ้น หยุดอยู่ที่ชั้น 28

เมื่อประตูลิฟต์ถูกเปิดออกเสิ่นซิวจิ่นรีบวางหญิงสาวใน อ้อมอกลงบนเตียง หยิบมือถือออกมากดโทรออก: “มาที่ ตงหวง ชั้น28 มีผู้หญิงเป็นลมหมดสติ”

พูดสรุปความอย่างง่ายดาย จากนั้นก็ตัดสายไปทันที

คู่สาย ไป๋ยู่สิงนิ่งไปสักพัก ตามด้วยสีหน้าตื่นตกใจ : “ผู้ หญิง?”

เสิ่นซิวจิ่นไอ้หมอนั่นพาผู้หญิงขึ้นห้องอีกแล้วเหรอ?
หากจะบอกว่าให้รีบไปช่วยชีวิตคน พูดว่าไปดูการแสดง เด็ดๆคงจะดีกว่าไป่ยี่สิง รีบถอดเสื้อกาวน์ออก หยิบเสื้อ คลุมด้านข้างขึ้นมา หยิบกุญแจรถ และวิ่งออกจากห้อง ด้วยความรวดเร็ว

“คุณหมอไป รีบร้อนขนาดนี้ จะไปไหนเหรอ?”

“ไปดูผู้หญิง”

ไป์ยู่สิงขับรถออกไปด้วยความเร็วสูงตรงไปที่โรงจอด รถ พลางโทรหาซีเฉินอย่างมีเลศนัย : “มีการแสดงเด็ดๆ ให้ดู ไปไหม?”

“ไม่ว่าง” คู่สายไม่อยากไปจึงปฏิเสธทันที

“โชว์เด็ดของเสิ่นซิวจิ่น”

“ที่ไหน?” เมื่อครู่ยังบอกปัด เมื่อได้ยินชื่อของเสิ่นซิวจิ่นรี บกลับคําทันที

ไป์ยู่สิงยิ้มเย้ย “ตงหวง ชั้น28″

“ให้ตายเถอะ! ตรงนั้นมีอะไรให้ดู? เขาไม่มีทางให้ใครไปชั้น28 ไปอยู่แล้ว”

“น28 มีผู้หญิงเป็นลมหมดสติอยู่”

“รอด้วย ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”

ทั้งสองตื่นเต้นกันมาก หากให้พ่อแม่ของพวกเขามาเห็น ตอนนี้ คงหมดค่าพูดแน่นอน

เรียกให้พวกเขาไปรับโบนัสสิ้นปี ยังไม่กระตือรือร้นเท่า

นี้

ตงหวง ชั้น28

ฝ่ายชายยืนอยู่ด้านข้างเตียง มือล้วงอยู่ในกระเป๋า ก้ม หน้าลงมองหญิงสาวบนเตียง

เขารู้ดีว่า ใบหน้าของหญิงสาวผู้นี้ เล็กมาก เทียบไม่ได้ กับฝ่ามืออันใหญ่และหนาของเขา

แต่…ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่ใบหน้าของหล่อน ถึงซูบได้มาก ขนาดนี้?

ตาโรยทั้งคู่ ใบหน้าอันขาวซีด ริมฝีปากที่แตกแห้ง… เจี่ยนถงที่สดใสเหมือนดอกกุหลาบสีแดงสดล่ะ? ไปไหนแล้ว?

มองดูหญิงสาวบนเตียง….สาวน้อยผู้น่าสงสาร คำนี้ล่อง ลอยอยู่ในหัวของเขาตลอด

เขาตกหลุมรักสาวผู้น่าสงสารต่ำต้อยไร้ศักดิ์ศรีได้ อย่างไรกัน?

คนอย่างเขาเสิ่นซิวจิ่นรักผู้หญิงเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

ระหว่างที่เขาเย้ยมุมปากขึ้น ความคิดนี้ ยังไม่ทันได้ คิดตกตะกอน ก็ถูกเขาละเลยไปทันที

ไม่ยอมรับ

มือถือสั่นขึ้นมา กดปุ่มรับสาย

ไปสิงมาถึงแล้ว

“ขึ้นมาเลย” เขารีบพูดกับคู่สายด้วยเสียงนิ่งเรียบ จาก นั้นตัดสายไป เดินไปหยุดตรงหน้าลิฟต์ กดปุ่มควบคุม

ลิฟต์ตัวนี้สามารถขึ้นมาถึงชั้น28ได้ทันที แต่ถ้าไม่มีบัตร ไป่ยู่สิงก็ขึ้นมาไม่ได้ ต้องให้เขากดปุ่มตรงหน้าลิฟต์

ติ้ง!
ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก เสิ่นซิวจิ่นไม่รู้สึกประหลาดใจที่ ในลิฟต์ไม่ได้มีเพียงไปสิงคนเดียว

“เข้ามาสิ”

เหลือบมองดูทั้งสองภายในลิฟต์ เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้มีท่าที จะกีดกัน เฉิน

“ผู้หญิงล่ะ?”

ราวกับมีแสงเลเซอร์สีน้ำเงินในตาของซีเฉิน เขาใช้ สายตากวาดมองไปรอบๆ เพื่อหาเป้าหมาย

“ที่นี่คือตงหวง ถ้าจะหาผู้หญิง ด้านล่างมีเต็มไปหมด นายอยากได้ผู้หญิงแบบไหน บอกซูเมิ่งได้เลย ให้หล่อน หาให้นาย”

เสิ่นซิวจิ่นพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“เอ่อ…”

ไป๋ยู่สิงส่งสายตาบอกเป็นนัยให้ซีเฉิน “นายปัญญาอ่อน หรือไง”

“แค่กๆ… เสิ่นซิวจิ่น ผู้หญิงที่นายบอกว่าเป็นลมหมดสติ คงไม่ใช่…หล่อนใช่ไหม?” ซีเฉินกับไปสิงเดินตาม หลังเสิ่นซิวจิ๋นเข้าไปในห้องนอน เมื่อกวาดสายตามอง ดู เห็นหญิงสาวที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง เมื่อมองเข้าไป อย่างตั้งใจ…บนเตียงนั้นคือเจี่ยนถงที่ถูกเสิ่นซิวจิ่นจับขัง คุกไปไม่ใช่เหรอ?

ตกใจจนแทบจะล้มทั้งยืน!

หลังจากที่ไป์ยูสิงเห็นหญิงสาวบนเตียง สายตาของเขา กลับมองด้วยความลึกซึ้งขึ้นมา เพียงแต่เขากับซีเฉินมี นิสัยที่แตกต่างกัน เขาจึงไม่ได้โวยวายอะไรออกมา

แต่สิ่งที่เหมือนกันคือ ตอนที่เขาและซีเฉิน เห็นหญิงสาว คนนั้น รู้สึกตกใจเหมือนกัน

“ดูอาการให้หล่อนหน่อยว่าอันตรายหรือไม่

เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายด้านข้าง ดังขึ้นด้วยความนิ่งเรียบ

ไป๋ยู่สิงรู้สึกสงสัยขึ้นมา จึงรีบนั่งคุกเข่าลงไปตรวจให้ เจี่ยนถง

ทดสอบการหายใจ จับชีพจร ไป๋ยู่สิงยื่นมือออกไปปลด กระดุมด้านหน้าของหล่อน…
มีมือเอื้อมเข้ามาจากด้านข้างปัดมือเขาออกอย่าง รวดเร็ว ในขณะเดียวกัน พูดตะคอกด้วยความระแวง:

“นายจะทําอะไร

“…เอ่อ” ไปยสิ่งมองตามมือที่จับข้อมือของตัวเองไว้ เห็น สายตาอันเหี้ยมโหดของใครบางคน กำลังจดจ้องมาที่ตัว เอง ท่าทางของเขา ทำให้ไป์ยูสิงเพื่อนรักตั้งแต่สมัยเด็ก อดไม่ได้ที่จะกลัวจนตัวสั่น:

“เอ่อๆๆ…ฉันจะตรวจจังหวะการเต้นของหัวใจหล่อน”

“ตรวจก็ตรวจ นายจะปลดกระดุมหล่อนทำไม?”

“…”ไปยู่สิงสายตามืดมน พี่ชาย! ไม่ปลดกระดุมแล้วจะ ฟังชีพจรของหล่อนได้ยังไง?

“ฉันต้องฟังชีพจรของหล่อน แพทย์แผนจีนต้องดู ต้อง สัมผัส และถาม แพทย์ตะวันตกก็เช่นกัน!”

ไป์ยู่สิงอดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองบนใส่เสิ่นซิวจิ๋น!

เมื่อเขาอธิบายเสร็จ เสิ่นซิวจิ่นจึงจะยอมปล่อยมือเขา ออก เขาจึงเอื้อมมือไปปลดกระดุมเหมือนเมื่อครู่ต่อ
แต่กลับถูกมือของเขากั้นไว้อย่างแน่นหนา : “ฉันทำเอง”

ไปยสิง:

ซึเฉิน:

ทั้งสองสบตามองกัน เห็นท่าทางประหลาดใจของกัน และกัน

“แบบนี้ได้แล้วยัง?” ทันใดนั้นเสิ่นซิวจิ่นหันไปถามไปยู่

สิง

ไป่ยี่สิงตกใจ รีบพูดตอบ : “ดะ…ได้ ได้ๆๆ”

มองไปที่ช่องว่างที่ถูกเปิดออกเล็กเท่านิ้วโป้ง…ไม่ได้ก็ ต้องบอกว่าได้!

“ไม่เป็นอะไร แค่ตกใจเกินไป” หลังจากไป๋ยู่สิงตรวจ เสร็จ จึงพูดหยอกล้อเล่น

“ฉันว่านะ เสิ่นซิวจิ่น ทำไมฉันจึงรู้สึกว่า นายปฏิบัติต่อ เจี่ยนถงเป็นพิเศษมาก?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ