บทที่ 3 ออกจากคุก

บทที่ 3 ออกจากคุก

สามปีต่อมา

ประตูเรือนจําหญิงเมือง S เปิดออก ไม่นานนัก ผู้หญิงคนหนึ่ง เดินออกมาจากข้างในอย่างช้าๆ

หญิงสาวผอมผิดปกติ บนตัวคือชุดสีขาวที่เธอสวม ตอนที่ถูก ส่งเข้ามาในเรือนจำหญิงเมื่อสามปีก่อนตอนนี้สวมใส่อยู่บนตัว ก็เหมือนกับใส่กระสอบใบใหญ่

เธอเดินได้ช้ามาก เดินทีละก้าวไปที่ชานชาลา ที่อยู่ห่างออก ไปร้อยกว่าเมตร ในมือเธอถือถุงพลาสติกสีดำใบหนึ่ง ในถุง คือเงินสามสิบเอกหยวนห้าเหมา ยังมีบัตรประชาชนหนึ่งใบ

ในฤดูร้อนที่ร้อนระอุ เดินบนถนนลูกรัง บนถนนมีไอความร้อน สีขาว ที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า อุณหภูมิวันนี้ อย่าง น้อย 33 ถึง34 องศา หญิงสาวเดินอยู่ใต้แสงแดด ร่างกาย แห้งโดยไม่มีเหงื่อสักหยด

บนผิวที่ขาวซีดมีรอยฟกช้าเต็มไปหมด แม้แต่ที่ใบหน้า บริเวณใกล้ไรผม ตรงหน้าผาก มีรอยแผลเป็นยาวประมาณ สามเซนติเมตร อยู่ตรงนั้นอย่างป่าเถื่อน สะดุดตายิ่งนัก
รถบัสมาแล้ว หญิงสาวขึ้นรถ หยิบเหรียญหนึ่งออกมาจาก ถุงพลาสติกสีดำอย่างระมัดระวัง ใส่ลงในกล่องเก็บเหรียญ ของรถบัสบนรถบัสไม่มีคนเยอะนัก คนขับเหลือบมองเธอ ดึงสายตาที่น่ารังเกียจกลับ……… คนที่ขึ้นรถตรงนี้ ล้วนเป็น นักโทษในเรือนจำ เคยกระทำผิด จะเป็นคนดีได้ยังไง?

หญิงสาวราวกับไม่เห็นสายตาของคนขับ เดินไปที่เบาะหลัง ของรถ เธอเดินไปด้านหลังสุด เลือกมุมด้านหลังของรถแล้วนั่ง ลง พยายามที่จะไม่ดึงดูดความสนใจ

ขณะที่รถกําลังขับออกไป เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ตลอดทาง…… สามปี การเปลี่ยนแปลงใหญ่มาก

มุมปากยกโค้งขึ้นเบาๆ…….ใช่แล้ว สามปี การเปลี่ยนแปลง ใหญ่มาก ไม่ใช่เพียงแค่โลกภายนอกเรือนจำเท่านั้น? ยังมีเธอ

เมื่อรถบัสขับไปถึงย่านเจริญรุ่งเรือง เธอชะงักใน ทันที……ออกจากคุกแล้ว เธอจะกลับไปที่ไหน?

ทันใดนั้น เธอก็พบกับความจริงที่กระชั้นชิดเจียนตัว เธอไม่มี ที่จะไป

เปิดถุงพลาสติกสีดำออก ข้างในเหลือสามสิบหยวนห้าเหมา เธอนับ สามครั้งอย่างละเอียดถี่ถ้วน……..ต่อจากนี้ ควรทำยัง ไง?
ไม่ไกลจากริมถนน ข้อมูลการรับสมัครงานของบริษัท ดึงดูด ความสนใจของเธอ

“คนขับ ฉันจะลงจากรถ รบกวนคุณเปิดประตูรถหน่อย” ชีวิตในคุกสามปี ได้ทำลายความหยิ่งผยองในตัวเธอ พูดจา ปฏิบัติกับผู้อื่น มัดขาดความมั่นใจอยู่เสมอ

คนขับพร่ำบ่นไม่หยุด เปิดประตูรถออก เธอกล่าวขอบคุณ ลงจากรถ

เดินไปถึงภาพโปสเตอร์ข้อมูลการรับสมัครงาน หลังจากมอง ดูสักพัก สายตาก็จ้องเห็นกับคำว่า “คนทำความสะอาด” แล้ว มองไปที่คำว่า “ที่พักฟรี อาหารฟรีหนึ่งมื้อ

เธอไม่มีบ้าน ไม่มีประวัติ ไม่มีการศึกษา เคยติดคุก…… กลัว ว่าต่อให้เป็นพนักงานทําความสะอาด ก็ไม่มีใครต้องการ แต่ ว่า…….. จับเงินที่เหลืออยู่เพียงสามสิบหยวนห้าเหมาในมือ หญิงสาวกัดฟันแน่น เดินเข้าไปในไนต์คลับแห่งนี้ ที่ชื่อว่า “คลับบันเทิงนานาชาติตงหวง” ทันทีที่เข้าไป เงี่ยนถงก็ตัว สั่นสะดุ้ง ความหนาวเย็นของเครื่องปรับอากาศ ทําให้เธอสั่น สะท้านทั้งตัว

“ชื่อ” คนคนนั้นพูดอย่างหงุดหงิด

“เงี่ยนถง” เสียงหยาบกร้านดังขึ้นอย่างช้าๆ ทำให้หญิงไฉไล ที่กำลังจับปากกาบันทึกข้อมูลของเธอ ตกใจสะดุ้ง ปาก กาเจลในมือ เกือบจะหล่นจากโต๊ะ ถามเธออย่างไม่พอใจ “ทําไมเสียงของคุณไม่ไพเราะขนาดนี้?”

หลังจากผ่านชีวิตในคุกดั่งนรกมาสามปี เงี่ยนถงชนชากับ ความไม่ยินดียินร้าย แม้ว่าคนอื่นจะพูดตรงไปตรงมาต่อหน้า เธอ วิพากษ์วิจารณ์ว่าน้ำเสียงของเธอไม่ไพเราะ แต่เธอก็ยัง คงไม่ยินดียินร้าย เหมือนคนที่ไม่มีอารมณ์ พูดประโยคหนึ่ง อย่างช้าๆ “รมควันไฟ”

หญิงสาวหน้าตาไฉไล ประหลาดใจเล็กน้อย สายตาที่หยั่งรู้ จ้องมองใบหน้าของเงี่ยนถง “ไฟไหม?”

“อืม ไฟไหม้” หลังจากพูดจบก็ก้มหน้าเบาๆ ……แต่เป็นเพียง ไฟที่เกิดจากการวางเพลิงโดยเจตนา

ผู้หญิงไฉไลเห็นว่าเธอไม่อยากจะพูดมากกว่านี้ นิสัยน่าเบื่อ ก็ไม่สนใจอีกต่อไป เพียงแค่ขมวดคิ้วและส่งเสียงพึมพำ “ไม่ ได้อ่ะ ตงหวงไม่ใช่สถานบันเทิงทั่วไป แขกที่มาก็ไม่ใช่แขก ธรรมดา” แล้วกวาดมอง เจียนถง ตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง รังเกียจโดยไม่ปิดบัง เห็นได้ชัดว่า ไม่ชอบเงี่ยนถงที่เหมือน สวมใส่กระสอบอย่างยิ่ง กระโปรงสีขาวบนตัว ก็ไม่รู้ว่าใส่มา นานแค่ไหนแล้ว สีขาวกลายเป็นคราบเหลืองแล้ว

ตงหวงนานาชาไม่ใช่สถานที่ที่คนธรรมดาสามารถมาใช้ บริการได้ ที่นี่แม้แต่พนักงานเสิร์ฟธรรมดา ก็ต้องมีรูปลักษณ์ดู ดี รูปร่างเร่าร้อน อย่างเงี่ยนถงแบบนี้ กล้ามาสมัครได้ยังไง?
ผู้หญิงไฉไลยีนขึ้น โบกมือเล็กน้อย ปฏิเสธเงี่ยนถงอย่าง จริงจัง “ไม่ได้ แบบคุณไม่ได้ ต่อให้เป็นพนักงานเสิร์ฟก็ไม่ได้ หันหลังกำลังจะจากไป

“ฉันสมัครเป็นพนักงานทำความสะอาด”

เสียงหยาบกร้านดังขึ้นในห้องทํางานเล็กๆ หยุดฝีเท้าของ หญิงสาวได้สําเร็จ ใต้เท้าของหญิงสาวชะงัก หันกลับ เลิกคิ้ว ขึ้น สํารวจกวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าลงอีกครั้ง แล้วสงสัย ขึ้นมา “ไม่เคยเห็นคนที่อายุแค่ยี่สิบกว่าปี ก็ยอมลำบากอดทน ทำงานเป็นคนทำความสะอาด”

ป้าทำความสะอาดของพวกเธอที่นี่ อายุน้อยที่สุด ก็อยู่ใน วัยสี่สิบกว่าแล้ว หญิงสาวคนนี้ บนหน้าผากเสียโฉม ผอม ราวกับไม้ไผ่ แต่มากสุดก็อายุเพียงยี่สิบเท่านั้น ที่นี่ของพวก เธอ อายุยี่สิบกว่าปีมีเยอะแยะ ล้วนเป็นนางแบบและเจ้าหญิง ทั้งหมด! แน่นอน ว่ายังมีพนักงานเสิร์ฟ

ไม่เคยได้ยินพนักงานทำความสะอาดอายุยี่สิบกว่าปี

นึกว่าหญิงสาวที่ไม่เข้าตาคนนี้ จะระบายความทุกข์ใจใน ทันที บอกกับเธอ ว่าโลกนี้อยู่ยาก การดำเนินชีวิตไม่ใช่เรื่อง ง่าย ถ้าเธอได้พูดเรื่องไร้สาระอย่างนี้กับตัวเองจริงๆ ตัวเองจะ ขับไล่เธอออกไปทันที

โลกนี้อยู่ยาก เหอะๆ ในตงหวง มีเรื่องราวแบบนี้ มากมายจน สามารถตีพิมพ์เป็นนิตยสาร แล้วสามารถเติมทั้งห้องสมุดให้เติมใครจะไปสน ว่าคนแปลกหน้าที่พบกันครั้งแรก จะมี ชีวิตยังไง?

แต่ไม่คาดคิดว่า เสียงที่หยาบกร้านจนมากเกินไป พูดอย่าง ไม่เร่งรีบ “ถ้าสามารถออกมาขายตัวได้ ฉันก็ยอมถ่างขาออก พูดยินดีต้อนรับ ก่อนที่จะมา ฉันเคยมองดูตัวเองแล้ว ไม่มี คุณสมบัติที่จะขายตัว ถ้าอย่างนั้นก็ขายแรงงาน ทําเรื่องที่ ตัวเองสามารถทําได้ให้ดี” ……เธอเป็นเพียงนักโทษหมายเลข หนึ่ง “926″ เท่านั้น หลังจากเข้าไปในสถานที่นั้น แล้วออกมา อีกที จะเอาศักดิ์ศรีไว้ทำไม? แววตาของเงี่ยนถง มีรอยยิ้มที่ เยาะเย้ยตัวเอง

ผู้หญิงไฉไล มอง เจียนถงขึ้นลง ตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง เดินกลับไปที่โต๊ะทํางานใหม่ หยิบปากกาขึ้น เตรียมจะกรอก แบบฟอร์ม ” เจียนถง? เงี่ยน แปลว่าเรียบง่าย ถงที่แปลว่า เทพนิยาย?”

“ใช่”

“ไม่ควรนะ” ผู้หญิงมองพิจารณาเงี่ยนถงขึ้นลง “ตั้งชื่อนี้ให้ ลูก พ่อแม่ของคุณน่าจะรักคุณมาก”

ดวงตาคู่นั้นของเจี่ยนถง เฉยชาราวกับแอ่งน้ำนิ่ง……… รักมาก เหรอ?

อืม รักมาก ถ้าเธอไม่ได้ฆ่า เซี่ยเวยเหมิงด้วยจิตใจที่โหดร้าย อำมหิต ไม่ได้นำความหายนะมาสู่ตระกูลเจียน อืม น่าจะรักมากมั้ง

“ฉันไม่มีครอบครัว” เจียนถงพูดอย่างเฉยเมย

ผู้หญิงไฉไลขมวดคิ้วจ้องมองเงี่ยนถงก็ไม่ได้ถามมาก ยืนขึ้น แล้วพูดว่า “เอาล่ะ คุณถ่ายสำเนาบัตรประชาชนหน่อย”

ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เหยียบรองเท้าส้นสูงสิบห้าเซนติเมตร เดิน ไปถึงหน้าประตู ทันใดนั้นก็หยุดเดิน หันกลับมาแล้วพูดเตือ เจี่ยนถง “เจี่ยนถง คุณรู้ไหม ว่าทำไมฉันถึงรับคุณไว้เป็น กรณีพิเศษ?”

หญิงสาวไม่ได้หวังให้เงี่ยนถงตอบกลับ แล้วพูดต่อไปว่า “เจี่ยนถง มีอยู่คำหนึ่งคุณพูดไว้ดีมาก ถ้าสามารถขายตัวได้ ก็จะขายแน่นอน ขายไม่ได้ ก็ต้องยอมรับชะตากรรม ทำในสิ่ง ที่ตัวเองสามารถทำได้ ให้ดีที่สุด

คนมากมายที่อายุมากกว่าคุณสองเท่าแล้ว ยังไม่เข้าใจข้อ แท้จริงนี้ ดันทุรัง พยายามสุดชีวิต คิดเองว่าต่อสู้กับฟ้า ที่จริง ก็แค่ตาสูงแต่มือไม่ถึง ความจริงก็คือ ไม่เคยดูตัวเองเลย ว่า เป็นตัวอะไร

คุณยอมเผชิญหน้ากับตัวเอง เข้าใจสิ่งที่คุณสามารถทำได้ คนที่เข้าใจว่าตัวเองสามารถทำอะไรได้ ฉันเชื่อว่า เธอก็ต้อง เข้าใจ ว่าเรื่องอะไร ที่เธอไม่สามารถทำได้

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หญิงผู้หญิงไฉไลหรี่ตาลง “เจี่ยนถง ตงหวงไม่ใช่สถานบันเทิงทั่ว”

เจี่ยนถงยังคงไม่รีบไม่ร้อน “เข้าใจแล้ว เสียงของฉันน่า เกลียด จะไม่พูดขึ้นอย่างง่ายดาย”

ผู้หญิงไฉไลพยักหน้าด้วยความพอใจยิ่งนัก โดยปกติแล้ว เธอจะไม่แนะนำเด็กใหม่ กล้ามาที่ ตงหวง ก็ต้องเตรียมพร้อม ในด้านจิตใจ

คาดไม่ถึงว่า วันนี้จะละเว้น เพื่อสาวทำความสะอาด

แม้ว่าฐานะของเธอในตงหวงจะไม่ต่ำ แต่ในมหานครอันพร่า มัวแห่งนี้ บารมีอำนาจเงินทอง จะมีใครที่เธอสามารถล่วงเกิน ได้..………. เข้ามาใน ตงหวง ก็ควรจะเรียนรู้ “กฎระเบียบ”

สิ่งที่ควรพูด สิ่งที่ไม่ควรพูด สิ่งที่ควรทำ สิ่งที่ไม่ควรทำ

“งั้นผู้จัดการ……. เงี่ยนถงพูดอย่างลำบากใจเล็กน้อย “ฉัน ไม่มีที่อยู่”

ผู้หญิงไฉไลพูดขึ้น “ต่อไปเรียกฉันว่าพี่เมิ่ง” จากนั้นก็หยิบ โทรศัพท์มือถือออกมา แล้วโทรออก “เสี่ยวเจียง มาที่นี่หน่อย ที่นี่ฉันเพิ่มรับสมัครพนักงานทําความสะอาดคนหนึ่ง คุณ พาเธอไปที่หอพักพนักงาน หลังจากพูดจบก็วางสาย ทิ้งให้ เจียนถงประโยคหนึ่ง
“พรุ่งนี้มาทํางาน”

แล้วก็ทิ้ง เขียนดงไว้ที่นี่คนเดียว

เจียนดงจ้องมองหนังสือเข้าทำงานในมือ รู้สึกโล่งใจ…….คืนนี้ ไม่ต้องนอนที่ถนนแล้ว