บทที่ 1 ส่งเธอเข้าเรือนจํา

บทที่ 1 ส่งเธอเข้าเรือนจำ

ไม่ใช่ฉัน คุณเชื่อฉันนะ” เงี่ยนถงจ้องมองคนในรถอย่าง ดื้อรั้น ฝนตกกระหน่ำ กระจกรถเปียกฝน เป็นภาพเบลอ สามารถมองเห็นใบหน้าเย็นชาที่อยู่ในรถอย่างคลุมเครือ เงี่ยนถงตัวสั่นเทา ยืนอยู่นอกรถ ตะโกนเสียงดังผ่านกระจก รถ เสิ่นซิวจิ่นอย่างน้อยคุณก็ฟังหน่อย!”

ประตูรถเปิดออกกะทันหัน เงี่ยนถงยังไม่ทันใจ พลังหนึ่ง กระชากเธอเข้าไปในรถอย่างแรง เธอกระแทกเข้าไปในตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวที่แห้งสนิท เปียกเป็นบริเวณกว้างในทันที

เสิ่นซิวจิ่น พวกนักเลงที่ทำร้ายเวยเหมิงฉันไม่ได้เป็นคนสั่ง การ……” เงี่ยนถงเพิ่งพูด นิ้วเรียวที่ทรงพลัง ก็บีบคางของเธอ อย่างไร้ความปรานี เสียงไพเราะสุขุมอันเป็นเอกลักษณ์ของ เขา ก็ดังมาจากเหนือหัว “เธอชอบฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”

น้ำเสียงเย็นชา พร้อมกลิ่นยาสูบจางๆ กลิ่นอายของเขา

“อะไร?” เจี่ยนถง สับสนเล็กน้อย เธอชอบเขา คนทั้งโลกรู้ ตอนนี้เขาทำไมถึงถามอย่างนี้กะทันหัน?”

ชายหนุ่มบีบคางของเงี่ยนถงไว้ แขนอีกข้างหนึ่ง เรียวยาว ทรงพลัง ยื่นเข้าหาเธอ ปลายนิ้วแตะลงบนแก้มที่เปียกฝน แล้วดูหนาวเย็นของเธออย่างอ่อนโยน เงี่ยนถง หลง ทาง จนเสียชีวิต อยู่ในแววตาที่อ่อนโยนราวกับสายน้ำคู่นั้น เธอเสมือนได้ยินประโยคถัดไป ชายคนนี้ถามเธอว่า “หนาว ไหม”

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็กระจายความเยือกเย็นออกมาทั้งตัว พูด อย่างเย็นชา “เงี่ยนถง คุณชอบฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ? ชอบมากจนฆ่า เวยเหมิงทิ้งโดนไม่คิดจะเสียดายเลย?”

ความเยือนเย็น ทะลักออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ลามไปถึง แขนขากระดูกทั้งตัวชั่วขณะ เงี่ยนถง มีสติในทันที อดไม่ ได้ที่จะยิ้มเยาะเล็กน้อย…..เธอก็ว่า ความอ่อนโยนของผู้ชาย คนนี้ จะมอบให้กับเธอได้อย่างไร ที่แท้นั่นมันไม่ใช่ความ อ่อนโยนอะไรเลย มันเป็นเพียงรอยยิ้มของซาตานเท่านั้น

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เวยเหมิงตายจริงๆ……” เธออยาก จะอธิบายเพื่อตัวเอง

“ใช่ คุณไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ เวยเหมิงตาย คุณแค่ใช้เงินจ้าง พวกนักเลง ให้พวกมันข่มขืนเวยเหมิง” ดวงตาของชายหนุ่ม ค่อยๆเผยความโกรธแค้น ไม่ให้เงี่ยนถง ได้มีโอกาสอธิบาย มือใหญ่กระชากเสื้อผ้าบนตัวของเจี่ยนถง ขาดหลุดลุ่ย

“อ๊าก~!”
พร้อมกับเสียงกรีดร้อง เจี่ยนถงถูกผลักออกจากรถอย่างไร้ ความปรานี ล้มลงกลางสายฝนอย่างน่าอนาถ เสียงเย็นชาของ ชายหนุ่มที่ข้างหู เด่นชัดยิ่งนักในท่ามกลางเสียงฝนตก

“เงี่ยนถง คุณหนูเงี่ยน คุณทำยังไงกับเวยเหมิงฉันก็ทำยัง ไงกับคุณ ความรู้สึกที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยปกปิดร่างกายไม่มิดดี ไหม?”

ฮิบ!

เจี่ยนถงเงยหน้าขึ้นกะทันหัน มองไปในประตูรถอย่างเหลือ เชื่อ ชายคนนั้นนั่งอยู่ในรถ เหลือบมองเธออย่างไม่แยแส หยิบ ผ้าเช็ดหน้าออกมา แล้วค่อยๆเช็ดนิ้ว “คุณหนูเงี่ยน ตอนนี้ฉัน เหนื่อยมาก เชิญคุณกลับไป

เสิ่นซิวจิ่น คุณฟังฉัน! จริงๆฉัน.….….”

“จะให้ฉันฟังคำพูดของคุณหนูเงี่ยน ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้” ชาย หนุ่มเงยหน้าขึ้นอย่างเฉยเมย เหลือบมองไปที่เงี่ยนถง

“ถ้าคุณหนูเงี่ยนยอมที่จะคุกเข่าตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเสิ่ นของฉันทั้งคืน บางทีฉันอารมณ์ดี อาจจะยินดีให้เวลา คุณหนู เงี่ยน สิบนาที”

ประตูรถปิดลงในทันที ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่ง ถูกโยนออกจาก รถ ร่วงโรยลงมาตรงหน้าของเจี่ยนถงโดนน้ำฝนทำให้เปียก”
เงี่ยนถงก้มหน้า หยิบผ้าเช็ดหน้าในน้ำฝน กําไว้ที่มืออย่าง แน่น

รถขับเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลเสิ่น และประตูเหล็กของ คฤหาสน์ตระกูลเส็น ก็ปิดลงในท่ามกลางสายฝนอย่างไร้ ความปรานี ต่อหน้าเธอ

เงี่ยนถง ใบหน้าซีดเผือด เธอยืนอยู่พักหนึ่ง ทันใดนั้นก็เงย หน้าขึ้น เดินไปที่หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลเส็น เม้มริมฝีปาก แน่น เสียงดัง “เพี้ยะ” “เข่าก็กระแทกลงกับพื้น

เธอคุกเข่า!

ไม่ใช่เพราะไถ่โทษ!

เพียงเพราะ เซี่ยเวยเหมิงเป็นเพื่อนของเธอ! เพื่อนเสียชีวิต เธอควรคุกเข่าไว้อาลัยไม่ใช่เพราะทุกคนคิดว่าเธอทำให้ เซี่ยเวยเหมิงตาย!

เธอคุกเข่า!

และคุกเข่าขอร้องให้ผู้ชายคนนี้ให้เวลาเธอสิบนาที ฟังเธอ

พูด!

เสื้อผ้าบนร่างกายถูกฉีกขาด เสียหายหมดสภาพ สามารถ ปกปิดส่วนสำคัญได้อย่างฉิวเฉียด สองมือของเธอปกปิด ร่างกายไว้ แต่ตัวได้ตั้งตรงไว้ เธอหยิ่งทะนงตัว แม้ว่าเธอจะคุกเข่าไว้ เธอก็ทะนงตัวไม่จำนน! ศักดิ์ศรีของเธอ ความ ทระนงของเธอ เธอเงี่ยนถงแห่ง หาดเซี่ยงไฮ้

เธอคุกเข่าลงอย่างดื้อดึง ขอเพียงโอกาสหนึ่งที่จะได้อธิบาย ให้ชัดเจนเท่านั้น เธอไม่เคยทำ เรื่องที่ไม่เคยทําเธอไม่

ยอมรับ

แต่ จะมีโอกาสนี้จริงๆไหม?

สามารถอธิบายได้ชัดเจนจริงๆไหม? แล้วมีคนเชื่อคำพูดเธอจริงๆไหม? ฝนยิ่งตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่เคยหยุดเลย ตั้งแต่ต้นจนจบ

หนึ่งคืนผ่านไป

ท่ามกลางฝนกระหน่ำ เจี่ยนถงยังคงคุกเข่าอยู่นอกคฤหาสน์ ตระกูลเสิ่น

สายฝนทำให้ชุดของเธอเปียกโชก เธอคุกเข่าท่ามกลางสาย ฝนตลอดทั้งคืน

ในที่สุดเช้าวันใหม่ก็มาถึง คฤหาสน์ตระกูลเสิ่นที่เงียบสงบทั้งคืน ในที่สุดก็มีชีวิตชีวา พ่อบ้านชราผมสีเงิน ถือร่มสีดำ สมัยเก่า เดินออกมาจากคฤหาสน์

ประตูเหล็กที่ปิดตายตลอดคืน “ดังเอี๊ยด” เปิดช่องว่างออก ไปทั้งสองข้าง ในที่สุดเงี่ยนถงก็มีความเคลื่อนไหว เงยหน้า ขึ้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก พ่อบ้านชราที่ยืนอยู่ตรงกลาง ประตูเหล็ก ระบายยิ้มอยากขาวซีด

“คุณเงี่ยน คุณเงินให้คุณออกไปจากที่นี่ ” พ่อบ้านชราหวี

ผมอย่างพิถีพิถัน

แม้ว่าฝนจะตก ก็ไม่เห็นผมที่ยุ่งเหยิงสักเส้น เข้มงวดเหมือน กับต้นไม้ต้นหญ้าในคฤหาสน์ตระกูลเส็น ซึ่งมีใครตัดแต่งโดย เฉพาะ พ่อบ้านชราทั้งเสื้อผ้าให้เงี่ยนถงชุดหนึ่ง

เจียนถง ยื่นมือที่เปียกฝนมาตลอดทั้งคืน สวมใส่อย่างสั่นเทา ขยับริมฝีปาก ขาวซีดไร้สีเลือดเล็กน้อย น้ำเสียงแหบแห้ง และหนักแน่น “ฉันจะเจอเขา”

พ่อบ้านชราไม่แม้แต่จะยกหนังตาขึ้นเลย ถ่ายทอดพูดคํา เดิมของเจ้าของคฤหาสน์ออกมาทีละนําไม่ตกหล่น “คุณเสี่ นบอกว่า การดำรงอยู่ของคุณเงี่ยน ทำให้สิ่งแวดล้อมของ คฤหาสน์มีมลพิษ ให้คุณเงี่ยนอย่าปนเปื้อนสายตาของเขา”

ตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ เจี่ยนถงไม่ได้แสดงให้เห็นถึง ความอ่อนแอเลย ความเข้มแข็งที่เธอแสร้งทำขึ้นในตอนนี้ ยากนักที่จะรักษาไว้อีก ไหล่สั่นสะท้าน เผยให้เห็นหัวใจที่บาดเจ็บของเธอ

เจี่ยนถง หลับตาลง น้ำฝนเต็มใบหน้า ทำให้คนแยกไม่ออก ที่ เปียกชื้นตรงหางตา ว่าคือน้ำฝนหรือน้ำตา พ่อบ้านชรามอง เธอสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ เงี่ยนถง ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เงยหน้า ขึ้นและพูดกับพ่อบ้านชราว่า “พ่อบ้านเซีย ไม่ว่าในใจคุณจะ คิดยังไง ฉันไม่ได้จ้างนักเลงพวกนั้น ให้ทำลายความบริสุทธิ์ ของเซี่ยเวยเหมิงไม่ว่าในกรณีใด ความเกลียดชังของคุณ ฉัน ไม่สามารถยอมรับได้ โดยไม่มีคำร้องเรียนใดๆ

แม้ว่าเงี่ยนถงจะเหนื่อยล้า แต่ก็พูดออกมาทีละคํา ได้อย่าง ชัดเจน พูดชัดถ้อยชัดคํา…….นี่คือผู้หญิงที่ยอมก้มหัวชั่วคราว แต่ก็เต็มไปด้วยความทระนง

ในที่สุดพ่อบ้านชราก็มีปฏิกิริยาอย่างอื่น นอกจาก “เฉยเมย” คิ้วสีเทาขมวดมุ่น แววตาที่จ้องมองเจี่ยนถงเต็มไปด้วยความ รังเกียจ

“เวยเหมิงคือลูกสาวของฉัน เธอน่ารักเชื่อฟังตั้งแต่เล็กจนโต เธอไม่เคยย่ามเข้าไปในสถานที่วุ่นวายและสกปรก อย่างพวก ร้านบาร์สถานบันเทิงกลางคืน แต่เธอกลับถูกพวกนักเลง ย่ำยีจนตาย ในสถานที่ที่พวกนักเลงชั้นต่ำเข้าออกแบบนั้น

คุณเจียน เราตรวจสอบการประวัติการโทรของเธอ ก่อน เกิดเหตุ เธอเคยโทรหาคุณ ส่งข้อความถึงคุณ เนื้อหาของ ข้อความคือ ฉันมาถึง ‘เย่ซื้อ’แล้ว เสี่ยวถง คุณอยู่ไหน?”
แววตาที่พ่อบ้านชราจ้องไปที่เงี่ยนกงเกลียดเธอถึงกระดูกดำ “คุณเจียน ที่คุณทําให้ตายไม่ใช่ลูกหมาลูกแมว แต่คือคนตัว เป็นๆ! คนก็ได้ตายไปแล้ว คุณยังมาต่อล้อต่อเถียง! ใคร ก็รู้ว่าคุณเงี่ยนคลั่งไคล้คุณเสิ่น และในใจของคุณเสิ่น มี เพียงลูกสาวของฉัน เซี่ยเวยเหมิง เท่านั้น ขยะแขยงในความ หลงใหลคลั่งไคล้ของคุณยิ่งนัก คุณอิจฉาเวยเหมิงชัดๆ แล้ว ยังปรารถนาแต่ไม่สมหวังต่อคุณเสิ่น เลยอยากจะทำลาย ความบริสุทธิ์ของ เวยเหมิง ความร้ายกาจของคุณเงี่ยน ให้ คนไม่กล้าสรรเสริญ!”

เจี่ยนถงไร้คำพูดไร้คำตอบ เซี่ยเวยเหมิงเป็นลูกสาวของ พ่อ บ้านเซี่ย เป็นสุดที่รักของเสิ่นซิวจิ่น ส่วนเธอ เจียนถง เป็น นางรองที่รักเสิ่นซิวจิ่นข้างเดียว ตอนนี้ล่ะ เซี่ยเวยเหมิงตาย ไป เธอเงี่ยนถง ไม่เพียงเป็นนางรองเท่านั้น แต่ยังเป็นนางรอง ที่นํามหิตอีกด้วย

“คุณเจี๋ยน เชิญคุณออกไป” พ่อบ้านชราพูดขึ้น “ใช่แล้ว คุณ เสิ่น ให้ฉันฝากบอกคุณเงี่ยน คำหนึ่ง”

เจี่ยนถงมองไปที่พ่อบ้านชราในทันที

“คุณเสิ่นบอกว่า คนที่ตายไปทำไมไม่ใช่คุณ?”

ร่างที่คุกเข่าบนพื้นของเจี่ยนถง ประคับประคองไม่ไหว เริ่ม สั่นสะเทือน ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงส่งมาจากหัวใจ

พ่อบ้านชราหันกลับไป มุมปากที่เหี่ยวย่น ยกโค้งขึ้นอย่างเยือกเย็น ทําให้หน้าที่เคร่งขรึม ดูเย็นชาและโหดร้าย

เวยเหมิงถูกเงี่ยนถงทำให้ตาย เขาเจ็บใจ เขาเกลียดความ อำมหิตของ เจี่ยนถง

เงี่ยนถงพยุงร่างที่เย็นจนถึงกระดูก ยืนขึ้นมาอย่างโซซัด โซเซ เพิ่งจะยืนขึ้น ขาชาจนกระแทกสะโพกลงบนพื้นยาง มะตอยที่แข็งและเย็นในทันที หัวเราะเยาะตัวเอง…….คนที ตายไป ทําไมไม่ใช่คุณ?

เหมือนกับคําพูดที่ผู้ชายคนนั้นจะพูดได้จริงๆ เงี่ยนถง เผย รอยยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้ “เวยเหมิงเอ้ยเวยเหมิง ความ ตายของคุณ ฉันกลายเป็นโดนผู้คนนับพันประณามชี้หน้าด่า กราด”

บนชั้นสองของคฤหาสน์ตระกูลเส็น ชายหนุ่มรูปร่างสูง ตระหง่าน สัดส่วนได้รูป ชุดนอนสีดำปกคลุมไว้บนตัวตาม อำเภอใจ โดยเท้าเปล่า ร่างสูงใหญ่ที่เย้ายวน ยืนเงียบสงบอยู่ ตรงหน้าหน้าต่างบานใหญ่ จ้องมองนอกของคฤหาสน์อย่าง เย็นชา เงาด้านหลังท่ามกลางสายฝน น

“คุณเสิ่น คำพูดที่คุณกำชับ ได้ส่งต่อให้กับ คุณเจี่ยน โดยไม่ ตกหล่นสักคำ” พ่อบ้านชราขับไล่เจี่ยนถงออกไป ยืนอยู่ที่ ประตูห้องนอนใหญ่อย่างเงียบๆ

เสิ่นซิวจิ่นเขย่าแก้วไวน์ในมือ เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน ชรา ถึงได้ดึงสายตาที่จ้องมองเจี่ยนถงอย่างไม่แยแส ฝีปา
กบางๆ ได้ออกคําสั่งชุดหนึ่งอย่างเย็นชา “แจ้งคนในตระกูล เจียน ต้องการได้ เงี่ยนกง ก็ไม่มีตระกูลเจียนต้องการตระกูล เงี่ยน ต่อจากนี้ไป ตระกูลเจี่ยนก็ไม่มีคนที่ชื่อเจี่ยนถง”

“ครับ”

ข้อสอง แจ้งมหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัย S ไม่มีประวัติ ของ เจียนถง แจ้งโรงเรียนมัธยมที่หนึ่ง เงี่ยนถงถูกไล่ออก จากโรงเรียนเพราะความสำส่อนและทะเลาะวิวาทระหว่าง เรียน การศึกษาสูงสุดของเธอ มัธยมต้น

“ครับ”

“ข้อสุดท้าย” เสิ่นชิวลิ่นพูดอย่างเย็นชา “ส่งเธอเข้าเรือนจำ

พ่อบ้านชราได้ยินแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นกะทันหัน ตะลึงไปชั่ว ขณะ “คุณเสิ่น?”

“ฆ่าคนชดใช้ด้วยชีวิต จ้างคนฆ่าผู้อื่น ฆ่าผู้อื่นโดยเจตนา ส่ง เธอเข้าเรือนจํา ติดคุกกินข้างแดงสามปี ทำไม? พ่อบ้านเซีย คิดว่าฉันทำไม่ถูก?” เวลาสามปีนี้ คือเสิ่นซิวจิ่น กำหนด ให้กับเจี่ยนถงหลักฐานที่มีอยู่ไม่เพียงพอ แต่เสิ่นซิวจิ่นมั่นใจ อย่างโกรธแค้น

“ไม่ คุณเสิ่นทำได้ถูกต้องมาก..…….ขอบคุณคุณเสิ่น ฮืมไป” พ่อบ้านชราน้ำตาไหลพราก ถึงกับร้องไห้ออกมา “ถ้าไม่ใช่คุณชาย ความผิดที่ เงี่ยนถงกระทำต่อเวยเหมิงจะไม่ได้รับ การลงโทษแน่นอน เงี่ยนกงเป็นคนของตระกูลเจียน ฉัน ไม่สามารถทำอะไรกับ เจี่ยนถงได้เลย ขอบคุณคุณผู้ชาย ขอบคุณคุณผู้ชาย อืมๆๆ

เจิ่น วจีนหันกลับไป ยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างบานใหญ่ มอง ไปที่ถนนยางมะตอยด้านล่าง เงาร่างนั้นหายไปตรงทางโค้ง ใต้ตามืดครึ้ม นิ้วเรียวจับแก้วไวน์ไว้ ไวน์สีแดงสด กลืนลงไป ในท้อง ไม่เหลือสักหยด

“พ่อบ้านเซีย ฉันลงมือสั่งสอนเงี่ยนถงไม่ใช่เพราะว่าเวยเห มิงเป็นลูกสาวของคุณ แต่เป็นเพราะว่า เวยเหมิงเป็นผู้หญิงที่ ฉันถูกใจ” เสิ่นซิวจิ่นค่อยๆพูดขึ้น

เงี่ยนถงลากร่างที่อ่อนล้า กลับไปถึงตระกูลเจี่ยน

ไม่สามารถก้าวเข้าไปในประตูบ้านของ ตระกูลเจียน อีกต่อ ไป พ่อบ้านชราที่รับใช้ตระกูลเจี่ยนมาตลอดชีวิต ได้ฝากคำ พูดเดิมของ เสิ่นซิวจิ่นมาให้ เจี่ยนถง ก็ถูก “เชิญ” ออกจากตระ กูลเจี่ยนอย่างอ้อมค้อม ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอไม่เห็นแม้แต่เงา ของพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดเลย

หวาดกลัวเสิ่นซิวจิ่นขนาดนั้นเลยหรือ? เจี่ยนถงยกมุมปาก ขึ้นเล็กน้อย…… ดึงสายตากลับมา ประตูเหล็กบานนั้น ตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับตระกูลเจียน ตัดขาดทุกสิ่งที่เป็นของเธอในอดีต

เงี่ยนถงพูดไม่ออก ว่าตอนนี้คือความรู้สึกอย่างไร ทันทีที่หัน กลับไป ก็มีชายสองคนในเครื่องแบบตำรวจขวางเธอไว้ “คุณ เจียน เนื่องจากคุณจ้างคนและสั่งการให้คนอื่นทําลายความ บริสุทธิ์ของคุณ เชี่ยเวยเหมิง ทำให้คุณ เซี่ยเวยเหมิง เสีย ชีวิตโดยอุบัติเหตุ ตอนนี้เชิญ คุณไปกับเรา”

ก่อนที่จะถูกส่งตัวเข้าเรือนจำ เจี่ยนถงได้พบกับเสิ่นซิวจิ่น ผู้ชายคนนั้น รูปร่างที่กำยำ ได้ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง

เงี่ยนถงส่ายหัวและพูดอย่างหนักแน่น “ฉันไม่เคยทำร้ายเวย เหมิง”

ร่างสูงตระหง่านของเสิ่นซิวจิ่นเดินขึ้นไปหา เจี่ยนถงอย่าง ใจเย็น เจี๋ยนถงบอกตัวเองว่าไม่ต้องกลัว เธอบริสุทธิ์ เธอไม่ได้ ทำผิด

ใบหน้าเล็กที่บอบบางประณีต เงยขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว พยายามตั้งสติ แต่ไหล่ที่สั่นไหว ก็ยังคงทรยศความตื่นเต้น ของเธอ….ทั้งหมดนี้ถูกจับโดยดวงตาคู่คมเฉียบ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ