ตอนที่ 73หลุดพ้นจากการควบคุมไม่ได้

เอ้อร์ยาทำงานได้หลายอย่างเกินกว่าที่หลินซีนเยียนคาด การณ์เอาไว้อีก แถมนางยังทำได้คล่องแคล่ว แต่บางทีก็กลัวว่า เจ้านายจะตำหนิ ดังนั้นนางจึงตั้งใจทำงานอย่างมาก ตั้งแต่วันแรก ที่ได้อยู่ในเรือน นางก็ทำความสะอาดทั้งเรือนไปรอบหนึ่ง แล้วยัง ทําอาหารรสชาติดีอีกต่างหาก

ยามพลบค่ำ กลิ่นหอมฟุ้งของอาหารได้อบอวลไปทั่วโต๊ะ

อาหาร

อี้เซ็งได้กลิ่นหอมนั้นก็จ้องไปยังอาหารหลากสีสันตั้งอยู่บน โต๊ะอย่างตกตะลึง ที่มุมปากราวกับมีน้ำลายไหลออกมา เมื่อหลิน ซีนเยียนเดินมาเห็นต้องชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เรียกเอ้อร์ยา ด้วยท่าทางที่ดูร้อนรน “เอ้อร์ยา ฝีมือการทำอาหารของเจ้าเรียน มาจากที่ไหนหรือ? ฝีมือระดับนี้สามารถเปิดร้านอาหารได้เลยรู้ หรือไม่”

เอ้อ ยายิ้มอย่างเคอะเขิน “เมื่อก่อนพ่อของข้าเคยเป็นพ่อ ครัวมาก่อน ดังนั้นข้าจึงได้ร่ำเรียนมาบ้าง ”

“อ๋อ งั้นข้าก็เก็บของล้ำค่ามาได้น่ะสิ”หลินซีนเยียนกวักมือ เรียกเอ้อ ยามานั่งทานข้าวด้วยกัน เอ้อร์ยาเริ่มสงวนท่าที แต่ใน ที่สุดก็สู้ วลั่วเยียนไม่ได้ จึงเดินมานั่งลงทานข้าวอย่างว่าง่าย

แสงไฟสีเหลืองหม่นสว่างไปทั่วห้อง สะท้อนเป็นภาพเงาทั้ง สามที่ทานข้าวพร้อมเพรียงกันอย่างสนุกสนาน

เห็นอี้เชิงมีพอใจไปกับการกินข้าวด้วยคำใหญ่ๆ ส่วนใบหน้า ของเอ้อร์ยาก็ดูมีความสุข หลินซีนเยียนรู้สึกว่าทุกอย่างมันผ่านไป อย่างรวดเร็ว เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตอนที่นั่งทานข้าวอย่างมีความ

สุขปราศจากแรงกดดันครั้งแรกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร ถ้าหากหยุดช่วงเวลาแบบนี้ได้ ควรจะดีไม่น้อยเลย

น่าเสียดาย ยิ่งทำให้คนตัดใจไม่ได้ มันยิ่งจะผ่านไปอย่าง

รวดเร็ว

ในค่ำคืนนี้ มีฝนปรอยๆตกดังเปาะแปะ ลมหนาวพัดมากระ ทบกันหน้าต่างเกิดเป็นเสียงปังปังดังตลอดทั้งคืน

หลินซีนเยียนนอนหลับอย่างรู้สึกกระวนกระวาย หลับตา และพลิกตัวไปอีกฝั่ง ทันใดนั้น เธอก็เบิกตาโพลงแล้วหันหน้ากลับ ไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ

นอนหลับมาครึ่งค่อนคืน จู่ๆ ก็มีคนมานอนอยู่ข้างๆ ถ้าไม่ใช่ เพราะเธอตั้งสติได้ทัน เกรงว่าจะตกใจตายไปนานแล้ว

เธอกำลังจะส่งเสียงกรีดร้อง แต่ถูกมืออุ่นๆของคนนั้นมาปิด

ที่ปากของเธอ

“ข้าเอง”

เพียง 3 คําง่ายๆ ยิ่งเพิ่มความคุ้นเคยของ น้ำเสียงนั้น ในช่วง วินาทีนั้นทำให้หลินซีนเยียนเบิกตาโพลงกว้างกว่าเดิมอีก ความ หวาดกลัวในตอนแรกได้หายไปในที่สุด พร้อมกับความเกลียดชัง ที่บังเกิดขึ้นในใจ

“ท่านอ๋อง ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร”ความเกลียดชังที่อยู่ใน ดวงตาได้หายไปอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนมาแทนที่ด้วยสายตาที่ว่าง เปล่า

ทำไมหรือ เห็นข้าแล้วไม่ดีใจ?”น้ำเสียงของโมจื่อเฟิงไม่ แสดงความดีใจหรือโกรธเคืองใดๆ

หลินซีนเยียนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “จะเป็นไปได้อย่างไร บ่าวต้องดีใจที่ได้เจอท่านอ๋องสเพคะ”ดีใจกับมารดาสิ เห็นผียัง รู้สึกดีใจกว่ามาเห็นเขาเสียอีก

เช่นนั้นก็ดี”โม่จื่อเฟิงยื่นมือออกไปควักตัวเธอเข้ามาอ้อมอก ของตนเอง “หลายวันนี้อยู่นอกจวนมีชีวิตดีหรือไม่?”

“อืม ดีเพคะ”สถานที่ที่ไม่มีเขา ไม่ว่าที่ไหนก็ดีไปหมด

โม่จื่อเฟิงเอามือไปประคองที่หลังของเธอ แล้วค่อยๆลูบไล้ ลงมาเรื่อยๆ ฝ่ามือของเขาร้อนอย่างมาก แต่ไม่รู้ว่าทำไม หลินซีน เยียนกลับรู้สึกหนาวเย็นอย่างบอกไม่ถูก

“ทะ ท่านอ๋อง ท่านบอกว่าปล่อยพวกเราออกจากจวนแล้ว ไม่ใช่หรือ?”หลินซีนเยียนโกรธจนกัดฟันพูด แต่ไม่กล้าแสดงความ โกรธที่อยู่ภายในใจออกมา

ไม่จื่อเฟิงเงียบขรึมไปพักหนึ่ง เอาคางไปวางบนศีรษะของ เธอ สูดดมกลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอ “พวกเจ้าก็ออกมาจาก จวนแล้วไม่ใช่หรือ? ข้าให้พวกเจ้าออกจากจวน แต่ไม่ได้บอกว่า ให้พวกเจ้าออกไปจากการควบคุมของข้า ข้าเคยบอกแล้วไม่ใช่ หรือไง ว่านอกจากข้าจะเบื่อร่างกายของเจ้า มิเช่นนั้นเจ้าก็ไม่มี ทางออกไปจากข้าได้

นี่มันหลอกลวงกันชัดๆ ! หลินซีนเยียนโกรธจนใบหน้าบิดเบี้ยว อยากปัดมือของเขา ที่จับอยู่บนก้นของเธอออกไปอย่างไม่พอใจ แต่เธอรู้ดีว่า เธอทำ ไม่ได้ ต่อหน้าบุรุษผู้นี้ ตอนนี้เธอยังไม่มีความสามารถต่อต้านเขา ได้

เธอไม่ได้เอ่ยอะไร โจื่อเฟิงก็ถอนหายใจไปหนึ่งทีแล้วเอ่ย “เจ้าพูดถูกแล้ว เจ้าอยู่นอกจวนก็ดีเหมือนกัน รอเซียวฉางเยวแต่ง เข้าจวนอ๋องมา แน่นอนว่าเจ้าต้องอยู่ลำบากแน่ ข้าไม่อยากสิ้น เปลืองสมองไปคิดเรื่องนั้น ดังนั้น เจ้าอยู่ที่นี่น่ะดีแล้ว”

ที่แท้ เขาปล่อยเธอไปเพราะเหตุผลแบบนี้!

หลินซีนเยียนแค่นเสียงหัวเราะแล้วเอ่ยถาม “ท่านอ๋อง งั้น ต่อไปข้าจะเป็นผู้หญิงที่ท่านอ๋องเลี้ยงไว้ข้างนอก? หญิง? หรือว่า เมียน้อยที่ออกไปเจอะเจอผู้คนไม่ได้?

เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าความคิดของบุรุษผู้นี้ช่างไร้ยางอายยิ่ง นัก ตั้งแต่เริ่มเขาก็คิดเตรียมไว้แล้วเรียบร้อย เขาคิดอยากจะ ครอบครองร่างกายของเธอ และไม่อยากให้เกิดเรื่องวุ่นวายที่ไม่ จำเป็นขึ้น แต่ว่า แล้วเธอล่ะ ศักดิ์ศรีของเธอและชีวิตของเธอล่ะ?

เพราะว่าเขาเป็นท่านอ๋องที่มีฐานะสูงศักดิ์ ดังนั้นชีวิตของ เธอควรจะเป็นของเขางั้นเหรอ?

“หญิงชู้กับเมียเก็บมันคืออะไรหรือ?”มือของโม่จื่อเพิ่งกลับมา ลูบคลำที่ร่างกายของนางอีก แต่รู้สึกว่านางตัวแข็งทื่อ เขาก็รู้ได้ ทันทีว่าเธอกำลังโกรธอยู่ ” หรือ?” ทำไมหรือ เจ้าอยากได้สถานะงั้น

สถานะเหรอ? ในสายตาของเขา ตอนนี้เธอเหมือนมีสถานะ อะไรด้วยเหรอ?

สายตาของหลินซีนเยียนบ่งบอกถึงความเศร้าเสียใจ จู่ๆ ก็ ไม่อยากเอ่ยอะไรเพื่อคาดหวังกับบุรุษที่ไม่น่าคบค้าสมาคมผู้นี้ ด้วยอีก พูดไปแล้วจะได้อะไรเหรอ?

เมื่อเห็นเธอเงียบไป ไม่จื่อเฟิงยื่นหน้าไปบนศีรษะของเธอ สูดกลิ่นหอมอีกครั้ง คิ้วของเขากลับขมวดขึ้นอย่างรู้สึกไม่ สบายใจ ผ่านไปสักพักเขาก็กดหลินซีนเยียนนอนลง “สตรี ไม่ควร จะคิดอะไรมาก”

ค่ำคืนนั้น ตอนที่ฝนกระหน่ำตกลงมาจนแปรเปลี่ยนเป็น ความหนาวเหน็บที่ทิ่มแทงเข้าสู่กระดูก

ในคืนวันนั้น เสียงตะโกนร้องอย่างเจ็บปวดของหลินซีน เยียนดังออกมาจากในห้อง เสียงของเธอทำให้ไปปลุกอี้เชิงกับเอ้ อยาที่นอนอยู่ห้องข้างๆ พวกเขากำลังจะเดินออกจากประตูแล้ว วิ่งไปที่ห้องของหลินซีนเยียน แต่กลับเห็นคนที่ยืนขวางอยู่หน้า ห้อง

“ เป็นเจ้า”เท้าของอี้เซ็งหยุดชะงักทันที สายตาจ้องไปยังจินมู่ ที่ยืนกอดอกอยู่ จินมู่อยู่ที่นี่ เช่นนั้นคนที่อยู่ในห้องของหลินซีน เยียนจะเป็นใครไปไม่ได้

เอ้อ ยากระพริบตาปริบๆ อยากจะเอ่ยถามอะไร แต่เมื่อเห็น จินมู่ก็ตกใจจึงไม่กล้าพูดอะไรออกไป

“กลับไปพักผ่อนต่อเถอะ “จินปูถอนหายใจหนึ่งที ไม่ได้พูด

อธิบายอะไร เชิงมองไปยังห้องของหลินซีนเยียน เสียงตะโกนร้องยังคง ไม่หยุด เขาอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เขาอยากจะ วิ่งพรวดเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจอะไร แต่ว่าเขาทำไม่ได้ เขารู้ ว่าตอนที่เขาวิ่งเข้าไป ถ้าไม่จื่อเฟิงไม่ตายและเขากับหลินซีนเยียน ต้องมีชีวิตอยู่อย่างน่าเวทนาเป็นแน่

อี้เซ็งกัดฟันแน่น แล้วผลักเอ้อร์ยากลับเข้าไปในห้อง เขา เอ่ยเสียงต่ำ “อย่าออกมา!”จากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในห้องของ ตนเอง เขามองจีนปูด้วยสายตาเย็นชาก่อนแล้วค่อยปิดประตูห้อง

เสียดาย ประตูห้องสามารถกันลมฝนได้แต่ไม่อาจกันฝัน ร้ายที่ตามหลอกหลอนเขามาทั้งชีวิตได้

ในคืนวันนั้น อี้เซิงนั่งปิดหูของตนเองอยู่บนพื้นหลังประตู อย่างอดกลั้น แววตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นราวกับเปลวไฟ ที่ลุกโชน เปลวไฟนั้นมันยิ่งลุกโชนขึ้นอย่างรุนแรง ชาตินี้ หาก เปลวไฟนั้นไม่อาจแผดเผาคนที่เขาเกลียดจนตายได้ งั้นมันก็จะ แผดเผาตัวของเขาจนตาย

ด้านนอกประตู จินมู่ที่ยืนอยู่บนทางเดิน มีบางครั้งที่ลมฝน พัดมากระทบร่างกายของเขาอย่างไม่ตั้งใจ แต่เขาเป็นคนที่มีวร ยุทธ ไม่ว่าลมฝนจะเหน็บหนาวแค่ไหนก็ไม่ทำให้คิ้วของเขา กระดิกได้เลย แต่มีอยู่ช่วงขณะหนึ่ง เขากลับรู้สึกหนาวสั่น