ตอนที่6ช่างยากลำบากจริงๆ

หลินซินเยียนยังคงทำหน้าปกติแต่ในใจกลับรู้สึกตกตะลึง คนผู้ นี้เห็นอยู่ว่าเป็นบุรุษวัยเยาว์ไม่ใช่คนแก่แน่ๆ

คนที่ยิ่งปิดบังฐานะเท่าไรยิ่งเป็นคนอันตราย

ชายแก่เรียกสติ๊กลับมายกหม้อสุราขึ้นแล้วรินให้กับนาง”น้องเล็ก

ดื่มสุราเก่งยิ่งนัก

หลินซินเยียนตอบรับแล้วเงยหัวขึ้นดื่มแก้วนี้ให้หมดเขยิบถอย ออกมาจากโต๊ะ”คืนนี้ก็ดึกมากแล้วคุณลุง…รีบกลับไปพักผ่อนหน่อย เถอะ ข้าก็จะกลับห้องแล้ว”

นางเพียงอยากมีชีวิตที่สงบในโลกนี้เช่นนั้น แล้วคนที่อันตราย และเรื่องที่นางสู้ไม่ได้จึงทำได้เพียงหลบ

ชายแก่มีแววตาประหลาดใจ ริมฝีปากขยับเหมือนอยากจะพูด อะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกเพียงพยักหน้าเล็กน้อย”ดี”

แต่ว่าสายตาของเขามองไปร่างของหลินซินเยียนเป็นนานๆ ตอนที่ นางหันกลับมาหิมะลอยตกลงบนเส้นผมสีดำสนิทของนางทีละน้อยๆ ราวกับดาวตกในภาพแห่งความฝัน

ยิ่งดึกยิ่งหนาวเย็นเข้ากระดูก

หลังจากที่เปลี่ยนเทียนไปแล้ว3แท่ง เสี่ยวอวี่ก็รู้สึกง่วงนอนจน ทันไม่ไหวแล้วแต่ยังคงนั่งบนเก้าอี้อยู่ที่หน้าประตู

“คุณหนูท่านคิดว่าฮูหยินจะส่งคนมาจัดการเรา แต่นี่ก็ยาม3แล้ว ทำไมยังไม่มา”เสี่ยวอวี่มองไปทางหน้าประตูล็อกสนิทไม่เห็นผิดปกติ สักนิด หลินชินเยียนได้ยินคำพูดของนางยิ้มและสายหัว”ในห้องสว่าง ขนาดนี้ยังจะมีใครกล้ามาอีกหรือ ฟังข้ารีบไปดับไฟเทียนให้หมดแล้ว ขึ้นเตียงนอนได้แล้ว

“แต่ว่า…”เสี่ยวอวี่สีหน้าขาวซิดพักหนึ่งพูดออกมาสองคำ”ข้า

กล้ว”

หลินซินเยียนถอนหายใจแล้วลูบหัวของเสี่ยวอวี่เบาๆ จะว่าไป นางยังเป็นเด็กอายุ10กว่าปีเจอเรื่องความเป็นความตายมาแล้วยากที่จะ

ไม่รู้สึกกลัว

แต่ความเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องมีประสบการณ์บางอย่างที่ต้องผ่านด้วย

ตนเอง

ดังนั้นหลินซินเยียนก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเพียงแต่เดินไปที่หน้าโต๊ะ แล้วดับเทียนทั้งห้องตกลงในความมืด

ความเงียบกริบแม้แต่เสียงลมหายใจเบาๆก็ฟังได้ชัดเจนมาก

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยามนอกหน้าต่างก็มีเสียงแมวดังขึ้น

ในชั่วขณะนั้นหลินซินเยียนที่นอนอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้น

ในช่วงรอคอยที่หน้าสิ่วหน้าขวานเสี่ยวอวี่นอนหลับอย่างไม่รู้ตัว อยู่ข้างๆ หลินซินเยียนไม่ได้ปลุกนางกลับลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง กริชที่อาบยาพิษอยู่ในมือส่งแสงสลัวออกมา

คนที่อยู่นอกหน้าต่างระมัดระวังอย่างมากรออีกสักพักถึงจะใช้มีด เล็กงัดหน้าต่างหมายจะเปิดหน้าต่างการกระทำของเขาระวังอย่างมาก ถ้าไม่ได้เตรียมตัวมาล่วงหน้า การกระทำเช่นนี้จะไม่มีใครสังเกตเลย

แน่ๆ

เรียกได้ว่าซ้ำซองอย่างมาก หลินซินเยียนอดที่จะยิ้มเย็นชาไม่ได้ เฉินฮูหยินนั่นเพื่อที่จะถอน รากถอนโคนลงทุนหนักจริงๆ

ไม่นานหน้าต่างก็ถูกเปิดออกอย่างไม่มีเสียง คนที่อยู่นอก หน้าต่างกำลังอยากจะเข้ามาในห้อง หลินซินเยียนถือโอกาสยื่นมือใช้

กริชแทงเข้าไปที่หอคอยของคนผู้นั้น

คนผู้นั้นมีปฏิกิริยาตอบโต้เร็วมากช่วงที่เห็นกริชก็หลบตัวไปด้าน

ข้างทันที

น่าเสียดายตอนนั้นหลินซินเยียนได้ตัดสินใจโจมตีรอบเดียวจบ ฉะนั้นความเร็วและความแรงนางจึงลงอย่างสุดกำลัง

ถ้าเขาไม่ตายนางกับเสี่ยวอวี่ต้องตายแน่ ความจริงก็น่าเวทนา

อย่างนี้

ดังนั้นนางไม่มีทางถอย !

นักฆ่าที่ปิดหน้าคนนั้นตอนที่ล้มลงไปสายตาเต็มไปด้วยความไม่

เชื่อ

“ฟู”หลินซินเยียนถอนหายใจออกมา มือที่ถือกริชอยู่สั่นเล็กน้อย เลือดที่ติดอยู่บนกริซหยดลงพื้นที่ละหยดแต่ในความมืดไม่แสดงสืออก

มา

ช่างอันตรายมาก

หากนางมองธาตุแท้ความโหดร้ายอำมหิตของเฉินฮูหยินไม่ออก เดาได้ว่านางต้องไม่ยอมปล่อยให้ไปงายๆแน่เช่นนั้นหลินซินเยียนจึงได้ เตรียมการไว้ล่วงหน้าไม่งั้นคืนนี้อาจเป็นวันตายของนางและเสี่ยวอวี่

“คุณคุณหนู..”เสี่ยวอวี่ได้ยินเสียงจึงตื่นขึ้นมาเห็นสถานการณ์ ข้างหน้าต่างอดไม่ได้ที่จะตกใจ หลินชินเยียนเรียกสติกลับมาเก็บสีหน้าตึงเครียดไว้แล้วพยายาม ยิ้มออกไป “ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว..”

“ระวัง ! ”

เสียงร้องตะโกนอย่างเจ็บปวดของเสียวอวี่ หลินซินเยียนรู้สึก เสียวสันหลังพอหันหน้าไปก็เห็นเงาดำหนึ่งพุ่งเข้ามา

นางคิดจะใช้กริชต่อสู้แต่คนที่มาครั้งนี้เหมือนได้เตรียมตัวไว้เพียง ใช้มือสกัดก็หลบกริชในมือของนางออกอย่างง่ายดาย

“นางสารเลวกล้าฆ่าน้องของข้า วันนี้เจ้าจะตายแน่ ! “คนที่มา

ชำนาญด้านการต่อสู้อย่างมาก สตรีที่แรงอ่อนๆอย่างหลินซินเยียนไม่ สามารถไปรับมือได้

หลินซินเบียนไม่ทันมองเห็นเขาใช้ศิลปะการต่อสู้อะไรก็ถูกเขา

จับแขนทั้งสองข้างเอาไว้แล้ว

นางคาดไม่ถึงว่าคนที่มาครั้งนี้ไม่ใช่แค่หนึ่งคนแต่เป็นสามคน

นักฆ่าสามคน ฝีมือของ เฉินฮูหยินข่างรอบคอบนัก !

“นี่น้องชายเจ้าเห็นหน้านางนี่หรือไม่งดงามยิ่งนัก”นักฆ่าคนหนึ่ง จับกริชเดินมายังไม่ได้ลงมือ ทันใดนั้นก็เห็นใบหน้าของหลินซินเยียน ผ่านแสงจากนอกหน้าต่าง

นักฆ่าที่จับแขนของหลินซินเยียนอยู่ก็ยื่นหน้าเข้าไปจ้องใกล้ๆ ดวงตาทั้งคู่แสดงออกถึงความปรารถนา”ช่างงดงามจริงๆ ร่างกายของ แม่นางนุ่มกว่าคนในหอซุนเยวซะอีก”

“งั้น…คนผู้นั้นหัวเราะอย่างมีความหมายลึกลับ

“นางฆ่าน้องชายของเรา ถ้ารีบฆ่านางไปก็ถือว่าเสียเปรียบนาง ไม่ใช่หรือ ต้องเล่นนางให้หายแค้นก่อน ! “อีกคนรีบเห็นด้วยทันที้ำ ยังหาเหตุผลที่ดูเหมือนจะถูกหลักธรรมนองคลองธรรมด้วย

ทั้งสองคนรวมหัวกันคิดแผนรู้สึกว่าคนในโรงเตี๊ยมมีเยอะเกินไป ไม่สามารถทำเรื่องอย่างว่าได้จึงเตรียมที่จะฆ่าเสี่ยวอวี่แล้วจับตัวนางไป

เสี่ยวอวี่ตกตะลึงอย่างมากเบิกตาโตมองชายชุดดำคนหนึ่งถือ

กริชเข้ามา

แสงของกริชชี่เย็นชาได้ส่องมาบนหน้าของนางทำให้นางยิ่งดู

อ่อนขึ้น

หลินซินเยียนถอนหายใจอย่างจนใจใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่เป็น

ชาย”รอก่อน”

นักฆ่าที่ถือกริชหันหน้ามานางสีหน้าไม่เปลี่ยน”นางเป็นแค่สาวใช้

คนหนึ่งไม่มีความสำคัญอะไร หากปล่อยนางไปพวกเจ้าจะจัดการข้า

อย่างไรข้าก็ไม่ขัดขืน” “ไม่ขัดขืน ? “นักฆ่าทั้งสองไม่เคยเห็นสตรีที่อยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้า ขวานยังมีกะจิตกะใจต่อรองอีกจนลืมลงมือต่อในชั่วขณะหนึ่ง

“ใช่ข้ายอมไม่ขัดขึ้น การเล่นก็ต้องเล่นให้สนุกสิ พวกเจ้าฆ่า นางข้าก็จะกัดลิ้นตัวเองตาย หากพวกเจ้าอยากเล่นสนุกกับศพงั้นก็รีบ ลงมือเลย นางเป็นแค่สาวใช้คนหนึ่งหากปล่อยนางไปพวกเจ้าก็ได้ผล ประโยชน์เหมือนเดิมปล่อยนางข้าจะให้พวกเจ้าจัดการอย่างถึงอกถึงใจ

เลย”

ต่อหน้าความเป็นความตายย่อมพูดจาอย่างมีเหตุผลใบหน้า นอกจากความเย็นชาแล้วอย่างอื่นก็ไม่มี

สาวงามเช่นนี้ล้วนทำให้บุรุษหวั่นไหว นักฆ่าทั้งสองสบตากันล้วน มองเห็นความต้องการที่รุนแรงของทั้งสองฝ่าย คนหนึ่งทำตาให้อีกคนหนึ่ง คนนั้นก็พยักหน้าแล้วเก็บกริช

หลินซินเยียนถอนหายใจอย่างโล่งอกหันไปมองเสี่ยวอวี่ที่ร้องไห้ จนตาแดงไปแล้ว นางส่งยิ้มให้”อย่าร้องไให้เลยต่อไปก็หาคนดีๆไปใช้ ชีวิตด้วยกัน เจ้าต้องมีความสุข การเสียสละของข้าก็คุ้มแล้ว”

ยังไงก็ต้องตายทำไมต้องเอาชีวิตเด็กคนนี้ไปด้วย