ตอนที่ 72 ชีวิตที่เงียบสงบ

ในช่วงระยะนี้ เมืองเฟิงซี แม้จะเป็นเมืองหลวงของแคว้น หนานเยว่ แต่ราคาที่อยู่อาศัยไม่ถือว่าแพงมาก ถึงอย่างไรบ้าน เรือนของที่นี่จะใช้เป็นเพียงที่พักอาศัย แต่ไม่ได้ใช้ในการเพิ่ม มูลค่า

หลินซีนเยียนเดินดูบ้านพักอาศัยที่นายหน้าขายบ้านแนะนำ ทั้งหมดเป็นบ้านที่ดูใหญ่และสวยมาก แถมราคาก็ไม่แพงด้วย ราคาบ้านที่แพงที่สุดแค่หนึ่งพันตำลึงเท่านั้น มันทำให้ตัวเธอที่มา จากยุคปัจจุบันถอดถอนหายใจไม่หยุดหลายรอบ ในเมืองหลวง ยังกล้าขายบ้านถูกขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมที่ดินในยุคโบราณมัน ถูกกว่ายุคปัจจุบันขนาดนี้นะ

แต่ว่าพูดถึงเรื่องชนชั้นล่ะก็ ชนชั้นสูงเป็นขุนนาง ชั้นซนก ลางเป็นพ่อค้า ส่วนชนชั้นล่างเป็นชาวนา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่ พวกเขาพยายามสอบเป็นขุนนางกัน เพราะดูถูกอาชีพพ่อค้า หากว่าได้เป็นขุนนาง ไม่ว่าจะร่ำรวยล้นฟ้าแค่ไหน ในสายตาของ พวกขุนนางกันเองก็ถือว่าไม่เป็นอะไร

หลินซีนเยียนถอนหายใจอีกครั้ง ในเมื่อเป็นหญิงสาวที่เดิน ทางข้ามภพมา จะเป็นขุนนางก็เป็นไม่ได้ แต่เรื่องการทำธุรกิจแย่ง ผลประโยชน์กันล่ะก็ เธอก็อยากจะลองทำอยู่เหมือนกัน บางที อาจเป็นเพราะว่าดวงวิญญาณที่มาจากยุคปัจจุบัน ดังนั้นการที่ เป็นคนมีเงินจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดและก็น่าเชื่อถือที่สุดในโลกใบนี้ ด้วย

เมื่อดวงอาทิตย์ใกล้จะตก ในที่สุดหลินซีนเยียนก็เลือกบ้าน ที่ไม่ใหญ่และไม่เล็กสำหรับคนสองคน ที่ลานบ้านก็ไม่ใหญ่มาก ในบ้านก็มีอยู่ไม่กี่ห้อง แต่สำหรับหลินซีนเยียนกับอี้เซิงก็ถือว่า ใหญ่มากเกินพอแล้ว เหลือเพียงห้องอยู่ไม่กี่ห้องไว้สําหรับคนงาน

มาช่วยทํางานก็พอ เจ้าของบ้านดูเหมือนจะเพิ่งออกจากเมืองหลวงไป ดังนั้น ข้าวของในบ้านก็ถือว่ายังพอมีอยู่ คืนนี้ทั้งสองคนก็พักในบ้านนี้ไป

ก่อน วันรุ่งขึ้นค่อยไปหาซื้อข้าวของมาเพิ่มอีก

มองดูพวกคนงานก็ย้ายเครื่องตกแต่งทีละอย่างเข้ามาใน บ้าน หลินซีนเยียนที่ยืนอยู่ตรงทางเดินอดไม่ไหวที่จะหยิกใบหน้า ของตนเองดู ก็เจ็บนี่ มันไม่ใช่ความฝัน

เธอออกมาจากจวนอ๋องแล้วจริงๆ สามารถมีชีวิตอยู่กับอี้เซ็ง

ได้อย่างมีความสุขแล้ว

อี้เชิงก็ดีใจอย่างมาก ทุกวันตามหลินซีนเยียนเข้าเมืองไป เลือกซื้อของ เมื่อผ่านไปแล้ว 5 วัน ในที่สุดข้าวของในบ้านทั้งหมด ก็มีครบครันอย่างที่เธอต้องการไว้แล้ว

เช้าตรู่วันนี้ก็มียายแก่พาเด็กสาวอายุ 10 กว่าปีมาที่หน้า บ้านอยู่หลายคน 2 วันก่อนหลินซีนเยียนได้ไปหานางเพื่อจะหาคน มาทำงาน คิดไม่ถึงว่าเพียงแค่ 2 วัน นางก็หาคนมาได้มากขนาดนี้

เมื่อเห็นว่าเด็กสาว 7-8 คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีท่าทางหวาด กลัว หลินซีนเยียนก็ขมวดคิ้ว แล้วให้แต่ละคนแนะนำตัวเองทีละ คน พอได้ยินพวกนางแนะนำตัว คิ้วของเธอก็ยิ่งขมวดแน่นกว่าเดิม

ที่แท้เด็กสาวพวกนี้ก็เป็นชาวบ้านที่อยู่แถบชานเมืองใกล้ๆ นี้ ส่วนใหญ่เป็นเพราะว่าในบ้านมีพี่น้องเยอะมากเกินไป ทำให้มี ชีวิตที่ยากลำบาก ดังนั้นคนในบ้านจึงขายพวกนาง โดยเฉพาะเด็ก สาวตัวเล็กๆ ที่ยืนอยู่ตรงมุม มีรูปร่างผอมแห้ง เดินเท้าเปล่า ในฤดู หนาวมีเพียงเสื้อบางๆสวมใส่ พอมีลมพัดมาก็หนาวสั่นไปทั้งตัว

เธอถอดถอนหายใจ ชี้นิ้วไปยังเด็กสาวคนนั้น “ให้นางอยู่

ส่วนคนอื่นข้าจะให้เงินคนละ 1 ตำลึงแล้วให้พวกนางกลับไป

การเลือกคนทำงานไม่ใช่ทำบุญ เธอไม่ใช่นักบุญสักหน่อย ย่อมต้องเลือกคนที่มีสุขภาพแข็งแรงมาทำงาน แต่ถ้าเธอมองเห็น เด็กคนนั้นที่กำลังหนาวตัวสั่นและจางหายไปด้วยสีหน้าผิดหวัง เธอก็รู้สึกเจ็บใจมาก

แม่นางเลือกนางคนนี้หรือเจ้าคะ?”ยายแก่ตกตะลึงจนหยุด ชะงักไปสักพัก

หลินซีนเยียนพนักหน้า หยิบเงินออกมาจากในเสื้อมอบพวก นางแต่ละคน 1 ตำลึง แม้ว่าเงินจำนวนนี้อาจจะไม่มากพอสำหรับ ครอบครัวหนึ่ง แต่พอที่จะให้พวกนางหาซื้อของกินได้ครึ่งเดือน ดังนั้นสีหน้าของพวกนางแสดงความแปลกใจออกมา สุดท้ายก็ หมดหวัง เมื่อเจ้านายที่ใจกว้างขนาดนี้ไม่รับพวกนางอยู่ต่อ ช่าง รู้สึกน่าสงสารจริงๆ

ยายแก่ก็ได้เงินจากหลินซีนเยียนเป็นค่าตอบแทน แต่นาง อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือน “ข้าเห็นว่าแม่นางเป็นคนดี แต่นั่งเด็กคนนั้น ร่างกายอ่อนแอ ถึงครอบครัวของนางจะตายหมดแล้ว ได้ยินมาว่า ป่วยตาย หากนางได้รับโรคนั้นมาด้วย เช่นนั้นแม่นางจะรับนางอยู่ ต่อ….”

“ข้ารับนางไว้ได้จะหาคนมารักษานางได้เหมือนกัน หากอยู่ต่อ ไปได้ก็จะเป็นเรื่องดี หากว่าอยู่ต่อไม่ได้จริงๆ มันก็เป็นชีวิตของ นาง”หลินซีนเยียนถอนหายใจอีกครั้ง แล้วเดินไปพูดกับยายแก่ คนนั้น “ขอบใจในความหวังดีของเจ้า แต่ข้าต้องการนาง “ ยายแก่คนนั้นไม่เคยพบเห็นเจ้านางเลือกคนไปทำงานแบบ นี้มาก่อน ตอนแรกรู้สึกคนผู้นี้กลัวจนไม่รู้การเลือกคนมาทำงาน เมื่อได้ยินนางพูดมาแบบนี้ ก็เริ่มรู้สึกนับถือจริงๆ “แม่นางเป็นคน จิตใจดี ข้าก็ขอให้แม่นางได้รับผลตอบแทนที่ดีเหมือนกัน

หลินซีนเยียนตอบกลับด้วยความเกรงใจ หลังจากที่รอให้ ยายแก่พาคนที่เหลือเดินจากไป เธอก็เรียกเด็กสาวคนนั้นมาหา ตนเอง เด็กสาวยังคงรู้สึกหวาดกลัว จึงก็รีบนั่งคุกเข่าลงต่อหน้า หลินซีนเยียนทันที

“ลุกขึ้นมาเถอะ ในบ้านของข้า ต่อไปไม่ต้องคุกเข่าแล้ว”หลิน ซีนเยียนถอนหายใจยาว เมื่อก่อนตอนที่นางอยู่ในจวนแม่ทัพหรือ ไม่ก็จวนอ๋องอู๋เสวียน ไม่มีที่ไหนเลยที่เธอจะได้คนเป็นตัดสินใจ เอง สำหรับเรื่องที่คนถูกมองเป็นเหมือนสิ่งของแล้วขายไปเป็น ทาสอะไรนั่น เธอช่วยอะไรไม่ได้ ถึงจะรับไม่ไหวแต่ก็ไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงมันได้

จนถึงตอนนี้ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนก็ตาม เธอก็อยากจะ รักษาสิ่งที่ต้องดำรงอยู่ด้วยตนเอง เธอจะทำให้ตนเองจดจำเอาไว้ ว่าเธอเป็นคนที่มีการศึกษามาจากยุคในปัจจุบัน ไม่ว่าความคิด หรืออุดมการณ์ของสังคมศักดินาทีเธออยู่จะแตกต่าง แต่ว่าเธอ อยากจะให้ตนเองจําครั้งแรกเอาไว้ เธอกลัวว่า กลัวว่าตนเองมี ชีวิตอยู่ที่นี่นานเกินไปจะทำให้เธอลืมว่าตนเองจะอยู่ในระดับไม่ เท่าเทียมกับคนที่อยู่ระดับต่ำกว่า

เด็กสาวคนนั้นได้ยินที่เธอพูดก็เงยหน้าขึ้นมามอง จากนั้นก็ ลุกขึ้นยืนอย่างว่าง่าย

“มีชื่อหรือไม่?”หลินซีนเยียนเอ่ยถาม เด็กสาวพยักหน้าแล้วเอ่ย “เอ้อร์ยาเสียงของนางแสดงถึง

ความไร้เดียงสา

หลินซีนเยียนก็ยื่นมือไปลูบหัวของนาง “เอ้อร์ยา ต่อไปเจ้าก็ มาช่วยงานข้าที่นี่ ทุกเดือนข้าจะให้เงินเจ้าเป็นค่าแรง รอจนกว่า วันที่เจ้าอยากจะจากไป ข้าเพียงบอกเจ้าไว้ก่อนล่วงหน้า

“ค่าแรงรึ?”เอ้อร์ยาเบิกตาโพลง “ไม่ใช่ข้าขายตัวให้คุณหนู

แล้วรี?”

หลินซีนเยียนยิ้มแล้วส่ายหน้า “ข้าไม่ได้ซื้อทาสสักหน่อย ข้าเพียงเชิญคนมาช่วยงาน”เธอพูดไม่ได้ไว้หน้าของเอ้อร์ยาที่ บอกว่าได้ขายตัวให้เธอแล้ว

เอ้อร์ยาตกตะลึงจนพูดไม่ออก ผ่านไปสักพัก จู่ๆ นางก็ น้ำตาไหล แต่ก็ยังไม่เอ่ยอะไร เพียงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของหลิน ซีนเยียน และก้มหน้าโขกศีรษะลงพื้นอยู่หลายที

หลินซีนเยียนอดไม่ไหวจนถอนหายใจออกมา คนที่อยู่ใน สังคมนี้ ตกใจนิดตกใจหน่อยก็นั่งคุกเข้าลง เธอรับเรื่องแบบนี้ไม่ ได้”เพิ่งจะบอกไปเองทำไมถึงลืมแล้ว ต่อไปไม่ต้องคุกเข่าให้คน อื่นตามใจชอบอีก”

เอ้อร์ยารีบเช็ดน้ำตา แล้วลุกขึ้นมาทันที “อื้ม คุณหนูว่ายังไง ก็ตามนั้นเจ้าคะ”

หลินซ๊นเยียนส่ายหน้า สําหรับคนธรรมดาที่โดนความคิด ของสังคมศักดินาครอบงำอย่างสมบูรณ์แบบ สิ่งที่เธอทำได้นั้นมี น้อยมาก บางที ในสายตาของพวกเขา ถึงเธอจะมีชีวิตที่แตกต่าง แต่เธอก็ไม่ได้หวังให้เอ้อ ยาเข้าใจความคิดของเธอ เธอเพียงจะ ทำมันให้ดีที่สุด ไม่ให้ละอายใจตนเองก็พอ