ตอนที่7วางแผนล่วงหน้า

“ไปเถอะ พวกเจ้าคิดจะทำที่ไหน”ทนมองใบหน้าที่เสียใจอย่าง เจ็บปวดของเสี่ยวอวี่ไม่ได้ หลินซินเยียนรีบเร่งรัดนักฆ่าทั้งสอง

“คนสวยตุ้งติ้งจริงๆ รีบร้อนกว่าพวกเราซะอีก”ตอนที่ชายชุดดำที่ จับแขนของหลินซินเยียนพูดก็ใช้ร่างกายเข้ามาเสียดสีที่หลังของหลิน ซินเยียนไปด้วยยิ่งดมกลิ่นหอมบนตัวของนางก็ยิ่งอดใจไม่อยู่จึงเร่งรัด ให้อีกคนรีบไป

นักฆ่าคนหนึ่งแบกหลินซินเยียนขึ้นบนป่าแล้วใช้กริซจ่อที่คอต่อ หน้าเสี่ยวอวี่เพื่อขู่ขวัญนาง จากนั้นจึงเดินออกไป

เสี่ยวอวี่หดตัวอยู่ที่มุมเตียงร้องไห้จนไม่มีเสียงหลายครั้งที่นาง อยากจะพุ่งเข้าไปสู้กับพวกเขาแต่สุดท้ายเพราะความกลัวจึงก้าวขาไม่

ออก

นอกหน้าต่างลมพัดแรงจนเกล็ดหิมะลอยเข้ามาให้ห้อง

เงาดำขึ้นบุกเข้ามาเสี่ยวอวี่ยังไม่ทันมองเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าก็ได้ ยินเสียงสดใสของบุรุษ

“เกิดอะไรขึ้น”

เสี่ยวอวี่เงยหน้าขึ้นเห็นว่าเป็นชายแก่ที่ต้มสุราให้หลินซินเยียนดื่ม เมื่อตอนเย็นนั้นก็รีบร้องไห้อย่างเสียงดัง”คุณคุณหนูถูกจับตัวไปแล้ว..”

ในสถานการณ์นั้นแค่เป็นคนหน้าคุ้นก็ทำให้คนหลุดความอ่อนแอ อยู่ส่วนลึกภายในใจออกมา

“คุณหนู ? “สายตาของชายแก่มีประกายออกมา”ไปทางไหนแล้ว”

เสี่ยวอรี่รีบยกมือขึ้นมาชี้ไปทางหน้าประตูแต่ที่นอกประตูไม่มีเงา คนอยู่แล้วตอนนี้ไม่มีร่องรอยให้ไล่ตามไปแล้ว

เห็นนางตกใจจนเสียสติชายแก่ขมวดคิ้วรีบออกคำสั่งกับคน ติดตามที่อยู่ด้านหลัง” ให้คนของเราทั้งหมดออกตามหา ! หากจำเป็นก็ สามารถใช้คนที่เราซ่อนอยู่ที่นี่ได้ จำไว้ต้องพานางกลับมาให้ได้ ! ”

ซานป่ายที่อยู่ด้านหลังรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก อิทธิพลของ พวกเขากระจายอยู่ไปทั่วภาคเหนือและภาคใต้แต่ก็เป็นกำลังหลบซ่อน อยู่ ถ้าไม่ใช่เวลาวิกฤติก็ไม่มีใครอยากจะเสี่ยงใช้กำลังพวกนี้

เพื่อหาคนที่เจอหน้ากันเพียงครั้งเดียวนายทำนถึงขนาดใช้ อิทธิพลที่ซ่อนอยู่ที่นี่เลยหรือ ?

“มัวยืนบื้ออยู่ทำไมไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือ ? “ชายแก่หรี่ตาลงเล็ก น้อยทำให้ซานป่าตกใจจนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

“รับทราบครับ !”

ชายแก่เอามือไขว้หลังอยู่ทางหน้าต่างสายตาหยุดชะงักอยู่เสื้อผ้า บุรุษบนเตียงอยู่นาน มิน่าล่ะตอนที่นางยิ้มงามกว่าสตรีอีก ที่แท้เป็น สตรีนี้เอง

“สตรีหนึ่งคนเชี่ยวชาญด้านกลไกอาวุธ น่าสนใจจริงๆ” เสียง ทีมฟ้าของชายแก่นั้นหายในลมหิมะเขาหันหลังก้าวเท้าออกไป การก ระทำที่รวดเร็วราวกับมองไม่เห็นในชั่วพริบตา เงาของเขาไปถึงตรง ขอบลานซะแล้ว

นี่ทำให้เสี่ยวอวี่ตกใจเป็นอย่างมากแต่ในใจกลับมีความหวังบุกขึ้น มา วรยุทธ์ของคนเหล่านี้ช่างเก่งกาจต้องช่วยคุณหนูกลับมาได้แน่ ต้องช่วยมาให้ได้

คิดอย่างนี้แล้วเสี่ยวอวี่กลับหดตัวร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ใครจะไปรู้ว่าในช่วงเวลานั้นเสี่ยวอวี่ที่สำนึกผิดเกิดความตัดสินใจที่จะ เปลี่ยนโชคชะตาอยู่ในใจอย่างเงียบๆ

ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น

ประตูเมืองอรั้นเปิดแล้วหลังจากนักฆ่าสองคนพาตัวหลินซินเยียน ออกจากเมืองแล้วก็รอไม่ไหวที่จะหาสถานที่ไร้ผู้คนจัดการหลินซิน

เยียน

แต่ทว่าวันนี้ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น บนถนนใหญ่มีกองทัพ ใหญ่เคลื่อนทัพไปมาทุกพักหนึ่งเหมือนจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น

โดยอาชีพของพวกเขาคนที่เกรงกลัวที่สุดคือคนจากราชสำนัก ดังนั้นพวกเขาจึงหวาดระแวงขึ้นและโยนหลินซินเยียนขึ้นหลังม้าแล้ว รีบเดินทางเดินทางมาเกือบ10 ลี้ถึงจะหนีกองทัพใหญ่นั้นได้

“โชคร้ายจริงๆนี่ใกล้ถึงเนินลาดสิบลี้แล้ว” นักฆ่าที่อยู่ด้านหน้าขาก น้ำลายแล้วลงมาจากหลังม้า

นักฆ่าอีกคนก็ลากหลินซีนเยียนลงจากหลังม้า”อย่าพูดมาก เจ้า ลองดูกางเกงของข้าสิ น้องชายของข้ามันอั้นไว้ไม่แล้ว ข้าจำได้ว่า หลังเลี้ยวตรงมุมนี้มีวัดร้างอยู่ พวกเราพาแม่นางนี่ไปจัดการที่นั่น เถอะ !”

“ไป ! หากวันนี้ข้าไม่ได้จัดการนางข้าก็เปลี่ยนแซ่ไป!”

สองคนอดกลั้นความต้องการมาตลอดทางขณะนี้เหมือนจะระอุ แล้ว คนหนึ่งอดกลั้นไม่ไหวแล้วเอามือไปวางที่ตูดของหลินซินเยียน

สองมือของหลินซินเยียนถูกเข้ามัดเชือกไว้ทำได้แต่เดินโซเซไป ข้างหน้าตามแรงผลักของพวกเขา มือที่อยู่บนก้นของนางทำให้นาง แทบอยากจะอาเจียน แต่ตัวจริงนางเป็นสตรีที่โตเป็นผู้ใหญ่เลยเข้าใจ ว่าชีวิตยังมีหนึ่งคำว่า”อดทน บางทีความแตกต่างระหว่างผู้ใหญ่กับเด็กอาจจะมีความอดทนต่อ

บางเรื่องมั้ง

นางมองไปรอบๆ เป็นสถานที่ไร้ผู้คนอยู่อาศัยมีเพียงวัดร้างจะพัง แหล่มิฟังแหล่อยู่หนึ่งหลัง

ที่นี่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครมาช่วยนางได้

“สาวสวย พี่รอไม่ไหวแล้ว รีบให้พี่สำรวจร่างกายของเจ้าเถอะ”

พอเข้าไปในวัดร้างแม้แต่ประตูก็ยังไม่ทันปิด คนหนึ่งก็กดหลินชิ นเยียนลงบนพื้น อีกคนเริ่มถอดกางเกงของนางอย่างเร่งรีบจนมือไม้ พันกันไปหมด

หลินซินเยียนกัดฟันแน่นจ้องมองชายระยำทั้งสองคนด้วยสายตา ที่เป็นชาในใจรีบร้อนแต่กลับไม่ปรากฏสีหน้าแต่อย่างไรเพียงแต่ส่งยิ้ม หวานให้”อย่ารีบร้อนข้าเป็นแค่สตรีอ่อนแอคนหนึ่ง ที่นี่ไม่มีคนข้าหนี ไปไหนไม่รอดหรอก เอานี่ไหม ให้ข้าถอดเสื้อผ้าเองให้พวกเจ้าดูดี ไหม”

“นางนี่ใช้ได้รู้จักเล่นด้วย ! “นักฆ่าที่กดหลินซินเยียนยิ้มกว้างและ เดินถอยหลังไป”เจ้าอย่าเล่นตุกติกเด็ดขาด”

ชายอีกคนที่อยู่ด้านหน้าหยิบกริชออกมาตัดเชือกที่มัดมือของ หลินซินเยียนออกทันที หลินซินเยียนสายตาเป็นประกายแต่ชั่วขณะ หนึ่งก็ได้หลบซ่อนเอาไว้

“ถอดเลย”นักฆ่าสองคนเร่งรัด

หลินซินเยียนยกมือขึ้นมาอย่างช้าๆ มือที่ขาวราวกับหยกขาวได้ ไปจับตรงผ้าคาดเอวดึงออกเบาๆผ้าคาดเอวหลุดออก ชุดผ้าไหมทั้งตัวก็ อ้าเปิดออกมาราวกับน้ำตกที่เต็มไปด้วยน้ำกระเซ็นเป็นละอองในช่วง ขณะที่คลายออก ทำให้คนที่ดูอยู่ยิ่งตื่นเต้น นักฆ่าทั้งสองมองอย่างไม่ละสายตากลืนน้ำลายลงคอไม่หยุด

“อยากดูหรือไม่?”หลินซินเยียนยกมือดึงเสื้อที่บริเวณคอผิวขาว เปล่งประกายวับวาบราวหิมะปรากฏออกมาเหมือนว่านางเพียงแค่ลาก ลงมา พวกเขาก็ได้ชื่นชมสิ่งที่สวยงามที่สุดในโลก

“อยากดู ! “นักฆ่าสองคนรีบพยักหน้า

หลินซินเยียนส่งเสียงหัวเราะเบาๆบนใบหน้าไม่ปรากฏอารมณ์ ใดๆเลย”อยากดูก็ดูให้พอเลย..”

นอกหน้าต่าง พระอาทิตย์ได้ปรากฏออกชั้นเมฆแสงส่องผ่านเมฆ

ลงมาได้วาดเส้นบนท้องฟ้าออกมาอย่างงดงาม

ในช่างขณะนั้นหลินซินเยียนยิ้มสวยมาก เพราะตอนที่นางลาก เสื้อออกมา นักฆ่าสองคนก็ร่วงล้มพับไปแล้ว

นางถอนหายใจออกมาอย่างเบาๆหยิบกระจกทองแดงขนาดเท่า ฝ่ามือที่อยู่ในเสื้อตรงหน้าอกออกมา เมื่อครู่นั้นกระจกทองแดงได้ สะท้อนแสงจากพระอาทิตย์ทำให้นางได้ถือโอกาสนี้ใช้คันธนูขนาดเล็ก ที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อยิงเข้าไปในดวงตาของทั้งสอง

ค้นธนูนี้ขนาดไม่เท่าฝ่ามือ เป็นผลงานที่นางใช้เข็มปักผ้าและ หน้าไม้ทำขึ้นมา เพราะเป็นเพียงเข็มปักผ้าเลยไม่สามารถเอาชีวิตสอง คนนั้นได้

นางโชคดีมากที่นางจัดตำแหน่งให้ตนเองอยู่ในทิศทางที่เหมาะสม ยิงเข็มปักผ้าสองถึงสามเล่มออกไปก็ยิงถูกดวงตาของทั้งสองคน สาม ปีที่ถูกขังอยู่ในจวนแม่ทัพสิ่งที่นางได้ก็คือลองฝึกใช้โจมตีอย่างนี้อยู่ ตลอดเท่านั้น

โชคดี โชคดีจริงๆที่นางเคยฝึกมาแล้วหลายรอบ “ตาของข้ามองไม่เห็นแล้ว ! ”

“อืนางโสเภณี ! ข้าจะถลกหนังของเจ้า ! ”

หลินซินเยียนใส่เสื้อผ้าแล้วรีบออกจากวัดร้างไปโดยไม่หันกลับ ไปดูนักฆ่าสองคนที่ส่งเสียงร้องนอนอยู่บนพื้น