ตอนที่ 57 วัดลัทธิเต๋าที่น่าสงสัย

“ไม่ทราบว่าพวกท่านมีเรื่องอันใด ? “นักพรตหญิงน้อย ที่มาเปิดประตูน่าจะมีอายุ 20 กว่าปี เอ่ยถามด้วยน้ำเสียง อ่อนโยน

นักพรตหญิงที่ดูสาวและอ่อนโยนเช่นนี้ ทำให้จินมู่ตก ตะลึงจนลืมตัวไปชั่วขณะ “เอ่อ คืออย่างนี้ขอรับ เสื้อผ้าของ น้องสาวข้าคนนี้โดนฝนจนเปียกโชกไปหมด ท่านดู…ที่หน้า ประตูนี้มีแต่บุรุษ น้องสาวของข้ารู้สึกเขินอาย เลยอยากจะ ขอเข้าไปหลบฝนข้างในวัดนี้ได้หรือไม่ หากได้ล่ะก็ ช่วยหา เสื้อผ้าสะอาดๆ ให้นางเปลี่ยนด้วยจะดีมาเลย”

จินคู่กลัวว่านักพรตหญิงจะปฏิเสธ จึงหยิบตั๋วเงินออก มาจากในเสื้อและยื่นส่งไปให้ “แน่นอนว่าพวกเราไม่เอา เปรียบ นี่คือเงินบริจาคของข้า ”

เมื่อนักพรตหญิงได้ฟังที่เขาพูด ในหน้าที่อ่อนโยน ก็จางหายไปทันที คล้ายกับหมดความอดทน พอมองไปที่ จำนวนเงินบนตั๋วเงินก็เริ่มรู้สึกลังเลขึ้นมา นางหันหน้าไป มองหลินซีนเยียน ความลังเลที่หลงเหลือบนใบหน้าก็หาย ไปหมดแล้ว

“ได้ งั้นเชิญแม่นางเข้าไปมาก่อนเถิด”นักพรตหญิงเอ่ย ด้วยวาจาอ่อนโยน

จินมู่รีบเรียกให้หลินซีนเยียนเข้าไปข้างในวัดลัทธิเต๋า หลินซีนเยียนหนาวจนปากม่วงอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นจึงไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงเดินผ่านจินมู่เข้าไปในวัด

ส่วนจิน ก็จูงมืออี้เซิงกำลังจะเตรียมตามเข้าไป แต่ถูก นักพรตหญิงห้ามเอาไว้ “ทั้ง 2 ท่านช้าก่อน ! ”

“ทําไม ? “จิน ทําหน้าขรึม เสียงที่เอ่ยขึ้นเห็นได้ชัดว่า ไม่พอใจอย่างมาก

“บุรุษทั้ง 2 ท่านไม่สามารถเข้ามาได้ ต้องขออภัยด้วย พวกท่านด้วย วัดลัทธิเต๋าของพวกเราล้วนมีแต่นักพรตหญิง ในยามที่ฟ้าสางเช่นนี้ หากมีบุรุษเข้ามาในวัด เกรงว่า… ”

จินมู่ที่เตรียมจะเข้าไปรู้สึกลังเลไปสักพัก เขาจูงมืออี้ เซิงอยู่มายืนที่หน้าประตู”เอาอย่างนั้นก็ได้ พวกข้าจะรออยู่ ที่หน้าประตู รบกวนนักพรตหญิงช่วยดูแลน้องสาวของข้า ด้วย”

“ย่อมเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว”นักพรตหญิงรับตั๋วเงินพร้อม ส่งเสียงตอบรับ

จินมู่คล้ายกับยังไม่วางใจ จึงไปกำชับกับหลินซีน เยียน “เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดๆ ก่อน หากว่ากลัวก็ ให้หาพวกเราที่หน้าประตูได้ ข้ารออยู่ที่หน้าประตูนี้ตลอด”

หลินซีนเยียนไม่ได้พูดอะไร ส่วนนักพรตหญิงที่ยืน อยู่ข้างๆ ได้ยินที่จินมู่พูดก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ “พี่ชายท่าน นี้ ในวัดของพวกเราไม่ใช่ถ้ำเสือซะหน่อย แม่นางท่านนี้ก็โต แล้ว หากอยู่ในวัดของพวกเราแล้วนางจะหายไปรึ ? ”
“ต้องขออภัยนักพรตหญิงด้วย พี่ใหญ่ของข้าเพียงแค่ ขลาดไปเท่านั้น”หลินซึนเยียนพูดจาขบขันแล้วพยักหน้าให้

หลังจากที่นักพรตหญิงน้อยปิดประตูลง แล้วเดินนำ หลินซีนเยียนเข้าไปข้างใน นักพรตหญิงน้อยบอกว่าเดิน ผ่านไป 3 ประตูก็จะถึงที่พักของเธอ

เมื่อเดินเข้าไปข้างใน หลินซีนเยียนก็เกิดฉงนใจขึ้น มา นี่เป็นเวลากลางวัน แต่ในวันนี้กลับไม่ได้ยินนักพรตหญิง ท่องคัมภีร์เต๋าและก็ไม่เห็นนักพรตหญิงทำความสะอาดเลย สักคน

หรือว่าวัดลัทธิเต๋าของที่นี่ ไม่ได้เข้มงวดเรื่องความ

สะอาดเหรอ ?

“ในวัดแห่งนี้ไม่มีคนอยู่เลย?”หลินซีนเยียนทนไม่ได้ จึงเอ่ยปากถามนักพรตหญิงจากด้านหลังออกไป

“มีคนเยอะจะตาย อย่าดูถูกวัดของพวกเราเลยเชียว พวกเราพี่น้องยังมีอีก 20 กว่าคน เพียงแต่ตอนนี้ฝนตกหนัก พวกนางน่าจะพักผ่อนอยู่ด้านหลัง นักพรตหญิงน้อยเดิน ไปพูดไป ไม่ทันไรก็มาถึงห้องหนึ่ง นางผลักประตูแล้วเดิน เข้าไป จากนั้นก็กวักมือเรียกหลินซีนเยียน “ที่นี่มีห้องว่าง อยู่ เจ้าเข้ามารออยู่ในนี้ก่อน ข้าจะไปนำเสื้อผ้ามาให้เจ้า เปลี่ยน”

หลินซีนเยียนส่งเสียงตอบกลับ เธอเข้ามาในห้องแล้วหาเก้าอี้นั่ง

นักพรตเต๋าออกมาจากในห้องแล้วก็เดินไปข้างใน ตอนที่จะไปได้พูดขึ้นว่า “ลมฝนอาจจะแรง ข้าจะปิดประตู ห้องให้เจ้า กันไม่ได้น้ำฝนกระเด็นสาดเข้าไปในห้อง ของที่ อยู่ในห้องจะได้ไม่เย็นชื้น

“ขอบคุณท่าน”หลินซีนเยียนตอบกลับ เธอนั่งถูมือให้ ความอบอุ่นบนเก้าอี้เพราะว่าทั้งตัวเปียกชื้นไปหมด และเพิ่ง จะโดนลมพัดมาไปนาน คราวนี้จึงรู้สึกหนาวจนปากสั่น

เธอถูมือไปสักพักก็หยุดชะงักทันที ในใจของเธอนึก ภาพหนึ่งได้ ภาพที่นักพรตหญิงคนนั้นได้ปิดประตูให้เธอ ที่ มือของนักพรตหญิงคนนั้นทั้งขาวและนุ่มมาก นักพรตหญิง ที่ไหนเขาเป็นแบบนี้กัน ?

เธอรู้สึกหวาดผวา รีบเดินไปที่ริมประตูแล้วผลักประตู ออกไปอย่างแรง แต่กลับได้ยินเสียงโซ่ดังเคร้งคร้างมาจาก นอกประตู !

ประตูนี้มีคนล็อคมาจากข้างนอก !

ตอนที่เธอเข้ามาในวัดนี่ก็รู้สึกแปลกๆ แล้ว นักพรต หญิงที่ไหนเห็นเงินแล้วแสดงอาการดีอกดีใจขนาดนั้น ? คิดมาถึงตอนนี้ เกรงว่านักพรตหญิงคนนั้นต้องมีอะไรไม่ ชอบพากลแน่ ! แล้วยัง เรียกนักพรตหญิงคนอื่นว่า ‘พี่ น้อง’อีก !
“ฉันมันโง่จริงๆ ! “หลิน นเยียนด่าตัวเองอย่างรู้สึกผิด แล้วใช้มือตีหัวของตนเองอย่างแรงหลายครั้ง ฝนตกอย่างนี้ สงสัยสมองไม่จะทํางานก็ได้ ?

เธอเดินไปเดินมาในห้องอยู่หลายรอบ ในห้องนี้ ตกแต่งอย่างเรียบง่าย แค่จะหาของมาทําเป็นอาวุธป้องกัน ตัวยังไม่ได้เลย

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากนอกประตู ฟังจาก เสียงคนที่มาต้องไม่ใช่แค่ 1 คน

ในสถานการณ์ฉุกละหุกแบบนี้ เธอร้อนรนอย่างมาก เมื่อเธอเห็นถ้วยน้ำชาที่อยู่ตรงมุม เธอจึงโยนถ้วยน้ำชา ลงพื้นจนมันแตกเป็นเศษถ้วย แล้วเธอก็รีบหยิบมันซ่อนไว้ ในกระโปรง

ด้านนอกประตูมีเสียงผู้หญิงคุยกันดังขึ้น

“เจ้าว่านางเด็กนั้นสวยงั้นรึ ? ”

“ใช่แล้ว เดี๋ยวเจ้าเห็นเองก็จะรู้ รับรองว่าสวยกว่าพวก พี่น้องของเราที่นี่อีก ไม่ต้องเอ่ยถึงบุรุษเลย แค่สตรีเห็น กันเองก็อดไม่ได้ที่จะอยากไปลูบคลำ

“หากเป็นอย่างที่เจ้าจริงก็คงดี เฮอ วันนี้จะรู้ได้ยังไงว่า จะมีนายท่านที่ปรนนิบัติยากมาคนหนึ่ง พี่น้องหลายคนเขาก็ ไม่ชอบแล้ว ! แต่ว่าฐานะของคนผู้นั้น พวกเราก็ไม่อาจไปมี เรื่องด้วยได้ วันนี้ฝนตกหนักแขกก็ยังอยู่กัน คนผู้นั้นก็ไม่คิดที่จะไปซะด้วย ตอนนี้ข้าจะไปหาคนที่ทำให้เขาพอใจได้ที่ ไหนกัน? หากเขาไม่พอใจล่ะก็ คงจะทําลายข้าวของของ เราที่นี่พังหมดแน่!”

“พี่ไม่ต้องกังวลไปนะ หากพี่เห็นสตรีในห้องก็จะรู้เอง บุรุษทั่วไปต้องพอใจเป็นอย่างแน่ เพียงแต่ว่าสตรีผู้นั้นต้อง ไม่ยอมเชื่อฟังพวกเราโดยง่ายดาย…

“หากนางไม่อยากเชื่อฟังก็ไม่ต้องเชื่อฟังอย่างงั้นรึ ? สำหรับสตรีที่ไม่ยอมฟังล่ะก็ ข้ามีวิธีจัดการ”

ผู้หญิงที่ยืนคุยกันอย่างโอ้อวดที่หน้าประตูโดยไม่ สนใจคนในห้องเลยสักนิด บางทีคำพูดนี้อาจจะจงใจให้ คนในห้องได้ยิน จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปอธิบายให้ยุ่งยาก สำหรับพวกนางแล้ว คนในห้องเป็นเพียงเนื้ออยู่บนเขียงไป เรียบร้อยแล้ว

เมื่อเสียงได้ดังเข้ามาในห้องนี้ หลินซีนเยียนจะไม่ เข้าใจเรื่องที่นักพรตหญิงพูดคุยที่ไหนกัน

หลายวันที่ผ่านก็ได้ยินสาวใช้ในจวนอ๋องหลายคนที่ พูดนินทากัน พวกนางพูดว่าตอนนี้เหล่าคุณชายที่มีอิทธิพล มีรสนิยมแปลกๆ ไม่เพียงแต่ชื่นชอบสตรีที่หอโคมเขียว แต่ ยังชอบอะไรที่ทำให้เร้าใจด้วย

พอคิดมาถึงตรงนี้ ในวัดลัทธิเต๋าคงจะมาเล่นเป็น นักพรตหญิงกัน และก็เป็นที่ชื่นชอบของผู้มีอิทธิพลเหล่า นั้นอีกด้วย
ผู้หญิงที่อยู่หน้าห้อง เมื่อได้ยินเสียงของแตกจากใน ห้อง ก็รีบปลดโซ่ออกแล้วผลักประตูเข้ามา เห็นว่าหลินซีน เยียนยังยืนอยู่ดี พวกนางก็ถอนหายใจกันอย่างโล่งกัน

“แหม ที่แท้ก็เป็นสาวงามนี่เอง”นักพรตหญิงแก่มอง ใบหน้าของหลินซีนเยียน สีหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความ ปลาบปลื้ม