ตอนที่ 34

“ประจําเดือนมาทีไรเป็นแบบนี้ทุกที เหมือนเป็นไมเกรนเลย ค่ะ” เธอบอกเขาเมื่อเช้าก่อนออกจากบ้าน

“วันนี้จลทํางาน ออฟฟิศแล้วกัน เดี๋ยวคุณฟาไปข้างนอกเอง แล้วเย็นๆ จะมารับนะครับ” เขามาส่งเธอที่ออฟฟิศแล้วออกไป ทํางานข้างนอกทันที

“สวัสดีค่ะฟาเบียน” ทิพย์ดาราเอ่ยทักทายเขาทันทีที่เห็นเขา

นั่งอยู่ในร้านแต่เพียงผู้เดียว

“ไม่คิดว่า คุณจะคั่วเด็กนั่น ถึงขนาดพาไปอยู่ที่บ้านด้วย ไม่รู้ นะคะ หากทางมหาวิทยาลัยเขารู้ว่าคุณเป็นสมภารกินไก่วัด ทาง มหาวิทยาลัยจะว่ายังไง” ประโยคนี้ถูกเอ่ยออกมาจากปากได้รูป ของหญิงสาว

“ต้องการอะไรดาด้า” เขาทำเสียงเข้ม ส่งสายตามองมายัง ร่างสมส่วนของทิพย์ดาราที่หย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวที่ติดกันกับ

เขา

“ก็ไม่มีอะไรค่ะ นอนกับดาต้าสักคืนเป็นไงคะ” เธอกระซิบที่

ข้างใบหูของเขา

ฟาเบียนหัวเราะออกมาทันที

“คุณขาดผู้ชายขนาดนั้นเชียว” คำพูดถากถางออกมาจาก ปากของฟาเบียนเช่นเดียวกัน
หากตอนนี้ใครมองอยู่ก็เหมือนกับสองหนุ่มสาวกำลังกระซิบ กระซาบกันด้วยความสิเน่หา แต่ความเป็นจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่

“ก็เอาสิ” ค่าตอบของฟาเบียนทำให้ทิพย์ดารายิ้มกว้าง เธอ หอมแก้มของเขาฟอดใหญ่โดยไม่อายสายตาของผู้คนที่อยู่ใน ร้านอาหารแห่งนั้น

“คืนนี้เจอกันนะคะ แล้วเรื่องของเด็กคนนั้นจะเงียบแบบไม่มี ใครรู้เลย” เธอบอกเขาก่อนจะยิ้มแบบผู้มีชัย ทิพย์ดาราหยิบ นามบัตรโรงแรมออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะเขียนเบอร์ห้องของ เธอไว้ด้านหลัง ยัดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของฟาเบียน

“เจอกันนะคะที่รัก” เธอพูดก่อนที่จะเดินจากไป

เขายิ้มหยันตามร่างบางไป

“ได้สิ คืนนี้ผมจะทำให้คุณร้องดัง และจดจำชื่อของผมไป ตลอดชีวิตเลย” ไม่รู้ใครตกหลุมพรางของใครกันแน่

ฟาเบียนนั่งรอคู่ธุรกิจของเขาต่อ เพราะยังไม่ถึงเวลานัด พอ พวกเขามาถึง ตามนิสัยของฟาเบียนคือปิดเสียงมือถือทันที และ เริ่มต่อรองเจรจาธุรกิจของเขาต่อไป

กริ๊ง ๆ ๆ… มือถือของจิลดังขึ้น

“สวัสดีค่ะแม่” เธอเอ่ยทักทายแม่ออกไปด้วยความดีใจ

(“จิล พ่อเสียแล้วนะ”) คำบอกเล่าของแม่ทำให้ปองรักเกือบ ทําโทรศัพท์ร่วงหล่นจากมือ
“คะ…! แม่อย่าล้อเล่นกับจิลนะคะ” เธอตอบกลับไป แต่ปองรัก ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้ว นอกจากเสียงร้องไห้โฮของแม่

(จิล กลับมาบ้านมาหาแม่เราก่อนนะ เดี๋ยวนี้เลย พ่อจิลไป แล้วจริง ๆ”) คนข้างบ้านคนหนึ่งที่มารับโทรศัพท์จากมือของแม่ มาพูดเอง

“ค่ะ จิลจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย ฝากดูแลแม่ของจิลด้วยนะ” ปองรักร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น เธอก็เตรียมใจนะตั้งแต่วันนั้น ที่แม่พูดเอาไว้ แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้

ปองรักเก็บข้าวของตัวเองลงกระเป๋า แล้วเดินออกมาด้วย นํ้าตานองหน้า

“เป็นอะไรจ๊ะน้องจิล” มุกดาเงยหน้าขึ้นมาเห็นสภาพของเธอ แล้วก็รีบลุกขึ้นมาหา

“พี่มุกดาขา พ่อจิลเสียแล้วค่ะ แม่เพิ่งโทรมาบอก” เธอตัวสั่น

เพิ่ม ร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ตายแล้ว พี่เสียใจด้วยนะคะน้องจิล เอายังไงดี” เธอพาร่าง ของปองรักไปนั่งลงบนเก้าอี้ เพราะตอนนี้ปองรักปล่อยโฮออกมา แบบไม่อายใคร

“ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะน้องจิล พี่จะโทรหาบอสก่อน” มุกดารีบ วิ่งไปที่โทรศัพท์ของตัวเอง แต่โทรไปกี่สาย ๆ บอสก็ไม่รับ

หลังจากนั้นก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขของเขาอีก “บอสต้องลืมชาร์จแบตแน่ ๆ” มุกดาคาดการณ์เอาไว้ เพราะฟาเบียนงานยุ่งมาก ๆ ช่วงนี้

“เอาแบบนี้จิล เดี๋ยวพี่ให้คนขับรถของบริษัทไปส่งจิลที่บ้าน เลยนะ แล้วพี่จะเป็นคนบอกกับบอสเอง จิลไปจัดการทางบ้านให้ เรียบร้อยนะ อีกอย่างจิลฟังพี่มุกดานะคะ” เธอยืดไหล่ของ ปองรักเอาไว้แน่น

“น้องจิลต้องเข้มแข็ง ตอนนี้จิลต้องเป็นพลังของแม่ อิ๊บๆ… ห้ามร้อง เข้าใจที่พี่มุกดาพูดไหม” เธอมองใบหน้าของปองรักส่ง กำลังใจทั้งหมดที่มี

“ค่ะ” ปองรักยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาทันที แต่ก็ยังสะอื้นฮัก ๆ

“ไปค่ะไป เดี๋ยวพี่ลงไปส่งด้านล่าง

มุกดาส่งปองรักขึ้นรถไป เธอกลับเข้ามาทำงานแล้วโทรหา บอสอีกหลายครั้งแต่ก็ยังได้รับคำตอบเดิม

(“ไม่มีสัญญาณจากหมายเลขที่ท่านเรียก กรุณาติดต่ออีกครั้ง

หนึ่ง”)

“เฮ้อ… บอสนะบอส” เธอต่อว่าบอสอยู่ในใจ

ระหว่างทางจากสัตหีบกลับกรุงเทพฯ ปองรักก็ร้องไห้ตลอด เวลา เธอพยายามโทรหาฟาเบียนแต่เขาปิดเครื่อง ปองรักจึง เลือกส่งข้อความไปบอกเขา

(“คุณฟาค่ะ คุณพ่อเสียแล้วนะคะ จิลกำลังกลับบ้าน คุณฟามา หาจิลที่บ้านนะคะ”) เธอร้องไห้ขึ้นมาทันทีที่คิดถึงพ่อ แต่ก็รู้สึก อุ่นใจที่รู้ว่ามีฟาเบียนอยู่ใกล้ ๆ
ปองรักส่งข้อความไปบอกสุจิราด้วยว่าพ่อของเธอเสียแล้วเช่น เดียวกัน

“จะไปไหนจิรา” นิจิตกำลังจะเดินเข้าสำนักงาน ส่วนกับสุจิราย

รงประตูทางเข้า “พ่อจิลเสียน่ะค่ะ จิลเพิ่งส่งข้อความมาบอก จิราจะไปดูคุณแม่ กับจิลหน่อยค่ะ” เธอบอกเขาด้วยอาการร้อนใจ

“งั้นพี่ไปด้วย เพื่อช่วยอะไรได้บ้าง เขาแสดงน้ำใจ สุจิราพยัก หน้า แล้วเดินตามนิจิตไปขึ้นรถ