ตอนที่ 10

“เธอยังไม่ได้ซื้อกระเป๋าเสื้อผ้าออกเลยใช่ไหม เดี๋ยวไปยกล งมาให้หมดเขาออกคำสั่งเหมือนเช่นเดิม เมื่อรถยนต์ของเขาจอดสนิทอยู่ที่หน้าหอพักพนักงาน

“เอ่อ…” ปองรักมีลังเล

“ผมสั่ง..” เขาทำเสียงเข้ม เธอมองใบหน้าของเขาก็เห็นคำ ตอบ

ใช่สิ เขาจ่ายแกเป็นล้านยายจิล อย่ามาทำเป็นอ้อยอิ่ง เธอ บอกกับตัวเอง รีบเปิดประตูลงรถ หยิบเอากระเป๋าเสื้อผ้าที่วาง เอาไว้ แล้วรวบเอาชุดนักศึกษาที่มีไม่กี่ตัวลงกระเป๋า และหยิบ เอาถุงผ้าที่ใส่ชุดชั้นในยัดลงไป รีบเดินไปหยิบอุปกรณ์ของใช้ เพียงไม่กี่ชิ้นที่พอจะยัดมาในกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ๆ นี้ได้

“ช้าจัง” เสียงฟาเบียนตั้งอยู่ที่หน้าประตูห้อง

“เสร็จแล้วค่ะ” เธอรีบหันหน้ามาตอบ เดินหิ้วกระเป๋าออกมา จากห้อง ชายหนุ่มคว้ามันมาถือไว้ ก่อนจะเดินนำลิ่วกลับลงไป ตามทางเดิน

แม่บ้านคนดูแลหอพักรีบวิ่งออกมายกมือไหว้เจ้านาย เธอส่ง ยิ้มให้ปองรักอย่างเป็นมิตร แต่สายตาก็มองออกว่ามีคำถามที่ ข้องใจอยู่ในสายตานั้นมากมาย ปองรักยกมือไหว้ลา และรีบเดินตามฟาเบียนไปขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

ณ บ้านหลังใหญ่ของ ฟาเบียน ฟรองซัว

“เอากระเป๋า และถุงนั้นไปเก็บไว้ที่ห้องที่เตรียมเอาไว้ แล้วก็ตั้ง โต๊ะอาหารที่ระเบียงชั้นลอยของห้องทํางานนะ” เขาพูดโดยไม่ มองหน้าของคนรับใช้เลย

“ค่ะ” นางรีบรับคำ และมีหญิงสาวรุ่น ๆ อีกคนมาคอยช่วย

หยิบจับข้าวของ

เขาหันมาหาปองรักทั้งตัว

“ต่อไปให้เรียกคุณจิลนะ คุณจิลจะมาอยู่ที่นี่เป็นเวลาหก เดือน ก่อนที่เขาจะปรายตามองไปยังคนรับใช้ที่ยืนรอรับคำสั่ง อื่น ๆ เพิ่ม

“ป้าสายหยุดกับลัดดา” เขาเอ่ยแนะนำสาวใช้สองคน ปองรัก รีบยกมือไหว้ผู้หญิงที่แก่กว่า และหันไปส่งยิ้มให้กับเด็กสาวรุ่น ที่ นายบอกว่าชื่อ ลัดดา

“ตามมา” เขาฉวยข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วพาเดินไปยังชั้น บนของบ้าน เธอรีบก้าวขาตาม

เอาแต่ใจชะมัดเลย บ้าอำนาจด้วย ดีแต่ออกคำสั่ง วันนี้ทั้งวัน แล้วนะ จะพูดดี ๆ เพราะ ๆ บ้างได้ไหม เธอค่อนขอดเขาในใจ

“นี่ห้องของเธอ” เขาเปิดประตูห้องหนึ่งเข้าไป

“แล้วนี่ห้องของผม” เขาเปิดประตูห้องที่ติดกันให้เธอดูด้วย
ห้องนอนที่ดูกว้างขวาง สะอาดสะอ้าน และเตียงนอนที่กว้าง ใหญ่

“อยากได้คนถูหลัง” เขาเอ่ยพลางดึงมือเธอให้เดินตาม

ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าหัวใจของปองรักเต้นไม่เป็นจังหวะ มันรัวเร็วจนหน้ากลัว ใบหน้าของเธอเริ่มร้อนขึ้น แกร๊ก… เสียงกลอนที่ลั่นปิดลง ฟาเบียนรีบรั้งใบหน้างามที่

ลอยเด่นอยู่ใกล้ ๆ เข้ามาจุมพิตอย่างหนักหน่วง

“อื้อ…” หญิงสาวครางประท้วง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ต้องปล่อย ให้เขาทำตามอำเภอใจ ฝ่ามือหนาของชายหนุ่มกอบกุมความ อวบอิ่มนุ่มเบื้องหน้าและขอย่างมันมือ

“เจ็บค่ะ” เธอร้องบอกเขาเพราะชายหนุ่มขย้ำแรงไปแล้ว เธอ ยกมือของตัวเองกำมือของเขาเอาไว้ เหมือนห้ามปราม กระดุม เสื้อนักศึกษาของเธอถูกแกะออกอย่างรวดเร็ว เขาก้มหน้าลงไป คลุกด้วยความโหยหา ทั้งมูมมามและดูดดุนหนักหน่วง

ร่างบางของหญิงสาวถูกผลักจนหลังชิดกำแพง และเขาก็หมุน ตัวเธอไปเรื่อย ๆ ปองรักขาสั่น ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน

“อ๊า…” เธอร้องออกมาอย่างเหลือทน แหงนหน้าอ้าปากร้อง ครวญคราง เขายังประเคนปลายลิ้นระรัวลงมาไม่หยุด

“คิดถึง” เขาพูดเบา ๆ เลื่อนใบหน้าขึ้นไปมองสบตา ใบหน้า ของปองรักที่ตอนนี้แดงระเรื่อ เธอเผยอปากเอาอากาศเข้าปอด เขาจู่โจมเธอหนักไปแล้ว น้ำตาของหญิงสาวคลอเบ้า
“เดี๋ยวก็ชิน” เขาพูดพลางยกมือสอดกระชับท้ายทอย และลูบ คลึงปอยผมด้านหลังของเธอ

ฟาเบียน กริมฝีปากลงมาปิดปากที่เผยออ้าอย่างน่ารัก เขา สอดแทรกปลายลิ้นมาควานหาความหวาน จนเธอแทบลืม หายใจ

ร่างกายที่ร้อนรุ่มของเขาส่งผ่านเสื้อผ้าที่ห่อหุ้มกายทั้งสองคน ปองรัก ใจเต้นแรงมาก เธอใช้สองมือเกาะยึดหัวไหล่ของเขาเอา ไว้แน่น หลับตาพริ้มเขาผละริมฝีปากออกอย่างช้า ๆ ยืนส่ง สายตาแล้วยิ้มให้

“ถอดเสื้อผ้าก่อนนะ ช่วยถูหลังขัดตัวให้ผมหน่อย” เขาได้ ฝ่ามือไปตามเรือนร่างของเธออย่างช้า ๆ แล้วค่อย ๆ ปลดเปลื้อง เสื้อผ้าของหญิงสาวออกไปทีละชิ้น เธอขนลุกซู่ นี่เป็นครั้งที่สอง แล้วนะ ที่เขาได้แตะต้องตัวเธอ ปองรักแทบไม่มีโอกาสได้ปฏิเสธ

เธอยกมือหนึ่งปิดหน้าอก และอีกมือหนึ่งปิดบังร่างกายของ สงวนเอาไว้ ยืนตัวสั่นเป็นลูกนก และพยายามห้ามใจตัวเองที่ กำลังเต้นเร็ว ให้กลับมาเป็นปกติ แต่มันกลับทำไม่ได้เลย

สายตาของชายหนุ่มยังจับจ้องใช้สายตาโลมเลียไปทั่วเรือน ร่าง เขาถอยห่างออกมาจากตัวของเธอสองสามก้าว แล้วลงมือ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างช้า ๆ

“ห้ามหลับตานะ” เขาออกคำสั่งกับหญิงสาวอีกแล้ว

ปองรักหน้าแดงมากกว่าเดิม นี่ก็เป็นครั้งแรกอีกเหมือนกันที่ ได้เห็นผู้ชายถอดเสื้อผ้าต่อหน้า เขาช่างน่าไม่อายจริง ๆ
สายตาคมที่จ้องสบมาทั้งหยอกเย้าและล้อเล่น แต่เธอกลับ ขวยเขินหนักเข้าไปอีก ร่างกายกำยำตรงกลางลำตัวของเขา ผงาดจังก้า ใหญ่โตท้าสายตา เธอกะพริบตาแล้วกลืนน้ำลาย ลงคอ

เขาเดินเข้ามาประชิด โอบกอดเธอเอาไว้ แล้วบดเบียดส่วน แข็งขึ้นเข้ามาชนกับหน้าท้องแบนราบ ขนแข็ง ๆ แทงเนื้อนุ่มนิ่ม จนรู้สึกเจ็บ แต่ในหัวใจมันหวิว ๆ พิกล

“ตัวเล็ก ๆ ผิวขาว ๆ ผมชอบ นี่ยังมีรอยอยู่เลยนะ” เขาลูบไล้ มือไปบนหน้าอกที่เขาเป็นคนทำร่องรอยเอาไว้ล่าสุด มันเปลี่ยน จากสีแดงกลายเป็นสีเหลือง ๆ แต่ต้องสังเกตดี ๆ ถึงจะเห็น ชัดเจน

“จะไม่พูดอะไรหรือ” เขาใช้นิ้วช้อนปลายคางที่หลุบมองให้ ขึ้นมาสบตา

“คะ”

“คิดถึงผมไหม” เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ปองรักจะตอบเขาว่าอย่างไรดี ตั้งแต่วันนั้น ไม่มีช่วงเวลาไหน ที่เธอจะไม่เห็นใบหน้าของเขา

“ค่ะ” เธอตอบแบบเอาใจ แต่นั่นมันคือความจริงต่างหาก เขา ยิ้มอย่างยินดี

“ไปอาบนํ้ากัน”