ตอนที่ 7

“หนึ่งล้าน” เธอพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบา พยายามบังคับตัวเอง ไม่ให้น้ำเสียงแกว่ง

“เธอคิดว่าฉันจะจ่ายให้ค่าพรหมจรรย์ของผู้หญิงมากขนาด นั้นเลยเหรอ” ปองรักรู้สึกเจ็บไปถึงขั้วหัวใจ เธอไม่คิดเลยว่าตัว เองจะตกอยู่ในสภาพแบบนี้ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของเขา เธอก็ อยากจะกรีดร้องออกมา

ฟาเบียนเขียนเช็คให้ปองรักหนึ่งล้านจริง ๆ เขายื่นมันมาตรง

หน้าของเธอ

“ปกติฉันจ่ายไม่ถึงล้านนะ แต่เดี๋ยวนี้ฉันบอกได้เลยว่าประทับ ใจ แต่… เขาเว้นระยะการพูด เธอถอนหายใจออกมาเสียงดัง ช้อนสายตามองเขาอย่างเจ็บใจในตัวเอง

“นี่เป็นค่าจ้างตลอดการฝึกงานอยู่ที่นี่ และเธอต้องขึ้นเตียงกับ ฉันทุกเวลาที่ฉันต้องการ” ปองรักเหมือนโดนตบหน้าแรง ๆ เธอ หน้าชาไปหมด เอื้อมมืออันสั่นเทาไปรับเช็คที่เขาโยนมันมาไว้ ตรงหน้า

“กลับบ้านได้แล้ว กลับมาทำงานอาทิตย์หน้า เริ่มงานวันจันทร์ นั่นห้องน้ำ เข้าไปเช็กสภาพตัวเองก่อนจะออกจากห้องของผม ไป”

หญิงสาวรู้สึกตัวเองไม่มีค่าอะไรเลยตอนนี้ พอขาก้าวพ้นเข้าประตูห้องน้ำไป และปิดประตูสนิท ท่านบน้ำตาก็ไหลลงมาอย่าง รวดเร็ว เธอปิดปากตัวเองร้องสะอึกสะอื้นอยู่ในนั้น

ก๊อก…ก๊อก… ก๊อก… เสียงประตูห้องน้ำถูกเคาะถี่

“อย่าพิพิไรอยู่ในนั้นนะ ผมให้เวลาคุณอีกแค่ห้านาที” เขาส่ง เสียงดุเข้ามา

ปองรักรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างรวดเร็ว ล้างหน้า ล้างตา และบ้วนปาก เธอหยิบแป้งพัพขึ้นมาตบ ๆ และหาลิปแท่ง เดิมขึ้นมาทา เธอนั่งลงไปที่โถชักโครก ฉีดน้ำชำระคราบคาว โลกีย์ของชายหนุ่มออกไปให้หมดพอเธอเปิดประตูออกมาก็ไม่ เห็นเขาอยู่ตรงนั้นแล้ว

“น้องปองรักคะ เดี๋ยวรถของที่นี่จะไปส่งให้ดูหอพัก แล้วจะไป ส่งที่คิวรถตู้นะคะ อย่างที่บอสบอก เริ่มงานวันจันทร์ที่จะถึงนี้ แต่ ไปดูหอพักแล้วรับกุญแจที่แม่บ้านคนคุมหอพักได้เลยนะจ๊ะ

“ขอบคุณค่ะ” ปองรักยกมือไหว้ขอบคุณเลขานุการสาว แต่ก็

ไม่กล้าสบสายตากับเธอเลยสักนิดเดียว

หญิงสาวเดินกลับออกไปด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว มันเหมือนตาย ทั้งเป็นเลย

‘พ่อจ๋า แม่จ๋า จิลรักพ่อกับแม่นะ จิลจะทำทุกอย่างเพื่อพ่อกับ แม่ค่ะ” เธอบอกรักพ่อแม่ ท่านทั้งสองเหมือนกับเป็นยาชูกำลัง และเป็นสิ่งเดียวที่เธอจะปลอบใจตัวเองได้ดีที่สุดในขณะนี้

สายตาคู่นั้นของฟาเบียนมองตามหลังปองรักไปด้วยความอาวรณ์ เขาน่าจะได้กระแทกเธอต่ออีกทั้งคืน แต่ไม่เป็นไร อด เปรี้ยวเอาไว้กินหวาน เขายิ้มยกอย่างยินดีมากมาย

“เป็นไงบ้างลูกที่ทำงาน แม่ถามขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าลูกสาว เธอโผเข้ากอดแม่เอาไว้กำลังใจมีมาอย่างมากมาย เธอนั่ง ร้องไห้ตั้งแต่ต้นทางจนถึงปลายทางจากสัตหีบถึงกรุงเทพฯ

กลับไปบ้านแล้วแพ็คกระเป๋าเสื้อผ้ามานอนกับพ่อและแม่ ปองรักบอกตัวเองต้องทำให้ดีที่สุดในฐานะลูกคนหนึ่งที่จะทำให้ ทั้งสองได้

“ไม่เห็นตอบเลยว่า เป็นยังไงบ้าง” แม่ยกมือขึ้นลูบผมของเธอ

ด้วยความรัก

“ดีจ้ะแม่ ดีทุกอย่างเลย เจ้านายก็ใจดี ท่านมีที่พักอย่างดีและ ปลอดภัยให้ด้วย เนี่ยหนูถ่ายรูปมาให้แม่ดูด้วยแม่จะได้ สบายใจ” เธอหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า ตอนนี้นั่งลงไปกับ พื้นเสื่อที่แม่ปูไว้ที่พื้น ผู้เป็นแม่ที่นั่งบนเก้าอี้รีบทรุดตัวลงไปนั่ง ด้วย

“… สบายจริง ๆ นะแหละ เขาให้พักกับใครลูก”

“คนเดียวจ้ะแม่” เธอส่งยิ้มให้กับแม่ คุณแม่ซักไซ้เรื่องราวต่าง ๆ อีกพักใหญ่เธอได้แต่สะท้อนในใจ และเสียใจที่ต้องโกหก

“แม่บิลค่าใช้จ่ายในการรักษาพ่อมีไหมจ๊ะ” เธอเปลี่ยนเรื่อง คุย เพราะก็ได้คุยกันคร่าว ๆ แล้วว่ามีเจ้าหน้าที่ฝ่ายบัญชีมาทวง ค่าใช้จ่ายที่เกินมา
ผู้เป็นแม่หยิบมันออกมาจากกระเป๋าสตางค์เธอพับเอาไว้อย่าง ดี ปองรักมองดูตัวเลขบนนั้น 69,750 บาท

“แม่จ๋า เดี๋ยวหนูไปจ่ายเลยนะ จะได้ไม่ค้างเขาหลายวัน” เธอ

รีบลุกขึ้นไป ก่อนจะมาที่นี่เธอเอาเช็คที่ฟาเบียนเขียนให้ไปขึ้นเงินและฝาก

เข้าบัญชีที่ห้างใกล้บ้านที่เธอไปเปิดบัญชีไว้แล้ว

เธอหยิบมันขึ้นมาดูครั้งแล้วครั้งเล่า 1,000,000 บาท

ขอบคุณนะคะ ถึงมันจะแลกมาด้วยน้ำตาและความเสียใจ ของฉันก็ตาม อย่างน้อยฉันก็ได้ทำเพื่อคนที่ฉันรัก

ก่อนจะไปอยู่ที่สัตหีบ เธอให้เงินสดแม่เอาไว้อีกสองหมื่น และ ใส่เงินในบัญชีให้แม่ไว้อีกสองแสน

“ไปเอาเงินที่ไหนมา” คุณแม่ถามด้วยความสงสัย

“เพื่อนที่สนิทมาก และเขาสงสารเรา เขาเลยให้ยืมมา แต่แม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ จิลทำสัญญากับเขาไว้เรียบร้อยแล้ว จะ ชดใช้ให้กับเขาจนกว่าจะหมดค่ะแม่” เธอพูดไปยิ้มไป เพื่อให้แม่ สบายใจ

“ใครจะมาใจดีกับเรามากอย่างนี้ลูก แม่ฝากไปขอบคุณเขา ด้วยนะลูกนะ” นางยิ้มทั้งน้ำตา ยกมือขึ้นจับใบหน้าของลูกสาว

“ผอมไปนะเรา กินข้าวให้เยอะ ๆ อีกหน่อย จะได้มีน้ำมีนวล เป็นสาวเป็นแส้ เดี๋ยวไม่มีผู้ชายมาจีบ” แม่บอกด้วยความห่วงใย และสัพยอกลูกสาวไป
แม่

“ไม่เอาดีกว่าค่ะแฟน อยู่กับแม่กับพ่ออย่างนี้ดีกว่า” เธออ้อน

“แม่ก็ต้องกินเยอะ ๆ เหมือนกัน ผอมลงไปเยอะเลย จะเอาแรง ที่ไหนดูแลคุณพ่อคะแบบนี้” เธอสวมกอดเอวท่านด้วยความรัก

“แม่จำ จิลอาจจะไม่ได้มาเยี่ยมบ่อย ๆ นะคะ เพราะที่ฝึกงาน ไกล และอีกอย่างงานที่จิลท่า ต้องเป็นเลขาฯ ท่านเจ้าของ คงจะ ยุ่งน่าดู แล้วยังต้องตามท่านไปทุก ๆ ที่ แต่จิลจะโทรหาแม่ทุกวัน แล้วหากจิลจะไปทำงานที่ไหน จิลก็จะบอกแม่ล่วงหน้านะคะ ปองรักนึกไปถึงคำพูดของฟาเบียนแล้ว เขาคงใช้เธอจนคุ้มกับ เงินหนึ่งล้านบาทนั่นแน่ ๆ

“ตั้งใจทำงานนะลูก จบแล้วจะได้หางานทำดี ๆ เราก็มีกันอยู่ สามคน แม่กับพ่อก็ต้องฝากความหวังไว้ที่จิล” วงแขนของท่าน สั่นสะท้าน

“เออ… เสียทรงพลมาเยี่ยมด้วยนะเมื่อสองวันก่อน เสียมาเห็น สภาพของพ่อแล้ว ก็บอกว่าให้ผัดผ่อนหนี้สินไปได้ แม่ก็เลยถาม เสี่ยเขาไปตรง ๆ ว่าถ้าเราจะเอาบ้านของเรายกให้เสียไป เสี่ยจะ ว่ายังไง” แม่นั่งถอนหายใจ ตอนนี้ปลงไปได้เยอะ เธอสบตาของ แม่จับมือของแม่เอาไว้

“แล้วเสียว่าไงจ๊ะ” น้ำเสียงถามออกไปด้วยความอยากรู้