ตอนที่ 18

กริ้ง… กรงกริ้ง… มือถือของปองรักดังขึ้น เธอรีบยกมือถือ ขึ้นมาดู แล้วรีบกดรับ

“จ้าแม่” เธอตอบออกไปด้วยน้ำเสียงดีใจ ลืมไปว่าอยู่กับเขา

“กลับมาบ้านไหม” แม่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะไม่ได้ เจอลูกสาวมาหลายสัปดาห์แล้ว

“กำลังเดินทางเลยจ้าแม่” เธอรีบบอกแม่ เพราะกลัวนางจะ

เป็นห่วง

“งั้นเลย จิราเขามาเยี่ยม และเป็นธุระซื้อเตียงของพ่อมาให้ แม่จะให้จิราอยู่รอลูกนะ แม่จะได้ทำอาหารของโปรดจิลเอาไว้ ด้วย” น้ำเสียงแม่แสดงออกมาว่าดีใจมาก

“จ๊ะแม่ บอกจิราด้วยนะคะว่าเดี๋ยวเจอกัน” เธอรีบวางหู ก่อน

จะเหลือบสายตาขึ้นมองหน้าเขา

“แม่โทรมานะค่ะ” หญิงสาวรีบบอกเหมือนกลัวว่าเขาจะโกรธ

“แล้วใครชื่อจิรา” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความระแวง เขาไม่รู้ว่า คนที่ชื่อ จิรา จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย

ปองรักหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ เธอยกมือขึ้นปิดปาก ฟาเบียนหัน มามองเธอทําตาขุ่น

“เพื่อนสนิทของจิลเองค่ะ เธอเป็นผู้หญิงค่ะ พอดีจิล ให้เธอช่วยดูแลพ่อแม่ให้ตอนทีจิลไปฝึกงานค่ะ จิรานิสัยดี เธอน่ารักมาก แม่บอกว่ามาเยี่ยมพ่อเกือบจะทุกวัน เธอลืมไปว่าไม่ได้บอก เรื่องที่พ่อป่วยหนัก นึกขึ้นมาได้ แต่ก็เผลอเล่าไปเสียแล้ว

“แล้วพ่อเป็นอะไร ทำไมต้องไปเยี่ยม” น้ำเสียงดูคาดคั้น

“ท่านไม่สบายน่ะค่ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วค่ะ” เธอตอบแบบเลี่ยง ไป เริ่มขยับตัวเพราะโกหกใครไม่ค่อยเป็น

“เป็นโรคอะไร เป็นเยอะไหม” เขาเห็นเธออีก ๆ อีก ๆ จึงรู้ว่า ปองรักต้องปิดฟังอะไรแน่ ๆ

“ก็… ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ” เธอรีบปฏิเสธ แต่เริ่มไม่ มองหน้าเขาแล้ว หันหน้ามองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ก่อนจะ แสร้งทํามือปิดปากทําหาว

“ง่วงจังเลยค่ะ” เธอเสไปเรื่องอื่น แกล้งนั่งหลับตาทำท่าว่าจะ พัก ฟาเบียนส่ายหน้า อยู่ด้วยกันมาสามอาทิตย์แล้ว เขาพอจะรู้ ว่าปองรักเป็นคนยังไงทั้งขี้เกรงใจ และปากหนัก

เขาขับรถมาจนถึงเดอะมอลล์บางแค ก็สะกิดแขนของปองรัก เธอหลับลงไปจริง ๆ

“จิล จิลจ๋า” เขาเรียกเธอ แต่รถของเขาจอดสนิทอยู่ที่ลานจอด ของห้างสรรพสินค้าเรียบร้อยแล้ว

“คะ” เธองัวเงียตื่นขึ้นมา

“ไป ลงไปซื้อของไปฝากพ่อกับแม่กัน” เขาบอกเธอพลางบิด ปิดกุญแจรถ เธอรีบจับแขนของเขาเอาไว้ทันที
“คุณฟาไม่ต้องหรอกค่ะ จิลไม่อยากรบกวน” เธอไม่อยากให้ เขาไปที่บ้านเลย

“ยังไง วันนี้ไปเจอพ่อแม่ของจิลครั้งแรกจะไม่ให้ผมซื้ออะไรติด ไม้ติดมือไป ไม่ได้หรอก น่าเกลียดแย่” เขารีบลงไปจากรถทันที ปองรักรีบลงตามไปแทบไม่ทัน เขาหันมากดรีโมทกุญแจรถ

“อย่าซื้อเยอะนะคะ” เธอรีบปรามเขาก่อน เพราะรู้นิสัยของ

ชายหนุ่มอยู่แล้วว่าเป็นพ่อบุญทุ่มแค่ไหน

กว่าสองคนจะออกจากห้างสรรพสินค้าได้ ก็ปาไปเกือบสอง ชั่วโมง และกลับออกมาด้วยข้าวของพะรุงพะรัง

“จิลจะให้จิราออกไปรับที่ไหนไหม” เพื่อนสาวถามออกมาทันที ที่เธอรับสาย

“ไม่ต้องหรอกจ้า ใกล้ถึงแล้ว เปิดประตูรั้วให้หน่อยสิ” เธอรีบ บอกเพื่อน เพราะซอยบ้านค่อนข้างแคบ แต่ดีหน่อยในเขตรั้ว บ้านของเธอที่อยู่สุดซอยมีเนื้อที่เยอะ และสามารถจอดรถยนต์ ได้ถึงสามคัน

ปองรักบอกทางเข้าไป แค่เขาเลี้ยวหัวรถเข้าปากซอย สายตา ของพวกสอดรู้สอดเห็นก็มองตามกันตรึม รถสปอร์ตหรูหราเข้า มาขับอยู่ในซอยเล็ก ๆ ปองรักพ่นลมหายใจออกมา คิดอยู่ในใจ จะตอบคำถามทั้งของสุจิราและคุณแม่ว่ายังไงดี

เพียงหัวรถของเขาเลี้ยวเข้าไปในบ้าน เธอก็เห็นสุจิราและแม่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ที่หน้าบ้าน

“นั่นก็คุณแม่ อีกคนก็จิราสินะ” ฟาเบียนหันมายิ้มให้กับหญิง สาว เขาดูมีความสุขมากวันนี้

ปองรักเปิดประตูรถลงไปทันทีที่รถจอดสนิท

“สวัสดีค่ะแม่” จิลหิ้วของได้บางส่วนก็ลงจากรถ และส่งเสียง ทักทายแม่ของเธอแต่ไกล

“จิรา… คิดถึง” เพื่อนสาวตรงเข้ามาช่วยแบ่งของจากมือของ ปองรัก และทั้งสองก็สวมกอดกันแบบหลวมๆ

“มากะใครแก รถสวยมาก สุจิรากระซิบข้าง ๆ หูของเพื่อน

“บอส คุณฟาเบียนไง” เธอบอกสุจิรา สุจิราทำตาโตอ้าปาก กว้าง ก่อนที่ปองรักจะไปทำงานที่นั่น ทั้งสองคนก็เม้าท์มอยเกี่ยว กับเรื่องราวของเขาอย่างสนุก

“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มยกมือไหว้คุณแม่ ที่ท่านเดินออกไปรับ

เขาเพราะเห็นหัวของมาพะรุงพะรัง

“ไหว้พระเถอะค่ะ นึกว่าจะพูดภาษาฝรั่งเสียอีก” แม่พูดพลาง หัวเราะ เพราะเห็นใบหน้าลูกครึ่งของเขา ปองรักรีบเอ่ยแนะนำ เขาทันที

“แม่จ๋า เจ้านายของจิลค่ะแม่ ชื่อคุณฟาเบียน แม่เรียกคุณฟาก ได้ค่ะ” เธอหันไปมองหน้าเขา ชายหนุ่มยกมือไหว้ท่านแบบถนัด อีกครั้ง เพราะตอนนี้ข้าวของได้ถูกสุจิราพาไปเก็บข้างในแล้ว
สุจิราเดินกลับออกมาอีกครั้ง เธอรีบยกมือไหว้ชายหนุ่ม

หล่อกว่าที่คิดไว้เสียอีก สุจิราคิดในใจ เธอยกมือไหว้เขาและ จองสบตา เขาส่งยิ้มให้ ปองรักรีบแนะนำเพื่อนสนิท

“จิรา คุณฟาเบียนเจ้านายของเรา”

“สวัสดีค่ะ” สุจิราเป็นคนช่างพูดและช่างสังเกต เธอมอง

ใบหน้าของเขาอย่างจับพิรุธ

ทำไมต้องมาส่งจิลด้วยตัวเอง เธอคิดในใจ

“เชิญนั่งก่อนนะคะ เดี๋ยวจิราไปเอาน้ำดื่มมาให้นะคะ” สุจิรา ทำตัวเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง เธอผายมือ ให้เขานั่งที่ม้านั่งข้าง นอก ก่อนจะรีบหมุนตัวเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

แม่ฉุดมือปองรักเข้าไปในบ้านเช่นกัน

“ทำไมคุณฟาถึงมาส่งหนูที่บ้าน” ผู้เป็นแม่ถามขึ้นมาทันที เพราะมองสายตาของเขาที่มองลูกสาวของนางแล้วดูแปลก ๆ

“อ๋อ คุณฟาเขามาธุระในกรุงเทพฯ พอดี จิลก็เลยติดรถมา ด้วยน่ะค่ะ”

“แล้วไอ้ข้าวของพวกนี้ละ” แม่ถามต่อ

“ก็จิลบอกว่าพ่อไม่สบาย คุณฟาเลยใจดีซื้อมาฝากจ้ะแม่” เธอ

ยิ้มกว้าง

สุจิราเดินถือแก้วน้ำพร้อมเสิร์ฟ

“แน่ใจนะคะว่าไม่มีอะไร” เธอส่งเสียงแซวเพื่อน พร้อมขยิบตาให้

“อะไรกันคะ ทั้งแม่ทั้งจิราเลย บอกว่าไม่มีอะไร จริง ๆ” หญิง สาวปฏิเสธทำเสียงสูง แต่ก็ทำหน้าแดง ๆ “พ่อละจะแม่” ปองรักถามหาพ่อ เธอไม่เห็นหน้าพ่อมาหลาย

วันแล้ว อยากเจอและเป็นห่วง

“ฉัน… แม่ให้พ่อนอนข้างในห้อง พ่อคงดีใจที่เห็นจิล เห็นสอด

ส่ายสายตามองหาอยู่” แม่จูงมือลูกสาวให้เดินตาม

เธอเดินเข้าไปในห้องที่เคยเป็นห้องนอนของพ่อกับแม่ เห็น เหลือแต่ห้องโล่ง ๆ มีแค่เตียงที่คุณพ่อของเธอนอนอยู่ข้างเตียง มีถังอ๊อกซิเจนถังใหญ่พร้อมอุปกรณ์

“ดีนะที่พ่อไม่ได้เจาะคอ” แม่เปรยขึ้น เดินเข้าไปหยิบ ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กขึ้นเช็ดน้ำลายให้พ่อ

ปองรักคิดถึงพ่อมาก เธอถึงกับน้ำตาคลอ หญิงสาวเดินเข้าไป

จับมือของพ่อเอาไว้แน่น และก้มลงไปหอมแก้มของท่าน

“จิลมาหาพ่อแล้วนะคะ พ่อต้องเข้มแข็ง ต้องรีบหายนะคะ” เธอยิ้มให้กับท่าน

“หมอชมพ่อนะ กินยาเก่ง” แม่ชม พ่อขยับปากเหมือนจะพูด แต่ก็ไม่พูด สายตาของท่านมีแววยินดี