ตอนที่ 16

เขายอมรับว่าเป็นคนชอบเซ็กส์ และค่อนข้างเซ็กส์จัด และยิ่ง

มีของที่ถูกใจแบบนี้อยู่ใกล้ ๆ ด้วยแล้ว มันก็อดใจไม่ไหว เธอปรือตามองเขา แสงไฟจากหัวเรือดวงเล็ก ๆ ที่ส่งไปข้าง หน้า พอจะทำให้เห็นสายตาที่หวานเชื่อมของเขา

“คุณฟาขา… ไม่เบื่อบ้างหรือคะ” เธอถามเขา ฟาเบียนหัวเราะ ขึ้นมาเบา ๆ

“จะเบื่อได้ไง ทั้งรัดแน่น ทั้งตอดดี ๆ แบบนี้ คือ..” เขาเด้งเอว สวน เธอเริ่มขยับโยกหนัก ๆ ตอนนี้เผลอตัวทำหน้าตาแบบเซ็กซี่ แล้วมองเขาด้วยความหวามในหัวใจ

“คุณฟา….อะๆๆๆๆๆ…” เธอร้องเสียงหลงเขากระเด้งตัวอัด เข้ากดสะโพกของเธอเอาไว้นิ่ง น้ำใส ๆ ของหญิงสาวไหลริน เธอ ลืมตัวบดเบียดลงไปบนท่อนแกร่งนั้นอย่างแรง ช่องทางคับแคบ ตอดรัดใหญ่อย่างรุนแรงน้ำอุ่น ๆ ไหลหลั่งรดหัวมนจนเปียก แฉะ

ชายหนุ่มหมุนตัวเธอลงไปนอนข้างล่าง ยกขาเธอขึ้นพาดหนึ่ง ข้าง ฝ่ามือหนากดไปที่ลำคอของเธอ ปองรักส่งสายตามองหน้า นายอย่างอ้อนวอน เขากระแทกท่อนใหญ่อัดเข้ามาในตัวเธอ แบบรุนแรง ได้ยินแต่เสียงร้องของปองรักดังดื้อ ๆ อยู่ในลำคอ เธอขบเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น ตอนนี้ร่างสาวตอบรับการชักขยับ ของเขามากมาย เขาทำให้เธอเสพติดเซ็กส์เหมือนกับเขาใช่ไหมเนีย ปองรักถามตัวเอง

ฟาเบียนอัดโยกอย่างไม่คิด เธอผวาเกร็งร่องรักขมีบรัว บีบ ท่อนเนื้อกอย่างไม่ลดละ ชายหนุ่มตอกตัวเองเข้าไปอย่างสุด แรงฉีดพุ่งทะยานสายน้ำหลั่งเข้าไปให้ลึกสุด ทับร่างหนาลงไป ประกบแน่นแทบทันที เขาจูบดูดดื่มกับเธอจนพอใจ ปองรักน้ำตา ไหลริน เขาจูบพรมเช็ดน้ำตาให้

“เสียวเหรอ” เขาถามแบบรู้ใจ เขาทำให้หญิงสาวเสียน้ำตา เพราะความหนบ้า ๆ ที่เขาตอกย้ำเข้าไปในตัวเธอ ปองรักพยัก หน้าให้ ยกแขนขึ้น โอบกอดฟาเบียนไว้แน่น

เขายกตัวเองออกอย่างช้า ๆ หยิบทิชชูให้หญิงสาวจํานวน หนึ่ง เธอนั่งทำความสะอาดตัวเอง ก่อนจะหยิบกางเกงในที่หล่น อยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาสวม จัดเสื้อผ้าหน้าผมให้ดูดีขึ้น

ฟาเบียนดึงเธอเข้าไปกอดทั้งร่าง เขาหัวเราะอย่างมีความสุข

ปองรัก บลงไปกับหน้าอกแกร่ง บอกตัวเองไม่ถูกแล้วว่ารู้สึกยัง

ไงตอนนี้

หกเดือนอดทนเอาไว้…จิล

เมื่อเรือยอร์ชเข้าเทียบฝั่ง ปองรักแทบไม่มองหน้าพนักงาน สองคนนั้น เธอรีบเดินอ้าวตามแรงฉุดของฟาเบียน ก่อนจะ ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“เหนื่อยเหรอ” ชายหนุ่มถามด้วยความห่วงใย ยกมือขึ้น โอบ ไหล่ของปองรักเอาไว้
“คุณฟาคะ คืนนี้งดนะคะ” เธอบอกเขา ฟาเบียนหยุดขาที่ กำลังจะก้าวไปข้างหน้านิ่ง

“หือ… งดเรื่องอะไร” เขารู้อยู่แล้วแต่ก็แกล้งถาม ก้มหน้ามอง

ใบหน้าของปองรักที่มีสีแดงระเรื่อ “คุณฟาก็รู้อยู่แล้วนี่ค่ะ” นี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอทางอน แล้ว หยิบแขนของบอสให้ออกไปจากตัว เดินนำหน้าเขาลิ่ว ๆ ไปยัง

ลานจอดรถ ฟาเบียนหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

เขาชอบเธอจัง ที่เขินอายทุกครั้งที่มีอะไรกับเขา แต่ก็ให้ความ ร่วมมือเป็นอย่างดี

กริ๊งกริ๊ง กริ๊ง… มือถือของปองรักดังขึ้น

“นอนหรือยังลูก” แม่ส่งเสียงมาตามสาย

“กำลังกลับมาถึงห้องค่ะ แม่กินข้าวหรือยัง พ่อเป็นยังไงบ้าง คะ” เธอส่งคำถามระรัว แม่หัวเราะขึ้นมาเบา ๆ

“จะสี่ทุ่มแล้ว กินไปตั้งแต่หัวค่ำ รู้ไหมวันนี้พ่ออาการดีขึ้น ขยับ กระดิกนิ้วได้ หมอยังชม แม่มีกำลังใจอีกเพียบ จิลก็ตั้งอกตั้งใจ ทำงานนะลูก แม่จะสู้เพื่อพ่อกับลูกจ้ะ” น้ำเสียงแม่สดใสกว่าทุก ครั้ง คงเพราะเห็นพ่ออาการดีขึ้น

“จ้ะแม่ จิลรักแม่นะคะ” เธอก็รู้สึกดีใจที่ได้รู้ข่าวว่าพ่อดีขึ้นเช่น

กัน

“นอนได้แล้วลูก แม่ก็จะนอนเหมือนกัน ต้องลุกมาดูพ่ออีกดึก
“แม่เหนื่อยไหม” เธอถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“เหนื่อยได้ยังไง ไม่เหนื่อยหรอก จิลดูแลตัวเองนะลูก”

“ค่ะแม่ หนูรักแม่นะ”

“จ้า” แม่พูดจบก็วางสายไป

ติด… มือถือของจิลที่เป็นเครื่องของบอสสั่นขึ้น

(“ง่วงแล้วนะ มานอนได้แล้ว”) ฟาเบียนส่งข้อความเข้ามา เธอ มองหน้าจอมือถือเห็นรูปของเขาหรา

“พี่มุกดาก็ช่างนะ เอารูปนี้ของคุณฟามาทำเป็นพื้นหน้าจอหมด สงสัยกลัวคุณฟาขึ้นสมอง เธอนึกไปถึงใบหน้าของเลขานุการ

(“ถ้ามาช้า คืนนี้ไม่มีการงดนะ”) ฟาเบียนส่งข้อความมา สำทับ ปองรักแทบกระโดด เธอไปหมดทั้งตัวแล้ว เดินก็ยัง รู้สึกขัด ๆ

‘คนบ้า’ -//////- เธอว่าเขาอยู่ในใจ แต่ก็รีบพาตัวเองไปยังห้อง นอนของบอสอย่างรวดเร็ว

ตั้งแต่วันนั้นฟาเบียนก็มีปองรักข้างกายไม่ว่าจะเห็นชายหนุ่ม ที่ไหนต้องเห็นปองรักที่นั่น

สามอาทิตย์ผ่านไป

คุณหมออนุญาตให้คุณพ่อกลับไปรักษาตัวต่อที่บ้านได้ คุณ แม่รีบส่งข่าวมาบอกลูกสาว ปองรักพอรู้ข่าวก็รีบเก็บเสื้อผ้าทันที เธออยากกลับบ้านไปให้กำลังใจพ่อกับแม่
“จิลจะขออนุญาตคุณฟากลับบ้านนะคะ” ปองรักเดินมาขึ้นรถ กับเขาพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็ก เธอบอกเขาก่อนจะไป ทํางาน

“ทำไมเมื่อคืนไม่บอกก่อน” เขาท่าเสียงเขียว นั่งทำสีหน้าไม่ พอใจอยู่ที่เบาะคนขับ

ปองรักยกมือไหว้เขาก่อนจะเอ่ยขอโทษเบา ๆ

“ก็ตั้งใจจะบอกคุณฟาวันนี้ ขอโทษนะคะ” เธอทำหน้าเศร้า

“ไปกี่วัน” เขาทําเสียงเง้างอด

“ไปนอนกับแม่สองวัน วันอาทิตย์เย็นจิลจะกลับมานะคะ” “แล้วจะไปยังไง” เขายังนั่งนิ่งไม่ยอมขยับเคลื่อนรถให้ออกไป จากบ้าน หันหน้ามาถามคาดคั้นกับหญิงสาว

“จิลจะนั่งรถตู้ไปน่ะค่ะ

“ไม่ได้” เขาทำเสียงดังขึ้นมาทันที ปองรักถึงกับตกใจ

“ทำไมต้องเสียงดังด้วยคะ” เธอทำปากงอนใส่เขา

“กลับบ้านไปหาพ่อกับแม่นะคะ ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นสักหน่อย

“เดี๋ยวนี้เริ่มมีต่อรองนะ เอางี้วันนี้ไปดูท่าเรือแล้วเข้ากรุงเทพฯ เลย ผมจะไปส่ง” เขาใส่เกียร์รถ มุ่งหน้าไปที่ท่าเรือทันที

“แต่คุณฟาต้องทํางาน อีกอย่างงานของจิลยังเต็มโต๊ะเลยค่ะ สงสารพี่มุกดา” เธอไม่อยากให้เขาไปเห็นบ้านของเธอ
เขาเบรกรถก่อนจะพ้นจากรั้วบ้าน จอดสนิทอยู่ตรงนั้น

“จะให้บอกทุกคนไหม ว่าจลมาฝึกงานในฐานะอะไร” เขาหัน มามองเธอเต็มใบหน้า ปองรักต้อนเขานิด ๆ

‘ปากร้ายที่สุด’ ปองรักค่อนเขาอยู่ในใจ

“ว่าผมอยู่ใช่ไหม” เขาพูดออกมาเหมือนอ่านใจเธอออก

“ใครจะกล้าว่าคุณฟาได้ล่ะคะ” เธอทำปากยื่นปากยาว ชาย หนุ่มก้มลงมาใกล้ ๆ กับปากของเธอทันที

“อื้อ… เธอร้องประท้วง ยกมือขึ้นผลักอกของเขาเบา ๆ แต่ฟา เบียนกลับไม่ยอมผละริมฝีปากออก กลับบดเบียดส่งลิ้นเข้าไป รัดรึงดูดดึงกับปลายลิ้นของเธอ

“คุณฟาละก็…” เธอจ้องสบตาเขาอย่างอาย ๆ

“นี่คือบทลงโทษที่ไม่บอกตั้งแต่เมื่อคืน แล้วจะให้ผมอดตั้ง สองคืนนี้นะ” เขาพูดถึงเรื่องอะไรทำไมเธอจะไม่รู้

“อดบ้างก็ได้นะคะ จิลว่า” เธอพูดจบรีบชี้มือไปที่แป้นบอก เวลาที่หน้าปัดวิทยุตรงหน้า

เขายิ้มแบบมุมปาก และยักคิ้วให้ ก่อนจะหันหน้าไปขับรถตามเดิม