ตอนที่ 19

“สวัสดีครับ” ฟาเบียนเอ่ยทักทายแล้วยกมือไหว้คุณพ่อที่นอนป่วยอยู่

“คุณฟา” ปองรักหันไปหาเขาทันที ไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาถึงใน

ฟาเบียนไม่สนใจ รีบเดินตรงไปยังเตียงคนป่วย เขาหันไปสบ สายตากับปองรัก หญิงสาวแทบไม่เคยเล่าเรื่องส่วนตัวให้เขารู้

เลย

“คุณแม่ครับ จะว่าอะไรไหมครับ ถ้าผมจะจ้างพยาบาลมาดูแล คุณพ่อที่บ้านสักคน” เขาเอ่ยขึ้นทันทีที่หันหน้าไปหาคุณแม่

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ลำบากเปล่า ๆ แม่ดูแลพ่อได้ ไม่เป็นไร”

นางรีบปฏิเสธ และยังยกมือมาโบกเป็นเชิงห้าม

“คุณแม่ดูแลคุณพ่อคนเดียวจะเป็นงานหนักนะครับ อีกอย่าง จิลต้องฝึกงานคงไม่ได้อยู่ช่วยคุณแม่” เขายังพูดต่อ

“เอ่อ… ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ” แม่พูดออกมาด้วยความเกรงใจ คุณแม่หันไปสบตากับลูกสาวที่ตอนนี้ยืนทำหน้าไม่ถูกอยู่ตรงนั้น

ปองรักรีบดึงมือของเขาออกไปจากห้องทันที ฟาเบียนทำ ขัดขืนแต่เธอก็ดึงมือเขาออกมาจากห้องจนได้ สุจิราและคุณแม่ยืนมองหน้ากัน ดูท่าทางของทั้งสองจะสนิทสนมมากกว่าเจ้านายกับเด็กฝึกงาน

“คุณฟากลับไปก่อนนะคะ วันอาทิตย์เย็น ๆ จึงค่อยกลับ” เธอ บอกเขาในทันที

“จิล…” ฟาเบียนทำเสียงเข้ม

“จิลไม่อยากรับความช่วยเหลือจากคุณฟาอีกแล้ว” เธอพูด ออกมาจากใจจริง

สิ่งที่หญิงสาวได้รับจากเขามันก็มากพอแล้ว อีกอย่างเธอไม่ อยากสมเพชตัวเองมากไปกว่านี้

“จิลเป็นเมีย…” เขาพูดออกมาเสียงดัง ปองรักยกมือขึ้น ปิดปากเขาทันที

“ถ้าไม่อยากให้ผมบอกอะไรกับแม่ ก็ยอมรับความช่วยเหลือ อีกอย่างผมไม่อยากให้จิลไม่สบายใจ” เขาพูดออกมาตามความ รู้สึกจริง ๆ ตอนนี้ชักจะแน่ใจแล้วว่า ที่ปองรักทำทุกอย่างลงไป แบบนี้ก็เพราะเรื่องราวของครอบครัวที่บีบบังคับ

เขายกหูโทรศัพท์ขึ้น

“คุณมุกดาติดต่อพยาบาลพิเศษหนึ่งคน อยู่ (“ค่ะ”) มุกดารับคำ แต่ก็ส่งน้ำเสียงสงสัย

ประจำที่ กทม.

“ติดต่อไปก่อน แล้วให้เบอร์ของผมไปได้เลย ด่วนนะ” ฟา เบียนหมุนตัวเข้าไปในบ้านอีกครั้ง ปองรักรีบเดินตาม

“คุณฟา…” เธอเรียกชื่อเขาอีกครั้ง เพราะถ้าชายหนุ่มกลับไปเธอต้องตอบคําถามมากมายจากทั้งแม่และเพื่อนรัก

เขาหันมากลับมาทันที ก่อนจะรวบเธอเข้ามากอด ปองรัก

ตกใจแทบแย่ เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา “จิลเป็นเมียผม ตอนนี้ห้ามดื้อ” ฟาเบียนพูดจบ ก้มหน้าลงมา หอมแก้มเธอไปฟอดใหญ่ ก่อนจะปล่อยเธอเป็นอิสระ ปองรัก

หน้าแดง เธอรีบหันมองไปรอบ ๆ กลัวคุณแม่และสุจิราจะมาเห็น

ฟาเบียนเดินเข้าไปเยี่ยมคุณพ่ออีกครั้ง สุจิราจับแขนปองรัก แล้วฉุดออกมานอกห้อง เตรียมคำถามเอาไว้เยอะแยะ

“อะไรจิรา เมื่อกี้ทำไมไม่ห้ามคุณฟา ฉันไม่อยากให้เขาเจอ คุณพ่อในสภาพนั้น” ปองรักทำหน้ายัง

“จิราบอกอะไรคุณฟาไปมั่ง” ปองรักหน้าเพื่อน

“ฉันก็เล่านิด ๆ หน่อย ๆ เขาถามแต่เรื่องครอบครัวแก ว่า แต่… แกเหอะ ตอนนี้แกมีอะไรปิดบังฉันบอกมานะ” สุจิราคาด

“จะบ้าเหรอ ฉันไม่เคยมีความลับกับแกนะ” ปองรักยังเถียง ออกมาทั้งที่ตัวเองก็กำลังทำสิ่งนั้นอยู่

“ฉันว่าคุณฟาเขาดูแคร์แกมาก แล้วมีอย่างที่ไหน เจ้านายจะ ออกค่าพยาบาลมาดูแลพ่อแก ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน” สุจิรา คาดคั้น

“คุณฟาใจดีจะตาย”
“อ๋อ… ก็ต้องดีอยู่แล้ว ดูสิ ขับรถมาส่งนักศึกษาฝึกงานถึงที่ บ้าน” สุจิรากุมมือทำตาลอยชวนฝัน

“ตาย… นึกไปก็เขินแทน ถ้าฉันได้นั่งทำงานกับเขา แล้วเห็น ใบหน้าหล่อ ๆ ของเขาทุกวัน หัวใจฉันจะเต้นแรงได้อีกนะสิ” สุจิ ราทําหน้าแดง

“ดู ๆ… ทำเข้า… ปองรักหัวเราะใส่เพื่อน ตีแขนเพื่อนรักเบา

“เขาจีบแกเหรอ” สุจิรายังซักใช้ต่อ

ปองรักรีบส่ายหน้า จะบอกเพื่อนรักได้อย่างไรว่าเธอไปเสนอ ตัวเป็นเมียพาร์ทไทม์ของเขา เธอลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“จิราขอบใจนะที่ดูแลพ่อกับแม่ให้ระหว่างที่เราไม่อยู่” เธอส่ง แววตาซาบซึ้งใจให้กับเพื่อนรัก สุจิราสวมกอดปองรักเอาไว้

“โธ่… เรื่องเล็ก เพื่อเพื่อนแค่เนี้ย” ทั้งสองสบตากัน ส่งความ

จริงใจให้แก่กัน

ฟาเบียนสอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากคุณแม่ นางดีใจที่ได้ กัลยาณมิตรดี ๆ และยินดีที่ลูกสาวได้ทำงานกับเจ้านายที่น่ารัก แบบนี้

“ขอบคุณคุณฟามากนะคะ” คุณแม่ยกมือไหว้ ฟาเบียนยกมือ รับไหว้แทบไม่ทัน

“คุณแม่ครับไม่ต้องไหว้ผมนะครับ ผมอายุสั้นพอดี” เขาก็ช่างพูด คุณแม่หัวเราะขึ้นมาเบา ๆ
“เดี๋ยวแม่ไปหาอะไรให้คุณฟาทานนะคะ วันนี้อยู่ทานข้าวด้วย กันก่อนกลับนะคะ บ้านอาจจะเล็กและคับแคบไปหน่อย” นางเอ่ย ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ครับ บ้านเล็ก ๆ แต่อบอุ่น น่าอยู่ดีออกครับ” เขาพูดเอาใจ คนแก่ คุณแม่เดินยิ้มออกไปจากห้อง พอเห็นสองสาวก็รีบพูด

“จิลไปดูแลคุณฟาเขาหน่อย พาไปนั่งข้างนอกนะ เดี๋ยวแม่อุ่น กับข้าว แล้วก็ได้กินด้วยกัน” น้ำเสียงแม่เอ่ยออกมาอย่างมีความ สุข

“จิราช่วยแม่เองค่ะ” สุจิรารีบอาสา เพราะหากเธอไปอยู่กับ

สองคนนั้น คงเป็นก้างขวางคอแน่

“คุณพ่าไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้” จิลพูดกับเขาเมื่อทั้งสองนั่งอยู่ ด้วยกันที่หน้าบ้าน

“จิล ไม่มีคนช่วยแม่ดูแลพ่อ งานหนักเลยนะ ผมอยากช่วย

อย่าขัดใจ” เขาพูดและสบตาด้วยความแน่วแน่ เธอได้แต่ถอน

หายใจ

“ขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้เขา จะว่าไปแล้วก็ซาบซึ้งในน้ำใจ ของชายหนุ่มไม่ใช่น้อย

ฟาเบียนยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนจะหอมแก้มปองรักอีก ฟอด

“ชื่นใจ…” เขาพูดพร้อมส่งสายตากรุ้มกริ่ม

“ลุ่มล่ามในบ้านจิลไม่ได้นะคะ เดี๋ยวแม่เห็นเป็นเรื่องเลย” เธอว่าให้ พร้อมกับผลักอกชายหนุ่มให้ออกห่าง

“จิลไม่อยู่ ผมจะนอนกับใคร” เขาเริ่มอ้อน แค่คิดว่าต้องขับรถ

กลับไปที่สัตหีบคนเดียวหัวใจก็เหงาแล้ว “คุณฟา จุ๊ๆ…” เธอยกนิ้วขึ้นแตะที่ริมฝีปาก ทำหน้าย่นใส่เขา

“โอเค” ปากพูดยกมือว่าโอเค แต่ก็ทำตาเล็กตาน้อยให้กับปองรัก