ตอนที่ 20

“อะแฮ่ม…” สุจิรากระแอมกระไอมาแต่ไกล

“กะหนุงกะหนิง… งงๆ…” สุจิราทําเสียงล้อเลียน เธอยกถาด ใส่อาหารออกมาจากในครัว

“บ้า… ปองรักส่งเสียงว่าเพื่อน ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยแม่ด้าน

“จิลน่ารักนะคะคุณฟา เธอยังไม่เคยมีแฟน ไม่เคยคบใคร ด้วย” เธอถือวิสาสะเล่าเรื่องของปองรักให้กับชายหนุ่มฟัง

“จริงหรือว่าจิลไม่มีแฟน” เขาทำท่าทางอยากรู้

“ค่ะ พันเปอร์เซ็นต์” สุจิรายกมือขึ้นการันตี

“แล้วไม่มีคนมาจีบหรือ” เขาซักอีก

“ก็มีบ้างค่ะ แต่จิลเขาเป็นพวกใจแข็ง และก็ตั้งปณิธานแรง กล้า ขอรักใครสักคน แล้วจะแต่งงานเลย”

คำพูดของสุจิราทำให้ฟาเบียนกระหยิ่มยิ้มในใจ

“แล้วจิลเขาชอบผู้ชายแบบไหน” เขาถามต่อ

“จิลเขาชอบผู้ชายที่สุภาพ ๆ พูดจากับเขาดี ๆ นะคะ และก็เขา เกลียดคนที่ชอบวางอำนาจ บ้าอำนาจที่สุด” สุจิราเน้นคำ

“แต่จิลเล่าว่าคุณฟาใจดีมาก ๆ เสียดายจัง จิราน่าจะได้ไปฝึกงานกับคุณฟาบ้าง” พูดจบเธอก็หัวเราะออกมาแบบมีความ สุข

สุจิราเป็นคนตรง ๆ และเปิดเผยมาก เธอน่ารักไปอีกแบบ

“บริษัทของเราเล็กนะครับ” เขาถ่อมตัว

“คุณฟา… หิวหรือยังคะ” คุณแม่ส่งเสียงแทรกขึ้นมาขัดจังหวะ การสนทนาของทั้งสองคน นางยกแกงจืดร้อน ๆ ออกมาจากใน ครัว

“แกงจืดวุ้นเส้นหมูสับ กลัวคุณฟาทานน้ำพริกไม่ได้” นางต้อง ทำอาหารรสจืดเพิ่มเพื่อฟาเบียน

“ผมกินได้ทุกอย่างครับคุณแม่” เขาขยับตัว ทำท่าทางเกรงอก เกรงใจคุณแม่ไม่น้อย

“มะ… มาลูกมา จิรานั่ง ๆ จะได้กินข้าว มาช่วยแม่ตั้งแต่บ่าย

คงหิวแย่” คุณแม่ดึงมือสุจิรา ให้นั่งลงใกล้ ๆ

ปองรักยกผักลวกถาดใหญ่ออกมาจากข้างใน เธอวางมันลง บนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลง ใกล้ ๆ เขา

ทั้งหมดทานอาหารกันอย่างอร่อย โดยเฉพาะปองรักที่เจริญ อาหารกว่าทุกวัน

“ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก” เขาหันไปว่าให้นั่งมองปองรักกันอย่าง

ไม่วางตา

พฤติกรรมของชายหนุ่มไม่รอดพ้นสายตาของคุณแม่และสุจิราไปได้ ฟาเบียนและปองรักต่างเทคแคร์ซึ่งกันและกัน

“ฝากคุณฟาดูแลจิลด้วยนะคะ” คุณแม่เอ่ยขึ้นมากลางวง ฟา เบียนรีบหันหน้ามาหา

“ครับ” เขารับปาก ส่งยิ้มให้กับคุณแม่

“แม่ก็มีลูกสาวคนเดียว รักมากนะคะ จะว่าไปก็ไม่เคยห่างกัน เลย นั่งคิดนอนนึกว่าไปอยู่ที่สัตหีบจะเป็นยังไงบ้าง พอเห็นคุณ ฟาดีด้วยแบบนี้ก็เบาใจ” คุณแม่พูดไปตามที่คิด

ปองรักหันไปสบตากับเขา คุณฟาส่งยิ้มให้ทั้งใบหน้าและ สายตา

“ต่อไปถ้าผมว่างจะมาส่งจิลเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่บ่อย ๆ นะ ครับ”

“เกรงใจคนทำงาน ไว้วันหยุดก็ค่อยมากัน แม่พูดออกไป

อย่างเกรงใจ ปองรักก็เล่าเรื่องงานที่เธอทำ และบริษัทของฟา

เบียนให้ฟังเสมอเวลาที่โทรมาหาแม่

“ผมมาหาลูกค้าในกรุงเทพฯ บ่อย ๆ ถ้าแวะได้จะรีบแวะครับ เอ่อ… อีกอย่างคุณแม่อยากได้อะไร อย่าลืมโทรไปสั่งจิลไว้นะ ครับ หรือไม่งั้นคุณแม่ก็โทรหาผมโดยตรงเลยก็ได้” เขาพูดพลาง หยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋า คุณแม่เอื้อมมือไปรับ

“จ้า คงไม่รบกวน แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่” คุณแม่นึกไปถึงนาง พยาบาลที่เขาว่าจะส่งมาช่วยดูแลคุณพ่อ

“ผมเต็มใจครับ” เขายังยืนยันคำเดิม
สุจิราขอตัวกลับก่อนหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ฟาเบียน นั่งอยู่อีกเป็นชั่วโมง จนปองรักต้องเอ่ยปากไล่

“คุณฟากลับไปก่อนนะคะ มันดึกแล้ว” เธอจ้องมองใบหน้า

ของเขา

“ผมจะไปนอนโรงแรมใกล้ ๆ แถว ๆ นี้แหละ พรุ่งนี้มาอีก แล้ว วันอาทิตย์เราค่อยกลับด้วยกัน”

“คุณฟาทำแบบนี้ แม่สงสัยแย่” เธอทำหน้ามุ่ย

“…” ฟาเบียนได้แต่หัวเราะ เขาลุกขึ้นในทันที

“เจอกันพรุ่งนี้นะ” เขาบอกเธอตอนที่ปองรักเดินมาส่งเขาที่รถ

“หอมแก้มก่อน” เขาบอกปองรัก เธอหันหน้าไปมองรอบ ๆ ก่อนจะก้มหน้าไปหอมแก้มเขาถึงในรถ

“กู๊ดไนท์” เขาส่งจุ๊บมาให้เธอโบกมือลาเจ้านาย ก่อนจะถอน

หายใจออกมาอีกครั้ง

“คุณฟา ทำไมมาแต่เช้าคะ” ปองรักวิ่งไปเปิดประตูรั้วให้เขา ฟาเบียนมาที่บ้านปองรักตั้งแต่หกนาฬิกา เขากดกระจกรถลง

“นอนไม่หลับเลย” เขาบอกเธอ พร้อมกับยกมือปิดปากหาว ขับรถเลื่อนเข้าไปในบ้าน

ที่บ้านไม่มีกาแฟสด คุณฟาดื่มกาแฟด่านะคะ” เธอถามเขา เชื้อเชิญให้ชายหนุ่มนั่งที่หน้าบ้าน เขาคว้าหมับที่เอว กอดรัดเธอ เอาไว้แน่น
“มาให้ชื่นใจหน่อย” เขาชิดใบหน้าลงมาใกล้ ๆ ก่อนจะหอม แก้มเธอทั้งซ้ายและขวา ปองรักยกมือขึ้นผลักอกของเขาเบา ๆ

“คุณฟา เดี๋ยวแม่มาเห็นค่ะ” เธอบอกเขา

“ใครมาจิล” แม่ตะโกนถามมาจากในบ้าน เขารีบปล่อยตัว เธอทันที

“คุณฟาค่ะแม่” ลูกสาวรีบตอบคุณแม่

“อ้าว… มาแต่เช้าเลย ไม่ต้องทำงานหรือคะวันนี้” แม่โผล่หน้า ออกมาถาม

“เอ่อ… ทำครับ แต่เดี๋ยวนี้ทำทางมือถือก็ได้ครับคุณแม่ ผมว่า จะมาดูพยาบาลที่จ้างมาวันนี้นะครับ” เขาแก้ตัวไปอย่างนั้นแหละ แต่จริง ๆ คิดถึงลูกสาวคุณแม่มาก ๆ

“จิลไปหาอะไรมาให้คุณฟากินไปลูก” นางไล่ลูกสาว เพราะ เห็นยืนหน้าแดงอยู่ใกล้ ๆ ผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อนดูออกว่า ชายหนุ่มคนนี้มาชอบพอลูกสาวของนาง และท่าทางแม่ลูกสาวก็ คงจะชอบเขาเช่นกัน

“แม่จะไปตลาดแป๊บเดียว ปากซอยนี่เอง คุณฟาชอบกินอะไร

เป็นพิเศษไหมคะ แม่จะซื้อมาทำให้ “กินได้ทั้งนั้นแหละครับ ขอบคุณมากนะครับคุณแม่” เขายิ้มให้อย่างเอาใจ